Στιγμές

Αν εξετάσουμε αμερόληπτα κι απροκατάληπτα
την ιδιοσυστασία μας,
τότε θα εξιχνιάσουμε και το φως και το σκοτάδι
που υπάρχει στον εσωτερικό, υποκειμενικό μας κόσμο…

Όμως τι ‘ναι εκείνο που ταξιδεύει την οδύνη
από πόρτα σε πόρτα; Ποιος άνεμος  φυσά δίχως αναπαμό
προσπορίζοντας την ευτυχία στις άπληστες ψυχές
και στις ενάρετες καρδιές τα δάκρυα;

Από την επιλογή
εξαρτιέται η αμοιβή και η δικαίωση
στον κρίσιμο χρόνο
που δε βολεύεται μήτε στο πριν μήτε στο μετά…

Όμως, μέλλει
ν’  ακουστεί ξανά το λάλημα του πετεινού,
για να προαναγγείλει την ανακαινισμένη μέρα,
για να γιορτάσει η πλάση ανέφελη και διαυγής,
για να πέσει στη λήθη η μαρτυρία και το μαρτύριο,
για να υποκλιθεί επιτέλους η αδήριτη ανάγκη
στην αναμφισβήτητη υπεροχή της ανθρώπινης
βούλησης…

Στην παμπάλαια ανάμνηση που μας διαπερνά,
που φλογίζεται και πισωγυρίζει
για να καθηλώσει και να ακινητοποιήσει
τους δείκτες των βάναυσων καιρών,
το ελπιδοφόρο μήνυμα του προφητάνακτα
θ’ αναθαρρήσει ξανά στις παιδεμένες  συνειδήσεις
των άγιων προλετάριων της γης…

Και τότε,
θα καταλαγιάσει το δυσάρεστο συναίσθημα,
θα γλυκάνει η αμέρωτη σιωπή,
θα κοπάσει η  λεηλασία κι η ιδιοποίηση,
για ν’ απαυγάσει ένας πορφυρός ορίζοντας,
άξιος κι επαρκής, που θα ενσταλάξει ενσυνείδητα
την καινούρια πίστη και την ελπίδα
στις φλέβες των γαλάζιων οραμάτων τους…

Εικόνα: Dublin Port Rising Sun, Bill O’Brien