Κασταλία

Από τ’ αμίλητο νερό ως την Κασταλία,
Κάπου μπλέχτηκαν οι δάφνες κι οι καπνοί.
Οι χρησμοί δεν έχουν τώρα σημασία,
Φράγματα θα δυσκολεύουν τη ροή.

Ποιος αντέχει τώρα για να περιμένει;
Πιο φτηνά πουλάν τις λέξεις στο παζάρι,
Και κανένας πια δεν ξέρει τι σημαίνει,
μες τη νύχτα να ματώνει το φεγγάρι.

Οι ιδέες να γεννιούνται με ρυτίδες,
Τις ξερνάνε έγχρωμες τηλεοράσεις.
Μακιγιάρονται οι κάλπικες ελπίδες,
Χωρίς έλεος σου λένε ν’ αγοράσεις.

Μια συγγνώμη λεν τα χείλη ενός ψεύτη,
Μια γλυκιά κουβέντα λέει ο βιαστής,
Μια ελεημοσύνη παίρνεις απ’ τον κλέφτη,
Γι’ αλλουνού το έγκλημα θα δικαστείς.

Σαν παλιό τραγούδι, κάτι θα θυμίζει,
Σαν συνήθεια που κατάντησε εμμονή.
Ξεφτισμένη μια σημαία που ανεμίζει,
Και χρησμοί που βουβαθήκαν στην πηγή.

Άρης Κωνσταντίνου