Υπάρχουν δύο Ελλάδες, εσύ με ποια είσαι;
Ο παραστάτης από το Μπαγκλαντές, οι μαθητές που φώναζαν σύνθημα για τον Κατσίφα και τα παιδιά που αρνήθηκαν να το φωνάξουν, δείχνουν πως υπάρχουν δύο διαφορετικές Ελλάδες, που δεν έχουν τίποτα κοινό να μοιραστούν.
Χτες ήταν η καθιερωμένη μέρα των μαθητικών παρελάσεων κι ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανείς για το έθιμο, αξίζει να σταθεί σε κάποιες στιγμές και τη δυνατή αντίθεση που προσέφεραν.
Από τη μια, ο Χασανού Τσαμάν από το Μπαγκλαντές, που ήρθε στη χώρα μας το 2017, περπατώντας επί δύο μήνες από την Τουρκία, για να φτάσει πεζός στην Αλεξανδρούπολη. Δύο χρόνια μετά, ζει σε ξενώνα ανήλικων ασυνόδευτων προσφύγων, είναι αριστούχος μαθητής και στη χτεσινή παρέλαση ήταν παραστάτης, δηλώνοντας πως θέλει να μάθει καλά τα ελληνικά και να σπουδάσει προγραμματιστής.
Το δέντρο όμως δεν μπορεί να κρύψει το δάσος: πόσες χιλιάδες παιδιά, σαν τον Χασανού, βρίσκονται στη χώρα μας, αλλά δε θα βρουν ποτέ την ευκαιρία να δείξουν τη δική τους κλίση, να αναπτύξουν τα ταλέντα τους ή απλώς να λάβουν στοιχειώδη μόρφωση; Κι ασφαλώς δεν είναι δικό τους λάθος, επειδή δεν ήταν “αρκετά άριστοι”…
Από την άλλη, η εικόνα από τη μαθητική παρέλαση στην Κατερίνη. Κάποιοι μαθητές φωνάζουν “Κατσίφα ζεις, εσύ μας οδηγείς”, ένα χρόνο μετά την ανταλλαγή πυρών με την αλβανική αστυνομία, κατά την οποία πυροβολήθηκε θανάσιμα.
Το δηλητήριο του εθνικισμού ποτίζει εξ απαλών ονύχων τους μαθητές -πότε για τον Κατσίφα, πότε για τη Μακεδονία. Το πιο ελπιδοφόρο όμως είναι πως δεν το τραγουδούν όλοι οι μαθητές. Αν προσέξετε καλά το βίντεο, κάποια παιδιά βρίσκουν το θάρρος να αντισταθούν και να διαφοροποιηθούν.
Παρέλαση στην Κατερινή υπό τους ήχους του συνθήματος “Κατσίφα ζεις, εσύ μας οδηγείς”
Καμία σωτηρία. Αυτό. pic.twitter.com/lsOHZ74Bnl— Mpathas 💊 (@GiannisMpathas) October 29, 2019
Οι διαχωριστικές γραμμές είναι υπαρκτές, πρέπει να προσέξουμε όμως πού ακριβώς μπαίνουν. Μπορεί η εικόνα ενός παραστάτη από το Μπαγκλαντές ή ενός έγχρωμου σημαιοφόρου να κάνει τους φασίστες να αφρίζουν από το κακό τους, αλλά αυτοί που αποθεώνουν τον κάθε Χασανού, για να κρύψουν πίσω από το δικό του παράδειγμα τη γενική εικόνα, δεν είναι απαραίτητα στην απέναντι πλευρά.
Η διαχωριστική γραμμή μπαίνει για να μας χωρίσει από αυτούς που βλέπουν την επέτειο ως ευκαιρία για φτηνό εθνικισμό, για να μιλήσουν υπεύθυνα για “εθελοντές” και τη “μάχη ενάντια στο λαϊκισμό”, χωρίς να πουν κουβέντα για τον φασισμό -ή μιλώντας γενικά ενάντια σε κάθε φασισμό, υπονοώντας πως κυκλοφορεί σε πολλά είδη και πολιτικές αποχρώσεις (θεωρία των δύο άκρων).
Η δική μας διαχωριστική γραμμή μπαίνει για να τιμήσει αυτούς που πολέμησαν για να ελευθερώσουν τον τόπο μας από τον φασισμό κι από όσους συνεργάστηκαν ανοιχτά μαζί του (για… το “καλό της πατρίδας”, επειδή έτσι βάφτισαν την τσέπη τους).
Αυτές ήταν οι δύο Ελλάδες τότε, αυτές εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, χωρίς να έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους. Και εμείς σήμερα και κάθε στιγμή, καλούμαστε να διαλέξουμε πλευρά.
