Cats of Insta-bul

Λίγο πριν μπουν τα τελευταία ρούχα στην βαλίτσα, είχε καταφέρει να τρυπώσει αυτός και να τα γεμίσει με τρίχες, όλα, ξανά.

Κάθε φορά, σε κάθε ταξίδι το ίδιο, σα να θέλει να αφήσει το στίγμα του, να ξέρουν όλα τα γατιά του κόσμου πως αυτός ο άνθρωπος είναι πιασμένος, έχει αφεντικό. Γιατί μπορεί η γάτα να αναφέρεται ως σύμβολο ανεξαρτησίας και ελευθερίας αλλά είναι το πιο κτητικό και ζηλιάρικο πλάσμα του πλανήτη.

Φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη, και καθώς ψάχναμε στις χαοτικές ανηφοροκατηφόρες της για το σπίτι (ναι είμαστε από αυτούς τους ανάλγητους που κλείνουμε ερπιενπι), και παρότι περάσαμε 12 ώρες στο αυτοκίνητο με ατελείωτη ταλαιπωρία στα σύνορα, ένιωσα μεγάλη Χαρά όταν αντίκρισα αυτό.

Το γατί κοιτούσε με απορία και ταυτόχρονα με απάθεια, όπως μόνο οι γάτες μπορούν να κοιτάζουν. Αυτοκρατορική στάση, φαινόταν πως ταράξαμε λίγο την ησυχία του. Ήταν το πρώτο.

Μετά κόπων βασάνων κάπου μεταξύ 1000 ανήφορων και κατήφορων βρέθηκε το σπίτι. Εκεί μας περίμενε ο αρχηγός της πολυκατοικίας, που μάλλον βρισκόταν σε μία γειτονιά με αρκετούς Κεμαλιστές.

Μια γάτα Ρωσική μπλε, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τις λένε μπλε αφού στην πραγματικότητα είναι γκρι. Στεκόταν και κοίταζε με τρομερή αυστηρότητα  δίπλα στην τούρκικη σημαία. Αν μπορούσε να μας ανακρίνει θα το έκανε, έστω και αν δυσκολευόταν με την γλώσσα. Σε αυτή την περίπτωση σκεφτόμουν ότι θα προσπαθούσα να της εξηγήσω πως η πραγματική της καταγωγή είναι από την Ρωσία και πως δεν χρειάζεται να φανατίζεται με τους εθνικισμούς, γιατί τα γατιά του κόσμου δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, έχουν όμως να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.

Οι επόμενες μέρες κύλισαν τουριστικά. Ταυτόχρονα με την περιήγηση στα αξιοθέατα της Istanbul υπήρχε πάντα μία παράλληλη ενασχόληση με τις γάτες της πόλης. Οι γάτες βρίσκονται πραγματικά παντού. Μέσα και έξω από τα καταστήματα

Στα πάρκινγκ

στα πεζοδρόμια

σε κάθε γωνία

σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος

Έξω άπω την Αγιά Σοφιά τρώνε καλαμπόκι

Φιλικές με τους ανθρώπους

Μα, θα πει κανείς, αυτό συμβαίνει με τις γάτες παντού. Όμως όχι, οι γάτες στην πόλη δεν είναι ένα κατοικίδιο που παλεύει να επιβιώσει μέσα στον αστικό ιστό, δεν είναι ένα πρόβλημα που ψάχνει λύση, είναι απόλυτα εξοικειωμένες και εναρμονισμένες με το περιβάλλον και τους ανθρώπους, δεν κρύβονται κάτω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα τρομαγμένες, δεν ψάχνουν στα σκουπίδια να φάνε, δεν είναι εξαθλιωμένες και άγριες. Έχουν την φροντίδα των κατοίκων της πόλης , υπάρχουν  μπολάκια και σπιτάκια παντού, τροφή στα πεζοδρόμια αλλά και στις εισόδους των πολυκατοικιών. Πολλά μαγαζιά υιοθετούν τεκνοθετούν γάτες οι οποίες γίνονται συνέταιροι με τους ιδιοκτήτες: “εσύ θα με ταΐζεις και εγώ θα αράζω εδώ στην πόρτα να σου φέρνω κόσμο”. Αλήθεια τι το ενδιαφέρον μπορεί να έχει μία γάτα που κοιμάται; Και όμως οι γάτες φέρνουν κόσμο.

Οι γάτες της Istanbul είναι περιποιημένες, καθαρές και αρκετές από αυτές στειρωμένες. Σίγουρα ο μέσος όρος ζωής τους δεν μπορεί να είναι ο ίδιος με αυτών που ζουν μέσα στα σπίτια, αλλά υπάρχει πραγματικά τεράστια διαφορά σε σχέση με τη θλιβερή πραγματικότητα στη χώρα μας, αν αναλογιστεί κανείς και τον πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό τους.

Η τόσο ζεστή και διαφορετική αντιμετώπιση των γατών έχει βεβαίως εξήγηση, αφού θεωρείται ιερό ζώο για τους μουσουλμάνους. Οι γάτες συμβολίζουν την καθαρότητα, σε αντίθεση με τους σκύλους που θεωρούνται βρώμικα ζώα. Πάρα τον συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό και την αλλαγή του χαρακτήρα της έτσι και αλλιώς χαοτικής σε μέγεθος και ποικιλομορφία Ιstanbul, η γάτα καταφέρνει να προσαρμόζεται στο περιβάλλον ή καλύτερα να προσαρμόζει το περιβάλλον στα μέτρα της. Η ζωή της γάτας είναι άρρηκτα και αρμονικά δεμένη με την κουλτούρα και την παράδοση της πόλης. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέγεται ότι οι γάτες είναι η ψυχή της πόλης, είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση τελικά, περισσότερο ακόμα και από τα αξιοθέατα.

Αν οι γάτες είναι τελικά εξωγήινοι που ήρθαν να μας κατακτήσουν, φαίνεται πως το σχέδιο τους πάει πολύ καλά στην Κωνσταντινούπολη αφού έχουν σχεδόν εξολοθρεύσει τους σκύλους, που ήδη αποτελούν τεράστια μειοψηφία, και προχωρούν για να κυριεύσουν την πόλη.

First we take Istanbul…

(Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο)

YΓ. Στο κείμενο αναφέρω πότε Κωνσταντινούπολη και πότε Istanbul ισομερώς, καθώς δεν ήθελα να κατηγορηθώ για αλυτρωτισμό αλλά ούτε και πως προωθώ τον τούρκικο εθνικισμό.

Ελευθέριος Ριλοάδης