Τα σχολεία ανοιγοκλείνουν σα διακόπτης κι οι μαθητές ακροβατούν στο σκοινί της κρατικής ολιγωρίας

Ναι, πολλές φορές το σχολείο μοιάζει αγγαρεία για τα παιδιά, όπως άλλωστε και η δουλειά για τους μεγάλους. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει κανείς ανάγκη να κάνει κάτι χρήσιμο και δημιουργικό στη ζωή του ή πως το παιδί δεν έχει όρεξη να μάθε πράγματα για ό,τι συμβαίνει γύρω του.

Ίσως κάποια παιδιά χάρηκαν αυθόρμητα -όπως κάναμε λίγο-πολύ όλοι μας- όταν έμαθαν πως θα λείψουν κάποιες μέρες από το σχολείο. Δεν ήξεραν όμως πως θα χάσουν τους φίλους τους, το παιχνίδι, το ελεύθερο να βγουν έξω, να τρέξουν, να παίξουν, να γελάσουν, να μάθουν, να κάνουν διάφορες δραστηριότητες με την τάξη τους, να επιβεβαιώσουν πως ο άνθρωπος είναι “κοινωνικό ζώο” και όχι… ζώο που το κλείνουν στο κλουβί.

Δεν ήξεραν πως θα γνωρίσουν από πρώτο χέρι την κρύα και άχαρη μορφή μιας πρόχειρης τηλεκπαίδευσης, που κατέληξε κακόγουστο ανέκδοτο σε πολλές περιπτώσεις, με κακή σύνδεση ή χωρίς καθόλου πρόσβαση στο διαδίκτυο και σε υπολογιστή για πολλούς μαθητές.

Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια τις συνέπειες που έχει ο εγκλεισμός στα παιδιά, τα κενά στη μαθησιακή διαδικασία, τον αγώνα δρόμου που χρειάζεται να τα καλύψουν. Και πάνω από όλα τις ψυχολογικές συνέπειες από τον αναγκαστικό εγκλεισμό και την απομόνωση, από την υποχρεωτική στέρηση των φίλων τους, της χαράς της γνώσης, του δικαιώματος στην αθωότητα της ηλικίας τους.

Τους είπαν πως έτσι πρέπει να γίνει, γιατί είναι τέτοια η κατάσταση που απαιτεί θυσίες και έκτακτα μέτρα -και πιθανότατα δε θα είναι η μόνη φορά που θα το ακούσουν στη ζωή τους.

Το ζήτημα είναι να καταλάβουν, όταν μεγαλώσουν, πως για όλα αυτά δεν έφταιγε απλά “το κακό το ριζικό μας” και ο ιός που είναι ύπουλος εχθρός, αλλά οι κρατούντες που δεν ήξεραν -ούτε έψαξαν να βρουν- άλλον τρόπο να τον αντιμετωπίσουν και έπαιξαν με τις ζωές μας και την ψυχική υγεία των παιδιών και ενός λαού ολόκληρου.

Φωτό από το Ηράκλειο της Κρήτης (ΙΝ ΤΙΜΕ)