Γλαύκος Κληρίδης – Πεφωτισμένος αστός ηγέτης ή εθνικιστής με αυταρχικές τάσεις;

Συχνά κυριαρχεί η εικόνα ενός σώφρωνα και μετριοπαθούς κεντροδεξιού πολιτικού, που υπερέβη επανειλημμένα τα όρια της παράταξής του, δε λείπουν κι όσοι δείχνουν και τις πιο σκοτεινές πτυχές της πορείας του, θεωρώντας εξιδανικευτική την παρουσίασή του από τα κύρια ΜΜΕ Ελλάδας και Κύπρου.

Συμπληρώνονται έξι χρόνια από το θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη, προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1993 ως το 2003. Ως πρόσωπο που αναμφίβολα σφράγισε για χρόνια τις εξελίξεις στη χώρα του, ο Κληρίδης συζητήθηκε όσο λίγοι Κύπριοι πολιτικοί. Συχνά κυριαρχεί η εικόνα ενός σώφρωνα και μετριοπαθούς κεντροδεξιού πολιτικού, που υπερέβη επανειλημμένα τα όρια της παράταξής του, δε λείπουν κι όσοι δείχνουν και τις πιο σκοτεινές πτυχές της πορείας του, θεωρώντας εξιδανικευτική την παρουσίασή του από τα κύρια ΜΜΕ Ελλάδας και Κύπρου. Επιλέξαμε να παραθέσουμε δύο κείμενα που είχαν δημοσιευτεί τις ημέρες που έφυγε από τη ζωή ο Γλαύκος Κληρίδης, με το πρώτο να δίνει έμφαση στην αποδόμηση της μετριοπαθούς εικόνας του ηγέτη, ενώ το άλλο να του αναγνωρίζει αρκετές αρετές, δίχως να αποσιωπά και λιγότερο κολακευτικές πλευρές της δράσης του:

Η κληρονομιά του Γλαύκου Κληρίδη

Σαν εν ενεργεία αρχηγός του κράτους και με δημόσια δαπάνη, θα ταφεί ο Γλαύκος Κληρίδης, που πέθανε στις 15 του Νοέμβρη.

Οι δοξασίες και η ηρωοποιήση για τον ηγέτη της δεξιάς και ιδρυτή του κυβερνώντος κόμματος έφτασε αυτές τις μέρες στο απόγειο της. Οι περισσότεροι ελληνοκύπριοι δεξιοί πολιτικοί δήλωσαν ότι τον θεωρούν «πολιτικό πατέρα» και «μέντορα» τους ενώ ο Σαμαράς τον χαρακτήρισε μεγάλο έλληνα ευπατρίδη. Ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι από το χώρο της αριστεράς το μόνο που έχουν να πουν είναι καλά λόγια. Αυτοί ας θλίβονται και ας θρηνούν τον «μεγάλο ηγέτη» και ας κάνουν τον δικό τους απολογισμό για την κληρονομιά του.
Εμείς όμως δεν χρειάζεται να θρηνούμε και πρέπει να κάνουμε τον δικό μας πολιτικό απολογισμό για την δεκαετία που βρισκόταν στην εξουσία και για τα βαρίδια που μας άφησε. Αν δεν το κάνουμε αυτό θα μείνουμε με τα ψέματα τους.
Ο Κληρίδης κέρδισε δύο εκλογικές προεδρικές αναμετρήσεις καβάλα στο άρμα του εθνικισμού. Την πρώτη φορά εγκατέλειψε τον Γιώργο Βασιλείου, την πολιτική του οποίου στο κυπριακό στήριζε προηγουμένως, για να «ενταφιάσει τις ιδέες Γκάλι». 
Ακολούθησε μια πενταετία αυταρχισμού, λιτότητας και εθνικισμού. Μια πενταετία που χαρακτηρίζεται από την επιβολή μιας εθνικιστικής ελληνοκεντρικής παιδείας στα σχολεία. 
Η πρώτη πολιτική πράξη της προεδρίας του ήταν η αποκατάσταση των 62 δημόσιων υπαλλήλων που απολύθηκαν για τη συμμετοχή τους στο πραξικόπημα του 74. Κάτι που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. 
Μεγάλες αντιδράσεις προκάλεσε και το επεισόδιο στη Χλώρακα όπου οι επίλεκτες δυνάμεις της  κυπριακής αστυνομίας καλέστηκαν να χωρίσουν ένα ζευγάρι που καυγάδιζε, την Έλση και τον Λευτέρη, για να φτάσουμε στο θάνατο και των δύο από τις σφαίρες των ανδρών της ΜΜΑΔ  που εισέβαλαν μέσα στο σπίτι τάχα για να απελευθερώσουν την Ελση. 
Την δεύτερη φορά που διεκδίκησε την προεδρία, και κέρδισε, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο επικίνδυνα. Πάνω στο στρώμα του ενιαίου αμυντικού δόγματος, τα εξοπλιστικά προγράμματα της εθνοφρουράς όπου η Κυπριακή Δημοκρατία  ξόδευε ένα εκατομμύριο την ημέρα για εξοπλισμούς, την καλλιέργεια του εθνικισμού στα σχολεία και την κοινωνία, τις εκστρατείες τύπου οι μοτοσικλετιστές επιστρέφουν που οδήγησαν στα επεισόδια της Δερύνειας και το θάνατο δύο ανθρώπων, πατούσε η πολιτική του «ενεργού ηφαιστείου» με κερασάκι στην τούρτα την αγορά των πυραύλων S300.
Χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να ισχυριστεί κάποιος ότι με αυτή την πολιτική προωθούσε την ειρήνη στην Κύπρο και καλλιεργούσε κλίμα ανεκτικότητας, αποδοχής και συνύπαρξης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Το ότι ήταν ρεαλιστής πολιτικός και στήριξε το «ναι» στο σχέδιο Ανάν και τον προσωρινό συμβιβασμό στην βάση αυτού του σχεδίου δεν τον κάνει ούτε φιλειρηνιστή ούτε οπαδό της συμφιλίωσης και της συνεργασίας των απλών ανθρώπων στη Κύπρο. Αντίθετα ήταν ο άνθρωπος που έκφραζε με τον πιο καθαρό τρόπο την πολιτική που έλεγε ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να κάνουμε συνταγματικές παραχωρήσεις στο κυπριακό αφού με την πολιτική και οικονομική υπεροχή που έχουμε σαν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη κοινότητα μπορούμε στο μέλλον να γίνουμε και πάλι η κυρίαρχη κοινότητα σε ολόκληρο το νησί. 
Ακόμη κατά την διάρκεια της προεδρίας του στήθηκε η μέχρι σήμερα μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου από τα χέρια των πολλών στα χέρια των λίγων μέσα από την απάτη του χρηματιστηρίου. Δισεκατομμύρια λίρες άλλαξαν χέρια και μεταφέρθηκαν στα χέρια της ελίτ της ελληνοκυπριακής κοινωνίας.
Ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν άξιο παιδί της τάξης του και δούλευε πιστά για τα συμφέροντα της, όπως και των ευρωπαίων ομολόγων τους. Γι εμάς μάλλον είχε περιφρόνηση αφού σε όσους διαμαρτύρονταν για την απάτη και την κλοπή του χρηματιστηρίου απάντησε «παίξατε και χάσατε», ενώ η έρευνα που τεκμηρίωνε την απάτη και τους ενόχους αντί να σταλεί στον εισαγγελέα πήγε στον κάλαθο τον αχρήστων.
Αυτά είναι η πραγματική κληρονομιά που μας άφησε και πρέπει να παλέψουμε για να τη ξεφορτωθούμε.
Σταύρος Σιδεράς

Ο θάνατος του Γλαύκου Κληρίδη με λύπησε και με στενοχώρησε, παρόλο που ήταν αναμενόμενος τις τελευταίες μέρες, αλλά και λόγω της ηλικίας του. Κάποτε, όπως όλοι μας, θα πέθαινε.Με ενόχλησε – και δεν το κρύβω – η υπερβολή. Η υπερβολή όλων μας και  πρώτα απ’ όλα των μέσων ενημέρωσης.

Εδώ και τρεις μέρες αναμένοντας το μοιραίο τα μέσα ενημέρωσης είχαν την ευχέρεια να ετοιμάζουν αφιερώματα.

Σχεδόν όλα όμως, δεν απέφυγαν την υπερβολή.

Την υπερβολή για ένα άνθρωπο, όπως είπε και ο Χρ. Στυλιανίδης, που απεχθανόταν την υπερβολή.

 

Ίσως αυτό δείχνει και το τι μας διακατέχει σαν λαό, η υπερβολή, το συναίσθημα, η απουσία ορθολογισμού και θεωρήσεις στο πλαίσιο του «άσπρο –μαύρο» και «ύψος-βάθος».

Μέσες παράμετροι δεν υπάρχουν.

 

«Ο μεγάλος ηγέτης»

 

Αυτή κι αν είναι η μεγαλύτερη υπερβολή.

Το μόνο που λείπει να του βάλουν είναι το φωτοστέφανο.

Τα ίδια είχαμε και για τον Τάσσο (μιλώ για τους πιο πρόσφατους θανάτους πολιτικών).

Αλάνθαστοι, άσπιλοι, αμόλυντοι, ανεπηρέαστοι και δεν συμμαζεύεται.

 

Για μένα ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για την Κύπρο, όπως ήταν ο Μακάριος, ο Γρίβας, ο Παπαϊωάννου, ο Γιωρκάτζης, ο Τάσσος, ο Ντενκτάς, ο Κιουτσούκ και μερικοί άλλοι, άσχετα αν διαφωνούμε ή συμφωνούμε με τις πράξεις, τις ενέργειες και τις πρακτικές τους.

 

Δεν είναι σχιζοφρενικό και δεν είναι ένδειξη διχασμένης προσωπικότητας όταν τον Τάσσο τον εξύμνησαν όλοι, ακόμα κι εκείνοι που τον έβριζαν για το σχέδιο Ανάν;

Όταν εξυμνούν σήμερα τον Κληρίδη ακόμα κι εκείνοι που τον έβριζαν σκαιότατα για τη στάση του στο σχέδιο Ανάν;

Ξεχάστηκαν όλα αυτά σε μια στιγμή;

Και πώς γίνεται ένας που ήταν προδότης λόγω της στάσης του το 2004 (όπως τον έλεγαν) σήμερα να είναι θεός και αλάνθαστος;

 

Για μένα ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν και θα παραμείνει ένας πολιτικός που κύριο χαρακτηριστικό του ήταν σε μεγάλο βαθμό ο ρεαλισμός αλλά και πολλές φορές οι επιπολαιότητες.

Ένα άλλο κύριο χαρακτηριστικό του ήταν το θάρρος του να λαμβάνει αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές.

 

Ορθά σημειώνει και ο Άνευ Ορίων ότι:

«Ο Γλαύκος Κληρίδης, παλινδρομώντας μεταξύ αστικού φιλελευθερισμού και συντηρητισμού/εθνικισμού υπηρέτησε την αστική τάξη [την οικονομική και πολιτική ελίτ του τόπου] και τα συμφέροντα της, τη παράταξη του [την εν πολλοίς περιπεσούσα Δεξιά της Κύπρου] και τους πολιτικούς κι άλλους σχεδιασμούς, σκοπούς και στοχεύσεις των Δυτικών για την Κύπρο».

 

Και σαν τέτοιος πρέπει να κριθεί, σημειώνοντας ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Ο καθένας θα πρέπει να κρίνεται μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο το οποίο ζει και δρα.

 

Η τόλμη του

  • Αναμφίβολα ήταν μεγάλη η τόλμη του να στηρίξει τον Μακάριο αντί του πατέρα του το 1959. Ήταν κάτι πρωτοποριακό όχι μόνο για την Κύπρο εκείνες τις εποχές, ακόμα και σήμερα.

 

  • Ήταν μεγάλη η τόλμη του να ζητήσει από τη Βουλή να καταδικάσει τον Γρίβα ως κοινό δολοφόνο λίγες μέρες πριν τον θάνατο του αρχηγού της ΕΟΚΑ Β’.

 

  • Ούτε μπορούν να διαγραφούν οι προσωπικές του προσπάθειες για προστασία και απελευθέρωση αιχμαλώτων την περίοδο της εισβολής.

 

  • Μεγάλη και η τόλμη του να στεγάσει και να δώσει αξιώματα στους πραξικοπηματίες του 74.

 

  • Ήταν μεγάλη η τόλμη του να στηρίξει το σχέδιο Ανάν, για το οποίο υπέστη και τον απόλυτο εξευτελισμό από τους σημερινούς υμνωδούς του, εντός και εκτός ΔΗΣΥ.

 

  • Πρέπει επίσης να σημειώσω και τη μετριοπάθεια του σε πολλά ζητήματα και την προσπάθεια του να αποφεύγει την όξυνση των πραγμάτων. (Γι’ αυτό θα αναφερθώ και λίγο πιο κάτω, περιγράφοντας τις αντιφάσεις του).

 

Οι αντιφάσεις του

Πρέπει να υπογραμμίσω ότι υπήρξε σε πολλές περιπτώσεις και τραγικά αντιφατικός.

 

Παρουσιαζόταν, λοιπόν, ως ο μετριοπαθής πολιτικός που δεν ήθελε όξυνση των πνευμάτων και ήθελε να φαίνεται σωστός και δίκαιος.

Όμως, πολλές φορές δεν τηρούσε αυτή τη γραμμή, υπηρετώντας τις σκοπιμότητες της παράταξης του.

Αν ήταν ηγέτης των Κυπρίων ή των Ελλήνων της Κύπρου, όπως τον χαρακτήρισαν πολλοί, θα απέφευγε τέτοιες τοποθετήσεις.

 

Και εξηγούμαι:

– Όντας πρόεδρος της Βουλής της Κυπριακής Δημοκρατίας μετείχε στην οργάνωση Ακρίτας που είχε στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

 

– Προσφωνούσε πάντοτε τον κόσμο με το «Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ» αντί με το Κυπριακέ λαέ, που σήμαινε αποδοχή ως μέρους του λαού και των Τ/κυπρίων.

 

– Εξίσωνε το νόμιμο κράτος με την παρανομία κάνοντας λόγο για «βία και αντιβία».

 

– Ενώ γνώριζε την αλήθεια για τις δολοφονίες των αριστερών επί ΕΟΚΑ ουδέποτε έκανε την παραμικρή προσπάθεια να κλείσει αυτό το θέμα.

Αντίθετα έβαζε λάδι στη φωτιά με εμπρηστικές δηλώσεις.

 

– Ήταν ο προαγωγός του εθνικισμού και του γριβισμού ακόμα και όταν ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας.

 

Ο πατέρας του “πατριωτικού ρεαλισμού και της σωφροσύνης”;

 

Θεωρώ ότι ο τίτλος αυτός δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα.

 

Κανένας δεν νομίζω να αμφισβητεί ότι ο Κληρίδης ήθελε λύση του Κυπριακού.

Τι έκανε όμως προς αυτή την κατεύθυνση;

 

Όπως είπα και πριν, μιλούσε κι αυτός για ένωση.

Αμέσως μετά παρουσιάστηκε (και ήταν) ως ο προάγγελος της ομοσπονδιακής λύσης.

 

Ενώ υποστήριζε την ομοσπονδία και στήριξε τον Βασιλείου λέγοντας συχνά ότι ο τότε πρόεδρος ακολουθούσε τη δική του πολιτική και ενώ στήριξε τις Ιδέες Γκάλι, έξι μήνες πριν τις εκλογές έγινε ο μεγαλύτερος πολέμιος του Βασιλείου πολεμώντας τις Ιδέες Γκάλι.

Και στο τέλος τις ενταφίασε, όπως ο ίδιος έλεγε.

 

Μετά σαν πρόεδρος ξεκίνησε μια προσπάθεια να άρει τις αρνητικές εντυπώσεις από τον ενταφιασμό και ξεκίνησε συνομιλίες.

 

Την ίδια περίοδο (της προεδρίας του) άρχισε να μιλά για «ενεργό ηφαίστειο», να μιλά για την Κύπρο που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας, να στήνει το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, να παραγγέλλει τους S-300.

 

Kαι ρωτώ εγώ ο αφελής αν όλα αυτά αποτελούσαν σώφρονα πολιτική, μετριοπαθή πολιτική ή αν όλα αυτά δείχνουν ότι ήταν πράγματι “ο πατέρας του πατριωτικού ρεαλισμού και της σωφροσύνης”, όπως διαλαλεί το ΡΙΚ για την εκπομπή του Γ. Καρεκλά;

 

Ας πάψουμε, λοιπόν να είμαστε υποκριτές και υπερβολικοί. Ας προσγειωθούμε στις πραγματικότητες και να βλέπουμε όσο το δυνατό πιο αντικειμενικά τα πράγματα.

Και να κρίνουμε τον Γλ. Κληρίδη στη βάση αυτού που υπήρξε. Χωρίς εξάρσεις και φανατισμούς.

 

Υ.Γ. Για τον Γλ. Κληρίδη θα μπορούσε να γραφτεί ένα ολόκληρο βιβλίο. Και δεν είναι δυνατόν μέσα σ’ ένα σύντομο κείμενο να αναφερθούν όλες οι πτυχές. Γι’ αυτό συγχωράτε με αν παρέλειψα κάποια από τα θετικά, τα αρνητικά ή τις αντιφάσεις του.

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6


Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38

Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
2 Σχόλια

  • Ο/Η ΑΧΠ λέει:

    Αυτός ο άνθρωπος ήταν που ανάλαβε τα καθήκοντα του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) όταν ο Μακάριος έφυγε στο εξωτερικό μετά το πραξικόπημα της ΕΟΚΑ Β’. Αφού τον όρκισε ο πραξικοπηματίας Γεννάδιος (δες εκκλησιαστικό πραξικόπημα) καλόκατσε στον θώκο και δήλωσε:

    “Πιστεύω ότι θα παραστή ανάγκη εκλογών εις το εγγύς μέλλον… εις μάν ελευθέραν χώραν έκαστος πολίτης έχει δικαίωμα να υποβάλη υποψηφιότητα εις τας εκλογάς (περιλαμβανομένου και του Μακαρίου)… κατά πόσον θα εθακολουθήση να κατέχη το αξίωμα του Προέδρου ή όχι τούτο εναπόκειτια εις την απόφασιν του κυπριακού λαού”.

    Αυτός ο άνθρωπος ήταν η συνέχεια του Σαμψών (*), η συνέχεια του πραξικοπήματος με πολιτικά μέσα δηλαδή, προφασιζόμενος την απουσία του Μακαρίου. Αν βάλουμε τον Έβο Μοράλες στην θέση του Μακαρίου, ο Κληρίδης θα ήταν η τυχάρπαστη βολιβιανή πως-την-λένε που την ορκίσανε προεδρίνα. Φυσικά αυτή όταν την κατηγορήσουν για πραξικοπηματία θα πει ότι προστατεύει την Δημοκρατία και κάνει και καμιά δήλωση για να ποτζοιμίσει τους πραξικοπηματίες …

    (* Σαμψών: πραξικοπηματίας, σφαγέα τουρκοκυπρίων γυναικοπαίδων και 7-ήμερος “προέδρος”)

    Ο Μακάριος επέστρεψε τον Δεκέμβρη του 1974. Μάλιστα υπάρχει και ένα γεγονός που το διηγήται ο πατέρας μου αυτόπτης μάρτυρας τότε. Ο Μακάριος πήγε στην Αρχιεπιστοπή και μίλησε σε πολύ κόσμο. Από πίσω του, στο μπαλκόνι, ο Κληρίδης. Ο Μ. σε κάποια στιγμή άρχισε να λέει: “οι προδότες…” . Ο κόσμος από κάτω αμέσως φώναξε: “είναι πίσω σου!”. Ο Κληρίδης, οξύνους κατά τα άλλα, αμέσως μετακινήθηκε δίπλα του Μακαρίου: “οι προδότες…” λέει πάλι αυτός. Ο κόσμος από κάτω αμέσως φώναξε: “είναι δίπλα σου!”.

    Κάζα από πικραμένους πρόσφυγες.

    Το μεγάλου του έγκλημα όμως ήταν που συνέλαβε, υπέγραψε με τον Ντεκτάς και εκτέλεσε την ιδέα της ανταλλαγής πληθυσμών, 1/08/1975 – γνωστή και ως “3ης Βιέννης”. Τότε ο Μακάριος είχε γυρίσει αλλά αυτός ο Κ. ήταν ο διαπραγματευτής και πήγε και έκανε του κεφαλιού του στην Βιέννη – αργότερα πήρε εξ ολοκλήρου την ευθύνη. Το 1975 το έγκλημα της ΕΟΚΑ Β’ είχε συντελεστεί και όλοι οι στόχοι των πραξικοπηματιών και “εθνικο”-Α-“φρόνων” είχαν επιτύχει στο μισό γιατί η Διχοτόμηση (δηλαδή η παράδοση του μισού νησιού στην Τουρκία και στο ΝΑΤΟ) δεν είχε νομιμοποιηθεί επί του εδάφους γιατί ένα μεγάλο μέρος των τουρκοκύπριοι δεν πήγαιναν να ζήσουν στον Βορρά. Λέω “δεν πήγαιναν” αντί αυτού που λένε τώρα “δεν τους άφηναν”. Στην Λεμεσό, Λάρνακα και Πάφο ζούσαν την ζωή τους στα σπίτια τους και στις περιουσίες τους. Ενώ αντίθετα ο τουρκικός στρατός είχε διώξει όλους τους ελληνοκύπριους από τον Βορρά, τα μέρη που κατάκτησε. Οι 200,000 ε/κ πρόσφυγες. Εκτός από κάποιες λίγες χιλιάδες, ίσως 10, 20(;), ε/κ στην χερσόνησο της Καρπασίας – οι εγκλωβισμένοι.

    Με αυτή την κατάσταση στο έδαφος ο Κληρίδης πήγε και υπόγραψε με τον Ντεκτάς (το άλλο πρόσωπο του Ιανού) την συμφωνία που έλεγε ότι η Κ.Δημοκρατία θα “άφηνε” ελεύθερους τους τ/κ να φύγουν για τον Βορρά. Εγώ επαναλαμβάνω ότι η γραμμή κατάπαυσης πυρός ήταν διάτρητη και όποιος ήθελε μπορούσε να την περάσει. Αρκετοί τ/κ την πέρασαν πριν την συμφωνία αλλά τεράστιος αριθμός τους συνέχιζαν κανονικά την ζωή τους στον Νότο και κάποιος έπρεπε να τους στοιβάξει στα φορτηγά και να τους στείλει στον Βορρά.

    Διαφορετικά τι σόι Διχοτόμηση θα ήταν αυτή;

    Η Συμφωνία του Κληρίδη-Ντεκτάς στην Βιέννη έλεγε ότι όσοι τκ το επιθυμούν είναι ελεύθεροι να πάνε στον Βορρά. Το θετικό ήταν ότι αναγνώριζε κάποια δικαιώματα στους ε/κ εγκλωβισμένους.

    Έτσι αυτός ο Κληρίδης έγραψε το προ-τελευταίο κεφάλαιο στο Κυπριακό: ετοίμασε την Διχοτόμηση ή έστω μια δι-κοινοτική ομοσπονδία που σήμερα ο διάδοχος του εοκαβητατζής πρόεδρος έχει ρίξει στον κάλαθο των αχρήστων και μας προετοιμάζει για την Διχοτόμηση.

    Σίγουρα ο Κ. δεν είναι ΕΟΚΑ Β’. Όμως είναι ένας αρρωστημένος εθνικιστής, και νεο-φιλελεύθερος συν τοις άλλοις.

    Δώσανε το όνομα του στο ιδιωτικοποιημένο αεροδρόμιο στην Λάρνακα. Και όποτε πετάμε από εκεί βλέπουμε τον κόσμο που δεν μπορεί να πληρώσει το ακριβό πάρκινγκ (που εμείς πληρώσαμε να γίνει) και παρκάρει στα παγκέτα στον υπεραστικό δρόμο, βλέπουμε τις ακριβές φυσούνες (που εμείς αγοράσαμε) που θα μας οδηγούσανε στο κτήριο να μην χρησιμοποιούνται γιατί οι αερογραμμές τις βρίσκουν ακριβές και το αεροπλάνο σταματά 5 μέτρα μακριά και ανεβαίνουμε στο κτήριο από μια σιδερόσκαλα που είναι έξοδος κινδύνου. Γέροι, βρέφη αποσκευές από μια σκάλα που “σούζεται”. Αυτός είναι ο Κληρίδης (αν και είναι ο Τ.Παπαδόπουλος ο ιθύνων νους αυτής της ιδιωτικοποίησης), αυτή η Δεξιά, αυτοί οι Εθνικόφρονες. Αναίσθητοι Προδότες.

Κάντε ένα σχόλιο: