«Αφού το να είσαι κομμουνίστρια είναι βρισιά για τους γερμανοτσολιάδες, τότε κάτι καλό θα είναι…» – Στερνός αποχαιρετισμός στην Φρόσω Κωσταντοπούλου

Συντρόφισσά μας, σου δίνουμε το λόγο μας ότι με όλες μας τις δυνάμεις θα παλέψουμε για να συνεχίσουμε τον δρόμο που άνοιξες εσύ με τους συναγωνιστές σου…Το φωτεινό σου παράδειγμα θα μας γεμίζει δύναμη…

Με βαθιά συγκίνηση αποχαιρέτησε η ΚΟΒ Πατησίων Αττικής του ΚΚΕ σήμερα Πέμπτη στο αποτεφρωτήριο Ριτσώνας την συντρόφισσα και για χρόνια μέλος της ΚΟΒ Φρόσω Κωσταντοπούλου. Σε ανακοίνωσή της η Οργάνωση αναφέρει για την σ. Φρόσω, τη συγκλονιστική ζωή και δράση της:

«Η συντρόφισσα Φρόσω γεννήθηκε στη Λακωνία το 1926 από γονείς βασιλόφρονες. Από μικρή ηλικία έζησε την αστική βία. Το 1942 οι “ταγματαλήτες”, όπως η ίδια τους αποκαλούσε, συλλαμβάνουν τον αδερφό της και τον πάνε για εκτέλεση, γιατί έκρυβαν Άγγλους στρατιώτες που δεν είχαν φύγει για Μέση Ανατολή. Ξεφεύγει όμως και τα αδέρφια αναγκάζονται να φυγαδευτούν προκειμένου να γλιτώσουν. Βγαίνουν περιπλανώμενοι στα χωριά για να συναντήσουν τον ΕΛΑΣ για να προστατευτούν. Η Φρόσω 16 χρονών μπαίνει στο αντάρτικο. Το όπλο όμως ήταν βαρύ για ένα τόσο μικροκαμωμένο κορίτσι, οπότε αναλαμβάνει χρέη νοσηλεύτριας. Από αυτό το πόστο βιώνει πολλές μάχες. Τη Μάχη στην Παναγιά Γιάτρισσα στον Ταΰγετο, τη Μάχη της Μηλιάς, τη Μάχη του Μελιγαλά, τη Μάχη της Καλαμάτας όπου οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ επιτυγχάνουν και την απελευθέρωση της πόλης. Εκεί η Φρόσω αρρωσταίνει και φιλοξενείται από μέλη του ΕΑΜ προκειμένου να αναρρώσει. Η ανάγκη της όμως να συμπορευτεί με τους αντάρτες την κυριεύει και έτσι ξεκινάει μόνη της, χωρίς να υπολογίσει κίνδυνο, να βρει το τάγμα της. Σκληρή ζωή, μας λέει η ίδια, διέσχισε όλο το βουνό ξυπόλητη, με ένα φουστανάκι. Οι αντάρτες όμως την εμπνέουν με το ήθος και την αντοχή τους. “Αφού τα καταφέρνουν αυτοί, θα τα καταφέρω και εγώ”.

Ο Εμφύλιος την βρίσκει στο Γύθειο, όπου και πάλι η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς πολέμησε στο πλάι του ΕΛΑΣ. Πρώτη φορά στη ζωή της κομμουνίστρια την αποκάλεσε ένας “ταγματαλήτης” που την κυνηγούσε. Αφού το να είσαι κομμουνίστρια είναι βρισιά για τους γερμανοτσολιάδες, τότε κάτι καλό θα είναι, πίστευε. Για να γλιτώσει φυγαδεύεται μέσα σε ένα τσουβάλι στην Αθήνα. Εκεί πιάνει δουλειά στο εργοστάσιο “Ναθαναήλ” στα Κάτω Πατήσια. Δουλεύει 16 ώρες, για 4 δρχ. και ζει στο πετσί της την εκμετάλλευση. Αρχίσει να συναναστρέφεται περισσότερο με τις εργάτριες, ένιωθε την αδικία. “Στη φάμπρικα μέσα μπήκα στο νόημα τι πάει να πει εκμετάλλευση”, μας λέει… Στην πρώτη απεργία κατεβάζει η ίδια τον διακόπτη των μηχανών και νιώθει πολύ περήφανη. Η Χωροφυλακή όμως μαζεύει τις εργάτριες, μαζί με τη Φρόσω στις κλούβες.

Το 1950 παντρεύεται τον άντρα της. Το ότι ο ίδιος δεν είχε φάκελο στην Ασφάλεια την παρηγορεί. Παρ’ όλα αυτά, καταλήγει ο ίδιος στην Γυάρο ως συνδικαλιστής οικοδόμος.

Αργότερα πιάνει δουλειά στην “Τριούμφ”, όπου και εκλέγεται πρόεδρος του Σωματείου. Στο εργοστάσιο προκηρύχτηκε απεργία, η εργοδοσία κάλεσε την Φρόσω πρώτα να την δωροδοκήσει και μετά να την απειλήσει. Όλα έπεσαν στο κενό. Η απεργία είχε διάρκεια και η έμπρακτη αλληλεγγύη του αθηναϊκού λαού τεράστια. Η συντρόφισσα αρνιόταν όμως να πάρει τρόφιμα. Σκεφτόταν άλλες εργάτριες που είχαν πιο πολλή ανάγκη.

Μια μέρα την πιάνει η Ασφάλεια στο δρόμο. Την πάνε στο κρατητήριο και την ξυλοκοπούν άγρια. Ήταν τότε έγκυος και τους το είπε προκειμένου να γλιτώσει από τη μανία τους. Ούτε αυτό δεν τους σταμάτησε. Της ζητούσαν να υπογράψει δήλωση μετάνοιας, αρνιόταν όμως πεισματικά. Κάθε χτύπημα την πείσμωνε και την ατσάλωνε.

Όποιος την κυνηγούσε σε όλη της τη ζωή, την αποκαλούσε κομμουνίστρια. Αυτό την προβλημάτισε, ρώτησε τον αδερφό της. Στη μεταπολίτευση αρχίζει και ψάχνει στα βιβλία. Τότε καταλαβαίνει ότι όλη της την ηρωική ζωή ήταν κομμουνίστρια και νιώθει ακόμα πιο περήφανη. Το 1977 επισκέπτεται τα Γραφεία του ΚΚΕ και γίνεται μέλος του Κόμματος. Συνεπής, πάντα με αυταπάρνηση στις ιδέες της, κράτησε τη κόκκινη σημαία ψηλά όταν επικράτησε η αντεπανάσταση. Έδωσε με όλες της τις δυνάμεις τη μάχη ενάντια στον οπορτουνισμό το 1991. Στην περιοχή του Αγίου Ελευθερίου η συμβολή της είναι καθοριστική. Η συντρόφισσα Φρόσω θα αποτελεί για πάντα φωτεινό παράδειγμα της γυναίκας κομμουνίστριας. Για την Φρόσω δεν υπήρχαν μικρές και μεγάλες μάχες. Ήταν πάντα εκεί, δίνοντας όλες της τις δυνάμεις. Με πείσμα, αντοχή, αγάπη για τον άνθρωπο και ασίγαστο μίσος για ό,τι του προκαλεί δυστυχία. Με πίστη στα ιδανικά της πάλευε για πάνω από 80 χρόνια για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους και φτώχεια, για μια κοινωνία κομμουνιστική.

Ήθελες να ζήσεις τα 100 χρόνια του Κόμματός σου και τα κατάφερες. 100 χρόνια ιστορίας που γράφτηκε λέξη προς λέξη με τις θυσίες και τους αγώνες αγωνιστών σαν εσένα. Συντρόφισσά μας, σου δίνουμε το λόγο μας ότι με όλες μας τις δυνάμεις θα παλέψουμε για να συνεχίσουμε τον δρόμο που άνοιξες εσύ με τους συναγωνιστές σου. Για να δυναμώσει το Κόμμα μας και οι αγώνες του λαού μας. Το φωτεινό σου παράδειγμα θα μας γεμίζει δύναμη.

Καλό σου ταξίδι, συντρόφισσα».

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: