Όχι Νίκο Κακλαμανάκη, δε φταίει η “Βόρεια Κορέα” για τα χάλια της ελληνικής ιστιοπλοΐας

Για την αθλητική προσφορά του Νίκου Κακλαμανάκη δε χρειάζεται να αναφερθούμε εδώ, αφού η πορεία και οι διακρίσεις του μιλούν από μόνες τους. Το τελευταίο διάστημα, μετά τις αποκαλύψεις της πρώην συντρόφου του κι επίσης Ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου για το βιασμό της από τον αντιπρόεδρο της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, ο παλαίμαχος αθλητής εμφανίζεται ως μπροστάρης σε μια κίνηση αποκάλυψης κακών κειμένων στην Ομοσπονδία, εναντίον της οποίας εξάλλου είχε κινηθεί και πριν το θέμα λάβει έκταση στα ΜΜΕ, δεν μπορεί δηλαδή να κατηγορηθεί για όψιμες ευαισθησίες.

Μάλιστα, ο ίδιος καταγγέλλει ότι από πολύ παλιά, ήδη στα 1999, ο ίδιος είχε απειληθεί με τη ζωή του, προκειμένου να μην αποκαλύψει τότε επώνυμα στοιχεία για παθογένειες στο χώρο. Έκανε μάλιστα λόγο για άτομο από “το στενό κύκλο της Ομοσπονδίας”, το οποίο “θα αποκαλυφθεί άμεσα”, προσθέτοντας ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέχεται τέτοιες απειλές εναντίον της ζωής του.

Ανάμεσα σε άλλα, ο ολυμπιονίκης, δήλωσε πως πέρα από τις σεξουαλικές, ψυχικές και συναισθηματικές κακοποιήσεις, τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, υπήρχε προληπτική λογοκρισία, στέρηση δικαιωμάτων αθλητών όπως η προσφυγή σε πολιτικά δικαστήρια, τρομοκράτηση των αθλητών και υπεύθυνες δηλώσεις, που παραπέμπουν σε “καθεστώς Βόρειας Κορέας”.

Προφανώς ο Νίκος Κακλαμανάκης δεν εφηύρε τον όρο, απλά αναμασά μια προσφιλή έκφραση των εγχώριων ΜΜΕ, και μάλιστα όχι μόνο των φιλοκυβερνητικών, αλλά κι εκείνων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού αναφορές σε “Βόρεια Κορέα” ως προσωποποίηση του απόλυτου κρατικού αυταρχισμού και καταπίεσης δε σπανίζουν καθόλου από έντυπα όπως η Αυγή, ή η ΕφΣυν, ούτε φυσικά και από το δημόσιο λόγο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλήθεια είναι πως δε γνωρίζουμε αν και πώς λειτουργεί το άθλημα της ιστιοπλοΐας στη ΛΔ Κορέας. Αυτό όμως που γνωρίζουμε με βεβαιότητα, είναι ότι κανένας αθλητής στη χώρα δεν έχει να φοβάται για τη ζωή του, ούτε πώς θα βιαστεί και δε θα μπορέσει να το καταγγείλει παρά δεκαετίες αργότερα, ούτε οι διοικήσεις διαχειρίζονται χωρίς λογοδοσία το κρατικό χρήμα. Φυσικά δεν υπάρχουν ούτε οι ιδιώτες χορηγοί, σαν αυτούς που απέσυραν τη στήριξή τους από την ΕΙΟ μετά το σκάνδαλο, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο ότι η ομερτά που επικρατεί στις τάξεις της έχει να κάνει με το “πάπλωμα”. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι παρά τα τέρατα που έχουν ακουστεί κατά καιρούς σε νοτιοκορεατικά και δυτικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα από αυτόμολους της ΛΔΚ – και αθλητές ανάμεσά τους, ποτέ δεν έχουν αναφερθεί υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης. Είναι βέβαιο ότι αυτοί που έχουν πει για “γκούλαγκ σε αθλητές και προπονητές αν χάσουν το χρυσό μετάλλιο”, δε θα δίσταζαν στιγμή να εξυφάνουν μια παρόμοια ιστορία, αν δεν φαινόταν ακόμα και στους ίδιους υπερβολικά εξωπραγματική για να γίνει πιστευτή.

Η πραγματικότητα είναι πως αν από κάτι υποφέρουν οι αθλητές στη ΛΔΚ, όπου φυσικά αθλητισμός δεν νοείται μόνο ο πρωταθλητισμός, αλλά κυρίως η μαζική άθληση, είναι οι κυρώσεις της Δύσης, που έχουν αναπόφευκτα αποτελέσματα στις υποδομές, τον εξοπλισμό, αλλά και τη γενικότερη ισότιμη συμμετοχή τους σε διεθνείς διοργανώσεις,  όπως και στη δυνατότητά τους να εργαστούν στο εξωτερικό. Πολύ πρόσφατο είναι το παράδειγμα του ποδοσφαιριστή Χάν Κουάνγκ, που από τα 16 του χρόνια παίζει σε ομάδες του εξωτερικού, για να αναγκαστεί τελικά τελεσίδικα να επιστρέψει στην πατρίδα του μετά την επικείμενη υπογραφή σχετικής πρόβλεψης μεταξύ ΛΔΚ και της ομάδας του Κατάρ Αλ Ντουχαλί όπου έπαιζε τελευταία.

Αν ψάχνει ο Νίκος Κακλαμανάκης αντίστοιχα παραδείγματα, μπορεί να δει στις ΗΠΑ την πρόσφατη υπόθεση συστηματικής σεξουαλικής και ευρύτερες κακοποίησης αθλητριών της εθνικής ομάδας Ενόργανης Γυμναστικής, που κι εκεί κατά (μη) σύμπτωση, τα περιστατικά επιχειρήθηκε να αποδοθούν στην κληρονομιά της σοσιαλιστικής Ρουμανίας. Η’ τα πορίσματα έρευνας του Αθλητικού Πανεπιστημίου της Κολωνίας στη Γερμανία το 2019, που έκανε λόγο για 200.000 περιστατικά κακοποίησης σε επαγγελματικές και ερασιτεχνικές κατηγορίες πληθώρας αθλημάτων.

Προφανώς δεν ισχυρίζεται κανείς ότι τέτοια περιστατικά δε μπορούν να συμβούν ή δε συνέβησαν εκτός καπιταλιστικού συστήματος, είναι όμως στην επιεικέστερη περίπτωση εθελοτυφλία να μη βλέπει κανείς ότι διαστάσεις χιονοστιβάδας έχουν μόνο σε ένα σύστημα όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ο πυρήνας της ύπαρξης του. Κι η επίκληση “σκιάχτρων” ψυχροπολεμικού χαρακτήρα δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την πραγματικότητα, ούτε βοηθάει στην καταπολέμηση του ίδιου του προβλήματος στη ρίζα του, για να μην υπάρξουν άλλα θύματα στο μέλλον.