Μήπως “λύση” θα ήταν τα “παγκάκια μόνο για Έλληνες” κ. Μπακογιάννη;
Aποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως πίσω από το προσωπείο του “ακομμάτιστου”, “απελευθερωμένου από αγκυλώσεις” νέου πολιτικού, που με τόση ζέση προβάλλει ο Κώστας Μπακογιάννης, αναδύεται η γνώριμη και απαράλλαχτη μούχλα.
Οι περισσότεροι θα θυμάστε πριν λίγα χρόνια, όταν ο τραγουδοποιός Κωστής Μαραβέγιας ζητούσε να καθαριστούν επιτέλους τα παγκάκια της Αθήνας από τα χημικά και τις μολότοφ, για να μπορέσει επιτέλους να φιλήσει εκεί το κορίτσι του. O σημερινός δήμαρχος βρήκε μια ακόμα καλύτερη λύση, όχι καθαρίζοντας παγκάκια, αλλά καθαρίζοντας τις “επικίνδυνες” πλατείες από παγκάκια, για να μην μπορούν αυθαίρετα να κάθονται πρόσφυγες και μετανάστες και να χαλούν την αισθητική των “περιοίκων” τους οποίους επικαλέστηκε ο δήμος για να δικαιολογήσει την απογύμνωση της πλατείας Βικτωρίας από παγκάκια. Θα μπορούσε βέβαια να τοποθετήσει στην πλατεία και τσίγκινα τσέρκια του Συντάγματος, για να βεβαιωθεί ότι και μόνο λόγω θερμοκρασίας κανείς δε θα είχε διάθεση να καθίσει. Παράλληλα, τα εν λόγω κομψοτεχνήματα θα έπιαναν και επαρκή χώρο στην πλατεία, ώστε να εμποδίσουν τους επίμονους παρείσακτους να κάτσουν κάτω, γιατί – άκουσον – άκουσον – δεν ήρθαν γιατί έκαναν χάζι τις ομορφιές της Βικτώριας, αλλά γιατί δεν ξέρουν πού αλλού να πάνε.
Ο δήμαρχος Αθηνών για άλλη μια φορά θεωρεί ότι εξαφανίζοντας τα παγκάκια από συγκεκριμένες περιοχές των Αθηνών, θα εξαφανίσει και τις κοινωνικές παθογένειες που γίνονται ορατές σε αυτές, όπως ακριβώς έγινε με την περίφημη ανάπλαση της Ομόνοιας, όπου βέβαια το αποτέλεσμα είναι απλά ο κόσμος να κάθεται πάνω στο συντριβάνι.
Aποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως πίσω από το προσωπείο του “ακομμάτιστου”, “απελευθερωμένου από αγκυλώσεις” νέου πολιτικού, που με τόση ζέση προβάλλει ο Κώστας Μπακογιάννης, αναδύεται η γνώριμη και απαράλλαχτη μούχλα. Είναι η μούχλα της στοχοποίησης και παραπέρα περιθωριοποίησης των πιο ευάλωτων και ανυπεράσπιστων ομάδων, είναι η μούχλα ενός “μη βίαιου” φαινομενικά αυταρχισμού που κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, κι όλα αυτά με μια εσάνς λανθάνουσας, αν όχι ολοφάνερης ξενοφοβίας. Σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς, τι διαφορά έχει τελικά αυτή προσέγγιση της “αφιλόξενης πλατείας”, με κραυγές ανθρώπων του κόμματος που ανήκει ο δήμαρχος, “να κάνουμε τη ζωή τους [μεταναστών και προσφύγων] δύσκολη”, ή ακόμα χειρότερα, πόσο βαθύ είναι τελικά το χάσμα που τη χωρίζει από χρυσαυγίτικης κοπής λογικές που θα ζητούσαν “παγκάκια μόνο για Έλληνες;”.
