Αρχική/Εκδηλώσεις/Κυριακή 17 Μάρτη 2019 – Τι… παίζει σήμερα;

Κυριακή 17 Μάρτη 2019 – Τι… παίζει σήμερα;

17-03-2019

Μουσική, Θέατρο, Κινηματογράφος, Εικαστικά, Βιβλίο, Εκθέσεις και άλλες εκδηλώσεις – προτάσεις για έξοδο.

“Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα” με την Ελένη Γερασιμίδου, για λίγες παραστάσεις στο Από Κοινού Θέατρο.

Όταν στην ιστορία σου, σαν έθνος, ράτσα, μονάδα, DNA, έχει γράψει η μετανάστευση, η φυγή, ο ξεριζωμός, τότε η ευχή, η λαχτάρα, ο αγώνας για ένα λιμάνι, ένα καταφύγιο, ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι σου, γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα το όνειρο και ο στόχος, χωρίς να νοιάζεσαι για το μάταιο ή το σκλάβωμα για την απόκτησή τους. Στην ιστορία που κρύβει το ”Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα”, τρεις γενιές καταθέτουν τις οικονομίες και την λαχτάρα για να κτιστεί. Πόλεμοι και ανακατατάξεις και ανταλλαγές πληθυσμών, θα φέρουν την πρώτη γενιά στις προσφυγικές γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Τα σχέδια για μια καλύτερη ζωή θα οδηγήσουν τους απογόνους της στην κατάθεση κόπων και οικονομιών για να στηθεί ένα νοικοκυριό που θα τους δίνει την ασφάλεια μιας ιδιοκτησίας για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Μα οι συνθήκες που φέρνει απροειδοποίητα η ζωή θα φέρνουν πάντα στο προσκήνιο την επανάληψη της φυγής. Θα κτιστεί το «Ανάκτορο» της λαχτάρας τους, μα δεν θα υπάρχει ποτέ ο χρόνος να το χαρούνε ξέγνοιαστοι. Να περπατήσουν στα δωμάτιά του, να απολαύσουν τη βεράντα του. Η τελευταία βασίλισσά του, η «Ελληνογερμανίδα» για τους περίοικους, κυρία Αγάπη, – που γράφτηκε για την Ελένη Γερασιμίδου -, με γέλιο και με κατανόηση ακόμα και μπροστά στα δύσκολα, μας ξεναγεί στο μικρό παλάτι της, ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα στην ιστορία μιας πόλης και μια χώρας, που τι παράξενο, τα μυστικά τους κρύβονται μέσα στις κάμαρες και τα ντουλάπια ενός σπιτιού με όλα τα κομφόρ και την ηχώ μιας «μοναξιάς». Το ”Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα” είναι ο λαβύρινθος της ζωής της κυρίας Αγάπης, και καθώς ψάχνει την έξοδο, συνειδητοποιεί πως η ελευθερία της απαιτεί την κατεδάφισή του.

Συγγραφέας: Παναγιώτης Μέντης
Ερμηνεία: Ελένη Γερασιμίδου
Σκηνοθεσία: Αγγελική Ξένου
Εικαστική επιμέλεια: Κώστας Βελινόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Τοκμάκη
Φωτογραφίες: Δημήτρης Λυκουρέζος
Αφίσα: Ελένη Κανιώτη

γενική είσοδος: 10€
ημέρες παραστάσεων: Κυριακή στις 20:00 & Δευτέρα στις 21:00
από 17 Μαρτίου μέχρι 21 Απριλίου

Από Κοινού Θέατρο
Ευπατριδών 4, Γκάζι
Τ.Κ. 11854 (μετρό: Κεραμεικός)
τηλ. 211 4057249
[email protected]

Μουσική

Ο Γιώργος Μεράντζας στη μπουάτ Απανεμιά

Συνεχίζονται οι Κυριακές με το Γιώργο Μεράντζα. Ο Γιώργος Μεράντζας συνοδευόμενος από τον Μανώλη Πάππο στο μπουζούκι, τον Dasho Kurti στο ακορντεόν και τον Δημήτρη Σίντο στο πιάνο κάθε Κυριακή στη μπουάτ Απανεμιά! Τηλ κρατήσεων: 210 32 48 580

***

«Βαμβακάρης κατά Ξαρχάκο» στο Gazarte

Ο Σταύρος Ξαρχάκος συνεχίζει στο Gazarte με τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων και με μία ακόμη ανατρεπτική πρόταση. Από τις 2 Μαρτίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή, θα ξεκινήσει ένα πρωτόγνωρο μουσικό ταξίδι αφιερωμένο στον Πατριάρχη του ρεμπέτικου και πρόδρομο του κατοπινού λαϊκού τραγουδιού Μάρκο Βαμβακάρη.
Μια τολμηρή προσέγγιση από τον Σταύρο Ξαρχάκο, που προσκάλεσε τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Μιχάλη Μυτακίδη (a.k.a. B.D. Foxmoor των Active Member), σε μία αναπάντεχη σύμπραξη.
Τα εμβληματικά τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη θα αντηχήσουν στην κεντρική σκηνή του Gazarte μέσα από την αφοπλιστική φωνή της Δήμητρας Γαλάνη και την ιδιαίτερη ερμηνεία του Μιχάλη Μυτακίδη.
Ιστορικής σημασίας τραγούδια θα ακουστούν όπως δεν έχουν ακουστεί ξανά, μέσα από τη μοναδική μουσική γραφή του Σταύρου Ξαρχάκου, διευθύνοντας την εννεαμελή ορχήστρα εξαίρετων μουσικών. Συμμετέχει ο γιος του Μάρκου, Στέλιος Βαμβακάρης.
Αυτή βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που ο μεγάλος μας συνθέτης μιλά με ευλάβεια και σεβασμό για τη μουσική και το έργο του πρωτομάστορα Συριανού. Σίγουρα όμως είναι η φορά που ξεπερνά τα δεδομένα και μας αποκαλύπτει ένα νέο ορίζοντα.
Ένα αφιέρωμα πέρα από κάθε μουσικό στερεότυπο στη μουσική της Ελλάδας, στο ρεμπέτικο τραγούδι και στο θεμελιωτή του, Μάρκο Βαμβακάρη.

Μαζί τους οι μουσικοί:
Νεοκλής Nεοφυτίδης – Πιάνο
Βασίλης Δρογκάρης – Ακορντεόν
Αλέξανδρος Καψοκαβάδης – Κλασική Κιθάρα, Νυκτά Έγχορδα
Γιώργος Λιμάκης – Κιθάρα
Ηρακλής Ζάκκας – 1ο Μπουζούκι , Μπαγλαμάς , Τζουράς
Δημήτρης Ρέππας – Μπουζούκι , Μπαγλαμάς , Τζουράς
Μιχάλης Δήμας – Μπουζούκι , Μπαγλαμάς
Αντώνης Τζίκας – Κοντραμπάσο

Επιμέλεια ήχου: Χάρης Κρεμμύδας, Στέφανος Χατζόπουλος
Φωτισμοί: Δημήτρης Λάιος

Προπώληση: Α’ Ζώνη 45€ Ι Β’ Ζώνη 35€ Ι Γ’ Ζώνη 25€ Ι Βar 12€
Ταμείο: Α’ Ζώνη 48€ Ι Β’ Ζώνη 38€ Ι Γ’ Ζώνη 28€ Ι Bar 16€
*** Τα εισιτήρια είναι θεάματος & δεν περιλαμβάνουν ποτό

***

Σταμάτης Κραουνάκης + Σπείρα Σπείρα: «Φίλα με… στις Γραμμές»

Από 3 Νοεμβρίου 2018 και κάθε Σάββατο 22.00, Κυριακή 19.00, Δευτέρα 21.00 στις «Γραμμές»

Το ωραιότερο λαϊκό πρόγραμμα της Αθήνας που έκανε τις Δευτέρες Σάββατα, επαναπροσδιορίζοντας στην καρδιά των ανθρώπων το τρυφερό παραμύθι της συλλογικής διασκέδασης, έρχεται να μοιράσει τα αισθήματά του ανανεωμένο με φρέσκο αέρα ξαναζωντανεύοντας το ιστορικό μαγαζί «Γραμμές».

Mε τρία βράδια τη βδομάδα, για όλο τον κόσμο.

Η ομάδα που άλλαξε τη νύχτα :

-Χρήστος Γεροντίδης: φωνή, καχόνε

-Σάκης Καραθανάσης: φωνή, κιθαρόνι, καχόνε

-Σταμάτης Κραουνάκης: φωνή, πιάνο

-Κώστας Μπουγιώτης: φωνή, καχόνε

-Βασίλης Ντρουμπoγιάννης: πιάνο

-Βάιος Πράπας: φωνή, κιθάρες, μπουζούκι

-Νίκος Σταδιάτης: φωνή, ακορντεόν

-Γιώργος Στιβανάκης: φωνή, μαράκες, ντέφι

-Γιώργος Ταμιωλάκης – τσέλλο

Το χώρο κοσμούν γλυπτά του Κωστή Γεωργίου

Κοστούμια: Θοδωρής Καραγκούνης, L‘A Pro atelier

Ενορχηστρώσεις η ομάδα μουσικών

Στον ήχο οι Δημήτρης Γιάλας, Θοδωρής Τζωρτζίνης

Σχεδιασμός φωτισμού o Κώστας Μπλουγουράς

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης

Φωτογραφία αφίσας Σταμάτη Κραουνάκη: Παναγής Χρυσοβέργης

Artwork : Proweb

Υπεύθυνη προβολής + δημοσιότητας: Δέσποινα Κραουνάκη

Γραμμές Live: Κωνσταντινουπόλεως 111, Κεραμεικός

Οδηγίες πρόσβασης: Μετρό Στάση «Κεραμεικός» (400μ) & Μετρό «Μεταξουργείο» (650μ). Ο χώρος επίσης διαθέτει πάρκινγκ.

Θέατρο

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ στον Τεχνοχώρο Cartel

«Ο ίδιος ο άνθρωπος έχει γίνει η μεγαλύτερη μας απειλή και η μοναδική μας ελπίδα». Στη φράση αυτή συμπυκνώνεται με τον πιό εύγλωττο τρόπο η συγκλονιστική ιστορία των ηρώων του Στάινμπεκ στο «Άνθρωποι και ποντίκια». Η αγωνιώδης και συγκινητική προσπάθεια των ανθρώπων του μόχθου για επιβίωση μέσα στις πιό δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, ο ρατσισμός, το απατηλό όνειρο για μια μικρή ιδιοκτησία, η δύναμη της φιλίας, η σημασία της ελπίδας, τα ιδανικά της αφοσίωσης, της πίστης, της αυτοδιάθεσης και της αλληλεγγύης, καθιστούν το έργο επίκαιρο και διαχρονικό, ενώ επιτρέπουν μια σύγχρονη ανάγνωση και σκηνοθετική προσέγγιση που υπογράφει ο Βασίλης Μπισμπίκης. Μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Βοτανικού δίπλα από τα hot spot των μεταναστών και προσφύγων, γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο οι ήρωες δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονια ονειρεύονται και ελπίζουν.

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ στον Τεχνοχώρο Cartel

Οι χαρακτήρες του έργου αναγκαστικά σκληροί για να επιβιώσουν, ζουν σε ένα βρώμικο, αηδιαστικό κόσμο, η γλώσσα τους χυδαία πολλές φορές, οι σκηνές με σεξουαλικές στιγμές, αλλά και η κριτική που γίνεται για το κοινωνικό συστημα, δεν έχουν τίποτε άσεμνο, ή διαφορετικό από τους συνήθεις διαλόγους μιας σκληρής πραγματικότητας. Με λίγα λόγια ο Στάινμπεκ αναφέρεται με απόλυτο ρεαλισμό για ό,τι συμβαίνει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ενώ οι «βρώμικες» λεπτομέρειες είναι μέρος της μεγέθυνσης του Στάινμπεκ προς όφελος της Τραγωδίας, με στόχο τον «εκδημοκρατισμό» του τραγικού αυτού κόσμου. Από το 1937 που εκδόθηκε, ως νουβέλα, έχει παρουσιαστεί πολλές φορές στο θέατρο, έχει διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, και θεωρείται από τα αναμφισβήτητα αριστουργήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Παρότι όπως ο ίδιος είχε πει ότι το έργο είναι έτσι γραμμένο που εύκολα μπορεί να παρουσιαστεί στο θέατρο, ο Στάινμπεκ κατέθεσε και την δική του σκηνική μεταφορά, στην οποία στηρίχθηκε η μετάφραση – ελεύθερη απόδοση από την Σοφία Αδαμίδου για την παράσταση του Τεχνοχώρου Cartel.

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ στον Τεχνοχώρο Cartel

Ο Τζον Στάινμπε θεωρώντας ότι ο ρόλος του συγγραφέα: «…είναι επιφορτισμένος με το καθήκον να αποκαλύπτει τα τρωτά σημεία και τα σφάλματα μας, να φέρει στο φως τα σκοτεινά και επικίνδυνα όνειρα μας, με σκοπό να βελτιώσει τη ζωή μας» σωστά χαρακηρίζεται εκπρόσωπος του νατουραλισμού και της κοινωνικής πεζογραφίας στη χώρα του. Παρά το γεγονός ότι καταγόταν από σχετικά εύπορη οικογένεια, ο Αμερικάνος συγγραφέας, κάτοχος του Νόμπελ Λογοτεχνίας, ασχολήθηκε με τις ζωές των εργατών. Οι ήρωες του είναι απόκληροι, φτωχοί αγρότες και μετανάστες που καλλιεργούν τη γη και ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο.
Στο «Ανθρωποι και ποντίκια», απεικονίζονται οι συνθήκες ζωής των άπορων εργατών στην αμερικανική ύπαιθρο, ενώ στο προσκήνιο τοποθετούνται η συγκινητική, βαθιά τραγική φιλία δυο φαινομενικά αντίθετων χαρακτήρων, του οξύνους Τζωρτζ και του Λένι, που πάσχει από κάποιου τύπου νοητική ασθένεια, εξαιτίας της οποίας συμπεριφέρεται με την αγαθοσύνη ενός παιδιού.

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ στον Τεχνοχώρο Cartel

Καταφέρνοντας να βρουν δουλειά σε κάποιο αγρόκτημα, οι δυο ήρωες δοκιμάζονται πλέον σε συσχετισμό με τους άλλους εργάτες και το γιο του αφεντικού, που αποτελούν στερεότυπους χαρακτήρες, αλλά είναι αριστουργηματικά δομημένοι σε ένα πλαίσιο άκρατου ρεαλισμού. Ο Κρουκς, μοναδικός μαύρος μέσα σε λευκούς, θύμα της απομόνωσης και του βίαιου ρατσισμού, ο γέρος Κάντι που ονειρεύεται μια δική του γωνιά σε ένα ήσυχο αγρόκτημα για να μην έχει την τύχη που έχουν τα γέρικα σκυλιά, όταν πάψει να είναι χρήσιμος, ο σοβαρός Σλιμ, ο συμπλεγματικός και οξύθυμος γιος του αφεντικού, Κέρλι, η γυναίκα του Κέρλι, μοναχική, χειριστική, εντέλει επικίνδυνη, που επιζητά την προσοχή όλων αναζητώντας κάποιον για να του μιλάει, πλαισιώνουν τους δυο πρωταγωνιστές, επιτρέποντας μέσω της αλληλεπίδρασης την κατάδειξη του τρόπου ζωής, των αγωνιών, των ονείρων και των αντιλήψεων των σύγχρονων του συγγραφέα απλών ανθρώπων. Πάνω απ’ όλα όμως ο Λένι και ο Τζορτζ έχουν ένα απλό όνειρο. Κι όμως το απλό είναι και το πιό δύσκολο. Ο Τζώρτζ ξέρει τις δυσκολίες. Ο Λένι όχι. Η αγαθότητα του Λένι παρασύρει και τον Τζωρτζ στην ελπίδα. Θα βρουν και συμμάχους στο όνειρο (Κάντι και Κρουκς). Το όνειρό τους δεν διαφέρει πολύ από το όνειρο των περισσότερων ανθρώπων. Να μπορούμε να ζήσουμε στον παράδεισό μας, ο οποίος είναι μια έκταση γης που να μας προσφέρει του καρπούς της. Ομως η τύχη δεν θα είναι με το μέρος τους. Οσα θα επακολουθήσουν θα διαψεύσουν το όνειρο για μια άλλη ζωή.

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ στον Τεχνοχώρο Cartel

Τους ρόλους ερμηνεύουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη.

* Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Συντελεστές:

Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος
Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Τεχνική Υποστήριξη: Δημήτρης Κουτάς, Δημήτρης Σαρρής
Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel

Ηθοποιοί: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη.

Παραστάσεις:

Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 9:15 μμ

Διάρκεια: 120΄ με διάλειμμα

Τιμές εισιτηρίων:

12 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ μειωμένο, 5 ευρώ για ανέργους.

Προπώληση: www.viva.gr

Το πρόγραμμα παραστάσεων του «Αρη» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, με τον Τάσο Σωτηράκη από τις 24 Νοέμβρη διαμορφώνεται ως εξής: Σάββατο, Κυριακή και Τετάρτη στις 7 μμ.

Τόπος: Τεχνοχώρος Cartel (Μικέλη 4 & Αγ. Άννης Βοτανικός -Στάση μετρό Ελαιώνας- τηλ. 693989 8258) Facebook page: https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros

Website: http://www.carteltexnoxoros.com

***

«Άρης»: 2ος κύκλος παραστάσεων, στον Τεχνοχώρο Cartel

Το έργο «Άρης» βασίζεται στη ζωή και τους αγώνες του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη, που ταυτίστηκε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη γερμανοϊταλική κατοχή. Με τη ζωή και τη δράση του, με τις ηρωικές πράξεις του, έγραψε διδακτικές – και πλούσιες σε περιεχόμενο – σελίδες στην ιστορία του λαϊκού μας κινήματος.

Πρωί 16 Ιουνίου 1945, σταματάει η καρδιά του Πρωτοκαπετάνιου της Αντίστασης. Εδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Ο Αρης πέθανε εκεί πάνω στα βουνά, που τόσο αγαπούσε και ήταν η ζωή του. Το νεκρό σώμα του, δε βρέθηκε ποτέ. Ούτε το κομμένο κεφάλι του, αυτό που εκτέθηκε σε δημόσια θέα από τους διώκτες του, στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Είχε την εντιμότητα τη μοναδική: Του αγωνιστή και του παλικαριού, να πεθάνει.

«Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου: Από τις 5 Οκτώβρη ο δεύτερος κύκλος παραστάσεων στον Τεχνοχώρο Cartel

Η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Απρίλιος 1945) διέγραψε τον Αρη και τον αποκήρυξε, χωρίς να δώσει την απόφαση στη δημοσιότητα.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ το 2011 αποφάσισε την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη, θεωρώντας ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ενώ τον Ιούνιο του 2018 αποφάσισε την ολόπλευρη (και κομματική) αποκατάσταση του.

Ο Αρης, το «ΠΑΙΔΙ της Λιάκουρας, σπαθί του Γερανοβουνιού κι αητός της Γκιώνας», αυτός που δεν «ήξερε μαθές από χαρτιά και μπερδεμένα λόγια», αυτός που «με το σπαθί του γύρναγε του κόσμου τις σελίδες και διάβαζε ολόισια την καρδιά χωρίς πολλά τερτίπια μ’ ένα ΝΑΙ, μ’ ένα ΟΧΙ», χρόνια φυλαγμένος στις καρδιές μας, στη σκέψη και στις συζητήσεις μας, «έρχεται» μ’ ένα φανάρι αναμμένο, καλεσμένος μιας ανάγκης. Της ανάγκης του «θέλω», της ανάγκης του «μπορώ», της ανάγκης του «εμείς».

«Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου: Από τις 5 Οκτώβρη ο δεύτερος κύκλος παραστάσεων στον Τεχνοχώρο Cartel

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Στον ρόλο του Άρη ο Τάσος Σωτηράκης
Συγγραφέας Σοφία Αδαμίδου
Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους.
Σκηνικά – κοστούμια: Ομάδα Cartel.
Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Αρη μου», σε στίχους Αγλαϊας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης
Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογραφίες: Δήμητρα Ψυχογυιού
Σκίτσο αφίσας: Γιώργος Γούσης
Σχεδιασμός αφίσας: Νικολέτα Διολή
Εκτέλεση Παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο, Κυριακή και Τετάρτη στις 7 μμ. — Από 12 Οκτώβρη 2018 μέχρι 27 Γενάρη 2019

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος, 8 ευρώ μειωμένο, 5 ευρώ για ανέργους. — Προπώληση: www.viva.gr

Τόπος: Τεχνοχώρος Cartel (Μικέλη 4 & Αγ. Άννης Βοτανικός -Στάση μετρό Ελαιώνας- τηλ. 693 989 8258)

Facebook page: https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros

Website: http://www.carteltexnoxoros.com

***

Από την Αντιγόνη στη Μήδεια – Η γυναίκα στην τραγωδία και το σύγχρονο κόσμο

Τελικά πόσες γυναίκες χωρούν σε ένα σώμα; Τι παθαίνει ένα σώμα που ξεκινά από την Αντιγόνη και φτάνει στη Μήδεια;

Το έργο “από τη Μήδεια στην Αντιγόνη” είναι μια παράσταση που έκανε διεθνή πρεμιέρα προ διετίας στη Νότια Κορέα και ήρθε πέρσι στην Ελλάδα με συνεχόμενα sold-out, συνεχίζοντας φέτος με την ίδια επιτυχία. Πραγματεύεται τη γυναικεία φύση και τη θέση της γυναίκας στο σημερινό κόσμο, μέσα από δέκα εμβληματικές γυναικείες μορφές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, ηρωίδς των κλασικών του είδους, που είναι παρόντες ως ρόλοι. Αυτό το ταξίδι συνδυάζεται με σύγχρονα μέσα, video και live captures, σα φυσικός καμβάς που μεταβάλλεται, ενώ οι θεατές συμμετέχουν ενεργά στην παράσταση, κι ανεβαίνουν στο τέλος επί σκηνής για να αποκτήσουν και μια άλλη οπτική, ενώ όπως λένε οι συντελεστές:

Στην παράστασή μας δίνουμε χαρτί και μολύβι στους θεατές και τους παρακινούμε να γράψουν ένα μικρό ποίημα για τη γυναίκα!

Η πρωτότυπη κι ευρηματική σκηνοθεσία είναι του Κώστα Γάκη και της ομάδας του. Ερμηνεύει ο ίδιος μαζί με τη Μαρία Παπαφωτίου, έχοντας αποσπάσει ενθουσιώδεις κριτικές από κοινό και ειδικούς.

Συντελεστές:

Ερμηνεύουν: Κώστας Γάκης, Μαρία Παπαφωτίου
Πρωτότυπο κείμενο: Κώστας Γάκης
Σκηνοθεσία, Μουσική, Video art: Κώστας Γάκης
Live τραγούδι: Ίρις Κανδρή
Live μουσική: Στέλλα Ζιοπούλου
Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Ανθή Φουντά
Επιμέλεια κίνησης: Ευθύμης Χρήστου
Φωτισμοί: Στέλιος Πλασκασοβίτης, Στέφανος Λώλος
Σκηνογραφία: Στέφανος Λώλος
Κοστούμια: Σάλι Αλάραμπι, Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Βίλλη Κοντονικολάκη, Ισμήνη Πρωίου

ΝΕΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ (από Σάββατο 2 Φλεβάρη 2019)
Σάββατο 21:15 και Κυριακή 19:00

Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (προπώληση), 15 ευρώ (ταμείο), 12 ευρώ (ΑΜΕΑ, φοιτητικό, μαθητικό)

***

Άγριος Σπόρος, του Γιάννη Τσίρου

Η πετυχημένη παράσταση της Ομάδας Νάμα, Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, συνεχίζεται στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ για 4η συνεχόμενη χρονιά.

Κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ στο παρακμιακό πλαίσιο ενός ελληνικού επαρχιακού τοπίου. Ένα τοπίο όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί καθημερινή άσκηση επιβίωσης, όπου οι τυχόν κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται και όπου οι προκαταλήψεις, όπως όλων μας άλλωστε, μετατρέπουν μισές αλήθειες σε ακράδαντα κατηγορητήρια.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:

Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Οι υποψίες που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες θα μείνουν μετέωρες όταν οι έρευνες θα στραφούν αλλού. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πριν. Μόνο η ακλόνητη πεποίθηση του Σταύρου, που θα παλεύει αενάως με νύχια και με δόντια, πως οι άλλοι ευθύνονται για όλα.

Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Κείμενο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Περίκλεια Χονδροπούλου

Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Διανομή
Σταύρος: Τάκης Σπυριδάκης
Χαρούλα: Χριστίνα Μαριάννου
Αστυνομικός: Ηλίας Βαλάσης

Εισιτήρια: viva.gr — Μειωμένα εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε μόνο από το ταμείο του θεάτρου.

Facebook Page Θέατρο Επί Κολωνώ: https://www.facebook.com/epikolono.gr/

***

«Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης»
Για δεύτερη χρονιά, ο Θανάσης Παπαγεωργίου ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Στοά, ερμηνεύοντας την θρυλική και πολυαγαπημένη μορφή του ρεμπέτικου τραγουδιού, τον Μάρκο Βαμβακάρη.

Η Νάνσυ Τουμπακάρη συνέθεσε έναν τρυφερό μονόλογο με τίτλο «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», που βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Μάρκου όπως τη διηγήθηκε στην Αγγελική Βέλλου – Κάιλ το 1969, τρία χρόνια πριν πεθάνει.

Ηθοποιός και συνθέτης «συναντιούνται» στη σκηνή, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση κι ένα ταξίδι στις δύσκολες εποχές που έζησε και βίωσε ο Μάρκος Βαμβακάρης.

«Με αφορμή τη γνωριμία μας με την ίδια τη βασανισμένη ζωή του Μάρκου, του μεγαλύτερου ίσως συνθέτη του ρεμπέτικου τραγουδιού, που αποζητά, μέσα από την απαρίθμηση των “εγκλημάτων” του, να συγχωρεθεί από τον κόσμο, παρακολουθούμε την δυσκολότερη πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, από το 1912 και την καταστροφή του 1922, μέχρι τη δικτατορία του 1967. Αλλά ταυτόχρονα, αντιλαμβανόμαστε την εξέλιξη και τη μετεξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής μουσικής, με τις βαθιές επιδράσεις που υπέστη από τη μουσική των προσφύγων που ήρθαν από τη Μικρά Ασία το 1922», σημειώνει ο Θανάσης Παπαγεωργίου.

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και την Κυριακή στις 19.00. Διάρκεια 95′

Θέατρο Στοά – Μπισκίνη 55, Ζωγράφου

Τηλ.. κρατήσεων 210 7702830

***

«Γυναίκες του Παπαδιαμάντη» στο Θέατρο ΧΩΡΑ

«Σα να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ΄ οι καημοί του κόσμου…»

Ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία της και τη μεγάλη απήχηση σε κοινό και κριτικούς, η παράσταση «ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ» επιστρέφει γιαδεύτερη θεατρική σεζόν, στο Θέατρο ΧΩΡΑ, από τις 11 Οκτωβρίου 2018.

Η Νένα Μεντή συναντά τον Πέτρο Ζούλια και μαζί με την ΄Ερση Μαλικένζου, την Ευγενία Δημητροπούλου, την Χριστιάννα Ματζουράνη, την Μαριάννα Τουντασάκη και την Έφη Σακελλαρίου ζωντανεύουν με ανεπανάληπτο τρόπο τις ηρωίδες του Σκιαθίτη συγγραφέα!

Οι γυναίκες στον Παπαδιαμάντη, μοναχικές αλλά δυναμικές φιγούρες, παλεύουν με τη φύση, τη ζωή, το θάνατο, με τη χαρά και τη λύπη. Μάνες, γυναίκες, κόρες ξενιτεμένων, ναυτικών ή χαμένων ανδρών που συμμαχούν για να κερδίσουν την επιβίωση, το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους, αποτελούν το δραματουργικό καμβά αυτής της σκηνικής δημιουργίας με αρωγό το δημοτικό τραγούδι, την παράδοση και το θρησκευτικό πνεύμα του συγγραφέα.

Με προεξάρχουσα γυναίκα-ηρωίδα τη Φραγκογιαννού-Φόνισσα, που αποτελεί το βασικό πρόσωπο της παράστασης αλλά και της παπαδιαμαντικής δημιουργίας, στήνεται ένας χορός από κωμικά και δραματικά περιστατικά ζωής γυναικών στις αρχές του 20ου αιώνα, σε ένα απομονωμένο νησί της Ελλάδας.

Οι μελωδίες και η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων μπερδεύονται με το πένθιμο πνεύμα της Σταύρωσης και του Πάσχα, η χαρά της γέννας συναντά με το πόνο του θανάτου. Η μαγεία και η δεισιδαιμονία διασταυρώνονται τη θρησκοληψία και την προκατάληψη.

Πλούσιο το υλικό των υπέροχων διηγημάτων του συγγραφέα ζωντανεύει μπροστά μας μια σειρά από μοναδικά πορτραίτα ηλικιωμένων και νεαρών γυναικών. Κοινός τους στόχος η επιβίωση, κόντρα στα εμπόδια, τη φτώχια και τις απώλειες μιας δύσκολης ζωής. Μια δύσκολη εποχή που ακουμπά σε πολλά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας… «Σα να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ΄ οι καημοί του κόσμου», όπως λέει ο Παπαδιαμάντης.

Η πολυσχιδής προσωπικότητα της Φραγκογιαννούς γίνεται το όχημα για να ταξιδέψει κανείς μέσα στο πέλαγο της παπαδιαμαντικής αφήγησης. Στο τιμόνι καπετάνιος, για το θεατρικό ταξίδι στέκει η «γραία» γυναίκα που φτάνει να σκοτώσει για να χαρίσει ζωή και γίνεται δολοφόνος για να ακουμπήσει την αγιοσύνη και την αγνότητα του Θεού, θύτης και θύμα στη διαχρονική ανθρώπινη περιπέτεια.

Ταυτότητα Παράστασης:
Κείμενο- σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά – Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Φώτα: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική επιμέλεια: Παναγιώτης Αυγερινός

Πρωταγωνιστούν:
Νένα Μεντή, ΄Ερση Μαλικένζου,Χριστιάννα Ματζουράνη, Ευγενία Δημητροπούλου, Μαριάννα Τουντασάκη, Έφη Σακελλαρίου.

Χώρος: Θέατρο ΧΩΡΑ
Αμοργού 20, Κυψέλη
Τηλέφωνο, 2108673945
Πρεμιέρα: 11 Οκτωβρίου 2018
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη στις 20:00, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00,
Κυριακή στις 19:00

Parking με 3 ευρώ (πλησίον του θεάτρου, Αμοργού 18)
Επίσημος δικτυακός τόπος θεάτρου: www.choratheatro.gr
Facebook Page: https://www.facebook.com/choratheatro/

***

«Ο Μαρξ στο Σόχο» στο Θέατρο Άλμα

Ο Άγγελος Αντωνόπουλος σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον μονόλογο του Χάουαρντ Ζιν «Ο Μαρξ στο Σόχο», στην κεντρική σκηνή του θεάτρου «Άλμα», με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ. Η αυλαία ανοίγει την Παρασκευή 12 Οκτώβρη.

Ο Χάουαρντ Ζιν, ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, παρουσιάζει μια φανταστική επάνοδο του Μαρξ στη σημερινή εποχή. Δυστυχώς όμως οι αρχές του άλλου κόσμου, όποιες κι αν είναι, τον έστειλαν από γραφειοκρατικό λάθος, όχι στο Σόχο του Λονδίνου όπου είχε ζήσει, αλλά …στο Σόχο της Νέας Υόρκης. Ο Μαρξ «επανεμφανίζεται», λοιπόν, σήμερα στη Νέα Υόρκη, το κέντρο του καπιταλισμού, για «να αποκαταστήσει το όνομά του». Με χιούμορ αλλά και με παράπονο, ο Γερμανός διανοούμενος, που σημάδεψε την παγκόσμια Ιστορία, θυμάται με συγκίνηση και αγάπη την οικογένειά του, «ξεκαθαρίζει» τις περίφημες ρήσεις του, νοσταλγεί και συνδιαλέγεται με τους άλλους μεγάλους της εποχής του και τελικά διαπιστώνει ότι τίποτα δεν άλλαξε στον κόσμο τα τελευταία εκατό χρόνια.

Μετάφραση: Άρης Λασκαράτος

Σκηνοθεσία: Άγγελος Αντωνόπουλος

Δραματουργική επεξεργασία: Άγγελος Αντωνόπουλος

Σκηνικά- Κοστούμια: Γιώργος Ασημακόπουλος

Επιμέλεια σκηνικού : Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί-video : Βασίλης Κλωτσοτήρας

Eπεξεργασία video Νίκος Γιαβρόπουλος

Μουσική επιμέλεια-Οργάνωση παραγωγής : Βάνα Πεφάνη

Φωτογραφίες : Παύλος Φυσάκης

Δημιουργικό έντυπου υλικού : Γιάννης Καρδάσης

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο 21.00, Κυριακή 19.30. Προπώληση εισιτηρίων, στο ταμείο του θεάτρου «Άλμα» (Αγίου Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, Μεταξουργείο, τηλέφωνο ταμείου 210.5220.100) και στο www.viva.gr. Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά χωρίς διάλειμμα.

***

Οι 12 Ένορκοι στο Θέατρο Αλκμήνη

Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μία μάχη, αλλά…
μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια!
Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους;
Και με τι «κόστος» για τον καθέναν από τους 12;

Οι 12 Ένορκοι του Ρέτζιναλντ Ρόουζ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, η sold-out παράσταση των τελευταίων χρόνων, έχοντας αποσπάσει βραβεία, εξαιρετικές κριτικές και το ενδιαφέρον περισσότερων από 80.000 θεατών, συνεχίζει για 5η χρονιά!

Το ατμοσφαιρικό θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ μετατρέπεται για άλλη μια χρονιά σε δικαστικό μέγαρο, φέρνοντας ενόρκους και θεατές αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις τους.

Υπόθεση

Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι 16 χρόνων κατηγορείται για φόνο. Η τύχη του είναι στα χέρια 12 ενόρκων οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι ένοχο. Σ’ αυτή την περίπτωση η θανατική ποινή είναι υποχρεωτική. Οι 12 άντρες, κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε ταυτίζονται κι άλλοτε συγκρούονται. Πρέπει να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας, ο καθένας από αυτούς, τη συνείδησή του αλλά και τις συνειδήσεις των υπολοίπων. Οι 12 ένορκοι αντικατοπτρίζουν τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή.

Κείμενο: Reginald Rose

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος

Σκηνικά: David Negrin

Κοστούμια: Κική Μήλιου

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα & Κατερίνα Κωνσταντέλλου

Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς

Γραφιστική επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης

Promo video: Κώστας Γεραμπίνης

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Οι 12 ένορκοι (αλφαβητικά):

Νίκος Βατικιώτης, Τάσος Γιαννόπουλος, Σωτήρης Δούβρης, Μάνος Ζαχαράκος, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Τρύφων Καρατζάς*, Θανάσης Κουρλαμπάς, Περικλής Λιανός, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Κωνσταντίνος Μπάζας, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας

*Διπλή διανομή με τον Παντελή Παπαδόπουλο

Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Είδος: Δικαστικό Δράμα
Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr

Με ελληνικούς κ αγγλικούς υπέρτιτλους κάθε Πέμπτη, από αρχές Νοέμβρη

Στο ταμείο του θεάτρου διατίθενται εισιτήρια για ΑΜΕΑ μαθητές-φοιτητές και ανέργους.

***

«Το Τίμημα», του Άρθουρ Μίλλερ, στο Θέατρο Ιλίσια
Το αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Το Τίμημα», από τα γνωστότερα έργα του, με αυτοβιογραφικά στοιχεία, γραμμένο το 1967 και πολυανεβασμένο σε θεατρικές σκηνές παγκοσμίως, ήταν από τα αγαπημένα έργα του Άρθουρ Μίλλερ, καθώς είναι και το μόνο έργο που αποφάσισε να σκηνοθετήσει. Σκιαγραφεί τους χαρακτήρες του περίτεχνα να προσπαθούν να ισορροπήσουν και να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, σε ένα κόσμο χωρίς δικαιοσύνη, όπου το παρελθόν καθορίζει το παρόν σε μια πραγματικότητα χωρίς λογική.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή του Ιλίσια για να ερμηνεύσει τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Gregory Solomon, την πηγή του κωμικού στο έργο, τον ρόλο που κινεί τα νήματα της δράσης. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Χρήστος Σαπουντζής ενσαρκώνουν τα δύο αδέλφια που συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια για να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους. Μαζί τους η Ρένια Λουιζίδου στο ρόλο της γυναίκας, η οποία διεκδικεί τη ζωή της που τόσα χρόνια βρίσκεται σε αναμονή.

Οι ήρωες του έργου εκπρόσωποι μιας κοινωνίας που κάποτε φαινόταν να αλλάζει, ώστε να ισορροπήσει ανάμεσα στην ευαισθησία και τη δύναμη, το δίκαιο και την ανάγκη… Μιας κοινωνίας που τελικά δεν έχει αλλάξει και τόσο, αλλά πρέπει να συνεχίσει να πιστεύει στη δύναμη της αλλαγής γιατί αλλιώς έχει πεθάνει…

Διάρκεια: 120 λεπτά // Μέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19:00 // Πέμπτη στις 21:00 // Παρασκευή στις 21:00 // Σάββατο στις 21:00 // Κυριακή στις 19:00

«Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» στο «Θησείον, ένα Θέατρο για τις Τέχνες»

Η καλλιτεχνική εταιρεία «Μυθωδία» (Νικορέστης Χανιωτάκης και Γεράσιμος Σκαφίδας) παρουσιάζει στο «Θησείον, ένα Θέατρο για τις Τέχνες» (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή) το αριστούργημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Η μετάφραση και σκηνοθεσία ανήκει στον Νικορέστη Χανιωτάκη και η μουσική είναι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Η υπόθεση του έργου:

«Πώς μπορείς να είσαι καλός όταν όλα γύρω σου είναι τόσο ακριβά;»

Τρεις θεοί έρχονται στη Γη με σκοπό να βρουν αρκετούς καλούς ανθρώπους που να ζουν με αξιοπρέπεια, ώστε να δικαιολογήσουν τη θεϊκή ύπαρξή τους και να διατηρηθεί ο κόσμος ως έχει. Έπειτα από πολλές δυσκολίες, εντοπίζουν το μοναδικό καλό άνθρωπο, μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας, την Σεν Τε.

Οι θεοί την ανταμείβουν με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό κι εκείνη ανοίγει ένα μικρό καπνοπωλείο. Προκειμένου να αντιμετωπίσει τους συμπολίτες της, που την εκμεταλλεύονται, η Σεν Τε εφευρίσκει ένα alter ego, έναν «φανταστικό» ξάδελφο, τον σκληρό Σουί Τα, παίρνοντας τη μορφή του όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν…

Τους ρόλους του έργου ενσαρκώνουν οι: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Λήδα Πρωτοψάλτη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Γεράσιμος Σκαφίδας, Κωνσταντίνος Κάππας, Μπέτυ Αποστόλου, Γιάννης Καλατζόπουλος, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Βαλέρια Δημητριάδου.

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Τέταρτη, Σάββατο και Κυριακή στις 19.00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.15.

Κινηματογράφος

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

Κοινωνική/Ασπρόμαυρη/Διάρκεια: 97′

Παραγωγή: Κουβανική Σκηνοθεσία: Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα

Πρωταγωνιστούν: Σέρτζιο Κοριέρι, Ντέιζι Γκρανάντος, Εσλίντα Νούνιεζ, Ομάρ Βαλντές, Ρενέ Ντε Λα Κρούζ, Ιολάντα Φαρ, Οφέλια Κονζάλες, Χοσέ Γκιλ Αμπάντ

Περίληψη: Ο σκηνοθέτης Αλέα θίγει σε αυτήν την ταινία το θέμα των αστικών κατάλοιπων της παλιάς τάξης και των δυσκολιών προσαρμογής στη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Η ιστορία του φιλμ τοποθετείται το 1961 δύο χρόνια μετά την επικράτηση του νέου καθεστώτος. Ο Αλέα αφομοιώνοντας τις αισθητικές αρχές της νουβελ-βαγκ και τις αφηγηματικές τεχνικές του σινέ –βεριτέ, στήνει την ταινία του στο ενδιάμεσο της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ, κινηματογραφώντας την εύθραυστη και ευμετάβλητη περιοχή όπου τέμνονται οι μικρές ασήμαντες ανθρώπινες ιστορίες και οι προσωπικές μνήμες με τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, συλλαμβάνοντας τις αντηχήσεις της Ιστορίας στο εσωτερικό του κεντρικού ήρωα.

Υπόθεση:Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας καλλιεργημένος αστός που αρνήθηκε να ακολουθήσει τη γυναίκα του, τους γονείς του και τους φίλους του στην Αμερική κι έμεινε μόνος του στην Κούβα, παρατηρητής και σχολιαστής των μεταλλαγών που γίνεται στη χώρα του. Προτιμά να παραμείνει στην Αβάνα και μολονότι υποστηρίζει την επανάσταση, έστω κι αν δεν καταλαβαίνει πλήρως τους στόχους της, δεν αποφασίζει να πάρει μέρος στο χτίσιμο της νέας κοινωνίας. Ζει χωρίς να δουλεύει. Ηρωας εξαιρετικά αντιφατικός, που μένει απελπιστικά αδρανής όταν ξεσπά η κρίση στον Κόλπο των Χοίρων κι όλη η χώρα κινητοποιείται για να αντιμετωπίσει την αμερικανική εισβολή.

Δείτε το trailer της ταινίας:

Η κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη στην εφημερίδα «Το Βήμα», 7-3-1979:

Τούτη η ταινία του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου, που τη γύρισε το 1968, δυο χρόνια μετά το θάνατο ενός γραφειοκράτη, πριν από το καθετί είναι ένα εκπληκτικό μάθημα διαλεκτικής με εικόνες: οι έννοιες «καλός» (προλετάριος) και «κακός» (αστός) θα αδειάσουν από το αρχικό γραμματολογικό τους νόημα και θα μπουν υπό κρίσιν και έρευνα. Για να αποδειχθεί στο τέλος ότι η υπανάπτυξη είναι κοινό χαρακτηριστικό τόσο του αστού όσο και του προλετάριου, εφόσον και οι δύο βιώνουν την υπανάπτυξη, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο ο καθένας: η υπανάπτυξη του αστού είναι κυρίως ιδεολογική, ενώ η αυτή του προλετάριου είναι κυρίως ηθική.

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

Ένας καλόβολος και βαριεστημένος αστός αρνείται να εγκαταλείψει την Κούβα μετά το φιάσκο του Κόλπου του Χοίρων. Και προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται στην πατρίδα του. Και καταλαβαίνει πολύ λίγα πράγματα, παρά την καλή του διάθεση. Αυτό που κυρίως τον εντυπωσιάζει, είναι μια κάποια αλλαγή, έννοια παντελώς άγνωστη στη λιμνασμένη, στην ιδεολογική της μούχλα τάξη του. Από την άλλη μεριά, όμως, η σχέση του με μια «λαϊκιά» που αντικαθιστά τη φυγάδα σύζυγο του, του μαθαίνει πως οι προλετάριοι είναι ολικά υπανάπτυκτοι όσον αφορά τα ήθη, κυρίως τα σεξουαλικά, που δίνουν τον τόνο στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Λοιπόν, εκείνοι πρέπει ν’ ανέβουν στο επίπεδο της ηθολογικής φινέτσας του αστού κι αυτός να ανέβει στο επίπεδο της ιδεολογικής πληρότητας του αγωνιζόμενου, μέσα στην αγραμματοσύνη του προλετάριου. Μόνο τότε θα είναι πλήρης η κατάργηση της υπανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα.

Όλα αυτά ο Αλέα μας τα λέει εντελώς υπαινικτικά μέσα από ένα έξοχο μοντάζ, που αρθρώνει τέλεια το παλιό και το καινούργιο.

Βλ. και Λεξικό Ταινιών Βασίλης Ραφαηλίδης (Κριτικός κινηματογράφου)

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη Tomás Gutiérrez Alea:

Ο σημαντικότερος σκηνοθέτης του σύγχρονου κουβανέζικου κινηματογράφου, ο Tomás Gutiérrez Alea είναι επίσης και ο πιο γνωστός στο δυτικό κοινό.

Γεννήθηκε στην Αβάνα το 1928 και σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και κινηματογράφο στην Ιταλία, στο Centro Sperimentale di Cinematografia.

Έντονα επηρεασμένος από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό, επέστρεψε, την δεκαετία του ’50, στην Κούβα και εντάχθηκε στη ομάδα Nuestro Tiempo. Μαζί με τον σκηνοθέτη Julio Garcia Espinosa σκηνοθέτησαν το 1955, ένα ντοκιμαντέρ που απαγορεύτηκε από το καθεστώς. Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα. Κεντρικό πρόσωπο στην κινηματογραφία της Κούβας μετά την επανάσταση, ο Tomas Gutierrez Alea είναι ένας από τους ιδρυτές του Instituto Cubano del Arte e Industrias Cinematograficos (ICAIC).

Το έργο του αντανακλά και καταγράφει τους ιδεολογικούς και πολιτικούς προβληματισμούς, τις εσωτερικές ανησυχίες της κουβανέζικης κοινωνίας. Με τις ταινίες του παρακολουθεί την πορεία της χώρας του από τον αγώνα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και από τις δύσκολες συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου στα χρόνια του οικονομικού αποκλεισμού. Το έργο του εκτός από ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πολιτικές σάτιρες ενάντια στην γραφειοκρατία, ιστορικά δράματα, πολιτικές αλληγορίες, κωμωδίες.

Ο Θάνατος ενός γραφειοκράτη/ Muerte de un burócrata εκκινεί από ένα μακάβριο περιστατικό: Ένας εργάτης πεθαίνει σε εργατικό ατύχημα και θάβεται μαζί με το εργατικό βιβλιάριο του. Σύντομα η χήρα του ανακαλύπτει ότι μόνο με αυτή τo βιβλιάριο μπορεί να διεκδικήσει τη σύνταξη που της αναλογεί. Το νεκροταφείο, όμως, δεν επιτρέπει τις εκταφές. Έτσι λοιπόν, ο ανιψιός ξεκινάει μία ξεκαρδιστική μάχη εναντίον των αρχών, για να ξεθάψει και να ξαναθάψει το θείο του, έτσι ώστε να μπορέσει να πάρει το πολύτιμο αυτό έγγραφο. Ο ήρωας θα βρεθεί σε θέση παρόμοια με εκείνη του ήρωα της «Δίκης» του Κάφκα….

Το Μνήμες Υπανάπτυξης/ Historias del Subdesarrollo, βασισμένο στο βιβλίο του Edmundo Desnoes, είναι ένα από τα πιο εμβληματικά του έργα: αφηγείται την ιστορία ενός καλλιεργημένου αστού, που, μετά την επανάσταση, αρνείται να φύγει στις ΗΠΑ με την οικογένειά του. Προτιμά να παραμείνει στην πατρίδα του και να βοηθήσει την επανάσταση, παρόλο που δεν αντιλαμβάνεται πλήρως τους στόχους της..

Ο Τελευταίος Δείπνος/ La última cena διανθίζεται με χιούμορ και με ειρωνική διάθεση. Διαδραματίζεται στην Κούβα του 18ου αιώνα, και έχει κεντρικό χαρακτήρα έναν θρησκόληπτου κόμη, που αποφασίζει να κάνει μια αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου ακριβώς τη Μεγάλη Πέμπτη. Η ταινία δίνει μια αφορμή στον Alea να καταγγείλει την υποκρισία και τις αντιφάσεις της θρησκείας και της αριστοκρατίας.

Συν-σκηνοθεσία με τον Juan Carlos Tabío, η ταινία του Alea Φράουλα και Σοκολάτα/ Fresas y Chocolate προτάθηκε το 1993 για το Όσκαρ Ξένης Ταινίας. Αφηγείται την ιστορία μύησης ενός απογοητευμένου κομμουνιστή στην Kούβα του ’50, του Nτάβι, στον κόσμο της ποίησης, της λογοτεχνίας, της όπερας, μέσα από τη γνωριμία του με τον ομοφυλόφιλο Nτιέγκο.

Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα

Ο Tomas Gutierrez Alea είναι συγγραφέας του θεωρητικού βιβλίου Dialectica del Espectador. Πέθανε το 1996.

Γύρισε μεταξύ άλλων και τις ταινίες: El Megano (συν-σκηνοθεσία, 1955), Esta Tierra Nuesta (1959), Ιστορίες της Επανάστασης/ Historias de la Revolucion (1961), Las Doce Silas (1962), Cumbite (1964), Ο Θάνατος ενός Γραφειοκράτη/ Muerte de un burócrata / Death of a Bureaucrat (1966), Μνήμες Υπανάπτυξης/ Historias del Subdesarrollo/ Memories of Underdevelopment/ Memorias del Subdesarrollo (1968), Una Pelea Cubana Contra Los Demonios/ Cuban Fight Against Demons (1971), Ο Τελευταίος Δείπνος/ La última cena / The Last Supper (1976), De Cierta Manera/ One Way or Another (1977), Οι Επιζήσαντες/ Los Sobrevivientes/ Survivors (1979), Hasta Cierto Punto/ Up to a Certain Point (1984), Cartas Del Parque / Letters from the Park (τηλεοπτικό, 1988), Φράουλα και Σοκολάτα/ Fresa Y Chocolate/ Strawberry and Chocolate (1994), Guantanamera (1995)

***

Μια Νύχτα στην Κόλαση”, στους κινηματογράφους από την New Star

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Κουρού, με τίτλο «Μια Νύχτα στην Κόλαση», ξεκινά τη διαδρομή της στις κινηματογραφικές αίθουσες από 7 Φλεβάρη στο Studio new star art cinema New Star Art Cinema, παράλληλα με τη συμμετοχή της σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.

Ξεκινώντας από τη φράση του Μάνου Χατζιδάκι «Όποιος δε φοβάται το τέρας, πάει να πει ότι του μοιάζει», ο Νίκος Κουρού εμπνεύστηκε μια φανταστική, συμβολική ιστορία τρόμου, που πραγματεύεται τις συνέπειες του φασισμού και πως ο φόβος μεταβάλλεται αρχικά σε ανοχή και τελικά σε ταύτιση με το «τέρας».

Με πολλές αναφορές στον κλασικό ελληνικό κινηματογράφο, η ταινία απαριθμεί πάνω από 220 συντελεστές, με πρωταγωνίστρια την Καίτη Φίνου σε ρόλο έκπληξη.

Τα γυρίσματα και η τεχνική της επεξεργασία κράτησαν δυόμισι περίπου χρόνια, ενώ χάρη στη συμβολή των συντελεστών της, η ταινία ολοκληρώθηκε με μηδενικό προϋπολογισμό

Μια Νύχτα στην Κόλαση του Νίκου Κουρού Trailer NEW STAR

Σύνοψη

Κάθε πενήντα χρόνια, ένα τέρας εμφανίζεται και τρομοκρατεί τους κατοίκους ενός χωριού, σπέρνοντας τη συμφορά και τη διχόνοια μεταξύ τους. Ο άρχοντας του χωριού, ο Στασινός, ένας αδίστακτος και διεστραμμένος άνθρωπος, αφού κατάφερε και πήρε με ύπουλο τρόπο τα χωράφια των κατοίκων, τους έχει τώρα να δουλεύουν σαν σκλάβοι στην ίδια τους τη γη. Εμπόδιο στα σχέδια του ο Αρτέμης, που επικαλούμενος το νόμο κράτησε την περιουσία του και αντιτίθεται στις παγίδες που του στήνει ο Στασινός. Το τέρας επανεμφανίζεται στο χωριό και ο Αρτέμης θα αποφασίσει να το διώξει με τη βοήθεια μιας γερόντισσας και ενός μισότρελου λεπρού, μοναδικοί από τους εναπομείναντες που είχαν καταφέρει να το διώξουν όταν εκείνο είχε εμφανιστεί την προηγούμενη φορά, πενήντα χρόνια πριν…

Η Καίτη Φίνου πρωταγωνιστεί στην ταινία “Μια Νύχτα στην Κόλαση” του Νίκου Κουρού

Το τραγούδι των τίτλων ερμηνεύει η μεσόφωνος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Ελένη Βουδουράκη, σε μουσική Γιάννη Παπαδημητρίου και στίχους Κατερίνας Πολιτίδου

Συντελεστές

Σενάριο-Σκηνοθεσία : Νίκος Κουρού
Παίζουν οι Καίτη Φίνου, Αλίκη Παπαχελά, Σταμάτης Παγασαίος, Άννα Πορφύρη, Παναγιώτης Νάκος, Νίκος Κουρού, Γιώργος Κοντορίκος, Γιώργος Παφίλης, Δημήτρης Συνδουκάς, Κωνσταντίνος Ιωαννίδης, Άννα Κατσάνου-Μπούτνιοκ, Κώστας Καρανάτσιος και 90 ακόμα επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιοί.

Παραγωγή : Ομάδα Ανεξάρτητων Δημιουργών, Top Channel Κοζάνης
Δ/νση φωτογραφίας- Κάμερα : Νεκτάριος Σουλδάτος, Δημήτρης Ράδης, Μιχάλης Τεμέλκος, Κωνσταντίνος Μανουσαρίδης, Μάρκος Παπακωνσταντίνου
Μουσική : Γιάννης Παπαδημητρίου
Μοντάζ-Color Grading : Ηλίας Χαρίσης
Ήχος : Ελένη Φασούλα, Δημήτρης Γκλούμπος, Δημήτρης Γαιτάνης, Νίκος Γκουτζιομήτρος, Γιάννης Δήμας, Κώστας Σολωμός
Επεξεργασία ‘Ηχου : Δημήτρης Στασινός, Daniel Steif
Φωτισμοί : Παναγιώτης Μανούσης, Νεκτάριος Σουλδάτος, Δημήτρης Ράδης
Καλλιτεχνική διεύθυνση : Χάρης Καραουλάνης
Σκηνικά : Τατιάνα Ντέρου, Βασιλεία Βακιρτζή, Άννα Κούρα
Κοστούμια : Πάρης Κουκουλόπουλος, Εύη Χλιαρά
Ιερατική ενδυματολογική επιμέλεια : Πατηρ Αθανάσιος Καμπούρης
Μακιγιάζ : Νάνσυ Χαρίση, Λένα Τσαπατώρη, Κατερίνα Αλεξιάδου
Κομμώσεις : Ευαγγελία Παπαβασιλείου, Κική Αδαμίδου, Δέσποινα Αδαμίδου, Θωμαή Ελευθεριάδου
Εναέριες λήψεις : Γιώργος Παπαδόπουλος
Composing Effects : Κώστας Μανταλιάς, Σταύρος Θεοδωρόπουλος
Τίτλοι-γραφικά : Νίκος Κέφαλος
Σχεδιασμός πόστερ : Μιχάλης Τεμέλκος, Αλεξία Τσιμήκα (Dizi)
Φωτογραφίες : Μανώλης Κουτσοσίμος, Ηρακλής Προκοπίου, Χάρης Καραουλάνης. Δημήτρης Μανιάς
Προσαρμογή υποτιτλων : Judi Caso
Supervisor : Γεωργία Δαμίγου
Vocals Recording : MD Recording Studios

***

«Το σιωπηλό μονοπάτι» της Τζέλης Χατζηδημητρίου

Η Τζέλη Χατζηδημητρίου γεννήθηκε στη Λέσβο, σπούδασε κινηματογράφο, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη φωτογραφία με καριέρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια περνά τον μισό χρόνο της ζωής & εργασίας της στο νησί της Λέσβου ασχολούμενη με τη παραγωγή ντοκιμαντέρ, καταγράφοντας έναν τρόπο ζωής που χάνεται με γοργούς ρυθμούς στην σημερινή Ελλάδα. Το 2017 ολοκληρώνει ταυτόχρονα 4 ταινίες, 1. Γιαγιάδες, 2. Ψωμί κι Αλάτι, 3. Ρούτβας και 4. Αναζητώντας τον Ορφέα, οι οποίες αποτελούν τμήματα του εν λόγω μεγαλύτερου concept με την γενική ονομασία «ΣΙΩΠΗΛΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ».

«Το σιωπηλό μονοπάτι» της Τζέλης Χατζηδημητρίου – Πρεμιέρα στις 3 Φλεβάρη στο Studio new star art cinema

Οι «Γιαγιάδες» δίνουν λόγο σε τέσσερις γυναίκες από τη Λέσβο, που τα χρόνια δεν δάμασαν τη ψυχή τους. Αναπολούν μαζί μας κάποιες στιγμές της ζωής τους, με χιούμορ και σοφία. Η καθεμιά με τον τρόπο της. Η Αγγελική πετάει τις φωτογραφίες των πεθαμένων, η Μυρσίνη στην Ερεσό τραγουδάει «acapella» αμανέδες στο καθιστικό του εξοχικού της, μια γυναίκα στο πάρκο περνάει το απόγευμα με τον γάτο της, που έχει πάρει τη θέση του πεθαμένου άντρα της, κι η Φωτώ υπερήφανα υποστηρίζει πως ποτέ δεν την ένοιαζε να παντρευτεί γιατί «ήθελε να ’ναι ελεύθερη».

“Το σιωπηλό μονοπάτι” – Φωτογραφία από lesvosnews.net

Το «Ψωμί κι Αλάτι» μας γνωρίζει με τους ανθρώπους μιας γειτονιάς στην Ερεσό, ένα ρακαριό στο Μεσότοπο κι έναν ταρσανά στη Σκάλα Καλλονής. Κοινό τους χαρακτηριστικό, η αγάπη γι αυτό που κάνουν. Η οικογένεια Γιαννακέλου κάθε καλοκαίρι φτιάχνει τραχανά κι όλη η γειτονιά μαζεύεται για να φτιάξουν τις χάχλες, ακριβώς όπως γινότανε πάντα στα χωριά, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, μοιράζοντας τη δουλειά και το γέλιο. Η Σοφία Κωνσταντιδέλλη, μοναδική γυναίκα αποσταγματοποιός στη Λέσβο, συνεχίζει τη παράδοση της οικογένειας και βγάζει ρακί από τα τσίπουρα και τα σύκα των γειτονικών χωριών. Ο Τάκης Ψαραδέλλης κατασκευάζει και επισκευάζει ξύλινα σκαριά, στο πείσμα των πλαστικών, που «δεν είναι συμβατά με τα νερά μας», όπως λέει.

Ο «Ρούτβας» είναι ένας οικισμός βοσκών πάνω στα βουνά της Άγρας, δίπλα σε ένα ξωκλήσι με αρχαίες κολώνες, αποκομμένο από τον κόσμο. Εκεί η οικογένεια Τσακαρέλλου περνάει τα καλοκαίρια μαζί με τα κοπάδια τους, μέχρι να πιάσουν τα πολλά κρύα. Χωρίς ηλεκτρικό, καλλιεργώντας τα δικά τους «βιολογικά» λαχανικά, φουρνίζοντας ψωμί, τριγυρισμένοι από σκυλιά, γατιά και πουλερικά. Οι συναντήσεις μας είναι τακτικές, μας ανοίγουν το σπίτι και τη καρδιά τους, κάνοντάς μας ουσιαστικά μέλη της οικογένειάς τους.

«Με τις εικόνες μου, διηγούμαι παραμύθια. Μέσα από τη τέχνη μου, θέλω να “απ-αθανατίσω” τον κόσμο που χάνεται εξ’αιτίας της παγκοσμιοποίησης. Φωτογραφίζω και κινηματογραφώ τοπία, άδεια κτίρια, χώρους, ανθρώπους, την οριακή στιγμή πριν βυθιστούν στη λήθη. Ερείπια, ξεθωριασμένα χρώματα, παλιές συνήθειες και πρόσωπα που μοιάζουν να μην ανήκουν στην εποχή τους, με γοητεύουν και θέλω να τα κρατήσω μέσα στις φωτογραφίες μου. Αναζητώ θέματα που έχουν την αίσθηση της αλήθειας, όλα όσα έχει αγγίξει κι έχει αφήσει τα σημάδια του ο χρόνος. Τα φωτογραφίζω όταν το φως πέφτει πάνω τους, μεταμορφώνοντάς τα και επαναφέροντας τα στη ζωή. Το φως είναι ο οδηγός μου κι αυτό είναι το μυστικό της τέχνης μου» Τζ. Χατζηδημητρίου

Σκηνοθεσία: Τζέλη Χατζηδημητρίου, Φωτογραφία: Τζέλη Χατζηδημητρίου , Μοντάζ: Γιώργος Σαβόγλου, Τζέλη Χατζηδημητρίου, Color Grading: Τζέλη Χατζηδημητρίου, Γιώργος Σαβόγλου, Μίξη Ήχου: Νίκος Παλαμάρης, Διεύθυνση Παραγωγής: Τζέλη Χατζηδημητρίου, Παραγωγή: Massive Productions, Παραγωγοί: Άνεμος Δημιουργίας ΑΜΚΕ, Τζέλη Χατζηδημητρίου, Massive Productions

***

Η Ιστορία της Πράσινης Γραμμής – Μια νέα κυπριακή ταινία στους κινηματογράφους

Μια κυπριακή ταινία, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ του Πανίκκου Χρυσάνθου, προβάλλεται από τις 17 Ιανουαρίου στον κινηματογράφο τέχνης Studio στην Αθήνα. Πρόκειται για μια συμπαραγωγή Κύπρου και Ελλάδας, που υποστηρίχτηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, το ευρωπαϊκό ταμείο Eurimages, την ΕΡΤ, το ΡΙΚ και το πρόγραμμα Media. Η ταινία γυρίστηκε καθ’ ολοκληρίαν στην Κύπρο και ειδικά στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας.

Είναι μια ιστορία της νεκρής ζώνης. Ο Κύπρος, ένας Ελληνοκύπριος στρατιώτης, που στέλλεται να υπηρετήσει στην «πράσινη γραμμή» της Λευκωσίας, ανακαλύπτει ότι ένας από τους απέναντι στρατιώτες, ο Μουράτ, μένει στο σπίτι του. Ο πόλεμος ανάγκασε και τους δυο να μετακινηθούν – τον Κύπρο από το βορρά στο νότο και τον Μουράτ από το νότο στο βορρά. Όταν ο Μουράτ πάει με άδεια στο χωριό, φέρνει στον Κύπρο ένα δώρο από το σπίτι του, μιαν οικογενειακή φωτογραφία, η οποία ξυπνά τα φαντάσματά του. Μέσα είναι ο σκοτωμένος του πατέρας και η κοπέλλα που αγαπούσε. Όταν ο Μουράτ του προτείνει να κάμουν από ένα κρυφό ταξίδι ο καθένας στην «άλλη πλευρά», ο Κύπρος δέχεται χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες.

Στους κύριους ρόλους βρίσκουμε τους ηθοποιούς Μιχάλη Σοφοκλέους, Cihan Tariman, Matthias Lier, Μαρία Μουστάκα, Αντρέα Τσουρή, Θεόδωρο Μιχαηλίδη, Baris Refikoglu, Αχιλλέα Γραμματικόπουλο, Γιάννα Λευκάτη, Δημήτρη Ξύστρα, Erdogan Kavaz, Αντρέα Αργυρίδη, Σκεύο Πολυκάρπου και Σίμο Τσιάκκα.
Η φωτογραφία είναι του Νίκου Καβουκίδη, η μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη, το μοντάζ του Κύρου Παπαβασιλείου,ο ήχος του Ντίνου Κίττου, τα κοστούμια της Κικής Μήλιου και η σκηνογραφία του Πάρη Μανώλη.

Στην Κύπρο η ταινία προβαλλόταν για ένα μήνα σε όλες τις πόλεις.

Το trailer της ταινίας:

Ανθολόγιο απόψεων για την ταινία

Η ταινία με καθήλωσε. Ο Πανίκκος Χρυσάνθου κατάφερε να δημιουργήσει μία ταινία με ατόφια κυπριακή ταυτότητα. Που αναδεικνύει απόλυτα χωρίς να κάνει προπαγάνδα την τραγική μοίρα των ανθρώπων όταν γίνονται υποκείμενα εκείνων που κινούν τα πιόνια στη σκακιέρα. Τοποθετημένη χρονολογικά στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή, πριν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, όταν ακόμα οι Κύπριοι είχαν νωπές τις μνήμες των κριμάτων τους εκείνων που κατέστρεψαν την πατρίδα τους. Με ιδιαίτερη μαεστρία διαχειρίζεται και αναδεικνύει τις διαφορές κουλτούρας των Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από εκείνες των «μητέρων πατρίδων». Χωρίς να τις προσβάλλει από τη μια και χωρίς να κάνει προπαγάνδα από την άλλη. Θαυμάσιες ερμηνείες από τους Κύπριους ερμηνευτές. Ορισμένες σκηνές, όπως εκείνη της συνάντησης του πρωταγωνιστή “Κύπρου” με τον νεκρό πατέρα του κάτω από την ολάνθιστη αμυγδαλιά, εξαιρετικές. Το φινάλε, ένα όνειρο μετέωρο στο χρόνο, με το συναπάντημα των συχωριανών του μικτού χωριού, άλλοι ζωντανοί κι’ άλλοι νεκροί μια σιωπηρή ελεγεία στον πόθο της επανένωσης του τόπου… Θέλω να το ξαναδώ. (Γιώργος Πίττας)

—

Νοιώθω έντονη ακόμη τη συγκίνηση έντονη την ανάγκη να φωνάξω φτάνει πια να πονάει άλλο αυτός ο τόπος ,να μοιράζονται οι άνθρωποι. Φτάνει να αφήνουμε τον εθνικισμό και την αρρωστημένη μισσαλοδοξία να μας διαλύει. Πανίκκο Χρυσάνθου μου μπράβο σε σένα και σε όλους τους συνεργάτες σου για την πραγματικά εξαίρετη ταινία που κάνατε και για όλα αυτά τα μηνύματα που περάσατε μέσα απο ένα υπεροχο μαγικό τρόπο. (Άντρη Δημητρίου)

—

Παρακολούθησα απόψε τη νέα ταινία του Πανίκκου Χρυσάνθου. Είναι πιστεύω η πιο ώριμη και πιο δυνατή δουλειά που έκανε ποτέ. Μια γροθιά στο διαχωρισμό και τη λογική του. Ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζι να πάνε μαζί να το παρακολουθήσουν και την επόμενη να παν πίσω στις συνομιλίες και να φέρουν τη λύση. Την ταινία να παρακολουθήσουν όλα τα σχολεία της Κύπρου και στις δύο κοινότητες. Μπράβο Πανίκο. (Χάρης Ψάλτης)

—

Πήγα να τη δω με πολύ ψηλές προσδοκίες. Τις ξεπέρασε!!!! (Μαίρη Μαχαιρά)

—

Αξίζει πραγματικά να το δείτε! Ήμουν στην πρώτη προβολή αγγίζει πραγματικές ιστορίες με τρόπο, να μην ειναι καταθλιπτικό αλλα να θελεις να δεις το παρακάτω!

Και πανω απ’ολα το δίδαγμα. ..ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟΣ για χατίρι των γενιών που έρχονται! (Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατζιά)

—

Ο Πανίκος Χρυσάνθου αποτελεί μέρος μιας φαινομενικά ιδιόρρυθμης, βαθύτατα κυπριακής, αλλά και ευρύτερα ιστορικής παράδοσης. Αν το δούμε με τους ευρύτερους όρους της νεωτερικότητας παγκόσμια, είναι ένας καλλιτέχνης, ο οποίος αγωνίζεται συνειδητά για προσφέρει μέσα από το έργο του μια αισθητική πρόταση ως απάντηση σε ένα φαινομενικό αδιέξοδο στην πραγματικότητα. Αν ήταν να χρησιμοποιήσουμε ένα τον ορό του Γκράμσι για τη διανόηση, θα του αποδίδαμε με σιγουριά τον όρο του οργανικού διανοούμενου. Η κυπριακότητα και η ιδιομορφία βρίσκονται στην τοπική εκδοχή αυτού του παγκόσμιου φαινομένου. Στην Κύπρο αυτοί που αμείβονται συνήθως για την παραγωγή είτε γνώσης, είτε μορφών τέχνης είναι άτομα που προσέχουν να κρατούν ισορροπίες με την εξουσία [και όχι απλώς την εμφανή αλλά και τη βαθειά εξουσία των αόρατων κατεστημένων]. Στην Κύπρο, και ιδιαίτερα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, η αντιπαράθεση με την ηγεμονική ιδεολογία στις διάφορες παραλλαγές της, έχει κόστος – το 1930 αφορίστηκε ο Τ. Ανθίας, το 1948 εκδιωχθηκαν καθηγητές από σχολεία γιατί «δεν συμμορφώθηκαν προς τα υποδείξεις» [την υπογραφή δηλώσεων «πίστεως» στην κυβέρνηση των Αθηνών [την οποία στήριζαν οι εν Κύπρο αποικιοκράτες] στον εμφύλιο, και από τότε η ελληνοκυπριακή εκπαίδευση παρέμεινε ένας χώρος, όπου η υποταγή εθεωρείτο μέρος του εκπαιδευτικού έργου… Και παρά τις αλλαγές που ακολουθήσαν, ένα βαθύ κατεστημένο παρέμεινε και στην εκπαίδευση και στα πολιτιστικά. Μέχρι και η ίδρυση Πανεπιστημίου, μια απλή διαδικασία σε άλλες χώρες, έγινε μετά από αγώνες και πιέσεις, και έγινε στόχος/αντικείμενο υστερίας – για να αποτραπεί. Μέχρι και απειλές για αφαίρεση τηβέννων ακούσαμε για όσους δεν συμμορφώνονταν. Μέχρι και υπουργοί Παιδείας που τολμήσαν να προωθήσουν αλλαγές [όπως ο Σοφιανός και ο Δημητρίου] δέχτηκαν τις ανάλογες επιθέσεις…

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Π. Χρυσάνθου κουβαλά μια κυπριακότητα, βαθιά ριζωμένη στην πραγματικότητα [ιστορική και βιωματική] η οποία φαίνεται να απειλεί το κατεστημένο. Εστω και η αντίθεση, πια, ανάμεσα στο διεθνές και τοπικό όσον αφορά στην ηγεμονική ιδεολογία αποκτά κωμικές διαστάσεις… … Η ιδιορρυθμία του είναι η επιμονή στην προβολή του αποκλεισμένου. Και πλήρωσε και αυτός το απαραίτητο κόστος. Το αριστούργημά του, ο «Ακάμας» έγινε στόχος, και από τότε πληρώνει, και ως σκηνοθέτης το τίμημα του οράματος που θέλει να καταγράψει σαν αισθητικό βίωμα… και ως παρέμβαση… Αλλωστε ήταν από τους πρώτους που έθεσε με σαφήνεια το ζήτημα ύπαρξης αυτόνομου κυπριακού κινηματογράφου..

Το ότι επιμένει με ένα πείσμα που θυμίζει το αίσθημα του ιστορικού καθήκοντος, δεν είναι μόνο πολιτικό – φαίνεται να αναδύεται από μια εικόνα, παράλληλη, υπαρκτή και υπόγεια στην ίδια την πραγματικότητα, που επιμένει να είναι εκεί, παρά τις υστερίες και τις λογοκρισίες της επιφάνειας..

Η «Ιστορία της Πράσινης Γραμμής» φαίνεται να ακολουθεί το δρόμο που άνοιξε με τα προηγούμενα έργα του – μια διερεύνηση του τραύματος του διαχωρισμού με φόντο από τη μια την κυπριακή ιστορία από τη δεκαετία του 1950 [όπως στον Ακάμα] και του 1960 [όπως στην «Λεπτομέρεια στην Κύπρο»], και από την άλλη την πραγματικότητα του φυσικού χώρου, αλλά και των καθημερινών ιστοριών που δεν χωρούν στα κουτούθκια του διαχωρισμού.. (Αντρέας Παναγιώτου, Δεύτερη Ανάγνωση 27.03.2017 “Υπάρχει κυπριακός κινηματογράφος και είναι δικοινοτικός”

—

Την ιστορία αυτής της (πράσινης) δικής μας γραμμής αναπτύσσει με τρυφερότητα, με χιούμορ, με ιστορικές αναδρομές, με πολλά συναισθήματα στην ταινία του ο Πανίκκος Χρυσάνθου. Μια ταινία απ’ αυτές που θα έπρεπε να βλέπουμε συχνά και η οποία όμως αποτελεί ουσιαστικά την εξαίρεση σ’ ένα περιβάλλον που δείχνει να αναπολεί τις μάχες που τη χάραξαν. Αξίζει! Όχι ως προς τα πολιτικά της μηνύματα αλλά κυρίως ως προς το δίωρο εκείνο που προσφέρει στον καθένα τη δυνατότητα να ανταμώσει με τον εαυτό του και να επαναπροσδιοριστεί.

Η δική μας γραμμή είναι πράσινη. Και για πρώτη φορά σκεφτόμουν πως αυτό δεν έχει να κάνει με το μελάνι που χρησιμοποίησαν οι Εγγλέζοι χαράζοντάς την. Είναι πράσινη γιατί στην πραγματικότητα κρύβει μέσα της την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Κι ίσως γιατί οι άνθρωποι δεν κατάφεραν ποτέ να την αποξενώσουν από τη φύση αλλά και την ανάγκη τους να έρθουν σε επαφή με το άλλο μισό… (Γιώργος Κασκάνης, Αρχισυντάκτης εφημερίδας Πολίτης)

—

Αυτή είναι η δική μας ιστορία. Όλων μας. Η ιστορία της Κύπρου και των Κυπρίων. Σακούλες με άμμο, συρματοπλέγματα, νεκρή ζώνη. Χόρτα που μεγαλώνουν άναρχα στα χαλάσματα της νεκρής ζώνης. Θα κοιτάς αυτή την εικόνα πότε ακούγοντας τη φωνή του μουεζίνη και πότε τον ήχο της καμπάνας. Αν θέλετε να βρείτε τον εαυτό σας σε αυτή την ιστορία, θα βγείτε για περπάτημα στην Πράσινη Γραμμή με τον Πανίκκο Χρυσάνθου. Και ξαφνικά θα σταματήσετε ανάμεσα σε δύο σκοπιές, δύο φυλάκια. Στη μια σκοπιά Τουρκοκύπριος στρατιώτης. Στην άλλη Ελληνοκύπριος στρατιώτης. Ο ένας απέναντι στον άλλον. Ανάμεσά τους μόνο μια απόσταση πέντε-δέκα βήματα. Συζητούν. Ο Τούρκος ξέρει λίγα ελληνικά και ο Έλληνας λίγα τουρκικά. Κάποτε αφήνουν τα όπλα τους στη σκοπιά και συναντιούνται στη μέση. Σαν δύο αδέλφια, όχι σαν δύο εχθροί. Δίδουν ο ένας στον άλλο τσιγάρα, φάρμακα κ.λπ. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θα σταθείς και θα σκεφτείς. Ποιος μας έκανε εχθρούς; Ποιος μας έβαλε στο χέρι αυτά τα όπλα για να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας; Ο Πανίκκος θα μας δείξει περισσότερα. Κοιτάξτε. Ποιος είναι αυτός που βλέπετε; Ο Τούρκος διοικητής. Έκανε έφοδο στον Τούρκο σκοπό στο φυλάκιο. Σίγουρα τον έσπρωξε ο διάβολος. Και έπιασε τον στρατιώτη μας καθώς αγκαλιαζόταν με τον Ελληνοκύπριο στρατιώτη. Λύσσαξε από οργή. Έβγαλε το όπλο του και το ακούμπησε στο σβέρκο του στρατιώτη. Η καρδιά σας χτυπάει από αγωνία, έτσι δεν είναι; Θα τον πυροβολήσει ή όχι; Δεν τον πυροβολεί. Αλλά με τις δύο επιλογές που του δίνει είναι σαν να τον πυροβολεί. «Είτε θα πεθάνεις εσύ, είτε θα πεθάνει αυτός, διάλεξε», του λέει. Αυτό μου θύμισε την «Επιλογής της Σοφίας». Ο Γερμανός ναζί διοικητής θα πάρει και θα σκοτώσει το ένα από τα δύο παιδιά της στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και λέει στη Σοφία «διάλεξε». Πώς να κάνει τέτοια επιλογή η καημένη η μάνα; Πώς να θυσιάσει το ένα της παιδί; Αλλά, αν δεν το κάνει, θα πεθάνουν όλοι. Ο στρατιώτης μας κοιτάει με φόβο και δισταγμό τον διοικητή που του ακούμπησε το πιστόλι στο σβέρκο. Το αίμα παγώνει και δυστυχώς δεν μπορεί να ρισκάρει να πεθάνει. Για να σώσει τη δική του ζωή αποφασίζει να σκοτώσει τον Ελληνοκύπριο στρατιώτη, τον οποίο αγαπούσε σαν αδελφό και λίγο πριν αγκάλιαζε. «Άντε, φώναξέ τον να έρθει», τον διατάζει ο διοικητής του. Τον φωνάζει. Ο στρατιώτης έρχεται από την απέναντι πλευρά γελώντας με χαρά, όπως πάντα. Άοπλος. Αλλά αυτή τη φορά ο δικός μας κρατάει όπλο. Ο Ελληνοκύπριος στρατιώτης, που είδε ότι όπλισε το όπλο αυτό, νομίζει ότι αστειεύεται. «Μα τι κάνεις μωρέ;», του λέει.

Ο Πανίκκος δεν θέλει να μας πλακώσει αμέσως η απαισιοδοξία και να εγκαταλείψουμε αυτό το φυλάκιο. Παρά το γεγονός ότι συντελέστηκε ένα ύπουλο έγκλημα εδώ, δεν τελειώνει η φιλία των Τούρκων και των Ελλήνων σκοπών, ο διάλογός τους και οι συναντήσεις τους στη νεκρή ζώνη. Ύστερα, δύο σκοποί γίνονται πιο στενοί φίλοι. Και όταν πιάνουν την κουβέντα, αποδεικνύεται ότι ο Έλληνας στρατιώτης ήταν ερωτευμένος με ένα κορίτσι Τουρκάλα ονόματι Γκιουλ. Ο δικός μας φέρνει την Γκιουλ στο φυλάκιο και κανονίζει να συναντηθούν. Μάλιστα κάνουν έρωτα και κάπου μέσα στα χαλάσματα. Η φιλία προχωράει πολύ. Ο Τούρκος σκοπός περνά τον Έλληνα στρατιώτη στον βορρά μια μέρα που είχε άδεια και αργότερα ο Έλληνας περνάει τον Τούρκο στον νότο. Μήπως ήταν τόσο εύκολο να τολμήσει να το κάνει κάποιος αυτό στα τέλη της δεκαετίας του 1970;

Να μην διηγηθώ περισσότερο. Βγείτε και εσείς σε αυτό το ταξίδι με τον Πανίκκο και δέστε το. Ζήστε το και εσείς με εκείνα τα θαυμάσια ελληνικά τραγούδια και τα μοιρολόγια. «Η Ιστορία της Πράσινης Γραμμής». Η δεύτερη ταινία του Πανίκκου Χρυσάνθου. Διαρκεί περίπου δύο ώρες. Μια ταινία που θα παρακολουθήσετε με κομμένη την ανάσα και θα θέλετε να μην τελειώσει. Μετά την πρώτη του ταινία, τον «Ακάμα», βρήκαμε τον Πανίκκο πιο ώριμο, πιο τελειοποιημένο. Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι στο μέλλον θα ξεπεράσει και αυτή του την ταινία. Σε αυτήν υπάρχει η αύρα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και η αύρα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μας το έδειξε αυτό στο πανί. Γνωρίσαμε λίγο πιο πολύ τον εαυτό μας. Του χρωστάμε ένα ευχαριστώ όλοι. (Shener Levent, Στην τουρκοκυπριακήν εφημερίδα «Afrika”)

***

Ο δρόμος μας – Στους κινηματογράφους το ντοκιμαντέρ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ

Καρέ-καρέ μέσα σε 100 λεπτά διατρέχει την πλούσια Ιστορία του ΚΚΕ. Σπάνια αρχειακά ντοκουμέντα, δραματοποιημένο οπτικοακουστικό υλικό, πρωτότυπη μουσική. Πάνω από 100 συντελεστές, οι οποίοι δούλεψαν ακούραστα και εθελοντικά.

Για τα γυρίσματα του Ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε κινηματογραφική ομάδα, αποτελούμενη από τους: Σήφη Στάμου, Παυλίνα Αγαλιανού, με υπεύθυνο τον Κώστα Σταματόπουλο. Ακόμα, για το σενάριο και την έρευνα του Ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε ομάδα αποτελούμενη από τους: Θανάση Λεκάτη, Φάνη Παρρή, Αλέξανδρο Βαλσαμή, με υπεύθυνο τον Γιάννη Κλεφτογιάννη.

Τη διεύθυνση φωτογραφίας έκανε ο Άκης Αποστολίδης. Μουσικά έντυσε το Ντοκιμαντέρ η Σοφία Καμαγιάννη.

Σπικάζ: Δανάη Κατσαμένη, Μίλτος Δημουλής.

Μοντάζ: Σωτήρης Γκέκας.

Στο Ντοκιμαντέρ εμφανίζονται και αφηγούνται on camera οι: Παύλος Ορκόπουλος, Μαριάνθη Σοντάκη, Δημήτρης Αλεξανδρής και Λίλα Καφαντάρη. Σε αφηγήσεις, απαγγελίες λογοτεχνικών κειμένων και ντοκουμέντων δανείζουν επίσης τη φωνή τους οι: Δημήτρης Καταλειφός, Κώστας Καζάκος, Ελένη Γερασιμίδου, Διονύσης Ξενάκης.

Συμμετέχουν ακόμα δεκάδες ηθοποιοί και μουσικοί.

Διανομή «NEW STAR»

***

Πρόγραμμα προβολών Χειμερινού Κινηματογράφου Δήμου Πετρούπολης

Ο χειμερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης ξεκίνησε τις προβολές του και μας καλεί να ζήσουμε και φέτος τη μαγεία της 7ης τέχνης και να απολαύσετε τις προβολές στον φιλόξενο χώρο του Πνευματικού Κέντρου της πόλης (Μπουμπουλίνας 59 και Αθ. Διάκου), με ποικίλες καλλιτεχνικές παραγωγές ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, μεταξύ των οποίων και βραβευμένες ταινίες.

Η επιλογή των ταινιών είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της Κινηματογραφικής Λέσχης με το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΗ.ΚΕ.ΠΕ. (Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Πετρούπολης).

Ακολουθεί το πρόγραμμα των προβολών:

***

Χειμερινός κύκλος κινηματογραφικών προβολών στην Ικαρία

O Δήμος Ικαρίας ολοκληρώνοντας τις προβολές στον θερινό δημοτικό κινηματογράφο, που διοργάνωσε φέτος για 4η συνεχή θερινή περίοδο, ενημερώνει ότι από τις αρχές Οκτωβρίου διοργανώνει – στην ανακαινισμένη αίθουσα εκδηλώσεων του Παλιού δημαρχείου στον Άγιο Κήρυκο– για πρώτη φορά ένα χειμερινό κύκλο κινηματογραφικών προβολών (κάθε Παρασκευή και Δευτέρα) πάντα με ελεύθερη είσοδο για όλους, ανοίγοντας ένα παράθυρο σε αξιόλογα κινηματογραφικά έργα, προσφέροντας μια πολιτιστική διέξοδο στις πολιτιστικά «κρύες νύχτες του χειμώνα».

Η πρωτοβουλία αυτή της Δημοτικής Αρχής, σε συνδυασμό με την προσπάθεια αναβάθμισης των υποδομών (π.χ νέο προβολικό σύστημα στον θερινό, δημιουργία χειμερινής αίθουσας προβολών) αποδεικνύει τον ουσιαστικό ρόλο που μπορεί και πρέπει να παίξει ένας Δήμος, κόντρα στη ραγδαία εμπορευματοποίηση και την πολιτιστική υποταγή.

Η ανακαινισμένη αίθουσα εκδηλώσεων του Παλιού Δημαρχείου στον Άγιο Κήρυκο

Ταυτόχρονα παραχωρείται δωρεάν η χρήση του χώρου σε όσους συλλόγους ενδιαφέρονται (Κινηματογραφική λέσχη – συλλόγους γονέων, κλπ) για την παρουσίαση ενός παραλλήλου προγράμματος προβολών.

***

Πρόγραμμα προβολών του STUDIO new star art cinema

ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ Τηλ 210-8640054

Εισ.: € 7.00,
Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικο €5.00,
Άνεργοι €3.00. Οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00.
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00.
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο

Ώρες προβολών από 14/3 εως 20/3/19

1) ΑΡΑ ΓΚΙΟΥΛΕΡ -ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ των BINNUR KARAEVLI και FATIH KAYMAK

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 19.00

2)ΜΝΗΜΕΣ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗΣ του του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα

ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 17.00

3)ΑΝ Η ΟΔΟΣ ΜΠΙΛ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ του ΜΠΑΡΥ ΤΖΕΚΙΝΣ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 20.15

4) DOGMAN του ΜΑΤΕΟ ΓΚΑΡΟΝΕ

ΠΕΜΠΤΗ εως ΚΥΡΙΑΚΗ 22.15

5)ΑΣΤΕΡΙΞ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑΓΙΚΟΥ ΖΩΜΟΥ των ΛΟΥΙ ΚΛΙΣΙ .ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΑΣΤΙΕ

ΜΕΤΑΓΛΩΤΙΣΜΕΝΟ ΚΥΡΙΑΚΗ- 12.00 και 15.00

6) Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΛΑΦΙΟΥ του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΑ εως ΤΕΤΑΡΤΗ 22.15

7)Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΚΤΩΡ του ΤΣΑΡΛΥ ΤΣΑΠΛΙΝ

ΣΑΒΒΑΤΟ -ΚΥΡΙΑΚΗ 17.00

8)NOTORIOUS του ΑΛΦΡΕΝΤ ΧΙΤΣΚΟΚ

ΠΕΜΠΤΗ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17.00

Εκθέσεις

Ρεμπέτικο: από το ξύλο στο τάμπλετ – Α. Τάσσος, Γιώργος Κόρδης και Φώτης Βάρθης

«Για το εξώφυλλο θέλω πάντα Τάσσο» έλεγε η Σωτηρία Μπέλλου και οι δίσκοι της μεγάλης κυρίας του Ρεμπέτικου έφεραν την υπογραφή του Α. Τάσσου. Ο δάσκαλος της χαρακτικής αγάπησε το ρεμπέτικο τραγούδι και μαζί με τις εικονογραφήσεις εξωφύλλων για την Μπέλλου, το ύμνησε σε μια μνημειακή πομπή.

Α. Τάσσος

Μας χάρισε σε τέσσερις ξυλογραφίες, τις Αρχόντισσες των ρεμπέτικων τραγουδιών, ισάριθμες κόρες-ιέρειες που κάνουν σπονδή στα χώματα της προσφυγιάς, εκεί όπου γεννήθηκε το ρεμπέτικο: Ανατολή, Δραπετσώνα, Κοκκινιά, Καισαριανή παίρνουν γυναικεία μορφή κρατώντας προσφορά το αρχετυπικό σύμβολο του μουσικού είδους, το μπαγλαμαδάκι. Τα έργα αυτά μαζί με τις ανεκτίμητες πλάκες που χάραξε ο Τάσσος για τις «Αρχόντισσες» παρουσιάζονται στο κέντρο Τεχνών «Μετς». Σε ένα αστικό σπίτι συγχορδίζονται τρεις γενιές δημιουργών: οι Α. Τάσσος, Γιώργος Κόρδης και Φώτης Βάρθης.

“Αρχόντισσες” του Α. Τάσσου, όπως θα παρουσιάζονται στην έκθεση

Μεγαλωμένος σε αυτή την παράδοση, ο Γιώργος Κόρδης (γενν. 1956) δημιούργησε μια σειρά από 15 έργα που έγιναν με τον τρόπο της χάραξης, αλλά ψηφιακά, στην οθόνη του τάμπλετ. Ο ανήσυχος δημιουργός πέρασε όλη την οντογένεση της χαρακτικής, σαν ένα γραφικό είδος, και εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες που δίνει το άσπρο-μαύρο προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι φανερό, όμως, πως δεν εγκατέλειψε ποτέ, σ’ ολόκληρη την εφαρμοσμένη περιπλάνηση της τέχνης του, την αναζήτηση της χαρακτικής ποιότητας. Το σχέδιό του αδρό, «λαξεμένο και άτσαλο», όπως είναι όλα τα επιτεύγματα του χεριού, δεν είναι ένα άψογο γραφικό επίτευγμα, μια τέλεια ψηφιακή αποτύπωση. Κι εδώ είναι η καινοτομία του Κόρδη: χρησιμοποιεί το ψηφιακό εργαλείο, αλλ’ αδιαφορεί για την «τελειότητά» του. Την ανανέωση ο Κόρδης τη ζήτησε μέσα στα όρια της τέχνης του, όχι έξω απ’ αυτήν.

Πήρα την στράτα κι έρχομαι, του Γιώργου Κόρδη

Βγαλμένος από τη μήτρα των μεγάλων μαστόρων της χαρακτικής, ο νεότερος Φώτης Βάρθης (γενν. 1983) είναι ένας γνήσιος δημιουργός που προτίμησε να εκφράσει με ένταση κι ευθύνη τα στοιχεία που κάνουν την τέχνη του τόσο παλιά και τόσο καινούργια. Τα «Ταμπαχανιώτικα» είναι μια σειρά έργων που αντλούν έμπνευση από τον ιδιαίτερο μουσικό χώρο των ρεμπέτικων όπως αυτά εκφράστηκαν στα αστικά κέντρα της Κρήτης και σαν εξέλιξη ενσωματώθηκαν στην μουσική παράδοση του νησιού. Κριτήριο για την επιλογή τους αποτέλεσε η θεματική των στίχων που εκφράζουν τον πόνο και την απώλεια. Χαράσσοντας επάνω στο ξύλο, ο Βάρθης επιχειρεί να βρει τις δυναμικές που θα μεταφέρουν την αδρότητα και την αμεσότητα των τραγουδιών. «Η χαρακτική», λέει ο δημιουργός, «είναι ένα μέσο ικανό να ψιθυρίζει και να κραυγάζει παρέα με αυτά τα ρεμπέτικα, να αγκαλιάσει και να αναδείξει το μεγαλείο και την ταπεινότητα της ποιητικής τους».

Φώτης Βάρθης

Το γεγονός πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Εταιρείας Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος και επιμελητή τον Ιστορικό της Τέχνης Γιώργο Μυλωνά.

Εγκαίνια: Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019, 19.30.

Διάρκεια έκθεσης: Σάββατο 23 Φεβρουαρίου– Σάββατο 6 Απριλίου 2019.

Ωράριο λειτουργίας

Κυριακή-Δευτέρα: κλειστά. Tρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή, 18.00-21.00, Τετάρτη 11.00-14.00, Σάββατο, 11.00-15.00.

Τηλ. Επικοινωνίας: 21 1113 4262 [email protected]

***

Πορτραίτα Εξορίας – Έκθεση Ζωγραφικής και παρουσίαση Λευκώματος

Ο Δήμος Περιστερίου φιλοξενεί από τις 4 ως τις 17 Μαρτίου 2019 έκθεση με έργα του Βασίλη Βλασίδη με τίτλο “Πορτραίτα Εξορίας” – Παράλληλα θα γίνει και η παρουσία του λευκώματος με έργα του ζωγράφου που επιμελήθηκε και εξέδωσε ο Κώστας Λυγιαζής.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν τη Δευτέρα 4 Μαρτίου στις 6.30 μμ, στην αίθουσα τέχνης του Δημαρχείου.

Ώρες λειτουργίας από τις 6 ως τις 9 μμ. Τα Σάββατα, ο χώρος θα είναι ανοιχτός και το πρωί από τις 10 πμ ως τις 2μμ.

***

“Ρήγας και επανάσταση” – Για το έργο και το μαρτυρικό τέλος του Ρήγα και των επτά συντρόφων του

Η έκθεση, η οποία αναπτύσσεται στην Αίθουσα “Ελευθέριος Βενιζέλος” και στο Περιστύλιο, επιχειρεί να αναδείξει μέσα από τεκμήρια που συγκεντρώθηκαν απ’ όλη την Ελλάδα -το Βελεστίνο, το Ναύπλιο, την Τήνο, το Μέτσοβο, τον Βόλο, τη Χίο, τη Ζαγορά, την Καστοριά, τη Σιάτιστα, τα Ιωάννινα- τους πνευματικούς και ιδεολογικούς όρους που οδήγησαν τον Ρήγα στη μετάβαση από τον λόγιο πατριωτισμό στη ριζοσπαστική επαναστατική δράση, όπως και στη δραματική κατάληξη με τον βίαιο και οδυνηρό θάνατο του ίδιου και των επτά συντρόφων του.

Μέσα από τις έξι ενότητες της έκθεσης αναδεικνύεται η σημασία της Χάρτας και τα δίκτυα επιρροής και δράσης του Ρήγα. Παρουσιάζονται σπάνιες παλαίτυπες εκδόσεις, χάρτες, εφημερίδες, κειμήλια και έργα τέχνης –πίνακες και γλυπτά– από τις συλλογές της Βιβλιοθήκης της Βουλής και από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Στόχος της είναι να αναδείξει το έργο και το μαρτυρικό τέλος του Ρήγα και των επτά συντρόφων του τα χρόνια που προηγήθηκαν της Ελληνικής Επανάστασης και του Αγώνα που οδήγησε στη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Ο Ρήγας σχεδίασε ένα επαναστατικό κίνημα που οραματιζόταν το πέρασμα από τον δεσποτισμό σε μια δημοκρατική πολιτεία που περιλάμβανε όλους τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κυρίως της Βαλκανικής Χερσονήσου.

Επισκέψεις στην έκθεση «Ρήγας και επανάσταση»:

Κάθε Σάββατο και Κυριακή (από 10:00 έως 14:00) η επίσκεψη στην έκθεση είναι ελεύθερη για όλους τους πολίτες. Είσοδος από τη Λεωφόρο Β. Σοφίας, με επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας.

Μία Κυριακή το μήνα, ώρα 11:00, πραγματοποιούνται ξεναγήσεις στην έκθεση (χωρίς ξενάγηση στο κτήριο της Βουλής). Διάρκεια: περίπου 60΄. Για να δηλώσετε συμμετοχή, τηλεφωνήστε από Δευτέρα έως Πέμπτη (09:00–16:00) στα τηλέφωνα 210 373 5247 ή 210 373 5245.

Είναι προγραμματισμένες ξεναγήσεις για τις ακόλουθες Κυριακές: 7/4/2019, 5/5/2019, 9/6/2019.

Οι επισκέψεις και οι ξεναγήσεις στην έκθεση πραγματοποιούνται σε όλη τη διάρκεια του έτους, εκτός του μηνός Αυγούστου και των επίσημων αργιών.

***

Leonardo Da Vinci: Τρεις μεγάλες εκθέσεις!

500 χρόνια μετά το θάνατό του, τρείς εκθέσεις ενώνονται στην πιο ολοκληρωμένη έκθεση που έγινε ποτέ για τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

Οι μηχανικές εφευρέσεις
75 μοντέλα των εφευρέσεών του, αναπαραγωγές σε φυσικό μέγεθος, διαδραστικές μηχανές, αντίγραφα των περίφημων κωδίκων του και συνολικά πάνω από 200 εκθέματα σχεδιασμένα σε συνεργασία με το Μουσείο Leonardo da Vinci της Ρώμης.

Με διαδραστικές εμπειρίες που ενθαρρύνουν τη γνώση δια της αφής και με αντιπαραβολή ανάμεσα στο έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και στις σύγχρονες τεχνολογίες και μηχανικές εφαρμογές.

Με κατανοητές επεξηγήσεις των θεωριών και των έργων του Ντα Βίντσι με τη χρήση της διαδραστικής και βιωματικής τεχνολογίας SENSORY4™

Da Vinci Alive – The Experience
Μία καθηλωτική οπτικοακουστική, βιωματική εμπειρία που παρουσιάζει τη ζωή και το έργο αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη και εφευρέτη.Με ανάλυση και ιστορικό περιεχόμενο των βασικών έργων του Ντα Βίντσι με τη χρήση διαδραστικών και διασκεδαστικών τεχνολογιών.

Τα Μυστικά της Μόνα Λίζα
Τα μυστικά του πιο διάσημου έργου τέχνης στον κόσμο, αποκαλύπτονται για πρώτη φορά από τον Pascal Cotte και το Lumiere Technology Institute. Μία λεπτομερής επιστημονική ανάλυση και παρουσίαση του αινιγματικού αυτού πίνακα.

Ένα ταξίδι ανακάλυψης της εκπληκτικής ζωής και του έργου του Λεονάρντο ντα Βίντσι στο χώρο και το χρόνο.