“Στο μέλλον θα σημαδεύουμε τον δολοφόνο με τα μάτια μας μες τα ερείπια της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν που θα είναι σαν τουφέκια εκτελεστικού αποσπάσματος…”
Σαν σήμερα, στις 30 του Μάη 1977, έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, κριτικός, πεζογράφος Βασίλης Ρώτας.
“…Εσύ τιμή κι εγώ ντροπή και σε λερώνω. — Ανόητε δούλε, δεν ξέρεις τι ’σαι, ούτε τί κάνεις: το σκοτάδι δε μπορεί να σβήσει το φως…”
Μια ξεχωριστή ανθολογία διηγημάτων, τόσο στην Τεχνοτροπία γραφής των κειμένων που την απαρτίζουν (που είναι αμιγώς ρεαλιστική), όσο και στην θεματική της σύνδεση (κάθε έργο αναδεικνύει πραγματικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα την περίοδο 1900-1930)
Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας Δολοφονήθηκε από το (παρα)κράτος του εθνάρχη της αστικής τάξης στις 27 Μαΐου 1963 στη Θεσσαλονίκη
Αχ πότε πια θα τελειώση αυτός ο πόλεμος. Δυό χρόνια λείπεις από το σπίτι σου. Κάθε μέρα που ανοίγω το παράθυρο κυττάζω το δρόμο…Η πατρίδα κ’ η πατρίδα. Όλο η πατρίδα. Μα η γυναίκα, το παιδί; Λοιπόν να ρθης. Είνε καιρός να κάνετε ειρήνη. Τι καταλαβαίνετε πια, δε βαρεθήκατε;
“Θέλει τόλμη θέλει θάρρος να τα βρεις με τη ζωή για ν’ ανάψει ένας φάρος να φωτίσει την ακτή”
Η «άγνωστη» πρώτη επίσκεψη του σπουδαίου Γάλλου κομμουνιστή ποιητή στην Ελλάδα, τον Μάη του 1946, πριν περιδιαβεί στις λεύτερες βουνοκορφές του Γράμμου και του Βίτσι, και παρασημοφορηθεί από την ΙΧ Μεραρχία του ΔΣΕ, τρία χρόνια αργότερα.
Υστερικό θηλυκό στο μπουρδέλο ουρλιάζει «Ποιος με γκάστρωσε πάλι!», οδύρεται κλαίει Κι ένας γιατρός στο παραβάν του την μπάζει «Συμβουλή μου, μακριά απ’ τ’ αγόρια!», της λέει
Πεζογράφος, παιδαγωγός και αγωνίστρια, η Έλλη Αλεξίου έζησε περίπου έναν αιώνα, πάντα κοντά στον άνθρωπο και στα παιδιά που λάτρευε. Τα βιβλία της ένας θησαυρός όπου κυριαρχούν η αλήθεια, ο αγώνας για δίκαιη μεταχείριση, το δικαίωμα της ζωής, όλα αυτά δηλαδή που σημάδεψαν την πορεία της και την ώθησαν στον κομμουνισμό.
