Salute

Έτσι εκδικήθηκε η πατρίδα του τον Πίτερ Νόρμαν, τον λευκό αθλητή του βάθρου στην ιστορική φωτογραφία των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μεξικό, για τη στήριξή του στους «αντίπαλους» Σμιθ και Κάρλος και τον αγώνα τους ενάντια στο ρατσισμό στις ΗΠΑ.

16 Οκτωβρίου 1968. Οι δρομείς των ΗΠΑ Τόμι Σμίθ και Τζόν Κάρλος προσπαθούν να καταλάβουν από πού ξεφύτρωσε ανάμεσά τους εκείνος ο  λευκός που δεν τον έπιανε και πολύ το μάτι σου. Το 1-2 στα 200 μέτρα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μεξικό έμοιαζε κάτι παραπάνω από σίγουρο. Ο μόνος που είχε άλλη γνώμη ήταν ένας δρομέας που θα έμενε στην ιστορία για το κυνήγι που του επιφύλαξε η ίδια του η πατρίδα και η βαθιά ρατσιστική νοοτροπία της. Το όνομά του Πήτερ Νόρμαν.

Πριν την απονομή οι Σμίθ και Κάρλος αποφασισμένοι για την διαμαρτυρία που είχαν ετοιμάσει ρώτησαν τον Νόρμαν αν πιστεύει στα ανθρώπινα δικαιώματα. «Περίμενα να δω τον φόβο στο βλέμμα το» είχε πει ο Κάρλος, «αντίθετα μας απάντησε ότι σταθεί πλάι μας». Όταν οι δύο αθλητές των ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι είχαν ξεχάσει το ένα ζευγάρι των μαύρων γαντιών που θα φορούσαν, την λύση την έδωσε ο Νόρμαν «Φορέστε από ένα και θέλω μία κονκάρδα για εμένα. Έτσι θα δείξω την υποστήριξή μου στον αγώνα σας». Οι Σμίθ και Κάρλος επιφυλακτικοί δεν ήθελαν να του δώσουν την δικιά τους και την λύση την έδωσε ο κωπηλάτης των ΗΠΑ Χόφμαν που του έδωσε την δικιά του. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε στην υπέροχη φωτογραφία του Τζον Ντομίνις.

Αυτό που δεν θα δείτε είναι η υποδοχή που επιφύλαξε η Αυστραλία στον Πήτερ Νόρμαν. Σε μία στιγμή ο μεγαλύτερος αθλητής ταχύτητας της χώρας έγινε παρίας και αποκλείστηκε από κάθε αθλητική και κοινωνική εκδήλωση. Δεν απέκτησε  το δικαίωμα να πάει στους Ολυμπιακούς του 1972 αν και τα όρια τα  είχε κάνει σμπαράλια όχι μόνο μία φορά. Μέχρι και τον θάνατό του ήταν έκπτωτος. Οι Σμίθ και Κάρλος που αντιμετώπισαν το ίδιο θηρίο όταν γύρισαν στην πατρίδα τους, με τον χρόνο και με  τους αγώνες τους κατάφεραν να έχουν την αποδοχή και να τιμηθούν (υποκριτικά ίσως) για την μεγάλη πράξη τους. Ο Πήτερ Νόρμαν θα μπορούμε με μία απλή αποκήρυξη της πράξης των δύο συναθλητών του να γίνει πάλι το αγαπημένο παιδί της Αυστραλίας. Δεν το έκανε ποτέ. Δεν ξέρω αν είχε διαβάσει ποτέ την απάντηση του Λουντέμη στους δικαστές του που του ζητούσαν να υπογράψει δήλωση μετάνοιας «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!», αλλά ο Νόρμαν το εφάρμοσε ως το τέλος της ζωής του.

Για κλείσιμο θα βάλω τα λόγια των δύο συμπρωταγωνιστών του εκείνη την υπέροχη νύχτα του 1968, που σήκωσαν το φέρετρό του όταν έφευγε από την ζωή το 2006. Τόνι Σμίθ : «Πλήρωσε το τίμημα. Αυτός ήταν ο Πίτερ Νόρμαν που ύψωσε το ανάστημά του όχι για να βοηθήσει τον Τόμι Σμιθ και τον Τζον Κάρλος, αλλά να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απλά έτυχε να είναι ένας λευκός. Ένας λευκός Αυστραλός, που στάθηκε ανάμεσα σε δυο μαύρους. Και οι τρεις πίστευαν στο ίδιο πράγμα.»

Ο Τζόν Κάρλος έλεγε «Ο Πίτερ ήταν ένας μοναχικός στρατιώτης. Επέλεξε εσκεμμένα να θυσιαστεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν υπάρχει άλλος εκτός από αυτόν που η Αυστραλία θα έπρεπε να αναγνωρίζει και να τιμά. Πλήρωσε το αντίτιμο της επιλογής του. Δεν ήταν απλά μία κίνηση για να μας βοηθήσει, ήταν ο αγώνας του. Ήταν ένας λευκός Αυστραλός ανάμεσα σε δύο έγχρωμους που στάθηκαν μαζί τη στιγμή της νίκης, ενωμένοι για τον ίδιο αγώνα».

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: