Don’t cry for me Argentina – Ο κόσμος θα κλάψει για σένα από χαρά

Η πορεία της Αργεντινής τα τελευταία χρόνια ήταν άνυδρη σε ό,τι αφορά τους τίτλους, αλλά γεμάτη δάκρυα και αποτυχίες. Αυτή τη φορά έφτασε στην πηγή και κανείς δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Μόνο που τώρα ήταν δάκρυα χαράς, συγκίνησης, για το σπάσιμο μιας κατάρας, που κρατούσε από τα χρόνια του Ντιέγκο.

Είναι από τα πιο φορεμένα ποδοσφαιρικά κλισέ. Και από τα πιο άστοχα. Γιατί η πορεία της Αργεντινής τα τελευταία χρόνια ήταν άνυδρη σε ό,τι αφορά τους τίτλους, αλλά γεμάτη δάκρυα και αποτυχίες. Αυτή τη φορά έφτασε στην πηγή και κανείς δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Μόνο που τώρα ήταν δάκρυα χαράς, συγκίνησης, για το σπάσιμο μιας κατάρας, που κρατούσε από το ’93. Από τα χρόνια του Ντιέγκο -και ας μην ήταν παρών στον τελευταίο τίτλο.

Αν διαβάσει κανείς τους τίτλους των ΜΜΕ, ίσως μείνει με την εντύπωση πως δε μιλάμε για ομαδικό άθλημα, αλλά για τον προσωπικό τίτλο ενός μεγάλου παίκτη. ΤΟ ΣΗΚΩΣΕ Ο ΜΕΣΙ μες στη Βραζιλία! Και οι συμπαίκτες του μάλλον θα συμφωνούσαν! Τον πήραν στα χέρια τους, τον πέταξαν στον ουρανό, έκλαψαν μαζί του, τραγούδησαν το όνομά του, εκεί που κάποτε έμπαινε το όνομα του Μαραντόνα.

Vení, vení, cantá conmigo, que un amigo vas a encontrar. Que de la mano, de Leo Messi, toda la vuelta vamos a dar…
Έλα, έλα, τραγούδα μαζί μου, θα συναντήσεις έναν φίλο. Με το χέρι του Λέο Μέσι, θα κάνουμε όλο τον γύρο

Γιατί ο Μέσι έχει βάλει την κορόνα (του βασιλιά…)
και ερωτεύεσαι τη μαγεία του αριστερού του ποδιού

https://twitter.com/TyCSports/status/1414202974369366022

Κι ένα ευχαριστήριο μήνυμα της Ομοσπονδίας, που τελειώνει με το μήνυμα: ευχαριστούμε Λέο, που μας έκανες να αισθανθούμε, αυτό που χρειαζόμασταν να αισθανθούμε οι Αργεντίνοι…

https://twitter.com/Argentina/status/1414074323183280142?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1414074323183280142%7Ctwgr%5E%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.gazzetta.gr%2Ffootball%2Fcopa-america%2F2024106%2Fmesi-argentini-s-eyharistoyme-lio-poy-mas-ekanes-na-niosoyme-ayto-poy

Ο Μέσι έζησε το δικό του Μαρακανάσο, στην έδρα του πιο μισητού εχθρού -και ας ήταν αγκαλιά με τον φίλο του, τον Νεϊμάρ, και ας μην έβαλε τη σφραγίδα του στον τελικό. Πήρε την Αργεντινή από το χέρι, την οδήγησε στην κορυφή και λύγισε μόνο στο τέλος, όταν έπεσε στο χόρτο και έκλαιγε. Σα να μην μπορούσε να πιστέψει ότι έφτανε στην Ιθάκη, στο τέλος της δικής του Οδύσσειας.

Στο ενδιάμεσο συνάντησε Σειρήνες, Λαιστρυγόνες, έφτασε πολλές φορές στη βρύση χωρίς να πιει νερό, έφτασε στο σημείο να τα παρατήσει και να πει ότι αποσύρεται από την Εθνική, ένιωσε την αμφισβήτηση στο πετσί του, άκουσε να λένε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα έξω από το περιβάλλον ασφαλείας- γυάλα της Μπαρτσελόνα. Και τώρα βιώνει το νέκταρ της δικαίωσης, γιατί κανείς δεν μπορεί πλέον να πει ότι δεν έχει πάρει τίποτα με την Εθνική Αργεντινής.

Όσο για τον Μαραντόνα; Δεν ήταν παρών για να ζήσει αυτή τη στιγμή. Έκανε τα πάντα, για να ξορκίσει τον δικό του μύθο, ακόμα και ως προπονητής της αγαπημένης του Αλμπισελέστε. Και τελικά αυτή τα κατάφερε, κατά τραγική ειρωνεία, στην πρώτη διοργάνωση που αυτός δεν ήταν παρών για να την δει. Ίσως γιατί όσο ζούσε, δεν άντεχε το βάρος να συγκριθεί μαζί του -όσο μακάβριο κι αν ακούγεται. Ενώ τώρα ένιωσε απελευθερωμένη να νικήσει και να του αφιερώσει τον θρίαμβο, για να τον χαρεί σαν δικό του και να καυχιέται πως έβαλε και αυτός το θείο χέρι του από τον ουρανό.

Vení, vení, cantá conmigo, que un amigo vas a encontrar.
Que de la mano, de Maradona, toda la vuelta vamos a dar…

Υγ: Ναι, σήμερα παίζει και ο τελικός του Euro. Αλλά περνάει αντικειμενικά σε δεύτερη μοίρα…

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: