Τελικά ποιος υποκινεί τις απεργίες;

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά το ψέμα τους μένει, ίδιο και απαράλλαχτο. Δεν προσπαθούν καν να πουν κάτι πρωτότυπο, αποδεικνύοντας πως το κράτος έχει συνέχεια απέναντι στον εχθρό λαό, ιδίως όταν αυτός απεργεί: συντεχνίες, μειοψηφίες που ταλαιπωρούν τον κόσμο, χάος κυκλοφοριακό κοκ. Όλα από την ίδια σκουριασμένη ιδεολογική φαρέτρα, ανεξαρτήτως άλλων ιδεολογικών αποχρώσεων (ροζ ή γαλάζιων).

Η κορυφή όμως ανήκει δικαιωματικά στο “άχαστο” επιχείρημα πως οι απεργοί υποκινούνται από κόμματα, εργατοπατέρες και σκοτεινές δυνάμεις που τους χρησιμοποιούν σαν μαριονέτες. Το αήττητο σκεπτικό λέει πως όσοι δεν υποκινούνται, κάθονται και κοιτάνε τη δουλίτσα τους σαν καλοί, φιλήσυχοι πολίτες και ευημερούν. Όσοι από τους ευημερούντες απεργούν όμως, είναι υποχείρια-ενεργούμενα και κάποιος άλλος κρύβεται πίσω τους.

Ας το κάνουμε πιο λιανά. Αυτός που φοβάται να απεργήσει, αυτός που τρέμει την απόλυση, αυτός που έχει κάνει κτήμα του την προπαγάνδα των τηλεοπτικών δελτίων και της κυβέρνησης, αυτός που τρέμει μη χάσει το ένσημο παρά μόνο αν δεν του το κολλάει το αφεντικό -συνεπώς αλλάζει το πράγμα-, είναι ελεύθερο πνεύμα που σκέφτεται όπως θέλουν και εκτελεί ό,τι του λένε.

Ξέρετε ποιος είναι αυτός που υποκινείται; Αυτός που σηκώνει ανάστημα, που βρίσκει το θάρρος να μιλήσει, να συγκρουστεί, να αψηφήσει τον κίνδυνο, τον εκβιασμό της απόλυσης, να πει στο αφεντικό του “εγώ σήμερα απεργώ”, να μιλήσει στους συναδέλφους του να κατέβουν κι αυτοί στον δρόμο.

Αυτός λοιπόν -σύμφωνα με το παραπάνω αήττητο σκεπτικό-, δε χάνει μεροκάματο, δε βάζει το κεφάλι του στον τορβά, δε διακινδυνεύει τίποτα. Απεργεί από τεμπελιά, γιατί θέλει να μείνει λίγο παραπάνω στο κρεβάτι. Κι αν ξυπνήσει αχάραγα για να πάει νωρίς στην απεργιακή φρουρά, τότε εμποδίζει το δημοκρατικό δικαίωμα στην απεργοσπασία. Κι αν κατέβει στον δρόμο, τότε ταλαιπωρεί πάλι τους συμπολίτες του…

Και ξέρετε ποιος τον υποκινεί; Όχι η φτώχεια, ο μισθός που δε φτάνει, η μαύρη εργασία, τα δώρα και τα επιδόματα που καταργούνται, τα ψαλίδια στις συντάξεις, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, το μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Όχι, δεν είναι αυτό. Είναι τα κόμματα και οι εργατοπατέρες! Αυτοί που δεν κούνησαν δαχτυλάκι για την απεργία. Αυτοί που στηρίζουν την κυβέρνηση με ανοιχτή απεργοσπασία, ως αντάλλαγμα για την επίσκεψη στο συνέδριο και το δωράκι της αστυνομοκρατίας -για να κρατήσουν άλλη μια θητεία τις καρέκλες τους.

Ο απεργός που χάνει το μεροκάματο, ρισκάροντας την απόλυση, είναι βολεμένος ή στην καλύτερη υποχείριο. Ο φιλήσυχος εργάτης που κοιτάζει τη δουλειά του χωρίς να βλέπει πως γίνεται μισθωτός σκλάβος χωρίς δικαιώματα είναι πνεύμα ελεύθερο και δεν έχει παρά να βάλει μόνος του, οικειοθελώς τις αλυσίδες του.

Όλοι το λένε αυτό. Ο Μπάμπης ο Σουγιάς Παπαδημητρίου, ο Γιάννης ο Πεταλούδας Πρετεντέρης, όλοι…