Σιγά μην ξεπλυθείτε…

Τη μια ήταν το σποτ της ΝΙΚΕ για το Black Lives Matter και το μήνυμα του Τουίτερ.
Δεν μίλησες, δεν είπες κάτι εναντίον τους. Σκέφτηκες, είναι χρήσιμες τέτοιες φωνές στις μέρες μας.

Την άλλη ήταν το σποτάκι της Κόκα-Κόλα για τη διαφορετικότητα. Και τώρα το μήνυμα της Στέγης Ωνάση.
Δεν είπες κάτι, παρά μόνο για να εκφράσεις τον ενθουσιασμό σου. Τόσο ωραίο μήνυμα, αντιφασιστικό, πανανθρώπινο, με λίγο Αγγελάκα, μας ενώνουν όλους αυτές οι αξίες, τη Στέγη Ωνάση και τους καλλιτέχνες της, λαό και Κολωνάκι.

Ύστερα ήρθε το πρωτοσέλιδο της ΕΦΣΥΝ, με τον “αντίφα Σαμαρά” -για να περάσει απαρατήρητος ο Μητσοτάκης, η Φώφη και η κουστωδία τους.
Δεν είπες κάτι, γιατί ήταν η ΕΦΣΥΝ. Γιατί χτίζεις τείχος δημοκρατίας ενάντια στον φασισμό και δεν περισσεύει καμία φωνή από αυτό το τείχος, ακόμα και αν έχει ακροδεξιάς κοπής λόγο.

Άκουσες να λένε πως δεν έχει νόημα να μιλάς για τον φασισμό, αν δε μιλάς για το τέρας που τον γεννάει, για το σύστημα της εκμετάλλευσης, που κάποιοι δεν τολμούν ούτε το όνομά του να πουν -εκτός και αν είναι για να το εκθειάσουν: καπιταλισμός.
Σκέφτηκες πως είναι ξύλινα λόγια, κούφια, φθαρμένα και χιλιοειπωμένα. Δε γράφουν ωραία και σαν σύνθημα πάνω σε λαμπερά κτίρια, λουσμένα στο φως και τα χρώματα. Εσύ θέλεις το νέο, τις φωτεινές επιγραφές με νέον, την Ακρόπολη να αστράφτει σαν ντισκοτέκ.

Και ύστερα; Ύστερα πλάκωσε η σκλαβιά και το σκοτάδι, η μαυρίλα του φασισμού με άλλο περιτύλιγμα, το σκοτάδι λουσμένο στο φως και τα λαμπερά συνθήματα. Και δεν είχε μείνει ούτε ένας νέος στίχος να μας πει τι είχε συμβεί, πως δίπλα μας θα έρθει κάποια μέρα, πατώντας πάνω στην ανεμελιά μας -και τα δημοκρατικά μας τείχη με τις κερκόπορτες. Και δεν έμεινε ούτε ένα μονοπώλιο, ούτε ένας εφοπλιστής να του φορτώσουμε το κρίμα, την ευθύνη για τα μαντρόσκυλα που αμόλησε, ούτε ένας επιχειρηματίας που να μην είχε ξεπλυθεί με ανέξοδα συνθήματα, που να μην είχε λούσει το κοινωνικό του προφίλ με χρώματα και αρώματα.

Και έμεινε το τέρας ορφανό, λες και ξεπήδησε από μόνο του. Χωρίς σκύλα που το γεννάει και το τρέφει, χωρίς αφεντικά να το κανακεύουν και να το καλλιεργούν, ένα αδέσποτο σε ρόλο μπόγια εναντίον του κινήματος, που κατουράει στο τείχος της δημοκρατίας, για να μαρκάρει την περιοχή του. Έτσι κι αλλιώς εντός έδρας παίζει…