Ρε παιδιά, την Παρασκευή τελικά έχει απεργία;

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν καταφέρει όχι μόνο να κινητοποιούν πολύ κόσμο, αλλά και να φτάνουν σε απεργία χωρίς την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σχεδόν σ’ όλη την Ελλάδα, σε αρκετούς εργασιακούς κλάδους. Τις τελευταίες μέρες φαίνεται πως το ΠΑΜΕ είναι η κύρια αιχμή των εργαζομένων απέναντι στην κυβέρνηση, το μεγαλύτερο πρόβλημά της.

«Ρε παιδιά, τι γίνεται, την Παρασκευή τελικά έχει απεργία;»

Ναι συνάδελφέ μου έχει, καλό θα είναι να πάρεις μέρος και εσύ στην απεργία.

Ποιοι παίρνουν την απόφαση για την απεργία;

Στην Ελλάδα έτσι όπως διαρθρώνονται τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, συνήθως η απόφαση παίρνεται από τα πάνω, από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των Τριτοβάθμιων οργανώσεων. Στον Ιδιωτικό τομέα αποφασίζει η ΓΣΕΕ και στο Δημόσιο η ΑΔΕΔΥ. (Η αναφορά γίνεται για τις πανεργατικές πανελλαδικές απεργίες). Βέβαια αυτές οι ηγεσίες είναι αποδεδειγμένα ξεπουλημένες και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργοδοτών και των κυβερνήσεων, και τις όποιες αποφάσεις για απεργία τις παίρνουν κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων που συμμετέχουν στα ΔΣ και σίγουρα κάτω από την πίεση της δυσφορίας και της αγανάκτησης του κόσμου. Αυτοί, αν μπορούσαν να υπογράψουν για την κατάργηση των απεργιών, με Χαρά θα υπέγραφαν πιο γρήγορα και από την Θεοδώρα Τζάκρη (4 στα 4 μνημόνια για πρωινό) όταν έχει μπροστά της μνημόνιο.

Άρα, όταν δεν παίρνουν απόφαση η ΓΣΣΕ και η ΑΔΕΔΥ, τι γίνεται; Δεν κάνουμε απεργία;

Μέχρι σήμερα συμβαίνει αυτό, δηλαδή δεν μπορεί να γίνει απεργία σε πανελλαδική κλίμακα επειδή οι εργαζόμενοι ακόμα και αν θέλουν να πάρουν μέρος δεν θα είναι καλυμμένοι από το νόμο. Για να είναι καλυμμένοι πρέπει να έχει πάρει απόφαση το συνδικαλιστικό όργανο που ανήκουν. Είτε είναι αυτό Εργατικό κέντρο, είτε ομοσπονδία σε δευτεροβάθμιο επίπεδο , είτε το πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό τους όργανο.

Τελικά την Παρασκευή τι γίνεται;

Την Παρασκευή έχει ΑΠΕΡΓΙΑ. Διότι οι δυνάμεις που στηρίζουν το ΠΑΜΕ, έχουν πάρει αποφάσεις. Οι ομοσπονδίες που έχει την πλειοψηφία πήραν απόφαση, τα εργατικά κέντρα πήραν απόφαση και επίσης αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία πήραν απόφαση. Με αυτό τον τρόπο όλοι οι εργαζόμενοι που είναι εγγεγραμμένοι σε αυτά καλύπτονται και μπορούν την Παρασκευή να μην πάνε στην δουλειά τους, επειδή θέλουν να αντιδράσουν απέναντι στα μέτρα που θέλει να επιβάλει η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Είναι μια απεργία του ΠΑΜΕ δηλαδή;

Με ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα βλέπω ότι έχει πάρει απόφαση η ΠΝΟ και «θα είναι δεμένα τα καράβια την Παρασκευή», όπως απόφαση έχουν πάρει οι Νοσοκομειακοί Γιατροί ΕΙΝΑΠ. Υπάρχουν και κάποιες αποφάσεις σχεδόν όλες στο δημόσιο, όπως σύλλογοι δήμων, κάποιες ΕΛΜΕ κλπ. Δε βρίσκω αποφάσεις για απεργίες από συνδικάτα και σωματεία εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα που ανήκουν. Είναι Τετάρτη όμως και μπορεί μέχρι και την τελευταία στιγμή να παρθούν κάποιες αποφάσεις. Επίσης μπορεί και να διαφεύγουν ορισμένα αποτελέσματα , όχι ηθελημένα.

Δηλαδή την Παρασκευή θα είναι μόνο το ΠΑΜΕ στον δρόμο;

Όχι, έχουν οριστεί συγκεντρώσεις και άλλων δυνάμεων. Η ΑΔΕΔΥ σε μία προσπάθεια να αποφύγει το σκίσιμο του καλσόν έχει κηρύξει 3ωρη στάση εργασίας. Επίσης «η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων» (σωματεία διαφόρων αριστερών δυνάμεων και δυνάμεων της αναρχίας) καλούν στα Προπύλαια. Θα υπάρχουν δηλαδή κι άλλες συγκεντρώσεις, αλλά στην ουσία χωρίς απεργούς.

(Update: τελικά η ΑΔΕΔΥ έχει στάση εργασίας τη Δευτέρα. Η Παρασκευή είναι μια απλή μέρα σαν όλες τις άλλες και θα πάνε όλοι κανονικά στη δουλειά τους… Σοκ και άμεση πτώση από τα σύννεφα)

Το παρόν κείμενο δεν έχει την πρόθεση να μετρήσει ποιος έχει μεγαλύτερη την απόφαση για απεργία, αλλά κυρίως να ξεκαθαρίσει –όσο μπορεί μέσα σε λίγες γραμμές- το πώς λειτουργεί το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα και ποιος είναι ο ρόλος του ΠΑΜΕ μέσα σε αυτό. Μακάρι να υπήρχαν και άλλες δυνάμεις μέσα στο κίνημα που θα μπορούσαν να πιέσουν προς την κατεύθυνση των αιτημάτων των εργαζομένων, που θα επηρέαζαν ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, που θα μπορούσαν μέσα από συνελεύσεις σωματείων να πάρουν αποφάσεις. Αλλά προς το παρόν δεν υπάρχουν ή όπου υπάρχουν, έχουν πολύ μικρή δύναμη, επιρροή και μαζικότητα. Γίνεται λοιπόν φανερό, πως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν καταφέρει όχι μόνο να κινητοποιούν πολύ κόσμο, αλλά και να φτάνουν σε απεργία χωρίς την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και μάλιστα όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σχεδόν σε όλη την Ελλάδα και σε αρκετούς εργασιακούς κλάδους. Τις τελευταίες μέρες ειδικότερα φαίνεται πως το ΠΑΜΕ είναι η κύρια αιχμή των εργαζομένων απέναντι στην κυβέρνηση, το μεγαλύτερο πρόβλημά της.

Για να υπάρξει μέλλον στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να υπάρξουν αλλαγές στους συσχετισμούς μέσα σε αυτά τα όργανα και όχι έξω από αυτά. Η τακτική του ΠΑΜΕ να συμμετέχει μεν στα όργανα αλλά να μην παίρνει μέρος στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ είναι απόλυτα σωστή, διότι αλλιώς θα ήταν μια άδικη συμφωνία, «ας βάλει το ΠΑΜΕ τον κόσμο, να βάλει ο Παναγόπουλος την ομιλία και το πλαίσιο των αιτημάτων». Γίνονται αυτά τα πράγματα; Δεν γίνονται γιατί στην πραγματικότητα ο Παναγόπουλος εκπροσωπεί την Αχτσιόγλου και τον ΣΕΒ και όχι τους εργαζόμενους.

Σίγουρα δεν θα φτάσουμε στην σοσιαλιστική επανάσταση αν οι ταξικές δυνάμεις πάρουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά θα είναι ένα ακόμα όπλο στα χέρια των εργαζομένων. Οι πραγματικοί συσχετισμοί πρέπει να αλλάξουν μέσα σε κάθε σωματείο και αυτό που λείπει είναι η μαζικότητα και η συμμετοχή. Να μπορούν πραγματικά τα σωματεία να εκπροσωπούν τα αιτήματα των εργαζομένων, να μπορούν να παίρνουν αυτά τις αποφάσεις μέσα από συνελεύσεις μέσα από μαζικές και ζωντανές διαδικασίες. Για αρχή, όλες και όλοι στις κινητοποιήσεις μέχρι την απεργία της Παρασκευής αλλά και το απόγευμα της Δευτέρας με συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα.

Ελευθέριος Ριλοάδης

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: