Αντικαπνιστικός και αντικομμουνισμός – Το 1142, η Στάζι και τα μυαλά στα μπλέντερ

Θα ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας ότι πιθανότατα δεν έχω πιάσει ούτε σβηστό τσιγάρο ποτέ στα χέρια μου, αν και λόγω συνθηκών έχω υπάρξει παθητική καπνίστρια σε μαζικό βαθμό από τα μικράτα μου. Ως εκ τούτου, κάθε περιορισμός καπνίσματος σε κλειστό χώρο είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος. Δεν έχω δηλαδή επί της αρχής αντίρρηση στην προσπάθεια αναβίωσης της αντικαπνιστικής νομοθεσίας, που ως γνωστόν μέσα στα χρόνια είχε πάει καλιά της, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους χώρους εστίασης και διασκέδασης.

Αντιμετωπίζω ωστόσο με εξαιρετικό σκεπτικισμό την σχεδόν μονόπαντα αποκλειστικά κατασταλτική στόχευση του μέτρου, στη λογική της – αναντίρρητης κατά τα λοιπά – ατομικής ευθύνης, χωρίς σοβαρή ενίσχυση στις δημόσιες δομές πρόληψης αλλά και απεξάρτησης. Ακόμα περισσότερο διαφωνώ με λογικές ρουφιανέματος στο όνομα της δημόσιας υγείας, λογική που καλλιεργείται με τη θέσπιση της γραμμής 1142. Αναρωτιέμαι πόσες από τις εκατοντάδες κλήσεις που έχουν γίνει ήδη από τις πρώτες μέρες (αναφέρομαι στις καταγγελίες, κι όχι τις γενικές ερωτήσεις για το νόμο ή τα – λιγοστά – αιτήματα βοήθειας ενάντια στο τσιγάρο) αφορούσαν πραγματικά αντικοινωνικές πρακτικές καπνίσματος, σε νοσοκομεία πχ – όπου το φαινόμενο είχε μειωθεί ούτως ή άλλως εξαιρετικά – ή μπροστά σε παιδιά. Ή έστω αν ήρθε κατόπιν μάταιης έκκλησης σε απείθαρχο καπνιστή ή τον υπεύθυνο του μαγαζιού. Δυστυχώς θεωρώ ότι κάποιοι πήραν τηλέφωνο για να χαλάσουν τη μέρα κάποιου συμπολίτη τους, γιατί απλά μπορούσαν. Κι αυτό δε βλέπω για ποιο λόγο αξίζει να επικροτείται και όσοι αντιτίθενται να αντιμετωπίζονται με λογικές τύπου “ε τότε να μην καταδίδουμε ούτε όσους παρκάρουν σε ράμπα ΑμεΑ”.

Με όσους θεωρούν ότι το δημόσιο κάπνισμα είναι πράξη “αντίστασης” στον κρατικό αυταρχισμό και τη δεξιά δε θα ασχοληθώ. Την προσοχή μου ωστόσο κέρδισε το πόνημα του Νίκου Τζιανίδη”Ναι, είναι «ρουφιάνος» αυτός που τηλεφωνεί στο 1142. Τώρα σβήνει ένα τσιγάρο, αύριο μια ζωή!”. Δεν είναι τόσο ο κραυγαλέος μελοδραματικός τίτλος, που αποτελεί ορισμό του “το τιμήσαμε και ψόφησε”. Αλλά μια παράγραφος που ακολουθεί, όπου ο συντάκτης βρίσκει τρόπο να συνδυάσει την σταυροφορία του κατά του 1142 με ολίγη από θεωρία δύο άκρων:

Μην λησμονείτε, στους ρουφιάνους στηρίχτηκαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα για να κυβερνούν. Η Στάζι, η KGB, η CIA, η Σεκιουριτάτε (sic), οι Γερμανοτσολιάδες πιο παλιά, τι ήταν; Οικτροί ρουφιάνοι!  Θέλεις να είσαι ο αχυράνθρωπος του κράτους; Τηλεφώνησε τώρα στο 1142!

Πάλι καλά που δε μας είπε ότι πίσω από τον αντικαπνιστικό κρύβεται ο Στάλιν. Είναι εκπληκτικό εν έτει 2019, όπου αρκεί να γκουγκλάρεις τη λέξη Μπαλί (όχι Ρεθύμνης) για να σου εμφανίζονται για μέρες διαφημίσεις με “μοναδικές” προσφορές εισιτηρίων για τον εξωτικό προορισμό, κάποιοι ακόμα να μιλάνε για Στάζι και KGB. Όπου, με δεδομένη την εποχή για την οποία μιλάμε, στα κεντρικά τους λογικά δεν έβλεπες μπροστά σου από τον καπνό, όπως και σε όλο τον πλανήτη που οι πάντες φούμαραν αβέρτα εντός κι εκτός κλειστών χώρων. Το επόμενο βήμα είναι να γραφτεί ότι η ελληνική σοβιετία μας παίρνει τη γόπα από το στόμα.

Εν πάσει περιπτώσει, ναι, είναι ρουφιάνος όποιος παίρνει για ψύλλου πήδημα το 1142. Αλλά τα φαιοκόκκινα φαντάσματα που κυνηγάνε τον αρθρογράφο δεν έχουν καμία σχέση με αυτό.