«Τα πιο δυνατά κι όμορφα χρόνια μου τα έζησα μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ…»
To βίντεο που προβλήθηκε στην ιστορική συναυλία με τίτλο «Κοντά σας όλη μου η ζωή», που διοργάνωσαν η ΚΕ του ΚΚΕ και η οικογένεια του Μίκη Θεοδωράκη, την Τετάρτη 25 Ιούνη στο Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο)
Στην οθόνη εμφανίζεται το οικείο πρόσωπο του Μίκη. Του Μίκη της Τέχνης, της Αντίστασης, των λαϊκών αγώνων. Φωτογραφίες από τη ζωή του, εικόνες από τα παιδικά χρόνια και την πρώτη νιότη του, εικόνες με οικογένεια και φίλους. Κι ακολουθούν πλάνα από τον Δεκέμβρη του ’44, τότε που την πρώτη νιότη διαδέχεται η ευθύνη και το χρέος, η ορμή και η δίψα. Τότε που το έργο του μεγάλου μας Μίκη δένεται για πάντα με τον λαό που αγωνίζεται, που μάχεται ηρωικά, που σηκώνει το κεφάλι.
Ο ίδιος δηλώνει πολλά χρόνια μετά: Στον τάφο μου θέλω να γράφει «Πολέμησε τον Δεκέμβρη». Στο βίντεο ακούγεται «η αυγή χαράζει πάνω στα βουνά, ο εχθρός λουφάζει, φτάνει η λευτεριά. Χτυπάτε τους, αδέλφια χτυπάτε δυνατά, σαν χτυπάει ο λαός μας σειέται γη, στεριά» και το ψιλόλιγνο αγόρι με τις παρτιτούρες στο πιάνο διαδέχεται ο νέος με το πύρινο βλέμμα μαζί με συγκρατούμενούς του στους τόπους εξορίας, εκεί όπου έγραψε ορισμένα από τα αγαπημένα τραγούδια που ο λαός μας έχει μυριοτραγουδήσει.
Ο μαέστρος Μίκης ανοίγει τα χέρια του και τα καρέ που διαδέχονται το ένα το άλλο μπλέκονται μεταξύ τους, υφαίνοντας τον διαχρονικό χαρακτήρα του έργου του, που διαμορφώθηκε μέσα από την πολυκύμαντη διαδρομή του δημιουργού, υψώνοντας το ανάστημα απέναντι σε κάθε είδους καταπίεση, πάντα με το δίκιο του λαού, με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Συνεργασίες από τη δημιουργική του διαδρομή, μεγάλες συναυλίες του παλλαϊκού μουσικοσυνθέτη σε Ελλάδα και εξωτερικό, η παρουσία του σε όλες τις στιγμές της ταξικής πάλης, πάντα εκεί σε συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις του τιμημένου ΚΚΕ. Ο Μίκης πλάι στον Φλωράκη, στον Φιντέλ, στον Ρίτσο, στον Λοΐζο, στον Κατράκη και τόσους άλλους… Κορυφαία στιγμή ο Οκτώβρης του 1983, τότε που του απονέμεται στη Μόσχα το βραβείο Λένιν, με τον ίδιο να λέει πως στέκεται εκεί σαν μουσικός και σαν αγωνιστής, απλός στρατιώτης μέσα στην απέραντη και ακατάβλητη στρατιά των απλών ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να υπερασπίσουν με κάθε θυσία τα δημιουργήματα και τον πολιτισμό του ανθρώπου. Να εμποδίσουν τους νεοβάρβαρους ιμπεριαλιστές να μεταβάλουν τον όμορφο πλανήτη μας σε άμορφη μάζα ερειπίων. Το πιο επίκαιρο μήνυμα σήμερα που οι λαοί φλέγονται στη Μέση Ανατολή.
Από την οθόνη περνούν και πολλοί από τους μεγάλους ερμηνευτές που έχουν συνεργαστεί μαζί του. Ποιον να πρωτοαναφέρουμε… Τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Αντώνη Καλογιάννη, την Μαρία Δημητριάδη, τον Πέτρο Πανδή…
«Τα πιο δυνατά κι όμορφα χρόνια μου τα έζησα μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ», μας εκμυστηρεύεται στο τέλος, καθισμένος ανάμεσα στους συντρόφους του και συνεχίζει να μας συντροφεύει με τα τραγούδια του μέχρι να «κοκκινίσουν τα όνειρα» γιατί «πατάμε γερά σε αυτό το χώμα το ποτισμένο με αίμα. Σε αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας. Και τραγουδάμε τα τραγούδια μας που είναι κι αυτά δικά τους και δικά μας».
*Στο βίντεο αξιοποιούνται αποσπάσματα που έχουν παραχωρηθεί από το Αρχείο Σγουράκη.
