Σίγησε για πάντα το κλαρίνο του Πετρολούκα Χαλκιά: «Ό,τι άλλο θα μπορούσα να το σταματήσω, εκτός από αυτό…»

Έφυγε σήμερα από τη ζωή ο σπουδαίος δεξιοτέχνης του κλαρίνου, Πετρολούκας Χαλκιάς, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά.

Γεννημένος στις 27 του Ιούλη 1934 στο Δελβινάκι Ιωαννίνων (τόπος καταγωγής της μητέρας του, Καλλιρρόης, το γένος Χαρισιάδη, σπουδαίας μουσικής οικογένειας), κουβαλούσε στο αίμα του τη μουσική ως γιος του περίφημου Περικλή Χαλκιά. Ξεκίνησε να παίζει κλαρίνο σε ηλικία μόλις έντεκα ετών, μαθητεύοντας δίπλα στον θρυλικό Φίλιππα Ρούντα και τον Κώστα Μπατζή.

Παρά την αρχική αντίδραση του πατέρα του, η μοίρα του είχε ήδη χαραχθεί: το πάλκο έγινε το φυσικό του περιβάλλον, κι εκεί, όπως έλεγε ο ίδιος, επικοινωνούσε με τις ψυχές των ανθρώπων.

Πηγαίνει στην Αθήνα όπου παίζει μαζί με τον πατέρα του και τον βιολιστή αδελφό του Αχιλλέα (1937-2015) και κάνει και την πρώτη ραδιοφωνική του εμφάνιση.

Το 1960 μεταναστεύει στην Αμερική όπου παραμένει 20 χρόνια και διαδίδει την παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας.

Το 1979 επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Παίζει σε γνωστά μουσικά κέντρα, σε συναυλίες, εμφανίζεται σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και συμμετέχει σε ηχογραφήσεις και δίσκους με γνωστούς καλλιτέχνες.

Στις πλούσιες δισκογραφικές δουλειές του, ξεχωρίζουν τα «Μοιρολόγια και γυρίσματα», «Δρόμοι της ψυχής» και «Αυτή είναι η Ήπειρος». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε δείξει και για τη συνάντηση πολιτισμών, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη συνεργασία του με Ινδούς μουσικούς σε δίσκους και συναυλίες.

Ο Πετρολούκας Χαλκιάς συμμετείχε πολλές φορές στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ μεταφέροντας την παραδοσιακή μουσική και τα μουσικά ακούσματα της Ηπείρου στις νέες γενιές.

«Το κλαρίνο είναι η ζωή μου. Ο,τι άλλο θα μπορούσα να το σταματήσω, εκτός από αυτό. Είμαι 71 χρόνων και όταν έχω το κλαρίνο στα χέρια μου ξεχνιέμαι και μπορώ να παίζω ολόκληρες ώρες, ολόκληρα βράδια… Εμείς οι δημοτικοί είμαστε αυτοδίδακτοι. Προσπαθούμε πάντα να μπαίνουμε στην ψυχή των παλιότερων. Εχω πάρει τραγούδια από πολλούς παλιούς καλλιτέχνες. Βάζω και ακούω τον καθένα τι αυτοσχεδιασμό κάνει και πώς τον κάνει, γιατί αν κάποιος καταλαβαίνει τη γλώσσα του κλαρίνου, τότε βρίσκει πολλά πράγματα. Αυτοί ζήσανε σε μια πολύ διαφορετική κοινωνία, αληθινή. Σήμερα έχουν αλλάξει τα πάντα. Εκείνοι έπαιζαν με την ψυχή τους. Αν ακούσεις ένα παλιό κλαρίνο θα το ακούσεις καθαρό και ξάστερο όπως είναι ο ήλιος. Ενώ τα σημερινά παιδιά δεν έχουν την καθαροσύνη και την αλήθεια που είχαν οι παλιότεροι… Επειδή ασχολούμαι πολύ με το δημοτικό τραγούδι, όταν ακούσω ένα παλιό κομμάτι μπορώ να μπω στην εποχή εκείνη. Κι όταν παίζω ζω στιγμές εκείνης της εποχής. Παίζω με την ψυχή μου, με αγάπη και με θέληση. Γιατί όταν κάνουμε κάτι με αγάπη και θέληση έχουμε και καλά αποτελέσματα. Οταν όμως το κάνουμε παρά τη θέλησή μας ή επειδή έχουμε συμφέρον, δε γίνεται καλή δουλιά. Εμείς που παίζουμε τα όργανα με τον κόσμο που ακούει είμαστε όπως ο πομπός και ο δέκτης. Πρέπει να έχουμε καλή επαφή με τον δέκτη, με τον κόσμο. Εκείνα τα χρόνια στα γλέντια οι μουσικοί και τραγουδιστές είχαμε επαφή με αυτόν που χόρευε, με τις κινήσεις του. Σήμερα μπαίνουν 100 άνθρωποι και δε βλέπεις ποιος χορεύει, χτυπιέται ο ένας με τον άλλο. Αυτό είναι απαράδεκτο. Εχουν αλλάξει κατά πολύ τα σημερινά γλέντια…» έλεγε με νόημα ο Πετρολούκας σε συνέντευξ’η του στον Ριζοσπάστη, τέτοιες μέρες, Ιούνη μήνα, πριν από ακριβώς είκοσι χρόνια…