Ο Κανένας

Της Λιάνας Κανέλλη

Η σύγχρονη ελληνική «δραματουργία» περί την Οδύσσεια, με το συμπάθειο, έχει ξεφύγει εντελώς. Ο σταρ της Οδύσσειας είναι έτσι κι αλλιώς ο πολυμήχανος, που την ονοματοδότησε κιόλας. Ο τελικός του προορισμός, η Ιθάκη, μπορεί να μην μας απασχολούσε, αν δεν είχαν περί αυτήν φανταστεί και γράψει, αυτό – ή ετεροπροσδιορίσει δε τη σημασία της, ποιητές, λόγιοι και μη, σε πολλές γλώσσες και κουλτούρες.

Ο πανέξυπνος και παμπόνηρος Οδυσσέας όμως, στην κορυφαία του εν κινδύνω στιγμή, πετάει εκείνο το περίφημο Κανένας !… Πιο στραφταλιστή υπογράμμιση στο όνομά του δεν επέλεξε, ούτε ως στρατηγική, ούτε ως τακτική, έστω κι ένας πολιτικός, από τότε μέχρι σήμερα. Κι επειδή όλοι οι ομιλούντες την ελληνική, αιώνες τώρα, όλο βρίζουμε κι όλο ψιλοκλέβουμε και κάτι από τα ομηρικά έπη, ειδικά όταν είμαστε και ψιλοστριμωγμένοι και λιποβαρείς σε προσωπικό κλέος, μια ματιά στον Οδυσσέα της διπλανής μας πόρτας, είναι πάντοτε διδακτική, ειδικά όταν η Ιθάκη ξεφτίζεται σε επίπεδο μάρκετινγκ μικρομεσαίας επιχείρησης. Ο ένας Οδυσσέας δηλώνει φανταστικές, δημόσιες ή αλλουνού ορφανές εκτάσεις, και στήνει το ιδιότυπο δικό του δούρειο μουλάρι των επιδοτήσεων. Ο άλλος πονηρός αναλαμβάνει να εξυγιάνει τον ταχυδρομικό Ερμή, κι επιλέγει από τα επίσημα παρατσούκλια του το «κερδώος», αφού οι CEO αυτοκαθορίζουν τον μισθό τους. Ως κι ο Οδυσσέας της κρητικής εκδοχής θεωρεί ότι ζωοκλέβει ενδόξως τα πρόβατα του Πολύφημου γκουβέρνου, αφού ο διπλανός του εκλαμβάνεται ως αδίστακτος Τρώας, που τον απειλεί από δυο στενά παρακάτω, για να του πάρει γυναίκα, χωράφι και παιδί.

Κι όταν έρθει η ώρα της αλήθειας για τη μαχαιριά, για την μπαμπεσιά, για την κωλοτούμπα, για το έγκλημα σε βάρος αθώων που έλαχε να βρεθούν στις διαδρομές τόσων και τόσων προς τις προσωπικές τους Ιθάκες, όλοι δηλώνουν ξετσίπωτα: Είμαι ο Κανένας και ιδού η Ιθάκη μου. Σ’ αυτή την Οδύσσεια κάτι σαν μπαλαφάρα, σ’ ένα έδαφος κοινωνικοπολιτικό και κυρίως πολιτισμικό, όπου οι άθλιοι δεν είναι του Ουγκώ, αλλά… του έτσι είμαι εγώ, πριν από τα θύματα κάθε λογής έχουν αγνοηθεί και ξεχαστεί τα γέρικα σκυλιά. Αυτά που δεν ξέχασαν ποτέ ποιος είναι ο Κανένας. Ζήτω ο Αργος λοιπόν, που έζησε σαν σκύλος και πέθανε σαν άνθρωπος και αμαρτία για κανέναν φόνο δεν έχει.

Αναδημοσιεύεται από “Τα Νέα”