Το γράμμα μιας Μαρίας για τα «δώρα» της πολύωρης εργασίας

Είμαι η Μαρία και εργάζομαι εδώ και 17 χρόνια στους αγροτικούς συνεταιρισμούς της Νάουσας και στα ιδιωτικά διαλογητήρια της Νάουσας. Ενα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, που με εκφράζει απόλυτα, είναι το «Είμαι η Μαίρη η Παναγιωταρά …μια εργαζόμενη γυναίκα, μια καλή νοικοκυρά…».

Στη δουλειά μας ζούμε εδώ και χρόνια το 13ωρο. Το ρεκόρ μου σε ώρες έχει φτάσει τις 17 εργάσιμες. Τα κορμιά μας και οι οικογένειές μας γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει δουλειά από ήλιο σε ήλιο. Το βιώνουν ακόμα περισσότερο τα παιδιά μας. Μια φορά είπα στον γιο μου, που ζει στην Αθήνα και είχε έρθει να μας δει, «κάτσε λίγο να σε δω», και μου απάντησε: «Γιατί ρε μάνα, ήσουν ποτέ στο σπίτι τα προηγούμενα χρόνια;». Αυτή του η κουβέντα ήταν μαχαιριά στην καρδιά μου.

Δουλεύοντας τόσες ώρες χάνουμε κάθε επικοινωνία με την οικογένεια και την κοινωνία. Δεν υπάρχουμε, στην κυριολεξία. Γινόμαστε κουρδισμένα ρομποτάκια. Χάνουμε την επικοινωνία ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό, φτάνοντας στο σημείο να μην έχουμε κουράγιο ούτε να μιλήσουμε.

Φαντάζομαι ότι το ίδιο ζουν και όλοι οι εργαζόμενοι που αναγκάζονται να δουλεύουν τόσες ώρες. Απορώ ποιοι είναι αυτοί οι εργαζόμενοι που ζητάνε να δουλεύουν 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη. Με τι αντοχές;

Σε ποιο σίριαλ αλήθεια η υπουργός κα Κεραμέως συνάντησε αυτούς τους εργαζόμενους που της ζήτησαν να «μπορούν» να εργάζονται 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη;

Υπάρχει η παροιμία που λέει «όταν το στόμα δεν μιλάει, τότε μιλάει το σώμα» και σε τιμωρεί από την πολλή καταπόνηση. Τα «δώρα» της πολύωρης εργασίας είναι ινομυαλγία, ρευματοειδής αρθρίτιδα, πολλαπλές κοίλες στον αυχένα, επεμβάσεις στο χέρι και πολλά άλλα. Στις τσάντες μας όλες οι γυναίκες κουβαλάμε ένα μικρό φαρμακείο με μυοχαλαρωτικά, αντιφλεγμονώδη και μόλις ανοίγουμε τις τσάντες βγάζουμε τα χάπια σαν τις καραμέλες. Μόνο που δεν είναι καραμέλες. Το στομάχι μας έχει γίνει «χημείο του κράτους».

Μέχρι και βιταμίνη Β-12 και D-3 παίρνουμε, λόγω έλλειψης φωτός. Στο διάλειμμα βγαίνουμε έξω για να πάρουμε λίγο ήλιο. Σίγουρα λιγότερο ήλιο από τις λίγες προνομιούχες «κοντέσες» που μας πλασάρονται στα κανάλια κάθε καλοκαίρι και τις παρακολουθούμε να λιάζονται στις περίφημες παραλίες της Μυκόνου κ.α. Οι διακοπές για εμάς είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Τα «παραπανίσια λεφτά» από τις υπερωρίες δυστυχώς για μας ξοδεύονται σε φυσικοθεραπευτές, σε γιατρούς και φάρμακα που δεν χορηγούν τα ταμεία. Για παράδειγμα, εγώ για να επισκεφτώ έναν ρευματολόγο, επειδή δεν βρίσκω στα νοσοκομεία της περιοχής μας, πηγαίνω σε ιδιώτη, οπότε πληρώνω και την επίσκεψη και ένα μεγάλο ποσοστό φαρμάκων από την τσέπη μου. Τον χειμώνα, που σταμάτησα αναγκαστικά, λόγω προβλημάτων υγείας, ξόδεψα από την τσέπη μου περίπου 1.600 ευρώ για εξετάσεις και θεραπείες.

Παράλληλα δεν δικαιούμουν ταμείο ανεργίας, διότι είχα συμπληρώσει τις 400 επιδοτούμενες μέρες, με αποτέλεσμα να μείνω έναν χρόνο εκτός ταμείου. Θαρρείς και φταίμε εμείς γ’ αυτό, λες και μας τιμωρούνε αυτοί που παίρνουν τις επιδοτήσεις τη μία μετά την άλλη για επενδύσεις, και την ίδια στιγμή εμείς αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε εποχικά για όλη μας τη ζωή.

Μήπως θέλουν να χαιρόμαστε και με το σχέδιο που έχουν να αυξήσουν τα ένσημα για το ταμείο της ανεργίας στα 175;

Καταλαβαίνω ότι πολλές εργαζόμενες θα ταυτιστούν με αυτά που έγραψα. ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ. Ηρθε η ώρα να αγωνιστούμε, να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν.

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να μας κλέβουν τις ζωές μας. Εκτός από εργαζόμενη γυναίκα είμαι και μάνα και σύντροφος, και ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από τις πολλές εργάσιμες ώρες έχουμε και πολλές ώρες για τη φροντίδα του σπιτιού.

Θέλουμε δουλειά με αξιοπρέπεια, ώστε να μπορούμε να έχουμε χρόνο και για μας (και ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε γυναίκες). Μόνο με τον δικό μας οργανωμένο αγώνα, με τα σωματεία μας και αποφασισμένες, θα μπορέσουμε να στείλουμε το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης για το 13ωρο και αυτό για το ταμείο ανεργίας στον κάδο των απορριμμάτων.

Από τη στήλη “Αποκαλυπτικά” του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 17 Ιούλη 2025