Μια ταινία για την πίστη, τη θρησκεία, το θαύμα…
Ο Νίκος Πλουμπίδης, απομονωμένος και χαρακτηρισμένος από την ηγεσία του Κόμματος, όχι μόνο δεν το αποκήρυξε, αλλά και το υπερασπίστηκε μέχρι την τελευταία του πνοή. Και ο ίδιος θεωρούσε πως υπήρξε θύμα συγκυριών και λανθασμένων – ενδεχομένως και προβοκατόρικα διοχετευμένων – παραπλανητικών πληροφοριών.
Η Πάτρα δεν κάηκε γιατί ο δήμαρχός της είναι “άτακτο” παιδί και παρακινούσε τους ανθρώπους να μείνουν και να δώσουν τη μάχη μαζί με τους πυροσβέστες και τους εθελοντές, για να σωθούν οι περιουσίες τους! Οι πόλεις δεν καίγονται από ακαθάριστα οικόπεδα!
Έχουν τρυπήσει τον πάτο του βαρελιού, με μια επίθεση που ουσιαστικά συνιστά φτηνό αντιπερισπασμό και ομολογία ενοχής, νομίζοντας ότι έτσι θα διασωθούν από την οργή του λαού για τις ευθύνες τους, την πολιτική τους και το σάπιο κράτος τους. Ματαιοπονούν…
Τι άλλο να πούμε… τα έγραψε και ο Λουντέμης “υπάρχουν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, αφού δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα έλεγαν”…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ… Τα παιδιά που δεν έφτασαν ποτέ… Τις οικογένειές τους… Τον αγώνα μας για να μη συγκαλυφθεί ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ των Τεμπών
"Η Ιστορία αρχίζει εκεί που τελειώνει η δημοσιογραφία"