Και ένα και δύο και τρία και τέσσερα…

Παραμονή Χριστουγέννων κι οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο, γεμάτοι αγνές , κρυστάλλινες παιδικές φωνούλες, σε ήχους ευθείς, πλάγιους, γιορταστικούς. Κάλαντα σε πολλές εκδοχές με βάση την
παράδοση.

Τα βήματα στην Ελευθερίου Βενιζέλου, και για όσους δεν την γνωρίζουν είναι η οδός που περνάει μπροστά απ’ το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις, με “τα παιδιά του Πειραιά” αργότερα. (“Ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά”… Ένα τραγούδι που παρ’ όλη την παγκόσμια κυκλοφορία του, ο ίδιος ο δημιουργός για τους δικούς του κατανοητούς λόγους, απαξίωνε).
Ξαφνικά εμφανίζονται να διασχίζουν τον στενό πλακόστρωτο μονόδρομο, τον γιορταστικά πολύβουο, αστυνομικά αυτοκίνητα, αστυνομικές μηχανές, με αναμμένους φάρους και σοβαρούς οδηγούς με την έκφραση της παράπλευρης εξουσίας.
Αρχικά κοιταχτήκαμε όλοι οι τυχαία συνοδοιπόροι. Ένας είπε: “Ωχ… κάποιο ατύχημα”. Ένας άλλος: “μάλλον κυνηγούν μετανάστες…” Και ταυτόχρονα ακολουθούν βαριά οχήματα tzeep με αναμμένα και κείνα τα alarm.
Και ένα και δύο και τρία και τέσσερα και πέντε και έξι και χάθηκε το μέτρημα…
Ένας τρίτος διερχόμενος, προφανώς επαρκώς και αρμοδίως ενημερωμένος δηλώνει: “Είναι ο υπουργός εδώ”.
Και οι στιχομυθίες μεταξύ των περαστικών αυθόρμητες, αβίαστες κυρίως όμως εύστοχες.
“Ωχ… Ήρθαν να μας πουν τα κάλαντα. Πάλι θα χρωστάμε στη ΔΕΗ…”.
“Τι έχουμε να πληρώσουμε πάλι. Όλη αυτή η κουστωδία που πάει κι έρχεται απ’ την πρωτεύουσα στη Θράκη ξέρετε πόσα καίει και τι θα μας κοστίσει πάλι..;”. “Για καλό μας έρχονται, για την ανάπτυξη της Θράκης…” η άλλη η παραδοσιακά ευκολόπιστη ακόμα άποψη, η άποψη του καναπέ και της ακριβοπληρωμένης  τηλεόρασης.

Ακούστηκαν κι άλλα, κι άλλα… Είναι πράγματι απολαυστικά τα λόγια τ’ αυθόρμητα, τ’ ανυπόκριτα, τ’ αληθινά του δρόμου. Εκείνα που πηγάζουν απ’ τις αλήθειες.
Ο υπουργός… Η συγκεκριμένη παρουσία ομολογουμένως παρασάγγας απέχουσα από τα θορυβώδη κύμβαλα τ’ αλαλάζοντα στον χώρο του.
Παρ όλα αυτά ασύλληπτα κοστοβόρες αυτές οι μετακινήσεις, για τον φορολογούμενο πολίτη. Άραγε πόσα “θωρηκτά” ακόμα θα χρεωθούμε για τις όποιες επικείμενες πολιτικές μετακινήσεις..; 

Κι αν υποθέσουμε πως ζούσε ο παγκόσμιος Γεώργιος Παπανικολάου κι επισκέπτονταν την πόλη μας, ποια “κουστωδία” και πόσα θωρηκτά θα έπρεπε να τον συνοδεύουν..;;;

“Τα πρωτόκολλα” θα πουν κάποιοι άλλοι. Αυτά τα έρμα τα πρωτόκολλα..! Πόσα και πόσα παραπανίσια φορτώνουν στις καμπουριασμένες πλάτες του Έλληνα ..; Γιατί στα σούπερ μάρκετ όπου καθημερινά παίζεται η επιβίωση των πολιτών, δεν υπάρχουν ανάλογα πρωτόκολλα..; Εκεί ο καταναλωτής αφήνεται μόνος κι αβοήθητος να λύσει τις άλυτες εξισώσεις και στέκει αμήχανος και “συλλογάται” και κρεμάει στα ράφια τις απορίες και την δυσπραγία του και το παράπονο μαζί με τις ευχές του, μέρες που είναι:
“Καλή Χρονιά..! Χρόνια Πολλά, Χαρούμενα και με Υγεία..!”

Χρύσα  Μπαΐρα