Δ. Κουτσούμπας: Η νεανική παραβατικότητα δεν είναι μια τυχαία ατομική παρεκτροπή – Είναι το καθρέφτισμα μιας κοινωνίας που σπρώχνει τους νέους στην απόγνωση (ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟ)
Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ με θέμα «”Παραβατικές συμπεριφορές στη νεαρή ηλικία” ή όψεις του εκμεταλλευτικού συστήματος;», στο κτίριο Αβέρωφ του ΕΜΠ
Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ με θέμα «”Παραβατικές συμπεριφορές στη νεαρή ηλικία” ή όψεις του εκμεταλλευτικού συστήματος;», στο κτίριο Αβέρωφ του ΕΜΠ μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.
Παραθέτουμε την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:
«Εκ μέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, σας ευχαριστούμε θερμά για την παρουσία σας στη σημερινή εκδήλωση. Δεν βρισκόμαστε εδώ για να “κλείσουμε” ένα τόσο σοβαρό και σύνθετο ζήτημα, αλλά για να το ανοίξουμε ουσιαστικά.
Ανοίγουμε μια συζήτηση που είναι αναγκαία, δύσκολη, αλλά και επίκαιρη όσο ποτέ: τη συζήτηση για τη νεανική, την ανήλικη παραβατικότητα.
Συγχρόνως, αποκαλύπτουμε τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης, συνολικά της αστικής τάξης, της ΕΕ, γιατί, η προβολή με όρους τρομολαγνείας, με την οποία, δυστυχώς, διεξάγεται η σχετική δημόσια συζήτηση, καθώς και η εστίαση κυρίως στην ευθύνη των γονιών, δεν είναι τυχαία ούτε αθώα.
Εξυπηρετεί τη στρατηγική για απόσυρση της όποιας κρατικής ευθύνης, από τα αναγκαία κοινωνικά μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης του φαινομένου. Γιατί τα μέτρα αυτά κοστίζουν και δε χωράνε στη ζυγαριά “κόστος – όφελος” με την οποία ζυγίζονται όλες οι λαϊκές ανάγκες, οι ίδιες οι ζωές μας σήμερα, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα.
Γι’ αυτό και προωθούν με κάθε τρόπο τη λογική της “ατομικής ευθύνης”, της επίρριψης της μεγαλύτερης ευθύνης στην οικογένεια και στους εκπαιδευτικούς.
Αυτό εξυπηρετεί και το στόχο για επιβολή μέτρων γενικευμένης καταστολής και αστυνόμευσης σε βάρος του λαού και της νεολαίας. Μέτρα που επιταχύνονται ειδικά μέσα στις σημερινές συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας για έναν πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ταυτόχρονα καλλιεργούν το ιδεολόγημα ότι, δήθεν στέκονται απέναντι στη “βία”, όταν το κοινωνικό σύστημα που υπηρετούν και οι πολιτικές που το συνοδεύουν, εκπέμπουν βία από όλους τους πόρους.
Οι τυμπανοκρουσίες που συνόδευσαν την παρουσίαση από πλευράς της κυβέρνησης της λεγόμενης “Εθνικής Στρατηγικής για την Πρόληψη της Βίας και την Αντιμετώπιση της Παραβατικότητας Ανηλίκων”, που εκπονήθηκε από ομάδα επιστημόνων, δε μπορούν να κρύψουν, ότι στην πραγματικότητα, αυτή η πρόταση σιγοντάρει το κυβερνητικό αφήγημα.
Εντυπωσιακή είναι, για παράδειγμα, η απουσία ουσιαστικής αναφοράς στις αιτίες του φαινομένου. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, ότι οι επιστημονικές έρευνες, δεν διεξάγονται σε “κενό αέρος”. Επηρεάζονται από την άρχουσα τάξη, είτε από τις κάθε φορά πολιτικές επιδιώξεις, είτε απευθείας από επιχειρηματικά συμφέροντα που τις χρηματοδοτούν, και καταλήγουν στα “χρήσιμα” για εκείνη “συμπεράσματα”.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν αιφνιδιάστηκαν από την αναζωπύρωση του ζητήματος στη δημόσια συζήτηση.
Ήδη από το 2015, η ΚΝΕ είχε ανοίξει το θέμα, (πραγματοποιήσαμε μάλιστα και ανάλογη ημερίδα) επιδιώκοντας μια νηφάλια, επιστημονική, αλλά και πολιτικά μαχητική προσέγγιση. Από τότε μέχρι σήμερα, το Κόμμα αναδεικνύει με συνέπεια τις κοινωνικές αιτίες, τις πολιτικές ευθύνες και τις συγκεκριμένες διαστάσεις του φαινομένου. Δεν το προσεγγίζουμε με επιφανειακές γενικεύσεις. Αυτές κουκουλώνουν τη ρίζα του προβλήματος, κουκουλώνουν μια κοινωνία ανισότητας, ανταγωνισμού, φτώχειας και αδιεξόδων, όπου όλα – ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις – μετατρέπονται σε εμπόρευμα.
Η νεανική παραβατικότητα δεν είναι μια τυχαία ατομική παρεκτροπή. Είναι συστημικό φαινόμενο. Είναι το καθρέφτισμα μιας κοινωνίας που σπρώχνει τους νέους στην απόγνωση όταν βιώνουν τη φτώχεια και την ανεργία των ίδιων και των οικογενειών τους, όταν πηγαίνουν σε σχολεία που στραγγαλίζουν τα όνειρά τους, δεν τους μορφώνουν ολόπλευρα αλλά τους διαχωρίζουν, τους στιγματίζουν, όταν μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το “κοίτα μόνο την πάρτη σου”.
Γι’ αυτό και τονίζουμε ότι: Δεν υπάρχουν επικίνδυνα παιδιά. Υπάρχουν παιδιά που κινδυνεύουν, μέσα στο συγκεκριμένο σύστημα, είτε να πέσουν θύματα είτε να γίνουν θύτες!
Και την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση – όπως και όλες οι προηγούμενες – εμφανίζεται τάχα προβληματισμένη. Όμως, η αλήθεια είναι σκληρή αλλά καθαρή: Ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να λύσουν το πρόβλημα.
Οι διακηρύξεις τους για “πρόληψη”, “προστασία ανηλίκων” είναι κούφια λόγια. Είναι στάχτη στα μάτια ενός λαού που βλέπει τα παιδιά του να στιγματίζονται, να εγκλωβίζονται, να στοχοποιούνται. Γιατί η πολιτική τους είναι που γεννά το ίδιο το φαινόμενο που υποτίθεται πως θέλουν να αντιμετωπίσουν.
Δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες. Το Δίκαιο, όπως και το Κράτος, υπηρετούν την αστική άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό, χέρι – χέρι, όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, “φροντίζουν” να ορίσουν ως “παραβατική” τη συμπεριφορά εκείνων που αντιστέκονται, που διεκδικούν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Και την ίδια στιγμή κλείνουν τα μάτια μπροστά στη βία της εκμετάλλευσης, των πολέμων, του ρατσισμού, της ανισότητας.
Έχουν βάψει και συνεχίζουν να βάφουν με αίμα τα χέρια τους από τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, στηρίζοντας ενεργά το κράτος – δολοφόνο, το Ισραήλ.
Η αποκάλυψη της αλήθειας απαιτεί να ξεσκεπάσουμε το μεγάλο ένοχο: Τη βία που ασκεί στις εργατικές-λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης
Γι’ αυτό και η λύση δεν είναι περισσότερη αστυνόμευση, κάμερες στα σχολεία, αυστηρότερες ποινές και πειθαρχικά μέτρα, ούτε ψευτομεταρρυθμίσεις για τα μάτια του κόσμου.
Η λύση βρίσκεται:
– σε ένα διαφορετικό σχολείο, που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει,
– σε μια διαφορετική κοινωνία, που θα δίνει ελπίδα και προοπτική στη νέα γενιά,
– σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, όπου οι νέοι δεν θα θεωρούνται “πρόβλημα”, αλλά δύναμη αλλαγής, δημιουργίας και συμμετοχής.
Η σημερινή εκδήλωση, είναι η αφετηρία μιας μεγάλης πρωτοβουλίας. Θέλουμε να απευθυνθούμε πλατιά στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα και τα παιδιά τους. Θέλουμε να φωτίσουμε πλευρές που σκόπιμα αποσιωπώνται, να ακούσουμε τους ανθρώπους που ζούνε την πραγματικότητα, να ενισχύσουμε την σκέψη και την συλλογική δράση.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι στην πρώτη γραμμή:
– για να αποκαλυφθεί η αλήθεια,
– για να μην φορτώνονται στους νέους ευθύνες που δεν τους ανήκουν,
– για να οικοδομηθεί ένα αύριο χωρίς παραβατικότητα, όπου θα έχει εκλείψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η αποκάλυψη της αλήθειας απαιτεί να ξεσκεπάσουμε το μεγάλο ένοχο, τον ενορχηστρωτή πίσω από όλους τους παράγοντες, που συμβάλουν στην εκδήλωση της επιθετικότητας των ανηλίκων. Δηλαδή τη βία που ασκεί στις εργατικές-λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους το σημερινό σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Αυτή είναι η πραγματική βία, που συνεχώς και ολοένα με μεγαλύτερη ένταση, είναι εκτεθειμένα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Είναι το να βλέπουν τους γονείς τους να παλεύουν καθημερινά με το μεροκάματο μέσα σε μεγάλη ανασφάλεια.
Είναι η βία να βλέπει το παιδί ενός αυτοαπασχολούμενου επαγγελματία την καθημερινή μάχη του γονιού του, για να ανταπεξέλθει στα χρέη, στην βαριά φορολογία, στον ανταγωνισμό με τις μεγάλες επιχειρήσεις, με το άγχος ότι θα κλείσει ένα μικρό μαγαζί από το οποίο εξαρτάται η επιβίωσή τους.
Είναι η βία να βλέπουν τα παιδιά των αγροτικών οικογενειών τον μόχθο για την επιβίωση, με το βραχνά της ΚΑΠ, των μεσαζόντων, των μονοπωλίων σε λιπάσματα και φάρμακα, στην διάθεση του προϊόντων που παράγουν.
Είναι η βία τού να νιώθουν στην καθημερινή τους ζωή ότι αυτή η θυσία των γονιών τους, δεν καταλήγει τελικά στο να ζει καλύτερα η οικογένειά τους, αλλά για μεγαλώνουν τα κέρδη τους οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια.
Για αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να μιλήσουμε! Την βία που ασκεί αυτό το βάρβαρο σύστημα στους εργαζόμενους, στον λαό. Είναι και η βίαιη καταστολή των αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας.
Αλλά, κυρίως, είναι μια βία, ίσως αθέατη, που όμως την νιώθει στο πετσί της η εργατική-λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της.
Όταν δεν μπορούν να ικανοποιήσουν στοιχειώδεις ανάγκες τους και υποχρεώνονται από νωρίς να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή.
Όταν μετρούν και τα λεπτά του ευρώ για τα ψώνια στο σούπερ-μάρκετ.
Όταν πληρώνουν το πανάκριβο ενοίκιο ή ο κλητήρας τούς χτυπάει την πόρτα για την έξωση.
Όταν η ακόμη και η Παιδεία και η Υγεία γίνονται συνεχώς πανάκριβα εμπορεύματα.
Όταν οι διακοπές, η πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό, είναι ένα όνειρο για τους πολλούς πανάκριβο και απλησίαστο.
Είναι η βία που αποτυπώνεται ακόμα και στην έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για το 2024, που καταγράφει αύξηση στις οικογένειες με παιδιά έως 15 ετών που αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στην κάλυψη βασικών αναγκών.
Αυτή τη βία νιώθει ένα παιδί όταν βλέπει τους γονείς του να σκοτώνονται στην δουλειά, σωματικά και πνευματικά όλη μέρα, να μην σταματούν, ούτε όταν γυρνάνε στο σπίτι, ακριβώς, για να εξασφαλίσουν μερικές φορές ένα κάπως μεγαλύτερο εισόδημα για την επιβίωσή τους.
Όταν βλέπει τους γονείς του, τσακισμένους από σωματικές και ψυχικές ασθένειες που έχει προκαλέσει η εντατικοποίηση των όρων και των συνθηκών της δουλειάς τους.
Αυτή η βία ευθύνεται που το 10% του μαθητικού πληθυσμού της χώρας, παρουσιάζει ορισμένη ψυχική διαταραχή που συνδέεται με επιθετική συμπεριφορά.
Μάλιστα, στην Ελλάδα, το ποσοστό των παιδιών και εφήβων με ψυχικές διαταραχές, αυξάνεται σταθερά τα τελευταία δέκα χρόνια, με 1 στους 5 εφήβους ηλικίας 15-19 ετών να εμφανίζει ψυχική διαταραχή.
Ενώ, η αυτοκτονία αποτελεί πλέον την πρώτη αιτία θανάτου για τις ηλικίες 15 έως 29 ετών σε όλη την Ευρώπη.
Ταυτόχρονα, τα παιδιά είναι εκτεθειμένα στην βία από το διαδίκτυο, στην ρατσιστική και οπαδική βία, στην έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία.
Μα ποιος άλλος είναι αυτός που δημιουργεί αυτά τα φαινόμενα εκτός από το ίδιο το σύστημα; Ποιος άλλος από την αθέατη σε πολλούς βία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης;
Γιατί ποιος άλλος δημιουργεί την ανισότιμη θέση των γυναικών; Ποια είναι η αιτία της βίας κατά των γυναικών, της βίας μέσα στην οικογένεια;
Ποιος άλλος παράγει την οπαδική βία, εκτός από ένα σύστημα που εμπορευματοποιεί τον αθλητισμό και χρησιμοποιεί συνδέσμους στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ανάμεσα σε επιχειρηματικά συμφέροντα;
Ποιος άλλος είναι ο ένοχος για τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό εκτός από το βάρβαρο σύστημα που γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δολοφονεί χιλιάδες λαού, καταδικάζει σε λιμοκτονία βρέφη;
Ποιος άλλος ελέγχει εξάλλου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και τα παρουσιάζει ως μια δήθεν ανεξάρτητη πηγή ενημέρωσης, που τάχα μόλις τώρα “μολύνθηκαν” με τα μικρόβια των ψευδών και βίαιων ειδήσεων;
Μιλάνε γενικόλογα για την βία, αφαιρώντας αυτό το βαθιά ταξικό περιεχόμενο που έχει
Αυτή τη βία θέλουν να κρύψουν η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα. Φοβούνται ότι αν αποκαλυφθεί στα μάτια της νεολαίας ο κύριος ένοχος, ο καπιταλισμός, τότε η οργή, η αγανάκτηση για το αδιέξοδο που νιώθουν τα παιδιά σήμερα, δεν θα γίνει επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε συνομηλίκους τους αλλά αγωνιστική δράση ενάντια στο ίδιο το σύστημα, που τους στερεί το δικαίωμα να ικανοποιήσουν της σύγχρονες ανάγκες τους.
Γι’ αυτό και μιλάνε γενικόλογα για την βία, αφαιρώντας αυτό το βαθιά ταξικό περιεχόμενο που έχει.
Γι’ αυτό μαθαίνουν στα παιδιά, από το σχολείο, από τις πολιτιστικές δράσεις που προωθούν, από κάθε δυνατό διαθέσιμο ρυάκι, ότι είναι δήθεν κακό να αντιδρούν συλλογικά ενάντια στην εκμετάλλευση, να παλεύουν συλλογικά για τα όσα έχουν ανάγκη.
Γι’ αυτό προσπαθούν να ταυτίσουν τους διάφορους συλλογικούς αγώνες των εργατικών σωματείων, των μαθητικών κοινοτήτων και των φοιτητικών συλλόγων, με την ανομία, τα μπάχαλα, τα επεισόδια κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών.
Γι’ αυτό εκθειάζουν τις σάπιες αξίες του ατομικού δρόμου, του ανταγωνισμού ανάμεσα στους εργαζόμενους, της λογικής ο “θάνατός σου, η ζωή μου”!
Γι’ αυτό προβάλλουν από παντού την αντιδραστική θεωρία και αντίληψη του ατομικού δικαιωματισμού και του ονομαζόμενου αυτοπροσδιορισμού, που φτιάχνει ανθρώπους απομονωμένους και αδύναμους, χωρίς γνώση και αντίληψη για τις πραγματικές αιτίες της ταξικής τους θέσης και των αδιεξόδων που βιώνουν.
Γιατί επιδιώκουν, καταδικάζοντας γενικά και αόριστα την βία, οι νέοι να αναγκαστούν να σκύψουν οικειοθελώς το κεφάλι στην βία της εκμετάλλευσης, να μην επιλέγουν το δρόμο της σύγκρουσης με το σημερινό σύστημα, το δρόμο της ανατροπής.
Τι κάνει τελικά η Εθνική Στρατηγική για την Πρόληψη της Βίας και την Αντιμετώπιση της Παραβατικότητας Ανηλίκων;
Η κυβέρνηση περηφανεύεται και από πάνω ότι, από το 2019 και μετά, εφαρμόζει 139 νέες πολιτικές.
Όμως, το μπαράζ των κυβερνητικών μέτρων που ήδη εφαρμόζονται, μαζί με όσα εφαρμόστηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και όσα προαναγγέλθηκαν κατά την παρουσίαση της Εθνικής Στρατηγικής, δεν συμβάλλουν στην πρόληψη και την πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος. Κατά βάση κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Τι κάνει τελικά η Εθνική Στρατηγική για την Πρόληψη της Βίας και την Αντιμετώπιση της Παραβατικότητας Ανηλίκων;
Καταρχήν, μέσα από μια ακόμα φιέστα, εγκωμιάζει την αντιδραστική κυβερνητική πολιτική. Μάλιστα, επικαλείται προκλητικά την ενίσχυση των αναμορφωτικών και θεραπευτικών μέτρων.
Στην πράξη όμως συνεχίζεται η απαξίωση και η απογύμνωση απαραίτητων κρατικών δομών και υπηρεσιών.
Αυτό μαρτυρά το γεγονός ότι τα ανήλικα παραβατικά παιδιά περιμένουν 4 χρόνια για να δικαστούν, ότι οι αναμονές για να κλειστεί ένα ραντεβού σε κέντρο ψυχικής υγείας φτάνει τους 6 μήνες.
Αυτό μαρτυρά η εγκατάλειψη των Υπηρεσιών Επιμελητών Ανηλίκων, με αποτέλεσμα, σήμερα, να υπηρετούν μόλις 11 Επιμελητές/Επιμελήτριες Ανηλίκων σε όλη των Αττική.
Ταυτόχρονα, η Εθνική Στρατηγική περιορίζει την κρατική ευθύνη στα στοιχειώδη. Ανοίγοντας περαιτέρω το δρόμο στη δράση επιχειρηματικών συμφερόντων και ΜΚΟ στους ευαίσθητους τομείς της πρόληψης και της παιδικής προστασίας, όπως στις Υπηρεσίες Επιμελητών Ανηλίκων και αλλού.
Γι’ αυτό προτείνουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα να ξεκινούν από μικρή ηλικία, από το νηπιαγωγείο, αλλά χωρίς να λένε ποιος θα τα υλοποιεί:
Η Αστυνομία ή μήπως οι κάθε λογής ΜΚΟ που έχουν πιάσει πλέον στασίδι στον Εθνικό Οργανισμό Πρόληψης και Αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων (ΕΟΠΑΕ);
Ακόμα και η όποια ενασχόληση με τα παιδιά-θύματα κακοποίησης, παραμέλησης και ενδοοικογενειακής βίας είναι προσχηματική και σπάνια.
Από τα μόλις 5 “Σπίτια του Παιδιού” που ιδρύθηκαν στα χαρτιά για να καταθέτουν τα παιδιά-θύματα ή τα παιδιά-μάρτυρες κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας, έχοντας την κατάλληλη ψυχοκοινωνική στήριξη, υπολειτουργούν τα 3.
Στην πραγματικότητα αυτή η Εθνική Στρατηγική, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις, νομιμοποιεί την ένταση της καταστολής με διάφορες μεθόδους και μέσα, την ένταση της προληπτικής παρακολούθησης.
Έτσι, επαναφέρει τα Τοπικά Συμβούλια Πρόληψης Παραβατικότητας στις γειτονιές, που θα παίζουν το ρόλο του παλιού πληροφοριοδότη, με συλλογή πληροφοριών για ενδεχόμενη “παραβατική” δραστηριότητα των μαθητών και των νέων.
Προβλέπεται νέα αυστηροποίηση των πειθαρχικών πλαισίων, δημιουργία “ομάδων παρέμβασης” με τη συμμετοχή εισαγγελέων και αστυνομίας. Ταυτόχρονα, είναι σε ισχύ μέτρα με τα οποία η κυβέρνηση “μοίρασε” νέες, μεγαλύτερες ποινές και συλλήψεις στους γονείς για παραμέληση εποπτείας.
Ακόμα, είναι χαρακτηριστικό, ότι για την αντιμετώπιση της βίας μέσω του διαδικτύου, η κυβέρνηση προβάλλει προκλητικά ως λύση εφαρμογές όπως το Kids Wallet (παιδικό πορτοφόλι).
Όμως, όπως επιβεβαιώνει και η διεθνής πείρα, τέτοιου είδους εφαρμογές, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του εθισμού και της θυματοποίησης μέσω διαδικτύου, αλλά, αντίθετα, ανοίγουν επικίνδυνους δρόμους για την κυκλοφορία προσωπικών δεδομένων ανηλίκων στο διαδίκτυο και τη γενικευμένη ψηφιακή παρακολούθηση των ανηλίκων και όχι μόνο.
Και την ίδια στιγμή, προχωράει η αυστηροποίηση των ποινών για ανηλίκους και έχει ήδη τριπλασιαστεί ο αριθμός των ανήλικων κρατουμένων σε φυλακές, μέσα σε άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης.
Σε φυλακές-”αποθήκες” νεανικών ψυχών, ενισχύοντας στην πραγματικότητα το στιγματισμό και την περιθωριοποίηση… Ενώ, ταυτόχρονα, αποτελούν φυτώριο για νέες γενιές παραβατικών ατόμων για το οργανωμένο έγκλημα.
Και βέβαια, η Εθνική Στρατηγική εγκρίνει και ενσωματώνει ακόμα περισσότερο το αντιδραστικό νομοθετικό και επιχειρησιακό πλαίσιο της ΕΕ, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, για τον λεγόμενο “βίαιο εξτρεμισμό” και τη “ριζοσπαστικοποίηση” των νέων, με στόχο κάθε ριζοσπαστική, προοδευτική, ανατρεπτική ιδεολογία και πράξη.
Συνειδητά, “τσουβαλιάζονται” κάτω από την ομπρέλα της “αντιμετώπισης της βίας” διάφορες απαράδεκτες συμπεριφορές, όπως η οπαδική και η ρατσιστική βία. Αυτές τσουβαλιάζονται με κάθε πολιτική εναντίωσης και πάλης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου που δίνει ελπίδα, προοπτική για τους νέους.
Άλλωστε, ίδιας κατεύθυνσης κατασταλτικά μέτρα παίρνουν και στις άλλες χώρες της ΕΕ. Ακόμη και σε χώρες που θεωρούνταν, μέχρι πρόσφατα, προπύργια της λεγόμενης επανορθωτικής / αποκαταστατικής αντιμετώπισης τέτοιου είδους φαινομένων!
Στη Γαλλία, η Αστυνομία ψάχνει τις τσάντες των μαθητών, στη Σουηδία κατέβασαν το στρατό στους δρόμους. “Ζήλεψαν” τις πρακτικές των ΗΠΑ, με τις κάμερες παντού, τα εξελιγμένα συστήματα ανίχνευσης μετάλλων και τις δρακόντειες ποινές, που φυσικά δεν μείωσαν ούτε κατά λίγο την συχνότητα και βαρύτητα των σχετικών περιστατικών.
Η Εθνική Στρατηγική ενισχύει τέλος, τον ίδιο τον αντιδραστικό ρόλο του σχολείου, στο να μπολιαστούν τα μυαλά και οι συνειδήσεις των παιδιών, μέσα σε μια κοινωνία που είναι δομημένη πάνω στη βία, την ανομία και την κοινωνική αδικία σε βάρος των πολλών.
Γι’ αυτό και θα εισάγουν και μαθήματα “πολιτειακής αγωγής”, αλλά και μηχανισμούς διαμεσολάβησης, στους οποίους, μάλιστα, εμπλέκουν και μαθητές έναντι συμμαθητών τους, για την δήθεν “ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων”!
Διακηρύσσουν ότι θέλουν να εκπαιδεύσουν μη βίαιους πολίτες και εννοούν ότι θέλουν νέους που θα θεωρούν τη βία και τους πολέμους του εκμεταλλευτικού συστήματος ως μία κανονικότητα. Και την αντίδραση, την οργανωμένη συλλογική και μαχητική διεκδίκηση μιας ζωής με δικαιώματα, μιας άλλης καλλίτερης κοινωνίας, ως απόκλιση και παραβατικότητα.
Στην ίδια λογική η κυβέρνηση, το Μάρτη του 2023, ψήφισε νόμο για την καταπολέμηση της ενδοσχολικής βίας… Εκεί βλέπουμε, ότι στον ορισμό της περιλαμβάνει “τη διατάραξη του μαθήματος”!!! Ανοίγοντας επικίνδυνους δρόμους ακόμα μεγαλύτερης ποινικοποίησης και καταστολής των μορφών πάλης που επιλέγουν οι μαθητές.
Όλοι μαζί “αποθεώνουν” την ατομική ευθύνη, για να αθωώνεται το κράτος και η κυβερνητική πολιτική
Βέβαια, στις παραπάνω αντιδραστικές στοχεύσεις, η κυβέρνηση της ΝΔ, παρέλαβε επάξια τη σκυτάλη από τις προηγούμενες. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών -είτε με κορμό τη ΝΔ, είτε τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ΠΑΣΟΚ- αντιμετώπισαν αντίστοιχα το πρόβλημα με όρους καταστολής και ελέγχου. Και φυσικά, η ενδοσχολική βία παρουσιάστηκε κυρίως ως πρόβλημα συμπεριφοράς μεμονωμένων μαθητών, αποκομμένο από τα αίτια που το γεννούν.
Είδαμε να επιστρατεύονται κάμερες στα σχολεία, σχολικοί “συντονιστές”, επιτροπές επιτήρησης, σχέδια για αστυνομική παρουσία, εντός ή γύρω από τα σχολεία. Στον ίδιο δρόμο σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ, περιφέρει ως τρόπαιο το μεγάλο αριθμό αποβολών που έχουν επιβληθεί. Και ταυτόχρονα, εντείνει την αστυνόμευση στα σχολεία και τις γειτονιές, τις συλλήψεις στο σωρό, τις πειθαρχικές ενδοσχολικές ποινές.
Όλοι μαζί “αποθεώνουν” την ατομική ευθύνη, για να αθωώνεται το κράτος και η κυβερνητική πολιτική, με την συνέχιση της υποχρηματοδότησης, της διατήρησης των απαράδεκτων / απαρχαιωμένων υποδομών και τραγικών ελλείψεων σε προσωπικό.
Όλοι μαζί καταδικάζουν τη νέα γενιά να έρχεται αντιμέτωπη με ένα σχολείο όπου αντί για στήριξη, κυριαρχεί η ποινικοποίηση. Τώρα, το πάνε ακόμη παραπέρα.
Με την Εθνική Στρατηγική, ετοιμάζουν ειδικά τεχνικά γυμνάσια-αναμορφωτήρια για τους “ανεπίδεκτους μαθήσεως” μαθητές που… ρέπουν προς την παραβατικότητα.
Όλοι μαζί επικεντρώνουν την ευθύνη για την αντιμετώπιση του προβλήματος στην οικογένεια, με τη συνδρομή και των ΜΜΕ, των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, αλλά και παρεμβάσεων επιστημόνων σε σχολικές μονάδες.
Κανείς δε λέει όμως ότι η οικογένεια συγκροτείται στο έδαφος της συγκεκριμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που είναι ο καθοριστικός παράγοντας στη διαμόρφωση της νέας γενιάς, είναι “ο κόσμος που μεγαλώνουν τα παιδιά μας”. Μιας κοινωνίας με τραγικές ελλείψεις σε δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες στήριξης και παιδικής προστασίας.
Χωρίς να αρνούμαστε κάθε ευθύνη των γονιών, όμως, δεν ξεχνάμε ότι είναι όλα αυτά που αντιμετωπίζουν καθημερινά, τα οποία καθρεφτίζονται στις σχέσεις τους με τα παιδιά τους.
Όταν και οι δύο είναι εργατοϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, με χαμηλό εισόδημα, που τρέχουν να τα βγάλουν πέρα, με την ανασφάλεια για το πώς θα βγει ο μήνας, την αγωνία να προσφέρουν ό,τι καλύτερο στα παιδιά τους και να μη μπορούν. Όλα αυτά, είναι που καθορίζουν τον τρόπο ζωής τους, διαμορφώνουν και τις αντιλήψεις και τις παιδαγωγικές δυνατότητες και της ίδιας της οικογένειας.
Όλοι οι αρμόδιοι μαζί, ξέρουμε ότι έχουν μετατρέψει την Υγεία, σε πανάκριβο εμπόρευμα. Τώρα, πλασάρουν την “Οριζόντια Πολιτική” για “Υπηρεσίες Ψυχικής υγείας για όλα τα παιδιά έως 18ετών και τις οικογένειές τους στην κοινότητα”, όπως τίθεται στην Εθνική Στρατηγική.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση “δεσμεύεται” να προσπαθήσει να αυξήσει τον αριθμό των ωρών που αντιστοιχεί ένας ψυχολόγος ή κοινωνικός λειτουργός σε κάθε σχολική μονάδα!
Όταν, αυτό που απαιτείται άμεσα είναι η ολοκληρωμένη στήριξη όλων των οικογενειών, η στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων που έχουν την ευθύνη για τον εντοπισμό των οικογενειών σε κίνδυνο και η διαχείριση των ζητημάτων παιδικής προστασίας.
Είναι η στελέχωση των Κέντρων Υγείας με όλο το απαραίτητο προσωπικό για να πραγματοποιούν προγράμματα πρόληψης και παρεμβάσεις σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Είναι η ανάπτυξη της δευτεροβάθμιας περίθαλψης σε πανελλαδικό επίπεδο και φυσικά τη στελέχωση όλων των σχολικών μονάδων με ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό.
Όλοι όσοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον εθισμό των νέων και τις εξαρτήσεις, έχουν διαλύσει τα δημόσια και δωρεάν προγράμματα απεξάρτησης. Έχουμε φτάσει σε σημείο να υπάρχουν 75 υποστελεχωμένα Κέντρα Πρόληψης κατά των Εξαρτήσεων και αυτά πιθανά θα κλείσουν μετά το 2027.
Και την ίδια στιγμή, σύμφωνα με πρόσφατες εκθέσεις, οι Έλληνες μαθητές είναι πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στη χρήση κάνναβης, στην ευκολία προσβασιμότητας σ’ αυτήν, με το 2% των μαθητών να ξεκινούν τη χρήση κάνναβης πριν τα 13 έτη.
Όλοι αυτοί όμως αποθεώνουν τον απαράδεκτο διαχωρισμό σε “μαλακά” και “σκληρά”, δρομολογώντας την άρση της απαγόρευσης, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες της ΕΕ.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το γεγονός ότι οι Έλληνες μαθητές κατέχουν τα υψηλότερα ποσοστά στην ενασχόληση με τον τζόγο σε όλη την Ευρώπη. Αλλά, δεν λένε κουβέντα, για τα προκλητικά κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων του διαδικτύου, με τις διάφορες εφαρμογές τυχερών παιχνιδιών, να βρίσκονται “στις τσέπες” των παιδιών, διαθέσιμα οποιαδήποτε στιγμή.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη σχέση των νέων με τις οθόνες και τη διαδικτυακή βία, αλλά δε λένε κουβέντα για το ποιος κατέχει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ότι οι ψηφιακές πλατφόρμες “χτίζουν” με τέτοιο τρόπο τις ανάγκες των νέων, ώστε να τους κρατούν περισσότερο χρόνο μπροστά στην οθόνη, να δημιουργούν εθισμό.
Ότι η “σαβούρα” που διακινείται στο διαδίκτυο και τα social media, η αποθέωση της ατομικής βίας, η προβολή των στρεβλών και αρρωστημένων προτύπων του ατομισμού, του ναρκισσισμού, της φυγής από την πραγματικότητα, είναι μέρος της συνολικής επίθεσης για τη χειραγώγηση και τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων των παιδιών.
Στο δρόμο του αγώνα, να τους χαλάσουμε τα σχέδια να φτιάξουν μια νεολαία πειθήνια και πειθαρχημένη στις σάπιες αστικές αξίες και αρχές
Γίνεται φανερό ότι η ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του ζητήματος, προϋποθέτει την κατάργηση της πραγματικής αιτίας που οδηγεί στην νεανική επιθετικότητα. Την ανατροπή και κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Το λέμε καθαρά: μόνο η κοινωνία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη εξάλειψη του φαινομένου. Γιατί είναι μια κοινωνία απαλλαγμένη απ’ την βία του ανταγωνισμού και το κυνήγι του μέγιστου κέρδους και από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αυτό αποδείχθηκε από την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες τον 20ό αιώνα. Στο έδαφος της σοσιαλιστικής κοινωνίας αναπτύχθηκαν μια σειρά πρωτοπόρες παιδαγωγικές και ψυχολογικές αντιλήψεις και μέθοδοι.
Γιατί είχαν τη βαθιά πίστη πως όλοι μπορούν, ακόμη και αυτοί οι ανήλικοι εγκληματίες και τα παιδιά του δρόμου, να διαπαιδαγωγηθούν, να μορφωθούν, να αλλάξουν! Να γίνουν οι δημιουργοί της νέας κοινωνίας!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το πρόβλημα των λεγόμενων “παιδιών του δρόμου”, που εκδήλωναν υψηλά επίπεδα “παραβατικότητας”.
Ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο που εμφανίστηκε από τα πρώτα κιόλας χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ως αποτέλεσμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και του εμφυλίου, που ακολούθησε μετά τη Σοσιαλιστική Επανάσταση.
Μέσα σε 9 μόλις χρόνια το σοβιετικό κράτος, κατόρθωσε να περιθάλψει, μορφώσει και διαπαιδαγωγήσει στα νέα κομμουνιστικά ιδανικά, το 97% των 6-7 εκατομμυρίων εγκαταλελειμμένων παιδιών, που κληροδότησε ο καπιταλισμός στη νέα σοσιαλιστική εξουσία. Ήταν αποτέλεσμα της καθοριστικής συμβολής των νέων θεσμών της εργατικής εξουσίας.
Ήδη το 1919, όταν ακόμα η νεαρή εργατική εξουσία πάλευε για την επιβίωσή της, εκδόθηκε διάταγμα για την ίδρυση του Συμβουλίου για την Προστασία των Παιδιών.
Αναπτύχθηκαν τεράστιες υποδομές όπως σχολικές κοινότητες, σχολικές αποικίες, παιδικά εκπαιδευτικά ιδρύματα τύπου οικοτροφείου-ορφανοτροφεία, εργατικές κοινότητες, καταφύγια, ξενώνες, εργαστήρια, καλοκαιρινές κατασκηνώσεις και παιδικές χαρές. Μόνο το 1925, λειτουργούσαν 280 ορφανοτροφεία, 420 εργατικές κοινότητες και 880 κοινότητες περίθαλψης παιδιών. Και όλα αυτά με τη στήριξη εκατοντάδων παιδαγωγών, με εξέχουσα μορφή αυτή του μεγάλου παιδαγωγού Μακάρενκο.
Η ανάπτυξη της σοβιετικής ψυχολογίας και παιδαγωγικής, στη βάση της υλιστικής προσέγγισης του ψυχισμού, της συνείδησης και της ηθικής, έδωσε σημαντικά επιστημονικά εφόδια στην αντιμετώπιση και φαινομένων “παραβατικότητας”.
Βοήθησε το σοβιετικό κράτος να αναπτύξει τρόπους και μέσα διαπαιδαγώγησης της νέας γενιάς, που συμβάλλουν στην πρόληψη αλλά και στην έγκαιρη αναμόρφωση τέτοιων παιδιών. Παράλληλα, εστίαζε στην απόκτηση γνώσεων από τα παιδιά που επέτρεπαν την γρήγορη και ομαλή κοινωνικοποίηση τους.
Δεν εξιδανικεύσουμε καταστάσεις. Μελετάμε τις φάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που εκδηλώνονταν και εκεί προβλήματα.
Αυτά κυρίως είχαν να κάνουν με κατάλοιπα της προηγούμενης κοινωνίας, με παρεκκλίσεις από αρχές και λάθη στην προσπάθεια επίλυσης νέων προβλημάτων, που γίνονταν στις πρωτόγνωρες για την εποχή συνθήκες κατάργησης της ταξικής εκμετάλλευσης.
Η ουσία όμως παραμένει και φωτίζει την πάλη μας και σήμερα.
Ο σοσιαλισμός απέδειξε πως τα παιδιά, η οικογένεια μπορούν να στηρίζονται από ένα ευρύτατο δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, αποκλειστικά δωρεάν, που το περιεχόμενό τους θα καθορίζεται από τις νέες σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις και θα συμβάλει στη δημιουργική δραστηριότητα των παιδιών, εφήβων και νέων, στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Και σήμερα, η ελπίδα μπορεί να γίνει πράξη, δημιουργώντας αντισώματα και θετικά παραδείγματα συλλογικής δράσης, αλληλεγγύης, δημιουργίας, κόντρα στο κυβερνητικό αφήγημα για “σχολεία-ζούγκλες”.
Όχι για να κλείσουμε τα μάτια στο πρόβλημα, αλλά κοιτάζοντάς το στα μάτια, να το αντιμετωπίσουμε στις αιτίες του. Να γίνει ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα στο να αφήσουμε πίσω μας τις ξεθωριασμένες αξίες του συστήματος. Να γίνει ένα ακόμα βήμα ώστε η δυσαρέσκεια, το “δεν πάει άλλο”, να γίνει απόφαση αγώνα.
Για να ενισχυθούν οι διεκδικήσεις που θέτουν σε πρώτο πλάνο την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, οι οποίες σήμερα μπαίνουν συνεχώς σε δεύτερη μοίρα από τις αντιδραστικές προτεραιότητες της πολεμικής οικονομίας.
Αυτό σημαίνει:
– Ενίσχυση των δημόσιων δομών παιδικής προστασίας και πρόληψης, πρόνοιας – υγείας, ψυχοκοινωνικής στήριξης και εκπαίδευσης, με επαρκή χρηματοδότηση και στελέχωση από ειδικούς επιστήμονες.
– Σχολεία που δεν θα αφήνουν κανένα παιδί πίσω. Στελέχωση όλων των σχολείων με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.
– Όχι σε μέτρα καταστολής και παρακολούθησης στα σχολεία, στους χώρους άθλησης, στις γειτονιές, στο διαδίκτυο.
– Δημόσια και δωρεάν προγράμματα ολοκληρωμένης πρόληψης και απεξάρτησης.
– Υποστήριξη στις οικογένειες, για να μπορούν να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους, με αξιοπρεπείς μισθούς και ανθρώπινα ωράρια.
– Αναδιαπαιδαγωγητική επιστημονική αντιμετώπιση των ανηλίκων. Στελέχωση των Δικαστηρίων και Υπηρεσιών Επιμελητών Ανηλίκων. Δημιουργία οικογενειακών δικαστηρίων.
– Κατάργηση των αντιδραστικών “αντιτρομοκρατικών” διατάξεων και του πλαισίου ποινικοποίησης της δράσης του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Όχι στα “μαθητοδικεία”.
Τους προειδοποιούμε: Θα μας βρουν μπροστά τους, απέναντι στα σχέδιά τους να αξιοποιήσουν τα όποια νοσηρά φαινόμενα δημιουργεί το κοινωνικό σύστημα που οι ίδιοι υπηρετούν, για να βάλουν “στο γύψο”, τα δικαιώματα και το κίνημα των μαθητών, των φοιτητών, των νέων εργαζόμενων.
Στο δρόμο του αγώνα, να τους χαλάσουμε τα σχέδια να φτιάξουν μια νεολαία πειθήνια και πειθαρχημένη στις σάπιες αστικές αξίες και αρχές.
Παράλληλα, σήμερα, και με τη δράση μας, με τις ιδέες μας, στέλνουμε μήνυμα στις νέες και τους νέους: ότι πραγματικός “μάγκας” είναι αυτός που μάχεται “υπέρ όλων των αδυνάτων” και όχι αυτός που χτυπά τον αδύναμο.
Και ναι. Μπορεί να σωθεί ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των νέων που από την κούνια έχουν νιώσουν στο πετσί τους τη βία του συστήματος. Μπορεί να σωθεί αν συναντηθεί με τις ιδέες της ταξικής οργής και της ταξικής κοινωνικής αναδημιουργίας ενός νέου κόσμου.
“Όπου κανένας πια δεν θα πεινά
Κανένας άλλον δεν θα φοβάται
Κανείς κανέναν δεν θα υποβαθµίζει
Κανείς ελπίδα δεν θα κλέβει κανενός…”,
όπως έγραφε και ο Ναζίμ Χικμέτ.
Σε αυτόν τον δρόμο της ανατροπής, θα δημιουργούνται οι όροι για την οριστική επίλυση του προβλήματος. Δηλαδή μια κοινωνία απαλλαγμένη από το μικρόβιο του κέρδους, της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ο σοσιαλισμός.
Και σε αυτή την υπόθεση, η νέα γενιά, μαζί με τους εργαζόμενους, μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ, μπαίνουν μπροστά για να οργανωθεί αυτή η συζήτηση και ο αγώνας που αφορά το παρόν και το μέλλον της νεολαίας.
Σας καλούμε όλες και όλους να συμπορευτείτε μαζί μας για να προχωρήσει αυτή η μεγάλη πρωτοβουλία».
