Έλα Αλέκο…

Καμία…

Δεν είναι βέβαια ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο τέτοιο κρούσμα, αλλά είναι χαρακτηριστικό: Σύμφωνα με όσα έγραφε χτες η «Καθημερινή», η κυβέρνηση ήξερε για τη ρηματική διακοίνωση του τουρκολιβυκού συμφώνου από τη Λιβύη στον ΟΗΕ εδώ και τουλάχιστον τρεις βδομάδες, από τις 20 Ιουνίου… Επέλεξε όμως να κάνει «τον Αλέκο», όχι μόνο καλλιεργώντας τον επικίνδυνο εφησυχασμό για τις εξελίξεις αλλά και κάτι παραπάνω: Διαφήμιζε ότι οι συμφωνίες Τουρκίας και Λιβύης, που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, δήθεν σέβονταν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, από …φόβο για την παρουσία των αμερικανικών μονοπωλίων νότια της Κρήτης! Αν αυτές οι αθλιότητες του εφησυχασμού επιλέγονται για ένα θέμα που η κυβέρνηση ξέρει ότι θα αποκαλυφθεί μέσα σε 20 μέρες, εύκολα φαντάζεται κανείς πόσο απέχει το τι λέγεται δημόσια από το τι πραγματικά συζητιέται πίσω από τις κλειστές πόρτες π.χ. των ελληνοτουρκικών διευθετήσεων, των ΝΑΤΟικών δεσμεύσεων και των διαφόρων συνομιλιών.

… εμπιστοσύνη

Για παράδειγμα προχθές συνομιλούσε ο υπουργός Αμυνας με τον Αμερικανό ομόλογό του, αμέσως μετά τις ανακοινώσεις των ΗΠΑ για αύξηση της πολεμικής βοήθειας στην Ουκρανία, ενώ προ ημερών η κυβέρνηση συζητούσε με τον «στρατηγικό εταίρο» Ισραήλ, όταν το κράτος – δολοφόνος χτύπησε το Ιράν. Μιλάμε για γεωπολιτικές διεργασίες σε ένα πραγματικό ναρκοπέδιο για τον λαό, τα αποτελέσματα των οποίων αργά ή γρήγορα βγαίνουν με σφοδρότητα στην επιφάνεια. Το σύνθημα λοιπόν «Καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της πολεμικής προετοιμασίας και εμπλοκής» είναι όχι μόνο παραπάνω από επίκαιρο, αλλά χρειάζεται και καθημερινά να γίνεται πράξη από το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Ούτε βέβαια εμπιστοσύνη σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ κ.ά. που σήμερα βγάζουν «φιλειρηνικές» κορόνες, όμως έχουν βάλει και βάζουν πλάτη στη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Βάζοντας στο στόχαστρο τα συμφέροντα της αστικής τάξης που οδηγούν στην εμπλοκή, όπως κάνουν για άλλη μια φορά σήμερα οι λιμενεργάτες του Πειραιά που αρνούνται να ξεφορτώσουν πολεμικό υλικό για το Ισραήλ.

Από τη στήλη “Από…μέρα σε…μέρα” του σημερινού Ριζοσπάστη