Αυτή ήταν μια από τις άγρυπνες νύχτες του Τζορτζ. Έρχονταν αμέσως μόλις τελείωνε την ανάγνωση ενός ενδιαφέροντος μυθιστορήματος και έμενε ξαπλωμένος και φανταζόταν πως όλα αυτά τα πράγματα συνέβαιναν στον ίδιο…
“Ο Φιλύρας είναι ο πιο πηγαίος απ’ όλους, παλιούς και νεότερους, λυρικός ποιητής της γενιάς του. Φυσικό στοιχείο, αυθόρμητος, ασύνδετος, υπέρλογος, έξαλλος.”
Ρίτσο Ελύτη Σεφέρη και Νερούδα Σαν τετραβάγγελο ύψωσε από ωραία πύλη…
“Έρμη θάλασσα Που η στεριά μέσα σου βαθαίνει Ρίξε λίγο φως Με τα παιδιά σου Με τ’ άσπρα κύματά σου Με τους ποιητές σου Στα πέλαγα γεννημένοι…”
…εις των αιώνων τους αιώνες
“Εκείνος που μας έφυγε, θυμάται το Σεπτέμβριο στην Ιρλανδία, την παλιά μας Κύπρο και την Αφρική. Ευλογεί την ρωμιοσύνη και τη φορά στερνό του ρούχο…”
Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Κοτζιούλας, σπουδαίος ποιητής και πεζογράφος, μεταφραστής, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας.
Η Κατιούσα αγαπάει την ποίηση, γιατί η ποίηση είναι τέχνη και η τέχνη είναι η τροφή του μυαλού και της ψυχής, είναι το καύσιμο της λοκομοτίβας που σέρνει την κοινωνία στο δρόμο προς την Επανάσταση.
Με αυτά τα ποιήματα ξεκίνησε η συνεργασία του Γιάννη Ρίτσου με τον Ριζοσπάστη, ενώ την ίδια χρονιά (1934) έγινε και μέλος του ΚΚΕ.
Τον ρώτησα γιατί είναι έτσι σκληρός μ’ έναν άνθρωπο που ήταν δυο χρόνια στο κάτεργο. Απάντηση: Δε φταίω ‘γω που ήσουνα στο Μαουτχάουζεν, ούτε ξέρω τι γινόταν εκεί! Το στρατόπεδο, του λέω, είναι μόνο μισή ώρα από δω και τα συνεργεία δουλεύανε και στα χωράφια! Μπορεί και στα δικά σου χωράφια! Πώς δεν ξέρεις τι γινόταν εκεί!