Σαν σήμερα, στις 26 του Αυγούστου 1919, έφυγε από τη ζωή ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής. Ο λόγος του σε μεγάλο βαθμό παραμένει επίκαιρος
“Ο αδελφός μου Εδώ και μήνες είναι στη φυλακή Ίσως για πολλά χρόνια Θα σαπίζει εκεί Αμάρτημά του είναι Που ακούμπησε τον ώμο του Στον ώμο του λαού…”
Το ανάθεμα ακούστηκε μέχρι το καφενείο της γωνίας κι έτσι έγινε κι έπαψε ο καυγάς μεταξύ του χρεοκοπημένου βιοτέχνη και του καφετζή που δεν δεχόταν να του κάνει βερεσέ καφέ.Συμφώνησαν αμέσως: “Δεν σεβόταν ο Στάλιν την ιδιοκτησία και τον κόπο των ανθρώπων”.
Ολόκληρος ο ηλεκτρισμός ανήκει στους αστούς κι αυτοί τρώνε με τα σπαρματσέτα. Η αστική τάξη δίχως να το καταλαβαίνει φοβάται τον ηλεκτρισμό που είναι γέννημα δικό της. Μοιάζει με κείνον το μάγο που κάλεσε τα πνεύματα, αλλά δεν ξέρει πώς να τα κουμαντάρει. Ανάλογη είναι η στάση των περισσότερων αστών κι απέναντι στις άλλες επιτεύξεις της τεχνικής.
«Στ’ όνομά σου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα…» – Αραγκόν, Μπρέχτ, Νερούντα, Έρενμπουργκ, Άννα Ζέγκερς, Νικολάς Γκιγιέν, Στρατής Τσίρκας, Λάνγκστον Χιους και άλλοι ποιητές ορκίζονται στη «σκιά» ενός μεγάλου πορτρέτου του Λόρκα, ακριβώς 11 μήνες μετά τη δολοφονία του από τους φασίστες του δικτάτορα Φράνκο.
Σαν σήμερα, στις 19 του Αυγούστου 1936, εκτελέστηκε στο Βιθνάρ ο μεγάλος Ισπανός ποιητής και δραματουργός Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Η δολοφονία του Λόρκα που συγκλόνισε την ανθρωπότητα, αποτελεί ένα από τα ανεξίτηλα στίγματα τού φρανκικού φασισμού.
Μπορεί να ήθελε να περνάει για απολιτίκ, αλλά η ζωή του και τα γραφτά του είχαν ξεκάθαρα πολιτικό νόημα. Ήταν με το λαό, ήθελε να ξεστραβωθεί ο κόσμος, να καλλιεργηθεί, όχι με υψηλές σπουδές και φιλοσοφία αλλά με ποίηση, λογοτεχνία του δρόμου και ρεμπέτικο.
Σαν σήμερα, στις 16 του Αυγούστου 1920, γεννήθηκε στα Ανώγεια Σπάρτης ο σπουδαίος συγγραφέας και στιχουργός, ηθοποιός, σκηνοθέτης, Νότης Περγιάλης. Ανήσυχος και δραστήριος, συμμετείχε στους λαϊκούς αγώνες και στην πάλη για την ειρήνη, από τις γραμμές του ΚΚΕ, μένοντας συνεπής και πιστός στις αξίες και τα ιδανικά του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο ποιητής που ύμνησε με το έργο του τον εργάτη της θάλασσας και τα όνειρά του, έχοντας σημαία την ελευθερία του νου και της ψυχής, μας μιλάει για κάποιον άρρωστο που βλέπει το φως της ζωής να λιγοστεύει και το όνειρό του να στέκεται απέναντί του θλιμμένο και να τον αποχαιρετά λίγες στιγμές πριν το τελευταίο του ταξίδι.
Μάνος Κατράκης και Γιάννης Ρίτσος βρέθηκαν μαζί εξόριστοι στη Μακρόνησο. Ποίημα του μεγάλου μας ποιητή για τον αγωνιστή σπουδαίο ηθοποιό.
