Ένα ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη

Η Βούλα Δαμιανάκου γράφει για τις τελευταίες μαρτυρικές στιγμές του πατέρα της που δολοφονήθηκε μετά από φριχτά βασανιστήρια από Έλληνες φασίστες υμνητές του Χίτλερ, και ο Βασίλης Ρώτας καταθέτει μερικούς στίχους στη μνήμη του πεθερού του Αντώνη Δαμιανάκου.

Την πείραζε που κανείς από δαύτους δεν ήταν ικανός να αναγνωρίσει την αξία της, που εκεί μέσα κανείς δεν εντυπωσιαζόταν ούτε απ’ τα πτυχία της, ούτε απ’ τα λεφτά της, ούτε απ’ τις υψηλές γνωριμίες της. Την πείραζε που στο σπίτι εκείνο ήταν μια κομπάρσα…

Είναι το τέταρτο από τα τέσσερα ποιήματα της πρώτης του συλλογής (1913), ένα ποίημα που επανειλημμένα έχει γίνει αντικείμενο επικρίσεων από τους -για διάφορους λόγους- επιτιμητές του.

Με την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Χιλή, ο Πάμπλο Νερούδα γράφει το ποίημα «Σατράπες». Λίγες μέρες αργότερα θα φύγει από τη ζωή…

Ο Μουζαφέρ Ιζγκού (Muzaffer İzgü) θεωρείται σαν ένας από τους καλύτερους ευθυμογράφους της Τουρκίας. Το ευθυμογράφημα «Φώτο Τορπίλ» είναι από τη συλλογή του “Donumdaki para”.

Δυο ποιήματα του Στρατή Γαλιάτσου

Με αφορμή ένα ποίημα του Ελ Ίντιο Ναβορί που παραμένει επίκαιρο, αφού αυτή η Νησίδα Διεθνιστικής Αλληλεγγύης εξακολουθεί —παρά τις ολέθριες συνέπειες του αποκλεισμού— να διατηρεί ακέραιο τον ανθρωπιστικό, επαναστατικό χαρακτήρα της.

“Μονάχα η μάνα αφήνει για μια στιγμή τη δουλειά της
σαν ν’ αφουγκράζεται από πολύ μακρυά:
«Φυσάει απ’ τον παλιό καιρό»…”

Το επίσημο κράτος κρυβόταν σαν το λωποδύτη για να κόψει μια κλήση, έτσι σαν τον κοινό κλέφτη που παραμονεύει κρυμμένος για να σου αρπάξει το πορτοφόλι. Βγήκαν απ’ την κρυψώνα και του έκαναν σήμα, σταμάτησε και ακολούθησαν τα γνωστά…