Φορτώνω την λευκή σελίδα χαρτί με γράμματα γιατί μου την σπάει η σιωπή του άσπρου. Τα λόγια είναι ίσως εφάμιλλα με τον αέρα, φεύγουν, χάνονται και ξεχνιούνται. Τα γραπτά είναι αυτά που μένουν, αυτά που δεν φεύγουν, αυτά που δεν χάνονται και σίγουρα δεν ξεχνιούνται. Είναι εν τέλει αυτά που επιφέρουν την αλλαγή. Για αυτό πρέπει να είναι αιχμηρά. Για αυτό οφείλουμε να γράφουμε συνέχεια σε πείσμα του άσπρου, του κενού και του «λευκού» δίνοντας στον κόσμο πινελιές και μουτζούρες και προσχέδια ενός νέου κόσμου.  Αυτό είναι επανάσταση. Όλα τα άλλα είναι λογοτεχνία.