Τα δάκρυα κυλάνε στο πρώτο αντίκρυσμα του τιμημένου βράχου, στις κόκκινες σημαίες που ανεμίζουν αγέρωχες και στην υπενθύμιση ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΑΜΕ.

Η περηφάνια μας είναι τα υπέροχα βράδια που δυο μήνες μας χάρισαν οι θαρραλέοι θεατές μας. .Είμαστε λοιπόν σε θέση να "κοκορευτούμε" για το Κοινό μας, όχι για μας.

Θα σταθώ -πριν καταδικάσω ερήμην- σε κάποιες αληθινές ιστορίες ανθρώπων που δούλεψαν στο σινεμά. Που χωρίς να το φωνάζουν συμμετείχαν προσφέροντας στο σινάφι τους δουλειά όταν όλοι οι δρόμοι ήταν κλειστοί.

Θέλω μέρες να πω και να γράψω τόσα. Για όσα μας συμβαίνουν, για όσα ερήμην μας αποφασίζουν και διατάσσουν, για όσα μας καίνε...

Πάντα φίλος, πάντα δικός μας, πάντα μαζί μας.

Πορεύτηκες θαυμαστά και θα είσαι πάντα μαζί μας.

Τι χαρμόσυνα νέα αλήθεια! Επιτέλους το ΣΕΗ στα χέρια των συνεπών, των δημοκρατικών, των απολίτικων από άποψη, των ελεύθερων -πάνω απ' όλα- πεφωτισμένων και φερέλπιδων συνδικαλιστών. Εκείνων που η πρώτη φροντίδα με το ξύπνημα είναι να πατάξο...

Αυτές τις άγριες μέρες που λυσσαλέα προσπαθούν ήσσονος σημασίας και αναίτιας υπεροψίας «συνάδελφοι»  να κατατάξουν -με ποιο δικαίωμα- τους ηθοποιούς σε κατηγορίες και να αποφασίσουν ποιοι θα κρατήσουν τον τίτλο και ποιοι όχι, συγγνώμη αλλά ...