«Τι είναι ένα εκατομμύριο δολάρια απέναντι στην αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών;…»

Σαν σήμερα, στις 11 του Ιούνη 2012, έφυγε από τη ζωή ο Τεόφιλο Στίβενσον, σε ηλικία 60 ετών, ο πιο εμβληματικός πυγμάχος του περασμένου αιώνα και όλων των εποχών. Ο αθλητής που έσπασε την κυριαρχία των Αμερικάνων στην κατηγορία των βαρέων βαρών και ο βασικός εκπρόσωπος της τρομερής προόδου της Κούβας (και του αναπτυξιακού της προγράμματος), που έγινε η νέα μεγάλη δύναμη σε αυτό το άθλημα, για πολλά χρόνια.

Ο Στίβενσον ήταν κυρίαρχος στην κατηγορία του. Κέρδισε τρία συνεχόμενα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, από το 1972 στο Μόναχο, μέχρι το 1980 στη Μόσχα, και θα ήταν το απόλυτο φαβορί και για το τέταρτο, αλλά δεν μπόρεσε να το διεκδικήσει αφού η Κούβα αποφάσισε να μποϊκοτάρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, στο Λος Άντζελες. Είχε επίσης αξιοσημείωτη επιτυχία με τρία χρυσά μετάλλια στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, από το 1974 ως το 1986′ που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση -του ξέφυγε μόνο το πρωτάθλημα του 82′, όταν γνώρισε μία από τις λιγοστές ήττες στην καριέρα του και την πρώτη έπειτα από 11 χρόνια!

Γεννημένος στο Καμαγκουέι στις 29 Μάρτη 1952 πρωτομπήκε στην πυγμαχία σε ηλικία εννέα ετών, ακολουθώντας τον πατέρα του σε ένα τοπικό γυμναστήριο. Ο σοβαρότερος λόγος ήταν να διοχετεύσει την ενέργειά του εκεί, αφού στο σχολείο αν και τον χαρακτήριζαν φωτεινό πνεύμα, θεωρούνταν ότι είχε τρομερή ενέργεια.

Πρώτος του προπονητής ήταν ο Τζον Ερέρα που του μετέδωσε τις πρώτες γνώσεις του στο άθλημα. Ο ίδιος είχε πει πως θα γινόταν τέλειος μποξέρ, αφού ήξερε πώς να αποφύγει μια γροθιά. «Είχε ό,τι χρειαζόταν» είπε για αυτόν μετέπειτα ο Ερέρα.

Λίγο αργότερα, έδωσε τον πρώτο του αγώνα, όταν σε τοπικό πρωτάθλημα μεσαίων βαρών αντιμετώπισε τον Λουίς Ερνάντεζ, ο οποίος μετρούσε τότε 20 νίκες. Εχασε, αλλά ο ίδιος ο Ερέρα είχε πει ότι ήταν μια «αξιοσέβαστη ήττα» και ότι του άρεσε ο τρόπος που αγωνίστηκε ο Στίβενσον, έχοντας πλεονέκτημα μόνο την κατάρτισή του μέχρι τότε.

Κομβικό σημείο ήταν η συνάντησή του στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και ενώ ο Στίβενσον είχε ξεχωρίσει σε επίπεδο παίδων, με τον Σοβιετικό προπονητή πάλης Αντρέι Τσερνιοβένκο, που είχε αναλάβει αρχιπροπονητής του αναπτυξιακού προγράμματος πυγμαχίας, ο οποίος τον κάλεσε στην Αβάνα. Υπό την καθοδήγησή του, πρωτοεμφανίστηκε σε αγώνες ανδρών το 1969, όντας μόλις 17 ετών. Η σπουδαία καριέρα του μόλις άρχιζε…

Η αγωνιστική του δύναμη, η άνεση με την οποία ξάπλωνε τους αντιπάλους του στο παρκέ, ήταν απαράμιλλη. Αλλά η μεγαλύτερη αξία του Στίβενσον δεν ήταν εντός ρινγκ και προπαντός, δε μετριόταν με λεφτά. Η κυριαρχία του έκανε πολλούς να αναρωτιούνται ποιος ήταν ο καλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών, και τους ενθουσίαζε το ενδεχόμενο ενός αγώνα μεταξύ του Κουβανού εναντίον του Μοχάμετ Άλι, πιθανότατα το σπουδαιότερο αμερικανό πυγμάχο -και καλύτερο μποξέρ στα χρονικά του επαγγελματικού αθλητισμού. Πολλοί μάνατζερ προσπάθησαν πολλές φορές να κλείσουν μια αναμέτρηση μεταξύ των δύο, ενώ τα μάτια τους έκαναν δολάρια στη σκέψη του κέρδους που θα τους έφερνε ένα τέτοιο αγωνιστικό γεγονός.

Η σκέψη αυτή όμως σκόνταψε στην άρνηση και τις αρχές του Τεόφιλο Στίβενσον, που δεν ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει τη χώρα του και να γίνει επαγγελματίας πυγμάχος, όσο μεγάλο κι αν ήταν το δέλεαρ από την πλευρά των μάνατζερ. Οι τελευταίοι έφτασαν μάλιστα στο σημείο να του προσφέρουν ακόμα και το αστρονομικό ποσό των πέντε εκατομμυρίων δολαρίων, για να κάμψουν τις αντιστάσεις του, παίρνοντας την εξής αποστομωτική απάντηση από τον ίδιο.

“Δε θα αφήσω ποτέ τη χώρα μου για ένα εκατομμύριο δολάρια ή περισσότερα. Τι είναι εξάλλου ένα εκατομμύριο δολάρια απέναντι στην αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών;”

Τότε το περιοδικό Sports Illustrated κυκλοφόρησε με τον πολύ γλαφυρό τίτλο “προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος”. Κάτι που προφανώς δεν μπορούσαν να αντιληφθούν, με το δικό τους αξιακό κώδικα.

Ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός υποκλίθηκε στα πόδια του προσφέροντάς του αρκετά δέλεαρ για να τον κερδίσει. Εκείνος του έδωσε μια γροθιά και τον έβγαλε νοκ άουτ… Όπως ο ίδιος δήλωσε, δεν ήθελε να προδώσει την αγάπη του κουβανικού λαού. Όπως έλεγε σε κάθε ευκαιρία ο ίδιος, δεν το μετάνιωσε ποτέ…

Αυτή του η απάντηση έμεινε στην ιστορία. Με μια απλή φράση έβγαζε “νοκ άουτ” όσους πίστεψαν ότι τα πάντα “πουλιούνται και αγοράζονται”, ακόμη και η αξιοπρέπεια ενός αθλητή πιστού στα ιδανικά του σοσιαλισμού και στην αγάπη του λαού του.

Ο Τεόφιλο Στίβενσον ήταν και είναι ο κορυφαίος ερασιτέχνης πυγμάχος όλων των εποχών. Κι αν αρνήθηκε να γίνει επαγγελματίας, το έκανε για να μην κηλιδώσει το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του: Την αγάπη του κόσμου και την αγάπη του για την Κούβα. Όρθιος μέχρι τέλους…