Δεν έχει βγει μέχρι σήμερα κάποια ποιητική ή επιστημονική διάνοια που να με (ή και να μας) πείσει ότι ο Ηλιος δεν είναι εξ ορισμού ζωοδότης του πλανήτη μας. Πού να το φανταστεί λοιπόν κανείς ότι θα βγαίνανε επίσημες και ημιεπίσημες ανακοινώσεις και ερμηνείες ότι φταίει η μεγάλη ηλιοφάνεια στα φωτοβολταϊκά, αλλά και άλλες πανάκριβες και καινοτόμες επίσης εναλλακτικές πηγές Ενέργειας, για το φοβερό και τρομερό μπλακάουτ σε δυόμισι ευρωπαϊκές χώρες. Δεν έχουν τον θεό τους οι καπιταλιστές, που τα κάνουν σκατά όποτε χτυπάει κόκκινο η λαιμαργία τους για κέρδη και ιδιωτικοποιούν τις ίδιες τους τις σάρκες, και μόλις σε δουν να υποφέρεις από τα ίδια τους τα έργα, το ρίχνουν στην …επικοινωνία προς ηλίθιους. Πουλάνε το ένα αίτιο πίσω από το άλλο, για να κρύψουν τις αντιλαϊκές πομπές της κυρίαρχης πολιτικής τους, υποτιμώντας τη νοημοσύνη ανθρώπων που έχασαν μα τη ζωή τους, μα τα λεφτά και την υπομονή τους, ακούγοντας από τρανζιστοράκια και πλατφόρμες των θηρίων ότι φταίει η ταλάντωση του καιρού, και το ίδιο το φως βρε αδερφέ, για το σκοτάδι. Δεν ξέρω ποιος τα πίστεψε όλα αυτά σε έναν κόσμο όπου η επιστήμη είναι υπόθεση του δύστροπου γείτονα, των φανατισμένων της άγνοιας, του κάθε πάνσοφου ξερόλα, που πουλάει την ανεπάρκεια και ενδεχομένως τον φασισμό του σε συσκευασία αντιεμβολιαστικών εμβολίων.
Μπούχτισα με τη χαοτική επίσημη, ημιεπίσημη και ανεπίσημη παπαρολογία μετά από κάθε καταστροφή, και την κακοήθεια μιας μεσσιανικής απολίτικης συνωμοσιολογίας που – προσοχή – όχι επειδή δεν ξέρει, αλλά επειδή κρύβει το γιατί, σε πέντε δευτερόλεπτα κατέπεσε το ενεργειακό σύστημα της Ιβηρικής και της νότιας Γαλλίας. Είμαι ζώο πολιτικό, και ευτυχώς και δημοσιογραφικό. Το πρώτο μού επιτρέπει να κατανοώ πως τα κέρδη δεν είναι ποτέ αγαθοεργά, και το δεύτερο πως η απλή αλήθεια της πραγματικότητας, όσο τρομακτική κι αν είναι, κρύβεται κυριολεκτικά στα ψιλά. Και ψιλά στη δικιά μου τη δουλειά λέμε αυτά που δεν φωτίζονται επαρκώς, για μια σειρά από λόγους, που χονδρικά αρχίζουν από τη σκοπιμότητα και φτάνουν έως την ανεπάρκεια. Θα σας πάρω μαζί μου σ’ ένα από τα ψιλά του τρανταχτού αυτού μπλακάουτ, που – ας μην ξεχνάμε – ακόμα και από τον πανικό κόστισε πέντε ζωές ανθρώπων. Τόσες μάθαμε δηλαδή…
Ο μεγάλος πανικός αυτών των πολιτών της ευρωενωσιακής αγοράς, αφού ξεπέρασαν εγκλωβισμούς ασανσέρ, σταματημένα τρένα, καθηλωμένα αεροπλάνα, ακινητοποιημένα αμάξια, ήταν η έλλειψη μετρητών για ένα μπουκάλι νερό, για ένα μπουκάλι γάλα. Απελπισμένοι, με κάρτες πλαστικές ανά χείρας, αιχμάλωτοι στον ιστό μιας θεόρατης ηλεκτρονικής αράχνης, που εξουδετέρωσε την έστω και ανταλλακτική αγοραστική και επικοινωνιακή τους ικανότητα και τους άφησε νηστικούς και διψασμένους, μια στρατιά από εκατομμύρια πλούσιους ζητιάνους, ακυρωμένους ως πολίτες λόγω ελλείψεως μετρητών. Δεν λέω πως δεν βρέθηκαν κάποιοι που έδωσαν ένα μπουκαλάκι νερό τζάμπα λόγω έκτακτης ανάγκης, αλλά εκατομμύρια συνευρωπαίοι μας, την τύφλα μου μέσα, δεν ξέρω αν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά ανάμεσα στο πραγματικό και στο πλαστικό χρήμα. Πέρα από φιλοσοφίες και πολιτικές αναλύσεις, η πραγματικότητα του σαπισμένου καπιταλισμού δείχνει ότι πλέον τα μετρητά είναι υπόθεση των πλουσίων, που τα συγκεντρώνουν, τα συσσωρεύουν, την ίδια στιγμή που ελέγχουν και το τελευταίο σεντ μας, διαδικτυακό και φακελωμένο. Σκεφτείτε πόσο περήφανοι σας λένε ότι πρέπει να είστε που όλα πια γίνονται με άυλα πορτοφόλια που νομίζετε ότι έχετε!
Και εκεί που σκεφτόμουν αν πρέπει να φωτίσω ή όχι αυτό το δημοσιογραφικό ψιλό για τα ψιλά, μπας και ακουστεί, σαν εκείνες τις ακροδεξιές σκοταδιστικές κορόνες περί πλαστικού χρήματος κ.λπ. κ.λπ., έρχεται ένας μεγαλοκαπιτάλας, νονός όπως λένε, των αναδυόμενων αγορών, όπως η αστική Ελλάδα, τρομάρα μας, ονόματι Μαρκ Μόμπιους, που δεν ξέρει τι έχει, ούτε πόσα βγάζει από κάθε κρίση και αβεβαιότητα, σαν κι αυτή της εποχής μας της τραμπικής. Ο Βρετανός επενδυτής, λοιπόν, που έχει και το παρατσούκλι φαλακρός αετός, ο οποίος εκτός από φαλακρός είναι και δισεκατομμυριούχος, δήλωσε μόλις προχτές στο ιερό για τους λεφτάδες πρακτορείο ειδήσεων «Μπλούμπεργκ» ότι «σε αυτό το στάδιο τα μετρητά είναι ο βασιλιάς. Το 95% των χρημάτων μου σε κεφάλαια είναι σε μετρητά». «Αυτήν τη στιγμή πρέπει να κρατήσουμε τα μετρητά», οι πλούσιοι εννοεί, «και να είμαστε έτοιμοι να κινηθούμε όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή»! Ο Τύπος βρίσκει ότι η εποχή έχει αβεβαιότητα, το επενδυτικό κλίμα είναι αρνητικό για εμπορικές διαπραγματεύσεις για τους επόμενους έξι μήνες, αλλά και ότι έχει δίκιο όποιος λέει ότι εδώ και τρεις δεκαετίες τα πράγματα δεν πάνε για τους λεφτάδες όσο καλά θα θέλανε.
Στην αρχή, όταν έμαθα τι είπε αυτός ο «δεν ξέρω πού να βάλω τα λεφτά μου», κολακεύτηκα. Συμβούλεψε τους ομοίους του να κρατάνε τα πάντα σε μετρητά, όπως και εγώ προσπαθώ, χρόνια τώρα, να πείσω τον γιο μου και τους συνομηλίκους του όχι να πάρουν ζακέτα μαζί τους, που λένε οι μαμάδες, αλλά να μη μένει ποτέ χωρίς λίγα μετρητά απάνω του, για να μην κρεμαστεί από το ηλεκτρικό και την κάρτα για ένα ποτήρι νερό, να μην μπορεί να μπει σε λεωφορείο, και άλλα τέτοια που με κάνουν να ακούγομαι κυριολεκτικά αρχαία. Η αλήθεια είναι πως αυτός είναι φαλακρός δισεκατομμυριούχος, και εμένα μου πέσαν τα μαλλιά ακούγοντας και διαβάζοντας ιστορίες για τα προβλήματα των φτωχών σε μετρητά συνανθρώπων μου στη δυτική άκρη του ευρωπαράδεισου. Ψάχνω κάπου να κρατηθώ από την κουλτούρα όχι της αποταμίευσης και της επενδυτικής ευκαιρίας, αλλά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του ανθρώπου που ζει και έστω υποαμείβεται από τη δουλειά του. Πίσω, παλιά, πολύ παλιά, και όχι μόνο στη δικιά μας την κουλτούρα, οι ζωντανοί φρόντιζαν να βάλουν ένα νόμισμα στα χείλη του νεκρού για να πληρώσει τα περατατζίδικα στον Χάρο. Τι να πω ρε σύντροφοι, όταν στην καρδιά της αγοράς που ζούμε κινδυνεύουμε να συναντήσουμε τον Χάρο επειδή μας λείπει ένα κέρμα και επειδή η ζωή έχει θυσιαστεί στον βωμό του ΑΤΜ. Ηρθε η ώρα να προσέχουμε τα ψιλά. Και στο διάβασμα και στην τσέπη.
