“Συλλεκτικό…”

Κρεμασμένο σε ειδικές κατασκευές διάσπαρτες σε διάφορα σημεία της πόλης για να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του κόσμου όσο βρίσκονταν  έξω από το σπίτι του.

Ή κρεμασμένο σε κάποιον τοίχο Δημόσιου κτιρίου για την εξυπηρέτηση του συναλλασσόμενου πολίτη.

Κουβέντες σύντομες για θέματα γραφειοκρατικά, διαδικαστικά, επαγγελματικά.

Κουβέντες μακρόσυρτες, αναλύσεις, διαφωνίες σε θέματα οικογενειακά.

Κουβέντες γεμάτες αγωνία κάποιες φορές έξω από νοσοκομεία, για θέματα Υγείας και την έκβασή τους.

Στο ένα χέρι το ακουστικό κολλημένο στο αυτί και στ’ άλλο  ένα μολύβι και χαρτί μην τυχόν και μεταφερθεί λαθεμένα κάποια ιατρική υπόδειξη, κάποια παραπομπή.

Κουβέντες ατελείωτες, ψιθυριστές, σαν μια συμφωνία ανάμεσα στον ομιλούντα και τα πλαϊνά προστατευτικά. Κουβέντες που έμοιαζαν να στάζουν μέλι σε μιαν αμφίδρομη ερωτική εξομολόγηση δύο νέων κι αλίμονο στον επόμενο «πελάτη» του καρτοτηλέφωνου.

Κουβέντες κάτω από ένα κασκέτο και πίσω από όρθιους γιακάδες-όπως κάποτε των χαφιέδων μιας άλλης εποχής-σε μια «συνωμοσία» με το εχέμυθο μηχάνημα.

Επικοινωνία…

Όσο πιο παλιά τόσο δύσκολή μα εφικτή.

Σήμερα τόσο εύκολα, μα και απολύτως καταχρηστικά.

Καρτοτηλέφωνο…

Κυρίαρχη παρουσία σ’ έναν τοίχο εκεί όπου απόμεινε,  σαν μια θύμηση του χθες και μια σφραγίδα με μελάνη αμφισβήτησης για την εξέλιξη του σήμερα.

Συλλεκτικό..!

Μαζί και οι τηλεκάρτες που κιτρινίζουν στη μοναξιά τους και γεμίζουν κάποια συρτάρια με τοπία, κτίρια, πρόσωπα και μνήμες.

Αμέτρητες τηλεκάρτες συλλεκτικές πια κι αυτές, όπως και η ανθρωποκεντρική ακόμα τότε καθημερινότητα την οποία υπηρετούσαν…

Χρύσα Μπαΐρα