Πρωτομαγιά, η μέγιστη μέρα της εργατικής τάξης

Την πρώτη Μάη γιορτάζεται η παγκόσμια μέρα των εργατών που στην πραγματικότητα αποτελεί μία καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου η οποία αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην  νεότερη εποχή. 

Τον Μάιο του 1886 τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγου ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο 8 ωρών και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι 80.000 απεργοί, παρακολουθούσαν τους ομιλητές ηγέτες των σωματείων. Σε μία στιγμή μιας ομιλίας μία χειροβομβίδα εκτοξεύτηκε προς τη δύναμη των παρακολουθούντων αστυνομικών και σκότωσε 7 αστυνομικούς. Ίσως να μην υπήρξε μέχρι τότε μεγαλύτερη προβοκάτσια… Αμέσως οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως τους διαδηλωτές. Ακόμα δεν διευκρινίστηκε ο αριθμός των νεκρών εργατών. Η διεθνής προβολή αυτού του κορυφαίου γεγονότος δημιούργησε τα θεμέλια της εργατικής πρωτομαγιάς ως εργατικής γιορτής.

Από τότε πέρασαν σχεδόν κοντά 140 χρόνια. Χρόνια με μεγάλα και μικρότερα γεγονότα που αποδείκνυαν εμπεριστατωμένα  το συμπέρασμα του κορυφαίου ηγέτη Καρλ Μαρξ, ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μία ιστορία ταξικών αναμετρήσεων.  Από την ημέρα εκείνη που ο μεγάλος αμερικανός λογοτέχνης Τζακ Λόντον περιέγραψε στο λογοτεχνικό του έργο «σιδερένια φτέρνα», υπήρξαν μια σειρά ταξικών αναμετρήσεων με μάχες, νίκες και ήττες που αυτές οι αναμετρήσεις αναδεικνύουν περίτρανα το γεγονός, ότι ο πόλεμος μεταξύ της εργατικής τάξης και της αντιπάλου του αστικής τάξης δεν τελείωσε και όχι μόνο…

Καταδεικνύει ότι παρά τις ήττες των μαχών της εργατικής τάξης, αυτή καθημερινά αποδεικνύει πόσο νέα και ακμαία είναι, σε αντιδιαστολή με τους αστούς που ζέχνουν την πυώδη σαπίλα τους και που δείχνουν την εξαλλοσύνη τους και την αγωνία τους για το άρπαγμα της εξουσίας πάση θυσία.  Δεν τους ενδιαφέρει το μέλλον της ανθρωπότητας, παρά μόνο το δικό τους εγωιστικό και παράλογο παρών. 

Όμως, ο τροχός της ιστορίας όσο αργά και να γυρίζει το μέλλον τους το ‘χει προδιαγεγραμμένο. Τους έχει μια μεγάλη θέση στον τενεκέ των σκουπιδιών. Δεν κατάλαβαν ότι ενώ αυτοί  νοιάζονται μόνο για την τσέπη τους, οι εργάτες νοιάζονται για τις μελλούμενες γενιές. 

Δεν έβγαλαν ακόμα τα συμπεράσματά τους; Ποιο πρόβλημα έχει λύσει ο καπιταλισμός;  Όχι μόνο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, αλλά αντιθέτως έχει λεηλατήσει τον πλανήτη. Έχει δισεκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια. Έχει δημιουργήσει τρόπους ζωής και μοντέλα καταναλωτισμού που είναι ασύμβατα με την πραγματικότητα. Έχει δηλητηριάσει τα νερά, τους ωκεανούς, τα ποτάμια, τις θάλασσες, την ατμόσφαιρα, τη γη… Έχει δημιουργήσει μία απίστευτη σπατάλη πόρων που δεν μπορεί κανείς να περιγράψει. Για πόσο θα μας φτάσει το πετρέλαιο; Για πόσο το φυσικό αέριο; Για πόσο θα υπάρχουν οι φυσικοί πόροι;  Τι θα μείνει από το στρώμα του όζοντος; Τι θα μείνει από το οξυγόνο στη γη;  Τι θα γίνει με το διοξείδιο του άνθρακα;

Μπορεί κανείς να θέσει χιλιάδες ερωτήματα που δεν μπορεί να υπάρξει λογική απάντηση και για όλα αυτά ευθύνεται ο καπιταλισμός.  Έτσι πράγματι μετά τη μεγάλη ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και την ανατροπή του σοσιαλισμού, εκεί που πήγε να ορθοποδήσει ο άνθρωπος, η εργατική τάξη συνειδητοποίησε ότι δεν χάθηκε ο πόλεμος. Μια μάχη χάθηκε, έστω και σοβαρή.

Το μέλλον είναι μπροστά, που έστω και καθυστερημένα έρχεται σιγά-σιγά και θα ‘ναι πιστό τώρα ραντεβού του.  Και δεν μπορεί κανείς να μην το βλέπει μέσα από τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις μνήμης των γεγονότων του Σικάγου.  Και σας το λέω με όλη μου την καρδιά ότι δεν υπάρχει καλύτερη πατρίδα από τη μνήμη…

Τάσος Σεβαστιάδης