Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια (Λεφτά υπάρχουν)

Πριν τις εκλογές του 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίαζε τη Νέα Δημοκρατία και την κυβέρνηση που θα σχημάτιζε ως μια dream team άριστων που θα έβαζαν ένα τέλος στην αναξιοκρατία και τις σπατάλες. Έξι χρόνια μετά μετράμε ήδη δώδεκα παραιτήσεις με αφορμή σκάνδαλα – η τελευταία αφορά την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ – οι οποίες έπληξαν τον ακροδεξιό κορμό της κυβέρνησης. Έναν κορμό που διατράνωνε το πόσο περήφανος είναι για τις αξίες του.

Πετυχημένα ο Νίκος Δήμου στο “Ειρωνικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας” αναφέρει πως το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” είναι ένα σύνθημα που υιοθετείται από ανθρώπους που έχουν πουλήσει την πατρίδα τους, δεν έχουν το θεό τους και κερατώνουν τις γυναίκες τους. Αναδεικνύει με αυτό τον τρόπο την υποκρισία της μετεμφυλιακής δεξιάς, η οποία πίσω από τους πομπώδης λόγους έκρυβε μάσα, ρεμούλα, απάτες. Φάγανε, φάγανε, φάγανε αναφέρει η ταινία “Υπάρχει και φιλότιμο” για τον Γκρούεζα, έναν άνθρωπο που είναι του κόμματος και δε χρειάζεται να δουλέψει. 

Και σήμερα βλέπουμε τον “φραπέ”, τον “χασάπη” και άλλους εθνικόφρονες να διαμαρτύρονται για παρακρατήσεις των επτακοσίων ευρώ ενώ έχουν κυριολεκτικά φάει τριάντα χιλιάδες, ενώ κάθονται στον καναπέ, όπως αναφέρουν. Είναι οι ίδιοι που θα κατηγορούσαν το σπάταλο δημόσιο, τους αιώνιους φοιτητές, τα νοσοκομεία, και θα υμνούσαν τον αποτελεσματικό ιδιωτικό τομέα στον οποίο εργάζονται σκληρά. Και όντως είναι δύσκολο να περιφέρεις το ζωντανό πτώμα σου σε κάθε εκδήλωση, να γλύφεις τον κάθε σιχαμένο πολιτευτή, να φοράς ένα ψεύτικο χαμόγελο. 

Είναι πιθανά οι ίδιοι που το 2015 ήθελαν να “μείνουν Ευρώπη” και να σώσουν την πατρίδα (δηλαδή τις καταθέσεις από τα φαγωμένα λεφτά) όχι απέναντι σε ένα ερώτημα, όχι απέναντι σε ένα δημοψήφισμα, όχι απέναντι σε μια δημιουργικά ασαφή κυβέρνηση. Δε φοβήθηκαν αυτά, αλλά τη δυναμική μιας μεγάλης μάζας κόσμου που (έστω και με λανθασμένα κριτήρια και φρούδες ελπίδες) αμφισβητούσε τους Γκρούεζες και τις επιταγές τους. 

Κατά αναλογία το ίδιο τρομοκρατημένοι ένιωσαν και μετά την υπόθεση του εγκλήματος στα Τέμπη.  Γενικά σε κάθε περίσταση που η κατάσταση φαίνεται να ξεφεύγει από τον έλεγχό τους τρέμουν, τρέμουν στην ιδέα πως δε θα μπορέσουν να συνεχίσουν να τρώνε και να μη τους κυνηγάει κανείς. Και από ό,τι αποκαλύπτεται, γιατί τη μεγάλη εικόνα δεν την έχουμε ακόμα καθώς υπάρχουν και μεγάλα έργα, open mall, μαρίνες, γήπεδα, μη κρατικά πανεπιστήμια, και άλλα όπου μπορούν να τρώνε με χρυσά κουτάλια, τελικά λεφτά κυκλοφορούν, απλά όχι σε συνταξιούχους, υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς, εργάτες και κανονικούς αγρότες. 

Για όλους αυτούς υπάρχει η ευρωπαϊκή ένωση και οι δεσμεύσεις μας. Βέβαια και για τους άλλους υπήρχαν αλλά τα πρόστιμα θα τα πληρώσουμε όλοι μαζί. Και ας μη τα φάγαμε όλοι μαζί όπως έλεγε και ο εγγονός ενός δικτάτορα. Γιατί όντως όσο γραφικός και αν ήταν ο ΓΑΠ, λεφτά όντως υπήρχαν. Απλά επέλεξαν, όπως και ο ίδιος στη συνέχεια, να τα δίνουν στην παρασιτική οικονομία, είτε νόμιμη είτε παράνομη. Οπότε κάθε φορά που θα περιμένετε στα επείγοντα για να βρεθεί γιατρός, κάθε φορά που θα βλέπετε κενά στο πρόγραμμα του σχολείου, κάθε φορά που δε θα έχετε να πάρετε τα φάρμακα από το φαρμακείο, να θυμάστε ότι δε φταίει ο κουλουράς που δεν έκοψε απόδειξη ή η γιαγιά που πουλάει κάλτσες στη λαϊκή, αλλά ο κάθε απατεώνας και λαμόγιο που εισπράττει τριάντα χιλιάδες ευρώ στον καναπέ του για τις υπηρεσίες του στο κόμμα και το έθνος. 

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης