Ιστορίες καθημερινής συστημικής τρέλας (Ελλάδα 0.0)

Η Ελλάδα ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Αυτό είχε δηλώσει κάποια στιγμή ο προηγούμενος κυβερνητικός εκπρόσωπος, χαρίζοντας στιγμές γέλιου στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και υλικό στην Ελληνοφρένεια και το Luben. Το κωμικοτραγικό αυτό αφήγημα έχει στηθεί γύρω από το πρόγραμμα Ελλάδα 2.0 και τον υπουργό Πιερρακάκη, το αφήγημα της ψηφιακής μεταρρύθμισης και του επιτελικού κράτους. Και η αλήθεια είναι πως μια μερίδα hipster μεσοαστών τσίμπησε, αγνοώντας πως ένας νεοφιλελεύθερος δε θα έφτιαχνε ποτέ κάτι από το οποίο δε θα είχε κάτι να κερδίσει. Ο ίδιος και όχι ο λαός. 

Αυτό έγινε αρκετά ξεκάθαρο με το έγκλημα στα Τέμπη όπου το κράτος που ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, το ψηφιακό επιτελικό κράτος δεν κατάφερε να αποτρέψει δύο τρένα να κινούνται στην ίδια ράγα. Και από τότε η κυβέρνηση δε μας απογοητεύει, καθημερινά αποδεικνύει για πιο λόγο υπάρχει το επιτελικό κράτος και η ψηφιακή μεταρρύθμιση: για να μπορούν να κλέβουν πιο εύκολα και με μεγαλύτερη ασφάλεια. Έτσι, με εύκολο τρόπο ξένα χωράφια μετατράπηκαν σε βοσκοτόπια, ανύπαρκτα πρόβατα θανατώθηκαν λόγω ευλογιάς, δέκα στρέμματα μετατράπηκαν σε τετρακόσια, μηδέν αρνιά σε χιλιάδες, τυχερά δελτία τζόκερ άλλαξαν γρήγορα χέρια. 

Όλα αυτά δεν είναι υποθέσεις, ακούστηκαν στην εξεταστική επιτροπή, και μάλιστα ακούστηκαν με περισσό θράσος και ύφος χιλίων καρδιναλίων, ο Μάκης, ο χασάπης, η κυρία Ferrari δήλωναν άγνοια, ότι δε τους ενδιαφέρουν τα λεφτά, ότι δεν ξέρουν πώς αυξήθηκαν τα εισοδήματά τους, ότι δε θυμούνται τι παραγωγή είχαν, δε θυμούνται πόσες φορές έπιασαν το τζόκερ και ότι, εκτός από μια ελληνική εκδοχή του Batman, είναι και αυθεντικοί αγρότες. Βέβαια, όταν λειτουργεί το επιτελικό κράτος δε χρειάζεται ν’ αγχώνεσαι, τα φροντίζει αυτό για σένα, γι’ αυτό και όλοι αυτοί δε θυμούνται τίποτα. 

Για εμάς, όμως, που θυμόμαστε, υπάρχει ένα πρόβλημα. Πριν μια δυο εβδομάδες ένα ζευγάρι φίλων μου μού έλεγε ότι προσπαθούν να παντρευτούν με πολιτικό γάμο, αλλά τους μπλόκαρε η γραφειοκρατία εδώ και ενάμιση μήνα. Και οι δύο εργαζόμενοι στο νοσοκομείο και το ψηφιακό κράτος δε μπορούσε να εκδώσει δύο πιστοποιητικά. Λίγες μέρες μετά διαπίστωσα μια συναλλαγή στην κάρτα της εθνικής τράπεζας την οποία δεν είχα κάνει ποτέ. Παρόλο που το αντιλήφθηκα άμεσα, ακόμα δεν έχω καταφέρει να ακυρώσω μια συναλλαγή που δεν έκανα ποτέ. Το ψηφιακό κράτος είναι πολύ καλό για να προστατεύει τον κάθε απατεώνα, από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο, αλλά ποτέ το θύμα.  

Ο τίτλος του άρθρου είναι δανεισμένος από μια ισπανική ταινία με έξι ιστορίες εκδίκησης. Θυμάμαι να τη βλέπουμε με μια παρέα ειδικευόμενων τότε στην Πάτρα και να πανηγυρίζουμε σε κάποιες σκηνές όπου ο εκάστοτε ήρωας προσπαθούσε με ένα χαοτικό τρόπο να απαντήσει στην παράνοια της καθημερινότητας. Πέρασαν δέκα χρόνια και η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει την τέχνη. Μόνο που εδώ μας κλέβουν σε ζωντανή μετάδοση και δεν παρατηρείται καμία αντίδραση, ούτε μαζική ούτε χαοτική. 

 

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης.