Φουτουριστικός μιλιταρισμός

Η πιο αγαθή προσέγγιση του σκουπόξυλου είναι στο παραμύθι που το καβαλάει η μάγισσα και πετάει. Κι όμως, η βαθύτερη κοινωνική φθορά και αποσύνθεση, αποτέλεσμα μακρόχρονης κυριαρχίας της αστικής τάξης, εν καιρώ τυπικά ειρήνης, κατάφερε να βρωμίσει αυτή καθαυτή την έννοια της καθαριότητας στον δημόσιο χώρο. Σαν κακιά μάγισσα, η κυρίαρχη καταναλωτική ιδεολογία θεωρεί το κράτημα του σάρωθρου ως την έσχατη υποτίμηση. Είναι μια πλευρά της προπαγάνδας όσα κουβεντιάστηκαν για τον Άγνωστο Στρατιώτη και την Πλατεία Συντάγματος, καθόλου ορατή με γυμνό μάτι. Από δεξιά κι αριστερά στόματα εκτοξεύθηκε ως λογικοφανές ένα ακατανόητο μείζον ζητούμενο, ποιος θα επιβαρυνθεί, δήμος, υπουργείο κ.λπ., την αγγαρεία του καθαρισμού, ώσπου εμφανίστηκαν και οι ατομικές επικοινωνιακές σκούπες με φαράσια. Αν εμβαθύνει κανείς στο υπόστρωμα αυτού του τεχνητού ζητήματος, θα δει πως μια αόρατη, ανώτερη φυλή απροσδιόριστων αξιωματούχων αντιμετωπίζει πλήθη και διαδηλωτές ως ρυπαντές και επιδαψιλεύει στον εαυτό της την αξίωση κάποιοι άλλοι, οφθαλμοφανώς κατώτεροι, να καθαρίζουν το χώμα που πατάει.

Για να το κάμω πιο λιανά, φαντάζομαι διαγκωνισμό φαντάρων υπηρετούντων ας πούμε στο ανακαινισμένο πεντάγωνο, για το ποιος θα καθαρίζει καμπινέδες και ποιος τις εντυπωσιακές γυάλινες επιτύμβιες στήλες. Στο ένα μέσα με τα σκατά η αγγαρεία, στο άλλο έξω με αντίπαλο τη σκόνη, τα ζαλισμένα έντομα, και τη γλίτσα από το καυσαέριο. Τελικά όσο πιο βρώμικη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο πολύ μιλάει για καθαριότητα και διαφάνεια και ψάχνει να βρει αποσμητικά για την μπόχα. Οποιος θυμάται τις καθαρίστριες στους δρόμους για το δίκιο τους, κι έχει ακούσει για τα δουλεμπορικά γραφεία κι έχει καταλάβει τι ψηφίστηκε με το 13ωρο, ξέρει ότι ο τόπος πήγε ένα… βήμα μπροστά, σαν να πέρασε από το βρώμικο ψωμί στο βρώμικο παντεσπάνι. Η επίσημη πολιτική σκηνή καταφέρνει σχεδόν σε καθημερινή βάση να κατασκευάζει μια ατζέντα, τόσο μακριά, τόσο πέρα από τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων, των εργαζομένων, των παιδιών, των ανήμπορων, ώστε σιγά σιγά ο λαός να περιθωριοποιεί τον ίδιο του τον εαυτό και να αισθάνεται ανεπίκαιρος αν δεν την συζητάει.

Ποιος θα μιλήσει για τα κενά στα σχολεία, όταν μπορεί να κουβεντιάσει τον δάσκαλο που πήγε μόνο με πουκάμισο σε εθνικής γιορτής λειτουργία. Ποιος θα τολμήσει να μιλήσει για τα ασυνόδευτα προσφυγικά παιδιά, πρώτη καύσιμη ύλη εκμετάλλευσης από τους ανθρωπέμπορους, όταν ψάχνει τα δικά του εξορισμένα σε συμμορίες μπούλινγκ – αντιμπούλινγκ, μετά από συστηματική κακοποίηση κάθε έννοιας συλλογικότητας. Κι έτσι βλέπεις σχόλια για το ότι ο Αλέξης, εκτός από τις λέξεις παίζει και με τους αριθμούς, και τσίμπησε σαρανταέναν ακαδημαϊκούς για να κοντράρει το ποσοστό της αυτοδυναμίας του Μητσοτάκη στις εκλογές. Διαβολικά καλό, δεν λέω, αλλά άντε ν’ ανοίξεις αυτιά και μάτια για μια συζήτηση απλά πολιτική βρε αδερφέ, χωρίς φανφάρες. Με τούτα και μ’ εκείνα μια δυο ολόκληρες γενιές που κλαίγονταν για τα κινέζικα προϊόντα και την ποιότητά τους, πανηγυρίζουν που τα κινέζικα αυτοκίνητα φτάσανε ως εδώ, και σε καλύτερη τιμή, και δι’ αυτών εκδικούνται τις μερσέντες και τις πόρσε και τα τζίπια.

Ο Ύμνος εις την Ελευθερία, του Διονύση του Σολωμού, μεταφράζεται στην καθημερινότητα σε Ύμνο στη Χορηγία, του άλλου του σολομού, του Ατλαντικού, που συστήνεται σε κάθε δίαιτα, εγχώριας και μη ινφλουενσεριάδας. Θα μου πείτε ο Προμηθέας είναι μικρομεσαίος σε μορφή αγάλματος, χωρίς καμία απολύτως διευκρίνιση για το ποιος του τρώει σήμερα το συκώτι. Κι όποιος ασχοληθεί με τα όρνια που ρουφάνε τους κόπους των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, είναι κουτορνίθι. Αυτή τη στιγμή, σε οποιαδήποτε κουβέντα με νέους και νέες, που έχουν καινοτόμες ιδέες σε οποιονδήποτε τομέα, ο στόχος είναι ένας και σαφής. Να στηθεί η δουλειά, η επιχειρησούλα και να ρθει ένας μεγάλος να την αγοράσει και να την καταπιεί.

Η πραγματική βρωμιά, που βγαίνει πολύ δύσκολα πια, είναι τα κολλημένα παντού από τα κορμιά και τα μαξιλάρια μας, ως τα σπίτια και τα πεζοδρόμιά μας, από τα βουνά ως τις παραλίες μας κι από τα σχολεία ως τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία, Πωλητήρια. Ολα πωλούνται, όλα εκχωρούνται, κι όλο αυτό σε δηλητηριώδες περιτύλιγμα αξιοποίησης. Η λογική μπορεί να διαστρεβλωθεί πλέον σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται εθνική συμφέρουσα επιλογή να προσληφθούν καραβιές αλλοδαπών για να καθαρίζουν τις καλλιόπες των ιδιωτικών μας στρατοπέδων. Ξαναζούμε κοντολογίς τη θριαμβευτική διαστρέβλωση της καθαρότητας της άρχουσας τάξης. Που με πάθος χιλιάδες χρόνια τώρα, υμνεί τους 300 του Λεωνίδα, και θάβει 700 Θεσπιείς και 400 Θηβαίους που πέσανε στις Θερμοπύλες, χωρίς όχι να τους διδάξει, ούτε να τους μάθει καλά καλά η μάνα τους.

Όταν η καθαριότητα μπλέκει με τα στρατά, κι η χορηγία με την πατρίδα, τότε έχει μπει μπροστά η προπαγανδιστική μηχανή του φουτουριστικού μιλιταρισμού, ώστε στον πόλεμο που προϋπολογίζουν κι ετοιμάζουν, μάζες ολόκληρες να μπερδεύουν τον όλεθρο με την πίστα διαδικτυακού παιγνιώδους στοιχηματισμού επί της ζωής των άλλων.