Ειρηνοπερίστερο…

Ο Ρίτσος το Νόμπελ δεν το πήρε ποτέ. Ο Τραμπ διεκδικεί αυτό της ειρήνης, βγάζοντας σε τηλεοπτική δημοπρασία το «Πόλεμος και Ειρήνη», σαν προσωπικό επιχειρηματικό μελό αφήγημα, κι όχι βεβαίως σαν αριστούργημα της ρώσικης λογοτεχνίας. Παρά ταύτα μια ανάσα βαθιά από το ξέσφιγμα της αρπάγης του θανάτου, για όσο κρατήσει η ανάπαυλα – εκεχειρία – ειρήνη – κατάπαυση του πυρός στη Μέση Ανατολή, παίρνουν εκατομμύρια άνθρωποι. Αυτοί που ζουν με την αγωνία, τον φόβο, το βάρος νεκρών, αιχμαλώτων, παιδιών, που μεγαλώνουν εν πολέμω.

Επιμένω να λέω σε τούτη εδώ τη στήλη πως το περιστέρι, το ονοματισμένο της ειρήνης, είναι μοβόρικο πουλί. Από τη φύση του. Κουτσουλάει και ραμφίζει ακόμα κι αυτούς που το ταΐζουν. Κι επειδή ανάμεσα σε μεγαλοστομίες και βολικούς συμβολισμούς βάζουμε στο ειρηνοπερίστερο ένα κλαδί ελιάς, έχοντας συνηθίσει το αποτρόπαιο του μαζικού θανατικού των παιδιών, εγγύς ή όπου Γης, αυτή η ειρήνη μου θυμίζει cd κρεμασμένο από σχοινί. Πάνε κάπου είκοσι χρόνια που το πρωτοείδα στα μπαλκόνια ξεπατωμένων από το χρόνο πολυκατοικιών, στην Αχαρνών και στη Λιοσίων. Να στραφταλίζουν και να χορεύουν με τον αέρα, εκτυφλωτικά στην αντανάκλαση του ήλιου, τα σιντί κρεμασμένα στην πρωτευουσιάνικη απελπισία φτωχών τε και μεταναστών, είχαν προορισμό να διώχνουν τα περιστέρια και την επιθετική τους βρώμα. Αυτή η εικόνα του… αντιπεριστερισμού ήταν η ακριβώς αντίθετη μ’ αυτήν την ψευδοκοσμοπολίτικη εικόνα απομεινάρι της μαυρόασπρης ελληνικής ταινίας, με τους τουρίστες να πετάνε ψίχουλα μπροστά από τους ευζώνους και να γεμίζει το πλακόστρωτο του αγνώστου, με μια ειρηνευτική γκριζάδα από κουρνιασμένα περιστέρια και τις κουτσουλιές τους. Στα μπαλκόνια η αποτρεπτική ιαχή των άηχων σιντί «ξουτ», και στην τουριστική πλατεία το ίδιο ξουτ για να χαζέψει το τουρισταριό το σμήνος των φοβισμένων περιστεριών που απογειώνεται.

Τα περιστέρια ειρήνης ξεειρήνης αιχμαλωτισμένα σε κλουβιά για να απελευθερωθούν των Φώτων και να φέρουν φως από τα χέρια του παπά, θεωρούνται γενικώς πολύ ενοχλητικά πλάσματα, ενός ανώτερου – κατώτερου θεού, δεν ξέρω. Κι ούτε και περιμένω να κάτσουν μαζικά στο κεφάλι του Τραμπ, ή να ραμφίσουν τα κρανία του Νετανιάχου, κάποιου εμίρη, ή κάποιου στριμωγμένου διαπραγματευτή. Πριν ακριβύνουν τα ψίχουλα και γίνει το σουσάμι των κουλουριών χαβιάρι, η Βουλή των Ελλήνων εδώ και χρόνια ξόδεψε κάμποσα λεφτά για να απαλλάξει τη στέγη και τα μάρμαρά της από τα περιστέρια. Στο ίδιο αυτό βουλευτήριο κοιμάται από το 2015 η απόφαση για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, «αδιατάρακτη» από σιντί, κουτσουλιές και κομματικά ραμφίσματα.

Τα μικρά περιστέρια, τα πιτσούνια, τα εκτιμούσαν ανέκαθεν Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Ινδοί, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ασε που τα τρώγαν και τα τρώνε ακόμα ως πιάτα γκουρμέ. Άγρια τα περιστέρια και μοβόρικα, αλλά αγριότερος ο άνθρωπος. Αν δεν ήταν ο Νώε, να στείλει δυο, να του γυρίσουν πίσω μ’ ένα κλαδί ελιάς στο ράμφος και να το ερμηνεύσει ως σταμάτημα του πολέμου που κήρυξε ο Θεός στην ανθρωπότητα, δεν θα μαθαίναμε ποτέ το πιάτο Ειρήνη, στις ανθρωποφαγικές πολεμικές περιόδους της Ιστορίας. Αγριος μύθος για πραγματικότητες όπως αυτή στη Γάζα, όπου οι ελιές ισοπεδώθηκαν για να συνεχίσει το έργο της βόμβας η πείνα.

Πάντως όταν ακούω σύντροφοι από συναδέλφους μου δημοσιογράφους πως την Ειρήνη στη Γάζα την οφείλουμε στον γαμπρό του Τραμπ, δεν ξέρω ούτε μπορώ να φανταστώ τι γεύση έχει το πιάτο πιτσουνάκια ειρήνης με ή χωρίς αγνό παρθένο… ελαιόλαδο και αίμα. Ψάχνω την ονομασία του πιάτου στον κατάλογο του εστιατορίου των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Το βρίσκω και γράφει «μπίζνες ας γιούζουαλ».