Γιώργου Δ. Μπίμη: “Ο χρόνος και η απόσταση”

Εκδόθηκε η καινούρια ποιητική Συλλογή του ποιητή και συγγραφέα Γιώργου Δ. Μπίμη, με τίτλο: “Ο χρόνος και η απόσταση”.

Σιγά- σιγά ξημερώνει η επόμενη μέρα κι όλα τα χρώματα της οικουμένης έλκονται από ένα μαγικό ερωτικό οίστρο, πλημμυρισμένο από αγαθότητα, από πνευματική γαλήνη και από καλοσύνη, που τα προτρέπει διακαώς να βαφτιστούν στο αναστάσιμο μήνυμα της υπερκόσμιας αλήθειας, στη γλυκιά ευσπλαχνία και στην αμερόληπτη δικαιοσύνη του αμερόληπτου ουρανού.
Όμως, τα μοτίβα της αμοιβαίας αγάπης, της συμπαράστασης και της συντροφικότητας, που αποζητούσαν εναγώνια τα ταπεινά και τα καταφρονημένα όντα της γης, μέσα σε τούτη τη θύελλα των κάλπικων υποσχέσεων και των απραγματοποίητων προσδοκιών, στέρεψαν και ένας βάναυσος αγέρας, γεμάτος αλαζονεία και εχθρότητα αποστάτησε και αλλαξοπίστησε, απειλώντας ξανά να κατεδαφίσει τον αιμόφυρτο και τον εξουθενωμένο κόσμο μας.
Τώρα, ποια πίστη και ποια ιδεολογία θα συγκρουστεί με την καθιερωμένη τάξη των πραγμάτων, για να προστατεύσει τον παραγκωνισμένο άνθρωπο, για να προασπίσει τις αξίες και τα παραδεισένια ιδανικά της καρδιάς του;

Εκκρεμότητα

Αυτό που προσδοκάς, δε θα το ζήσεις,
σού μήνυσε μια μοίρα κάποιο βράδυ
κι αλλιώτικα στον κόσμο να βαδίσεις,
για να ‘χεις στη ζωή κι εσύ μεράδι.
…..
Μυριάδες αναμένουν στην ουρά
κι αυτοί που αδιαφορούνε άλλοι τόσοι,
στα χέρια τους κρατάνε κι ένα γρόσι,
να δώσουνε πεσκέσι στη φρουρά.

Ποιο φρόνημα θα σμίξει τους ανθρώπους
που ανέχονται δυνάστες κι εξορίες,
που ψάχνουν λυτρωμό σε στέρφους τόπους,
που θρέφονται με σκάρτες ρητορείες;

Κι η κάθε τους λαχτάρα καταντάει
καρφί που τυραννά το χαύνο σώμα,
στ’ όσιο Φως που έσβησε στο χώμα,
το άπειρο μονάχα απαντάει.
……
Στο ψέμα σας δε θέλω πια να μείνω,
να στέργω, να κοπιάζω, να πεινάω,
να ζω μέσα στο πένθος και στο θρήνο
κι ένα θεό νεκρό να προσκυνάω…