Η παράδοση της Χίου από τους ντόπιους αστούς στους ναζί καταχτητές την Κυριακή 4 Μάη 1941

Στις 27 Απρίλη 1941 –  πριν 84 χρόνια – τα χιτλερο-ναζιστικά στρατεύματα – ανεμπόδιστα λόγω συνθηκολόγησης –  καταλαμβάνουν  την Αθήνα.

  Στις 23 Απρίλη 1941 ο στρατηγός Τσολάκογλου είχε – ήδη- υπογράψει στη Θεσσαλονίκη την άνευ όρων παράδοση της Ελληνικής στρατιάς Ηπείρου και Μακεδονίας -ενώ ακόμα το πολεμικό μέτωπο στην Ήπειρο ήταν σε εξέλιξη…- και ενώ είχε προηγηθεί η ηρωική Αντίσταση των στρατευμένων παιδιών της Ελλάδας στο Μακεδονικό μέτωπο κατά των Γερμανών ναζί που είχαν εισβάλλει στις 6 Απρίλη. 

Από την άλλη, η σύμμαχος της αστικής τάξης της Ελλάδας Μ. Βρετανία, που είχε αποστείλει ένα Βρετανικό Σώμα στρατού στην Ελλάδα, δεν πολέμησε κατά των χιτλερικών εισβολέων και δεν υπερασπίστηκε την Ελλάδα… Ήταν μόνο τα στρατευμένα παιδιά της Ελλάδας που αντιστάθηκαν, δίνοντας άνιση μάχη απέναντι σ’ έναν συντριπτικά πιο ισχυρό εχθρό, το Ναζί. 

  Το επόμενο βήμα των κατακτητών ήταν η συγκρότηση κυβέρνησης από Έλληνες αστούς πολιτικούς (που συνεργάστηκαν με τους χιτλερικούς ενάντια στο λαό) με επικεφαλής τον Αντιστράτηγο Γ.  Τσολάκογλου, σε τελετή  στις 30 Απριλίου 1941, στο κτίριο των Παλαιών Ανακτόρων, τη σημερινή Βουλή. Στη σύνθεσή της περιλήφθηκαν τα πιο αντιδραστικά στοιχεία: Ο ναύαρχος Σακελλαρίου, ο Μανιαδάκης – υφυπουργός Ασφάλειας επί Μεταξά – ο Κοτζιάς, ο Νικολούδης, ο Δημητράτος κ.λ.π.

  Κυβέρνηση που στήριξε όλος σχεδόν ο τότε αστικός πολιτικός κόσμος, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης είτε εγκατέλειψαν τη χώρα πηγαίνοντας στην Αίγυπτο και τη Μ. Βρετανία (όπως ο τότε βασιλιάς), παίρνοντας μαζί τους και το χρυσό της χώρας, είτε συνεργάστηκαν με τους κατακτητές στηρίζοντάς τους –οι γνωστοί και ως κουίσλινγκ- και στελέχωσαν τις κατοχικές κυβερνήσεις και τις κρατικές δομές. Στελεχώθηκε ένας κρατικός μηχανισμός εξόντωσης του λαού και ταυτόχρονα ήταν μηχανισμός διαφύλαξης και ενίσχυσης της αβυσσαλέας εκμετάλλευσης του λαού από τους αστούς που πλούτιζαν καταδικάζοντάς τον στην πείνα μέχρι θανάτου.

  Στη Χίο, οι αστοί πολιτικοί της, δεν μπορούσαν να κινηθούν σε διαφορετική κατεύθυνση… όσον αφορά τα κατοχικά τεκταινόμενα.

   Ο αστός Δήμαρχος (φιλικά προσκείμενος στην Αγγλία) Λεωνής Καλβοκορέσης  αναφέρεται – αποκαλυπτικά –  στη στάση τους, στο υπ’ αριθ. 987 τις 2 Ιούνη 1941 έγγραφο του Δήμου Χίου, συνταχθέν υπό του Δημαρχεύοντος κ. Ανδρέα Λαιμού, λόγω  της ασθένειάς του!!! Και το οποίο περληφθέν είς την υπ’ αρ. 112 από 3-6-1941 πράξιν της Διοικούσης τον Δήμον Επιτροπής. 

        Η Χίος παραδοθεί αμαχητί,  χωρίς να ριχτεί ούτε μία σφαίρα για την τιμή των όπλων! 

   Η ενδοτική  αντίληψη της τοπικής αστικής πολιτικής ηγεσίας και των στρατιωτικών αρχών ήταν απόρροια  της πολιτικής στάσης της  πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Ελλάδας, που κινήθηκε σε  γρήγορη συνθηκολόγηση και παράδοση της χώρας στους Γερμανούς ναζιστές εισβολείς ενώ ο εγγλέζικος στρατός εγκατέλειψε την Ελλάδα, αρχικά για την Κρήτη και από την οποία επίσης έφυγε το Μάη, όταν ο Κρητικός λαός με επικεφαλής τους κομμουνιστές αντιμετώπισαν τις χιτλερικές ορδές για την κατάληψή της.

  Ο  Δήμαρχος Χίου Λ. Καλβοκορέσης  γράφει:  «Οι Γερμανοί κατακτητές εθεάθησαν εις το στενόν Χίου- Οινουσσών (Στροβίλι), με τρία  σκάφη, εξ ών τά δύο αντιτορπιλικά  και το έτερον μεταγωγικόν ,με κατεύθυνσίν τον λιμένα Χίου, την  4ην απογευματινή της 4ην Μαΐου 1941, ημέρα της εβδομάδος Κυριακήν.1 

  Στην προκυμαία της Χώρας  τους ανέμεναν και τους  υποδέχτηκαν η πολιτική και στρατιωτική  αντιπροσωπεία παράδοσης της Χίου, αποτελούμενη από «το  Δήμαρχο Λεωνή Μ.  Καλβοκορέση, το Νομάρχη Χίου Θεμιστοκλή Αθανασιάδη, το  Διοικητή του Έμπεδου Χίου αντισυνταγματάρχη Δημήτριος  Μπακογιάννη, το Λιμενάρχη Χίου Άγη Αστεριάδη, μετά του πλοηγού Ιωάννη Νεαμονιτάκη, και του αναπληρωτή τελώνου Κώστα Καρδαμίτση».2

 Στο λιμάνι έφτασε « βενζινάκατος αποσπασθείσαν προφανώς έξ ενός των έξωθι του λιμένος κατεφθασάντων αντιτορπιλικών  πλέουσαν κατ’ ευθείαν προς ημάς, εξοπλισμένη δι’ ενός πολυβόλου επί της πρώρας επανδρωμένην από οκτώ ενόπλων στρατιωτών Γερμανών πεζών, και ενός επίσης Γερμανού αξιωματικού του ναυτικού. Την ώραν 5.45’ προσέγγισεν ή βενζινάκατος είς την αποβάθραν και απέβη ταύτης ο Αξιωματικός μετά των ενόπλων στρατιωτών. Ούτως πλησιάσας προς ήμας και μετά τας σχετικάς συστάσεις εδήλωσεν προς τον κ. Νομάρχην γνωρίζοντα την Γερμανικήν γλώσσαν, ότι όπισθεν των δύο αντιτορπιλικών τα οποία φέρουν την Ιταλικήν σημαίαν ευρίσκεται γερμανικόν μεταγωγικόν με δύναμιν χιλίων πεντακοσίων Γερμανών στρατιωτών οίτινες προτίθενται να καταλάβουν την νήσον και απευθυνόμενος προς τον στρατιωτικόν διοικητήν κ. Μπακογιάννη ερωτά εάν προτίθεται να αντιτάξη αντίστασιν, προσέθεσεν ότι η νήσος Λέσβος κατελήφθη ωσαύτως σήμερον υπό των Γερμανικών Στρατευμάτων και ότι τα ιταλικά αντιτορπιλικά ευθύς ως περατωθή η αποβόβασις του Γερμανικού Στρατιωτικού Σώματος θα απέλθωσι… Ο Στρατιωτικός διοικητής κ. Μπακογιάννης απήντησεν ότι μη διαθέτων ένοπλον δύναμιν πλέον των διακοσίων ανδρών δεν δύναται να προβάλη άμυναν, συνεπώς υποτάσσεται προ μεγαλυτέρας εναντίας δυνάμεως. Είτα ήμείς ως Δημαρχών Χίου εδηλώσαμεν εκ μέρους της πόλεως και της νήσου ότι(…) οι κάτοικοι είναι φιλήσυχοι και νομοταγείς ασχολούμενοι είς τα ειρηνικά των έργα(…) παρακαλούμεν δε όπως τα στρατεύματα της κατοχής σεβασθώσι την τιμήν και ζωήν του πληθυσμού».3

 Και έλαβαν την απάντηση από το Γερμανό αξιωματικό ότι: «ο Γερμανικός στρατός έρχεται είς την Νήσον κατά διαταγήν του Αρχηγού του Γερμανικού Κράτους ως φίλος και ουχί  ως εχθρός και συνεπώς οι πολίται ουδάλως πρόκειται να θιγώσιν είς τα ειρηνικά και νόμιμα δικαιωματά των….»4

  Ο κύβος είχε ριφθεί…

  Η Χίος, ο λαός της είχε  παραδοθεί από τους αστούς πολιτικούς της και έμπαινε σε μια σκληρή δοκιμασία που την πλήρωσε με το μεγάλο λιμό του 1941-1942 , με τους εκατοντάδες νεκρούς  από την πείνα και τις χιλιάδες προσφυγικές οικογένειες και τη  νεολαία  που πέρασαν στα Μικρασιατικά παράλια για να πολεμήσουν το Γερμανό κατακτητή, είτε συμμετέχοντας στον Ελληνικό στρατό, είτε ναυτολογημένοι στα ελληνικά πλοία ,που συμμετείχαν στις νηοπομπές

 Η παράδοση της Χίου στου Γερμανούς Ναζί κατακτητές από τους ανωτέρω έγινε σε σύσκεψη στη Δημαρχεία5 , με δηλώσεις υποταγής….στον  ταγματάρχη Γοτθάλδο Βίνκλερ , ό οποίος τους εδήλωσε ότι:

 « η κατοχή είναι προσωρινή προς φρούρησιν της νήσου εξ ενδεχομένης προσβολής της εκ μέρους των Αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων  και ότι δεν θέλει να αναμιχθή είς την λειτουργίαν των Ελληνικών καθεστηκυίων Αρχών, εί μη μόνον είς σημείον είς ό παρεκωλύετο το έργον της κατοχής». 

  Και δεν έφτανε μόνο αυτή η επαίσχυντη πράξη των αστικών πολιτικών αρχών αποδέχθηκαν την 25ην Μαΐου 1941  «κατόπιν υποδείξεως του Γερμανού διοικητή», να  αναρτηθεί  «στο Δημαρχείο  η Γερμανική σημαία, δεξιά της Εθνικής μας, με ανάκρουση του ύμνου της Γερμανίας από τη Φιλαρμονική»   και  να παραθέσουν  «δεξίωσις των Γερμανικών αρχών» στην οποία είχαν προσκαλέσει  «εκπροσώπους συλλόγων, σωματείον και οργανώσεων της πόλεως μας κατόπιν ειδικής προσκλήσεως μας».6

Όπου έγινε η προσφώνηση των Γερμανικών αρχών7 από το δήμαρχο Λ. Καλβοκορέση λέγοντας ότι: 

«…εξ ονόματος του Χιακού λαού τα αισθήματα νομιμοφροσύνης ύφ’ ών διαπνέεται έναντι της Γερμανικής Στρατιωτικής κατοχής, ώσαύτως δε να ομολογήσω ότι διεπίστωσα  εκ μέρους ύμων  σεβασμόν προς την εθνικήν υπερηφάνεια  και τας παραδόσεις του Χιακού λαού, να εξάρω δε το αναπτυχθέν πνεύμα κατανοήσεως όπερ πέποιθα ότι σπουδαίως θέλη συμβάλη είς την αναζοπύρωσιν της Ελληνο-Γερμανικής φιλίας επ’ αγαθώ της εκπολιτιστικής αποστολής των Εθνών μας».  

   Η Ελλάδα , η Χίος ευρίσκετο υπό ναζιστική κατοχή, χιλιάδες Έλληνες ήταν  στις φυλακές και τα ξερονήσια και  παραδόθηκαν στους Γερμανούς κατακτητές, πολλοί από τους οποίους στάλθηκαν στα στρατόπεδα του Νταχάου, του Άουσβιτς, του Ματχάουζεν και αλλού και οι αστικές δυνάμεις έδειχναν το πραγματικό πρόσωπό τους, τασσόμενες στην πλευρά της ιστορίας που εξυπηρετούσε τα ταξικά τους συμφέροντα.  

   Ο αστικός πολιτικός κόσμος μέσα από τα λόγια του δημάρχου είχε πάρει σαφή θέση στο πλευρό των κατοχικών δυνάμεων, στην ίδια ρότα κινήθηκαν και οι ντόπιοι καπιταλιστές των βυρσοδεψείων, των μακαρονοποιείων και  οι εφοπλιστές και καραβοκυραίοι, που  αναπροσάρμοσαν τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους στις ανάγκες του στρατού κατοχής έχοντας  βαθύτατη συνείδηση ότι ο λαϊκός αγώνας κατά των καταχτητών είχε κατά βάθος ταξικό περιεχόμενο. Δεν ξεγελιόταν από το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο του, που δεν άφηνε σε μεγάλο βαθμό να φανεί, το ταξικό. 

Στην περίοδο της  Γερμανικής κατοχής, εκτός από την εκμετάλλευση, την πείνα, τη δυστυχία και το θάνατο που ζούσαν η εργατική τάξη της Χίου και οι εκατοντάδες – αποκλεισμένοι – ναυτεργάτες στα λιμάνια του πλανήτη υπήρξαν και αυτοί που πλούτιζαν θησαύρισαν….από τη μαύρη αγορά σε βάρος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων  και των ναυτεργατικών οικογενειών. Οι καπιταλιστές της Χίου αξιοποίησαν τις περίφημες «διατακτικές» που τους έδωσαν τη δυνατότητα να αδράξουν τον όποιο παραγόμενο πλούτο του νησιού και να τον πουλούν με αμύθητα κέρδη, π.χ. μαστίχα, λάδι και εσπεριδοειδή. 

  Παρ’ όλ’ αυτά ο ΛΑΟΣ δεν υποτάχτηκε στους αστούς και καταχτητές, δεν τα δίπλωσε… αφουγκράστηκε το μήνυμα των καιρών μέσα από τα λόγια του ποιητή Φώτη Αγγουλέ:                 

 ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΣΑΣ

Άβουλος μη σταθείς

 στιγμή μπρός στής ζωής τη στράτα

κι είν’ όμορφα τά γηρατειά 

κι είναι γλυκά τά νιάτα. 

….

Χιλιό γλωσση  είν’ ή προσευχή 

κι έχει απ’ τά χρόνια πιά γεράσει

κι όμως ως του θεού τα’ άφτιά

 ποτέ δεν έχει φτάσει.

…

Τίποτα-τίποτα καλό σε σας δεν έχουν δώσει

όσοι σοφοί κι αν πέρασαν και παντογνώστες και μεγάλοι.

Ποιόν περιμένετε να’ ρθεί; 

Ποιόν καρτερείτε να σας σώσει;

…

Έσείς οί ίδιοι , με τά χέρια σας

με το μυαλό σας, με την πράξη,

αν δεν άλλάξετε τη μοίρα σας,

ποτέ της δεν θ’αλλάξει».8

  Έτσι και στη Χίο  η δραπέτευση  το Μάη του 1941 απ’ τη Φολέγανδρο των εξόριστων κομμουνιστών  Νικόλα Μπουρέκα και Γιάννη Αμπαζή  συνέβαλε στη σύγκληση της  Παγχιακής σύσκεψης τις 6 Αυγούστου 1941   στου Γρου – Λολόδεντρα, στο κτήμα του Λορέντζου Κουκούλη,  των προπολεμικών κομμουνιστών  Μαυράκη Γιώργη, Πανέρη Παντελή, Καζάνα Δημήτρη, Γλύκα Αντώνη, Ψωράκη Γιάννη, Ψωμαδάκη Γιάννη, και Κουμπιά Κώστα  και τη δημιουργία της Αντιφασιστικής  Οργάνωσης Χίου (Α.Ο.Χ. ) ,με κύρια καθήκοντα : «Την επιβίωση του λαού και τη σωτηρία των παιδιών, με την επέκταση των συσσιτίων, την κινητοποίηση των εργατών, των πολεμιστών του Αλβανικού Μετώπου και του λαού μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές, με συσκέψεις στο Εργατικό κέντρο και παραστάσεις στη Νομαρχία, της Ένοπλής δράσης… και της διαφυγής στη Μέση Ανατολή».

Η  σύλληψη  – το φθινόπωρο – των κομμουνιστών Νικόλα Μπουρέκα και Γιάννη Αμπαζή  από  τη Βασιλική  Χωροφυλακή και η παράδοσή τους στις Γερμανικές  κατοχικές αρχές , που τους μετέφεραν και  πάλι στην εξορία στη Φολέγανδρο( ο μεν πρώτος στη συνέχεια πήγε στο Σανατόριο της Πέτρας στον Όλυμπο και μετά μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Σαλονίκη , όπου πέθανε από φυματίωση το 1943, ο δε δεύτερος μεταφέρθηκε στη συνέχεια στη Τζιά και με τη πτώση της Ιταλίας, διέφυγε στη Σύρο, όπου ξανα-συνελήφθει από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όπου εκτελέσθηκε τη 1η  Μάη του 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής) οδήγησε στην όξυνση των δυσκολιών του συλλογικού  αγώνα. 

  Όμως ο  ερχομός στη Χίο (από το Γιώργη Μαυράκη)του βιβλίου του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ;» το 1943 και με την πρωτοβουλία της Αντιφασιστικής Οργάνωσης  στέλνεται ο Αδαμάντιος Καραγκουλέ, να προετοιμάσει το έδαφος για την κοινή δράση των αντιστασιακών οργανώσεων (Φιλική Εταιρεία και ΕΔΕΣ)  και την ίδρυση του ΕΑΜ στη Χίο.

 Το ΕΑΜ αποκτά όργανα λειτουργίας:  Γραμματέα της Ν.Ε. Χίου  του ΕΑΜ τον Αντρέα Λοίζο.

 Μέλη:  τους Ισίδωρο Κουβελά, Αντώνη Γλύκα,  Απόστολο Αμύγδαλο και Γιάννη Κατσόγιαννο. 

  Με τέσσερεις τομείς δράσεις : 

• Α’ Τομέας Λειβαδίων –Λατόμι-Βροντάδος, με υπεύθυνο τον Αντώνη Γλύκα.
• Β’ Τομέας Χώρας Χίου ,με υπεύθυνο τον Αντρέα Λοίζο.
• Γ’ Τομέας Κάμπος –Καμπόχωρα, με υπεύθυνο τον Απόστολο Αμύγδαλο.
• Δ’ Τομέας  Μαστιχοχώρια , με υπεύθυνο το Γιάννη Κατσόγιαννο.

 Στρατιωτικός διοικητής του ΕΛΑΣ ανέλαβε ο αντισυνταγματάρχης  ο Ηλίας Καναβούτσης και της ΟΠΛΑ  ο Γιάννης Ψωράκης.

 Σ’ αυτή την ιστορική περίοδο σημαντική ήταν η συμβολή του ΕΑΜίτη Μητροπολίτη Ιωακείμ Στρουμπή που δημιούργησε την ΕΠΑΧ για τη σωτηρία των παιδιών και των αρρώστων,  καθώς και τα λαϊκά συσσίτια, εκποιώντας  την εκκλησιαστική περιουσία. 

Το  λαϊκό-απελευθερωτικό κίνημα, με καθοδηγητή το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, με το ένοπλο τμήμα του, τον ΕΛΑΣ και το ΕΛΑΝ, με την ΕΠΟΝ, την ΟΠΛΑ, έγραψαν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες στη νεότερη Ιστορία της λαϊκής πάλης, την αθάνατη εποποιία της Αντίστασης.

Το ΚΚΕ υπήρξε η ψυχή, η καθοδηγητική δύναμη και ο κύριος αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης. Χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους. Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα. Χάρη στη δράση του ΕΑΜ δε στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Δε στάλθηκε ούτε ένας για να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

  Το λαϊκό κίνημα μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ  απελευθέρωσε τη Χίο στις 10 Σεπτέμβρη 1944……και την Ελλάδα από τους ναζί κατακτητές  και αντιμετώπισε ηρωικά την ένοπλη προσπάθεια αστών και Άγγλων να το τσακίσουν το Δεκέμβρη του 1944. Τότε που οι αστοί μη έχοντας λαϊκό έρεισμα κάλεσαν τους Άγγλους να χτυπήσουν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ για να ξαναστεριώσουν την εξουσία τους.   

 Βεβαίως, η εργατική τάξη, ο λαός δεν κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία. Το Κόμμα μας, παρά την τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας. Δε διαμόρφωσε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις μιας πορείας, που ανάλογα και με άλλους παράγοντες θα μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη. Η στρατηγική, επίσης, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τελικά δεν προσανατόλισε στη διαμόρφωση στρατηγικής των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε η τελευταία ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη.

  Τα αστικά επιτελεία στη μελέτη της ιστορίας του Β’ ιμπεριαλιστικού παγκοσμίου πολέμου επιδιώκουν να αφαιρέσουν το ταξικό στοιχείο από την αντιφασιστική πάλη, προκειμένου να πείσουν τις λαϊκές μάζες πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη διαιώνιση του καπιταλισμού, όπως και ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί ο φασισμός χωρίς την κατάργηση της μήτρας που τον γεννά και τον αναπαράγει που είναι ο καπιταλισμός και η αστική εξουσία, πράγμα αδύνατο όπως επιβεβαιώνεται και ιστορικά.

  Στη χώρα μας αποσιωπούν το γεγονός πως στην απελευθερωτική πάλη κατά του άξονα η αστική τάξη της Ελλάδας δεν πήρε μέρος, γι’ αυτό άλλωστε δε γιορτάζει την απελευθέρωση, ενώ ταυτόχρονα πάσχιζε εν μέσω πολέμου να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις διατήρησης της εξουσίας της μετά το τέλος του.

Τιμούμε την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών…

84 χρόνια από την ιταμή παράδοση της Χίου από τις  ντόπιες αστικές αρχές στους Γερμανούς κατακτητές, αντλούμε διδάγματα από την ιστορική στιγμή. 

  Η πείρα της συγκεκριμένης περιόδου στη Χίο και την  Ελλάδα δείχνει ότι η εργατική τάξη, ο λαός πρέπει να είναι έτοιμος να κτίσει το δικό του μέτωπο για να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα, αλλά και να βγει από τον πόλεμο νικητής εκείνος και όχι η αστική τάξη της χώρας του. Να πετύχει διπλή απελευθέρωση από την ξενική ιμπεριαλιστική κατοχή και την εγχώρια αστική πολιτική εξουσία, από το καπιταλιστικό σύστημα που είναι αξεχώριστο με τον πόλεμο.

Με πιο βασικό συμπέρασμα ότι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός. 

   Ο Λαός μας πρέπει να ενισχύσει τις  εστίες αντίστασης και διεκδίκησης  που ξεπηδάνε και να  ισχυροποιήσει το  ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, που γεννάει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως αυτούς που γίνονται στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή και συμμετέχει και η χώρα μας.

Γιώργης Η. Αμπαζής, Δάσκαλος,Μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ

Παραπομπές:

1. Λεωνή Μ. Καλβοκορέση «ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ 1941-1944», Αθήναι 1958, σελ.12.

2.Ομοίως, σελ.12.

3.Ομοίως, σελ.12-13.

4.Ομοίως, σελ.13.

5.Ομοίως,σελ.14.

6.Ομοίως,σελ.15.

7.Ομοίως,σελ.16.

8.Ομοίως,σελ.16.

9.Γιώργος Σιδέρης, Φώτης Αγγουλές, Μελέτη, 5η έκδ. έκδ. Μοχλός, Αθήνα 1992,σελ.180.