"...Προχωρείτε! Αυτός ο δρόμος είναι στρωμένος με τα πτώματα των κακών και των τεμπέληδων. Γρήγορα, λίγο πιο γρήγορα! Εκεί κάτω, πέρα από τη νύχτα, οι μέλλουσες ανταμοιβές οι αιώνιες, θα τις αφήσουμε να μας ξεφύγουν;..."

«Δεν ήταν ανάγκη, κι όλ’ αυτά τα δώρα, - είπε ο βουλευτής - έννοια σου, παιδί μου, κ’ έφταξεν η ώρα που θα διοριστείς».

"Που θα πάτε, που θα πάτε! Κομποδιάστε τα κλεμμένα, κρύψτε και τ’ ασημικά σας να τα χαίρεται η σκουριά Θάβγουμε κι εμείς παγάνα, θα σας εύρουμε ως τον ένα, και στην πόλη μέσα αν είστε και στ’ απόμερα χωριά..."

"...Δε ζητάμε άλλα δικαιώματα γιατί ξεχάσαμε πια το χειρισμό τους. Δε ζητάμε πιο πολλή επιείκεια γιατί δεν ξέρουμε καλά τον εαυτό μας."

"Τώρα δεν έχει πια ΕΣΑ, φωνές δεκανέων να σου ξηλώνουν τα όνειρα, κυρίες ταγματαρχών να σφουγγαρίζεις την κουζίνα τους..."

"...είναι που δεν τιμήσατε τα πληγωμένα χέρια, τη δεκαεξάχρονη έφηβη απουσία, το ζωγραφισμένο με μίσος κορμί..."

Το σπίτι αυτό εμείς το χτίσαμε - άλλοι θα κατοικήσουν!

Χωρίς να πει ποτέ πως είναι ποιητής, ο Μάνος Κατράκης έγραψε ποιήματα εμπνευσμένος από τη μακρόχρονη αγωνιστική πορεία του και την παραμονή του στους τόπους εξορίας.