Γεροί να είναι λίγο ακόμα οι ΗΡΩΕΣ της Κατοχής και του ΔΣΕ, γιατί πιάσανε τα 90 και…

Και τότε μείναμε όλοι μουδιασμένοι. Μόνο ο Αστέρης φώναξε με όση δύναμη είχε  ΑΔΕΡΦΗΗΗ… και η φωνή του ανέβηκε μέχρι τις κορυφές των γύρω βουνών. Με απότομη κίνηση την πήρε στην αγκαλιά του και γυρνούσαν γύρω, γύρω σα μια σβούρα…

«Δε λυπάμαι που έχασα τα μάτια μου, λυπάμαι που δεν είμαι δίπλα στους συναγωνιστές μου…Γιατί βλέπεις Άννα μου, η περηφάνια μας ήταν αυτή… ο Αγώνας μας…»

Περάσανε σχεδόν εβδομήντα πέντε χρόνια από τότε και ακόμα περπατάω νύχτες ολόκληρες σε κείνα τα μονοπάτια. Πότε φουντώνω και πότε με αναστατώνουν τα έντονα συναισθήματά μου για κείνους που σκοτώθηκαν δίπλα μου, για κείνους που βουβά κουβαλο...

Ο δρόμος του Αγώνα ήταν μακρύς. Ποιος αντέχει να περπατήσει τούτη τη διαδρομή; Έβρος, Κομοτηνή, Ξάνθη, Σέρρες… Γράμμος και Βίτσι; Και πίσω κάποιες φορές… Πόσα νιάτα, πόσους γιους και θυγατέρες έδωσε ο μακρινός Έβρος στον αγώνα της Εθνικής Α...

«Δεν είχα τη χλαίνη του μαχητή του ΔΣΕ. Χλαίνες για το μπόι μου δεν είχαμε…Πέφταμε και σηκωνόμασταν. Έπρεπε να ακολουθήσουμε τους συναγωνιστές μας...Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, αυτά που πέρασα στον Εμφύλιο δεν ξεχνιούνται. Και τώρα κάθε λίγο ...

-Πώς λέγεσαι, τον ρωτούσαν. -Μακρυνιώτης Θανάσης, και του κόβονταν η φωνή. -Σκάψε εδώ πέρα. -Τι να σκάψω, ρωτούσε απορημένος ο Θανάσης μας. -Τον τάφο σου.

Καλαϊτζή (Χρήστου) Παρασκευούλα, λοχίας πεζικού IΧ Μεραρχίας, 108 Ταξιαρχίας. Τιμήθηκε με το μετάλλιο Μετάλλιο Ανδρείας ΔΣΕ - Την βρήκαν οι συναγωνιστές της βαριά τραυματισμένη στα πόδια και με χέρι χωρίς παλάμη. Άντεξε… Πολιτική πρόσφυγας ...