Από την ανυπαρξία βρεθήκαμε στις συνεντεύξεις, στα συγχαρητήρια από την πολιτική ηγεσία και την ομοσπονδία που μέχρι προχθές απλά αδιαφορούσαν και τώρα κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Ή μάλλον από το κόκκινο χαλί που ετοιμάζονται να στήσουν για τη θριαμβευτική υποδοχή.

Αν βρεθεί κανένας «τρελός» να οργανωθεί στο σωματείο του και να διεκδικήσει 8ωρο, εφαρμογή εργατικής νομοθεσίας, τήρηση κανόνων υγείας κι ασφάλειας, ΣΣΕ κλπ, θα απειληθεί ή μπορεί και να απολυθεί και κατόπιν να κατηγορηθεί ως τραμπούκος και φασίστας που θέλει να καταστρέψει τη χώρα, που θέλει να μας κάνει Βόρειο Κορέα

Τελικά τι είναι η τέχνη; Υπάρχει μια «υψηλή» τέχνη και μια «χαμηλή» τέχνη; Και τι «οφείλει να είναι», αν «οφείλει» κάτι βέβαια; Ο καλλιτέχνης κάνει αυτό που θέλει και δε δίνει δεκάρα για το θεατή; Ή μήπως πρέπει να προσαρμόζεται στο θεατή;

Ας προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τα lgbt άτομα που έχουμε δίπλα μας ή ακόμα και στις γραμμές μας, μέσα στο εργατικό άλλα και στο κομμουνιστικό κίνημα, και κυρίως να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να εκφραστεί αυτός ο κόσμος. Και είναι πιο πολύς απ’ όσο φανταζόμαστε.

Πώς είναι να είσαι γυναίκα (γκέι ή στρέιτ καμία σημασία δεν έχει) εργαζόμενη σε ανδροκρατούμενο περιβάλλον; Βιωματικό κείμενο για την ανισότητα των φύλων και για την εργατική τάξη που αυτήν έχουμε, με αυτή θα δουλέψουμε και θα τα καταφέρουμε, όπως οι μπολσεβίκοι το 1917.

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ: Άλλαξαν τα μαθηματικά και μαθαίνουμε να μετράμε με μνημόνια, ένα, δύο, τρία, τέσσερα. Πρώτη φορά αριστερά, δεύτερη φορά αριστερά, στην τρίτη αυτοαναφλέγεται. Ένας φόνος, δυο φόνοι και στον τρίτο οι χρυσαυγίτες γίνονται… εθνικιστές. Μια λίστα Λαγκάρντ, δύο λίστες οφσόρ, τρεις και ο κακός μας ψόφος των κλεμμένων.