Μια ταινία σοβαρή, (αντι)ηρωική, με γαμάτα εφέ, μοντάζ και ήχο, με σαφές σενάριο και story telling αλλά ταυτόχρονα μια βαθιά κωμική ματιά στον ανθρώπινο πολιτισμό και στις αναπόφευκτες ανθρώπινες ιδεοληψίες. 

(20 Ιουλίου 1914, Παλιοζωγλόπι Καρδίτσας – 22 Μαΐου 2005, Αθήνα)

“…Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κι οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη…”

Στο γλέντι της Πανσπουδαστικής στις Εστίες ήταν όλοι παρόντες. Τα παιδιά της ΚΝΕ που πρωτοστάτησαν, τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά που αρνούνται να μεγαλώσουν και έριξαν δάκρυα χαράς για την πρωτιά. Και ο ΓΓ με τον Παφίλη να σέρνουν τον χορό. Πολεμάμε και τραγουδάμε…

Η συμμετοχή στην 40ή Μαραθώνια Πορεία και στις πρωτοβουλίες της ΕΕΔΥΕ σε όλη τη χώρα, είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσει κανείς στην πράξη τους αγώνες του Λαμπράκη, του Νικηφορίδη, των χιλιάδων αγωνιστών που πάλεψαν ενάντια στην τότε ΕΟΚ, στο ΝΑΤΟ, ενάντια στην πρόσδεση της Ελλάδας σ’ αυτά τα δολοφονικά εργαλεία του κεφαλαίου κατά των λαών

Και όταν πολιτικοποιούνται οι εκλογές, η ΔΑΠ χάνει. Αυτό θα μείνει. Του χρόνου θα πάνε φοβισμένοι. Φοβισμένοι από τη γενιά που τους ξερίζωσε και φοβισμένοι μην πολιτικοποιηθούν οι εκλογές ξανά…