Αυτοί που απελευθέρωσαν το Άουσβιτς (ή τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης) απλά δεν είναι ίδιοι με εκείνους που διέπραξαν μια γενοκτονία εκεί. Τελεία.

Αυτό που γίνεται τις ημέρες αυτές στην Εσθονία, δεν είναι ζήτημα φανατικών Εσθονών αλλά η μεθόδευση μιας πολιτικής επιλογής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. O ναζισμός είναι πάντοτε χρήσιμο εργαλείο όταν θέλεις να υποδουλώσεις εργάτες και λαούς.

Το 1977 ο Ρίτσος τιμάται με το βραβείο Λένιν, διηγείται όσα είδε στην ΕΣΣΔ και στολίζεται από τον Πουλαντζά και άλλους πανεπιστημιακούς, ως “ξεπεσμένος επαρχιώτης χωροφύλακας” και απολογητής της σοβιετικής εξουσίας. 40 χρόνια μετά, όλο το αστικό πολιτικό φάσμα αναπαράγει την ίδια “κριτική”.

Σε εμένα η γιαγιά έβλεπε τον αδικοχαμένο της γιο, που δεν πρόλαβε να τον δει να μεγαλώνει και να γερνάει όπως εκείνη τον ήθελε. Και μου είχε αδυναμία… Είμαι πολύ τυχερός που μου είχε αδυναμία η κυρα-Στάσα. Αν υπήρχε θεός, θα τον φχαριστούσα που είμαι τόσο κωλόφαρδος.

Από την Αμερική του Τραμπ στις χώρες της Βαλτικής μέχρι την γειτονιά μας ένα είναι το ζητούμενο: πώς η αστική τάξη έχει επιλέξει να ξεπεράσει τις κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος.

Και ο Αντώνης Σαμαράς; Και ο Θόδωρος Πάγκαλος; Και ο Γιώργος Καρατζαφέρης; Και ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης; Και ο Κώστας Λαλιώτης; Όλοι τους είχαν καταδικάσει την εξίσωση κομμουνισμού-ναζισμού και το αντικομμουνιστικό μνημόνιο της Ε.Ε.