Ο σκηνοθέτης σκάβει το σκληρό περίβλημα της χώρας του, αποκαλύπτοντας ανθρώπους ευάλωτους και οικείους, που ξεπερνούν τα γεωγραφικά τους όρια, αντλώντας τα θέματά του από τα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας: διαζύγιο, μετανάστευση, στέγη, ανεργία, δομές υγείας, υπόγεια ενδοοικογενειακή βία, ταξικοί δια-χωρισμοί.

Όλα αυτά δίνουν δίκαιο στον Αμβρόσιο. Ένα δίκαιο φυσικά όχι κοινωνικό, ούτε φυσικό. Ένα δίκαιο που πηγάζει από την εξασφαλισμένη κρατική ανοχή, ένα δίκαιο που πηγάζει από τον φόβο από τον οποίο τρέφεται και τον σκοταδισμό πολλών, αλλά και από την δειλία περισσότερων.

Οι συμβασιούχοι που καλύπτουν πάγιες, διαρκείς ανάγκες και θέλουν να συνεχίσουν να δουλεύουν, είναι μια προνομιούχος συντεχνία. Αλλά ο κρατικοδίαιτος εργολάβος που θα έχει τους υπαλλήλους του με όρους γαλέρας, είναι ο… τολμηρός επιχειρηματίας που φέρνει την ανάπτυξη.

Ένα πολύ καλό φιλμ, ικανό να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει, χωρίς υπερβολές ή ακραίες δραματοποιήσεις των φαινομένων, και χωρίς να τραβάει το συναίσθημα του θεατή από τα μαλλιά.

Περνάει ο καιρός και οι μήνες χάνονται, μαζί με τα καλύτερά μας χρόνια και διάφορες μικρές ή μεγαλύτερες προδοσίες του Ιουνίου, ενώ εμείς περιμένουμε τον ερχομό ενός Οχτώβρη, ενός Νοέμβρη ή έστω ενός Δεκέμβρη κι ας πέσει και Φλεβαρομάρτη για να φωνάξουμε: «Κι όμως γυρίζει»

Η Ελληνοφρένεια έχει προφανώς αδυναμίες και κακές στιγμές. Αλλά αν δεν ενοχλούσε την εξουσία, με την καυστική της σάτιρα, θα περνούσε απλώς απαρατήρητη. Αυτό είναι που ενοχλεί τους κυβερνώντες, κι όχι ο “σεξισμός” των συντελεστών της.