Κώστας Ανδρέου – Ταξιδεύοντας την Ιπποκράτους με ένα ηλεκτρικό μπάσο

Είναι δύσκολο να σκεφτεί κάποιος πώς ένας τόσο ήρεμος άνθρωπος όσο ο Κώστας Ανδρέου θα μπορούσε να δημιουργήσει μουσική χρησιμοποιώντας τους αθηναϊκούς ήχους ενός από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας και όμως το κατάφερε στο νέο του project Ιπποκράτους.

Οι καθημερινοί ήχοι μπλέκονται με τις νότες από το άταστο ηλεκτρικό μπάσο του και μας ταξιδεύουν σε ένα κόσμο με μουσική και ήχους τους οποίους ακούμε φευγαλέα μέσα στην καθημερινότητα όσο κινούμαστε στην πόλη.

Ας γνωρίσουμε πρώτα τον δημιουργό και έπειτα το πώς συνέλαβε αυτή την ιδέα.

Πώς βρέθηκες μέσα στο χώρο της μουσικής;

Από μικρό παιδί άκουγα μουσική, από δίσκους βινυλίου. Μέσα από αυτούς γνώρισα το ηλεκτρικό μπάσο για πρώτη φορά. Με τράβηξε αμέσως ο ήχος και η φυσιογνωμία αυτού του μουσικού οργάνου, ο ρόλος του μέσα στην ενορχήστρωση. Ξεκίνησα λοιπόν το ταξίδι μου στην εξερεύνηση αυτή ακούγοντας δίσκους και κασέτες με διάφορα είδη μουσικής, αργότερα στον χάρτη μπήκαν και τα CDs. Άκουγα επίσης πολλή μουσική και από ραδιοφωνικές εκπομπές. Άρχισα να μελετώ το ηλεκτρικό μπάσο μόνος μου και στην εφηβεία πήρα την απόφαση πως με αυτό θα ασχοληθώ στην ζωή μου. Και ήταν αυτό που ήθελα να κάνω και επαγγελματικά. Αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά σε αυτό το όνειρο, σε αυτήν την επιθυμία.

Όταν αποφάσισες να ασχοληθείς σοβαρά, έλαβες κάποια εκπαίδευση πάνω στο όργανο;

Κατ’ ουσία είμαι αυτοδίδακτος. Με πολλή προσωπική μελέτη, με καθημερινή εξάσκηση, με πειθαρχία για το αποτέλεσμα, με θέληση για εξερεύνηση. Μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει αυτή την απολαυστική διαδικασία και κάθε μέρα είναι μια ακόμα μέρα που προχωράω τη δουλειά μου. Πιστεύω πως η ενασχόληση με τη μουσική είναι εκτός από όλα τα άλλα και μια διαρκής αναζήτηση εκείνης της νότας, της μελωδίας, του θέματος που θα μας αγγίξει συναισθηματικά.

Πώς επέλεξες να πας στην αντισυμβατική μορφή του μουσικού οργάνου και όχι στην συμβατική μορφή; Γιατί άταστο μπάσο; Βέβαια, το άταστο μπάσο δεν είναι κάτι ”το περίεργο” στο χώρο της μουσικής αλλά ήταν η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν φίλοι και γνωστοί όταν έλεγα πως είχα συνέντευξη με παίχτη άταστου ηλεκτρικού μπάσου, όποτε φαντάζομαι είναι μια αναμενόμενη ερώτηση και για σένα. Θα πρέπει να την έχεις απαντήσει πολλές φορές…

Το άταστο ηλεκτρικό μπάσο έχει μια ιστορία δεκαετιών μέσα στην παγκόσμια μουσική παραγωγή, σε διάφορα μουσικά ιδιώματα. Αυτό που με τράβηξε σε αυτό το μουσικό όργανο ήταν η ελευθερία που έχει στο χειρισμό της κάθε νότας, η ευκολία με την οποία μπορώ να δημιουργήσω τη μουσική που έχω στο μυαλό μου και στη συνέχεια να την παρουσιάσω στο κοινό. Ένα επιπλέον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το οποίο με ώθησε να ασχοληθώ με το άταστο ηλεκτρικό μπάσο ήταν οι ομοιότητες που έχει με την ανθρώπινη φωνή.

Δουλεύοντας στο θέατρο κατάλαβα αυτά τα χαρακτηριστικά του οργάνου ακόμα καλύτερα και κατανόησα τις δυνατότητές του. Το θέατρο έχει μια ιδιαίτερη και τεχνικά ευαίσθητη ατμόσφαιρα η οποία απαιτεί πολύ λεπτούς χειρισμούς. Αυτό το όργανο λοιπόν με απελευθερώνει γιατί μου δίνει την δυνατότητα να συνοδεύω με ευκολία την λεπτή ισορροπία του θεατρικού κειμένου, του λόγου και της δράσης. Έτσι μπορώ να υποστηρίξω με πιο βαθύ τρόπο τον ηθοποιό, το όραμα του σκηνοθέτη, τις ιδέες των υπόλοιπων συνεργατών. Μπορώ να δημιουργήσω ζωντανά εκείνη τη στιγμή μικρούς και μεγάλους μουσικούς και ηχητικούς κόσμους που έχουν πηγαία ανθρώπινη αίσθηση. Δεν είναι μια ψυχρή μηχανική αναπαραγωγή αλλά κάτι που αναπνέει όπως και ο ηθοποιός, αξιοποιεί τους χρόνους και τις ατμόσφαιρες, την ενέργεια κάθε σκηνής. Και κάθε βράδυ υπάρχουν αυτές οι μαγικές μικρές διαφορές που κάνουν κάθε παράσταση μοναδική, κάτι που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο.

Αν το αντιλαμβάνομαι σωστά, η μουσική που παράγει αυτό το όργανο ουσιαστικά ”γεννιέται” επιτόπου με την δράση που συμβαίνει επί σκηνής;

Ναι, είναι κάτι που εξελίσσεται παράλληλα. Έχω από πριν ιδέες, τα θέματα, τις μελωδίες, ακολουθώ τις σκηνοθετικές οδηγίες, γνωρίζω τι έχουν σχεδιάσει όλοι οι συνεργάτες της παραγωγής, ταυτόχρονα όμως όταν παίζω ζωντανά, καθώς οι ηθοποιοί βρίσκονται στη σκηνή, παίρνω υπόψη μου προσεκτικά και την κάθε στιγμή ξεχωριστά, σε διάφορα επίπεδα. Όχι μόνο στο μπόλιασμα της σύνθεσης με τον αυτοσχεδιασμό, αλλά και στις δυναμικές και σε πολλές άλλες παραμέτρους που από παράσταση σε παράσταση χρειάζονται άλλο ζύγισμα. Το άταστο ηλεκτρικό μπάσο μου δίνει τη δυνατότητα να το κάνω αυτό με την φυσικότητα και την οικειότητα που θέλω σε σχέση με τις φωνές των ηθοποιών. Αυτό το στοιχείο ήταν πάντα για μένα μια βασική προτεραιότητα στο θέατρο. Μου αρέσει η μουσική να μπορεί να υποστηρίζει και να κάνει παρέα στις φωνές. Να μπορεί να έχει την ποιότητα μιας ακόμα φωνής. Ή να μπορεί να έχει την ποιότητα του να συνυπάρχει ανάμεσα στις φωνές ως κάτι ξεχωριστό.

Όταν μιλάμε για μουσική που δημιουργείται για κινούμενη εικόνα, όπως για μια ταινία, η διαδικασία είναι λίγο διαφορετική. Και σε αυτή την περίπτωση παρακολουθώ την δράση, αλλά η ταινία σαν τελικό αποτέλεσμα δεν είναι τόσο ζωντανή όσο στο θέατρο, όπου ο ηθοποιός δεν δρα ποτέ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κάθε βράδυ. Έχει αρχή και τέλος, έχει ορισμένους χρόνους και διάρκειες. Παίζοντας ζωντανά στο studio και παρακολουθώντας ταυτόχρονα όλα τα πλάνα που μου έχουν δοθεί, ή ανάλογα με την παραγωγή και ολόκληρο το έτοιμο υλικό, η μουσική παίρνει μορφή, αποκτά το δικό της όγκο, γίνεται μια σταθερή αναφορά. Και έτσι προκύπτει αυτό το μαγικό κλικ ώστε να κουμπώσει με τη δράση μιας κινηματογραφικής παραγωγής με τον πιο φυσικό τρόπο. Κάθε νότα, κάθε μελωδία, κάθε θέμα, γεννιούνται από την αρχή και στόχος μου είναι η ηχογράφησή τους να είναι η καταγραφή μιας ζωντανής διαδικασίας. Κάτι που αναπνέει. Θέλω να προσφέρω σε κάθε παραγωγή αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, μουσική με ανθρώπινη αίσθηση και ζωντάνια.

Γυρίζοντας πίσω σε σένα, υπάρχει κάποια παράσταση την οποία έχεις ξεχωρίσει μέσα στα χρόνια της δημιουργίας σου;

Όλες οι παραστάσεις έχουν για μένα μια ιδιαίτερη σημασία συναισθηματικά, μιας και τις έζησα στις πρόβες και τις παρουσιάσεις στο κοινό. Μια παράσταση που ξεχωρίζω είναι η παρουσίαση του έργου Πολύ Μακριά της Κάριλ Τσέρτσιλ σε σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδου στο θέατρο Αμόρε το 2005. Ήταν μια απολαυστική θεατρική παράσταση, όπου έπαιζα ζωντανά τη μουσική και έκανα ήδη από τη διάρκεια των προβών άλλη μια σοβαρή διαπίστωση για το πως αυτή μπορεί να δένει άψογα μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία μιας παράστασης.

Πώς κατάφερες να μπεις στο χώρο του κινηματογράφου;

Σε κάποιες συναυλίες με προσέγγισε μια ομάδα από ξένους κινηματογραφιστές οι οποίοι μου ζήτησαν να τους δώσω υλικό για τις ταινίες που ετοίμαζαν εκείνη την περίοδο, μιας και αυτό που άκουσαν τους ταίριαζε. Ξεκίνησα λοιπόν να δουλεύω για παραγωγές του πειραματικού κινηματογράφου, μετά για πολλές ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ διαφόρων ειδών. Για μένα εκείνες οι προτάσεις για συνεργασία ήταν διέξοδοι στην αρχή της επαγγελματικής μου πορείας, γιατί συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να προχωρήσω και προς αυτή την κατεύθυνση, κάνοντας τη μουσική με τον τρόπο που ήθελα, ζωντανά με το άταστο ηλεκτρικό μπάσο.

Η δουλειά στον κινηματογράφο μου έδωσε επίσης τη δυνατότητα να αποκτήσω μεγάλη τριβή και εμπειρία πάνω σε διάφορα τεχνικά θέματα, μιας και η μουσική και οι ήχοι σαν έτοιμο υλικό ακολουθούν γενικά κάποιες συγκεκριμένες προδιαγραφές που χρειάζονται οι παραγωγές, τα δίκτυα και οι πλατφόρμες. Οπότε εκτός από το καλλιτεχνικό κομμάτι της ενασχόλησης με τη δημιουργία μουσικής για την κινούμενη εικόνα, είχα το ερέθισμα και την ευκαιρία να εμβαθύνω και στο τεχνικό κομμάτι.

Έχοντας εργαστεί έξω έχεις δει αυτό το μεγάλο χάσμα μεταξύ του ελλαδικού μουσικού χώρου και του ξένου;

Από άποψη δημιουργίας δεν υπάρχει διαφορά. Δεν υποτιμώ καθόλου την μουσική που παράγεται στην Ελλάδα σε σύγκριση με άλλες χώρες. Έπειτα, η Ελλάδα σαν γεωγραφική περιοχή έχει σε γενικές γραμμές καλύτερη ποιότητα ζωής από ό,τι πολλοί πολυδιαφημισμένοι και προβεβλημένοι προορισμοί στο εξωτερικό. Είναι ο αγαπημένος μου τόπος. Οι άνθρωποι που αγαπώ είναι εδώ. Άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι είναι εδώ. Οι συνήθειες μου επίσης έχουν να κάνουν με αυτό το μέρος του πλανήτη. Δεν θα μπορούσα να ζήσω στο εξωτερικό για πάντα ή για πολύ μεγάλο διάστημα και να αποχωριστώ τους ανθρώπους που με συντροφεύουν. Ευτυχώς μέσω και της τεχνολογίας μπορώ να εργάζομαι από εδώ και να στέλνω την δουλειά μου απευθείας σε κάθε παραγωγή, όπου κι αν βρίσκεται.

Το βασικό πρόβλημα που έχει η Ελλάδα στον τομέα της μουσικής δεν είναι η έλλειψη δημιουργικότητας αλλά η υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων των μουσικών. Δεν αφορά μόνο την εγχώρια δισκογραφική και συναυλιακή αγορά, αλλά και πολλούς άλλους επιχειρηματικούς κλάδους που χρησιμοποιούν τη μουσική για να έχουν κέρδη χωρίς να πληρώνουν τους μουσικούς όπως πρέπει. Αυτό μαστίζει την ελληνική μουσική παραγωγή και όχι μόνο. Είναι κάτι που συμβαίνει παγκόσμια στο χώρο της μουσικής, όμως σε άλλες χώρες τα σωματεία και οι οργανισμοί που εκπροσωπούν τους μουσικούς αντιδρούν έντονα, κινητοποιούνται, είναι πάνω από όλα ενωμένοι και περισσότερο οργανωμένοι ώστε να διεκδικήσουν και να απαιτήσουν πράγματα. Στην Ελλάδα αυτό δεν συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό ώστε να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Γενικά, ο κλάδος της μουσικής δεν έχει βρει ακόμα την αναγκαία επαγγελματική επιθετικότητα ώστε να απαιτήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας, να πληρώνονται σωστά για τη δουλειά τους όλοι όσοι εργάζονται για μια καλλιτεχνική παραγωγή, να προστατεύονται τα πνευματικά τους δικαιώματα χωρίς να χρειάζεται να εξηγούν κάθε φορά τα αυτονόητα. Γι’ αυτό βλέπουμε να είναι τόσο διαδεδομένη η υποτακτική συμπεριφορά προς τις μονοπωλιακές επιθυμίες κάθε πολυεθνικής, να υπογράφονται δουλικές συμφωνίες δωρεάν παραχώρησης προς όφελος των εταιρειών που λυμαίνονται το διαδίκτυο, ενώ ταυτόχρονα τα σωματεία, οι οργανώσεις, οι οργανισμοί και οι διάφοροι φορείς δεν έχουν χαράξει μια μακροπρόθεσμη επιθετική στρατηγική. Μόνο όταν παρθούν θαρραλέες αποφάσεις θα αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση.

Άλλη σημαντική παράμετρος είναι η έλλειψη εξειδικευμένων συναυλιακών χώρων μικρού και μεσαίου μεγέθους. Η λειτουργία τέτοιων χώρων με σχεδιασμό ειδικά για συναυλίες και με τις σωστές τεχνικές υποδομές θα έδινε πολύ μεγάλη ώθηση στην μουσική παραγωγή στην Ελλάδα και θα έκανε πιο βιώσιμη τη δραστηριότητα, μιας και θα μπορούσαν να παρουσιάζονται σωστά στο κοινό οι δουλειές των δημιουργών σε ένα πιο οικείο περιβάλλον. Για να ανθίσει μια μουσική σκηνή, μια κοινότητα, χρειάζεται να έχει στη διάθεσή της και χώρους στους οποίους θα συναντιέται με ανθρώπινο τρόπο με το κοινό. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να αντικατασταθεί από το διαδίκτυο, ανεξαρτήτως πλατφόρμας, γιατί όπως δεν έχει νόημα να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση από απόσταση, έτσι δεν έχει την ίδια επίδραση πάνω μας να παρακολουθήσουμε μια συναυλία από απόσταση. Γιατί χρειαζόμαστε σαν άνθρωποι τη συναισθηματική εμπλοκή με αυτό που συμβαίνει, να συμμετέχουν οι αισθήσεις μας συνολικά. Η λειτουργία λοιπόν μικρών και μεσαίων χώρων αφιερωμένων αποκλειστικά στις συναυλίες θα ήταν μια πολύ κρίσιμη θετική αλλαγή.

Μια άλλη παράπλευρη απώλεια είναι η έλλειψη μέσων ενημέρωσης που να ασχολούνται σοβαρά με τη δισκογραφική και συναυλιακή δραστηριότητα σε κάθε χώρα. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο για τους καλλιτέχνες και το κοινό να υπάρχουν ενημερωτικά μέσα για τη μουσική που να μην εξαρτώνται από τις προτεραιότητες εταιρειών που παριστάνουν ότι προσφέρουν δωρεάν διαδικτυακές υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης ενώ στην πραγματικότητα κερδοσκοπούν χρησιμοποιώντας τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών τους. 100 ανεξάρτητες ενημερωτικές ιστοσελίδες είναι πιο χρήσιμες για τον πολιτισμό και την κοινωνία γενικότερα από 2 εταιρείες με μονοπωλιακή συμπεριφορά που ασχολούνται με τη συλλογή προσωπικών δεδομένων σε μαζική κλίμακα και δεν έχουν διαθέσιμο ούτε ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Τα στελέχη των εταιρειών που επιδιώκουν να έχουν το διαδίκτυο υπό τον πλήρη έλεγχο τους συμπεριφέρονται σαν κυνικοί μισθοφόροι απέναντι στους καλλιτέχνες, δεν φημίζονται για τη διαθεσιμότητά τους να παρακολουθήσουν μια συναυλία και να συστηθούν μετά στους μουσικούς με την επαγγελματική τους ιδιότητα. Αντιθέτως, υπάρχουν άνθρωποι που δραστηριοποιούνται με αξιοπρέπεια στον τομέα της ενημέρωσης, που πηγαίνουν σε συναυλίες, παρακολουθούν τη δισκογραφία και φροντίζουν να κρατάνε ουσιαστική επαφή με τους καλλιτέχνες. Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι αυτοί έχουν την εκτίμηση ολόκληρων μουσικών κοινοτήτων σε κάθε γεωγραφική περιοχή και τους αναγνωρίζεται ότι έχουν συνεισφέρει πολύ στο να υπάρχει αυτό που γενικά είναι γνωστό και σαν μουσική σκηνή, σε κάθε ιδίωμα.

Observation Point by Costas Andreou

Ο ίδιος έχεις μπει σε αυτό το χώρο της ελληνικής δισκογραφίας;

Δεν έχει τύχει να συνεργαστώ με κάποια εταιρεία της ελληνικής δισκογραφίας. Όχι γιατί δεν την συμπαθώ, έχω γνωρίσει μέσα στα χρόνια πολύ αξιόλογους ανθρώπους τους οποίους έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Αλλά οι συνήθειες μέσα στην ελληνική δισκογραφία νιώθω ότι είναι συνήθως αντίθετες με τον τρόπο που σκέφτομαι και δουλεύω. Στην Ελλάδα υπάρχουν εξαιρετικοί μουσικοί, υπάρχουν υποδομές και τεχνικοί με μεράκι. Λείπει όμως συχνά το κρίσιμο κομμάτι του παζλ που αφορά την παραγωγή. Δηλαδή η σοβαρή οργάνωση μιας δισκογραφικής δουλειάς με σεβασμό στους μουσικούς που συμμετέχουν, με όραμα για το καλύτερο αποτέλεσμα, για τη φυσιογνωμία του κάθε δίσκου, αλλά και η σωστή χρηματοδότηση, ώστε όλοι οι άνθρωποι που θα δουλέψουν για να φτάσει ένας δίσκος στο κοινό να ξέρουν ότι θα αμειφθούν όπως πρέπει.

Ένα από τα σοβαρά θέματα που έχουν προκύψει μέσα στα χρόνια είναι επίσης η υποτίμηση της αξίας της κάθε μικρής ευέλικτης δισκογραφικής εταιρείας που μπορεί να στηρίζει ένα συγκρότημα ή καλλιτέχνη με ωραίες συνεργασίες, η οποία μπορεί να προσφέρει ποιοτικές παραγωγές στο κοινό. Αυτή η δραστηριότητα έχει μειωθεί δραματικά στην Ελλάδα. Χάσαμε ευκαιρίες να έχουμε πολλές ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες, η κάθε μια με τη δική της δυναμική και το δικό της ύφος. Δεν είχαν τη στήριξη που έπρεπε από κάθε πλευρά ούτε τα περιθώρια για να ανθίσουν νέες βιώσιμες πρωτοβουλίες σε όλα τα μουσικά ιδιώματα. Η πειρατεία που αξιοποιείται σαν εργαλείο πίεσης από τις εταιρείες του διαδικτύου στερεί τους αναγκαίους πόρους για την αξιοπρεπή επιβίωση των ανθρώπων μιας σοβαρής δισκογραφικής εταιρείας. Και από την άλλη οι ίδιες οι δισκογραφικές εταιρείες πρέπει να αξιοποιούν σωστά τα πνευματικά δικαιώματα του καταλόγου της δισκογραφίας τους ώστε και να είναι βιώσιμη η δραστηριότητα τους και να μπορούν να χρηματοδοτούν νέες δισκογραφικές δουλειές. Και να μπορούν να κάνουν κάτι πολύ βασικό για τη δισκογραφία παγκοσμίως, να παίρνουν συνεχώς ρίσκα με νέους καλλιτέχνες, προσφέροντας τους τη στήριξη έμπειρων συνεργατών. Δεν έχουμε ακόμα τον αναγκαίο αριθμό από μικρούς πυρήνες, οργανωμένες επαγγελματικές κοινότητες, μέσα στις οποίες και γύρω από τις οποίες να μπορούν να γεννηθούν οι δημιουργίες των καλλιτεχνών χωρίς να υπάρχουν εξαρτήσεις.

Τα δυο projects Live Ambient και Ιπποκράτους πώς προέκυψαν και ένας ακροατής ο οποίος θα έρθει να τα ακούσει, τι αναμένει;

Είναι δυο μακροπρόθεσμες παραγωγές οι οποίες είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να μπορούν να παρουσιάζονται σε διάφορους όμορφους χώρους. Προτιμώ τα θέατρα γιατί λόγω εμπειρίας γνωρίζω ότι γενικά είναι χώροι που προσφέρονται για να γίνουν όλες οι αναγκαίες τεχνικές ενέργειες για να απολαύσει το κοινό μια παραγωγή χωρίς να επηρεάζεται από άλλους παράγοντες, χωρίς να του αποσπά κάτι άλλο την προσοχή.

Ο ηχητικός σχεδιασμός για μένα έχει σαν προτεραιότητα να κάνει τον θεατή να νιώθει ότι μπορεί να ταξιδέψει αβίαστα και να μπει στη διαδικασία να φτιάξει εικόνες νοερά. Κάθε χώρος έχει τη δική του ηχητική φυσιογνωμία, λόγω της αρχιτεκτονικής, της διαρρύθμισης, των υλικών. Οπότε και η παραγωγή ετοιμάζεται εκτιμώντας κάθε φορά όλα αυτά τα ιδιαίτερα στοιχεία, ώστε το αποτέλεσμα να είναι φυσικό. Ο κάθε χώρος για μένα δεν είναι απλώς ένα κουτί, ένα τσόφλι. Είναι κομμάτι της διαδικασίας.

Σε όλες τις παραγωγές το σχεδιασμό των φωτισμών κάνει η Μελίνα Μάσχα, μια φωτίστρια με μεράκι και φαντασία που έχει πολύ μεγάλη εμπειρία στη δουλειά της. Έχουμε συνεργαστεί και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις μέσα στα χρόνια, οπότε γνωρίζουμε καλά ο ένας την αίσθηση του άλλου και συνεργαζόμαστε πολύ καλά για να φτιάξουμε κάτι που το κοινό θα απολαύσει.

Το Live Ambient ήταν μια ιδέα που είχα για να παρουσιάσω μια συναυλία στην οποία θα πρωταγωνιστεί το άταστο ηλεκτρικό μπάσο και η μουσική και οι ήχοι θα παράγονται μόνο από αυτό, δημιουργώντας οργανική μουσική με πολύ ιδιαίτερες ατμόσφαιρες. Είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία, τόσο σε επίπεδο καλλιτεχνικής παραγωγής όσο και σε επίπεδο παρουσίασης στο κοινό. Είναι μια παραγωγή που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο Πόλη, το οποίο είναι μια νησίδα πολιτισμού για τη γειτονιά του, στη συνέχεια στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, με τη μοναδικής αίσθησης σκηνή της Φρυνίχου και μετά για αρκετές παρουσιάσεις στο Θέατρο Φούρνος, τον φιλόξενο αυτό χώρο που υπάρχει χάρη στο όραμα και τη δουλειά μιας αφοσιωμένης ομάδας ανθρώπων.

Η συναυλία Ιπποκράτους παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Μάιο και στη συνέχεια τον Οκτώβριο του 2019 στο Θέατρο Φούρνος, το οποίο επέλεξα τόσο γιατί είχα ήδη την εμπειρία της εξαιρετικής συνεργασίας όσο και για τη γεωγραφική του θέση. Σαν ιδέα γεννήθηκε πριν από χρόνια, μέσα από την παρατήρηση των ήχων της καθημερινότητας και του ηχητικού περιβάλλοντος της οδού Ιπποκράτους. Ξεκίνησα να ηχογραφώ ήχους και περιβάλλοντα από αυτό τον δρόμο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή η βασική αρτηρία της πόλης συγκεντρώνει ιδιαίτερα ηχητικά χαρακτηριστικά και έτσι σιγά σιγά συγκεντρώθηκε πολύ ηχογραφημένο υλικό, το οποίο οργανώθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μπολιάζεται κάθε φορά ζωντανά με τη μουσική και τους ήχους από το άταστο ηλεκτρικό μπάσο. Είναι μια παραγωγή που συνδυάζει αυτά τα δύο συστατικά, δίνοντας ένα πολύ ιδιαίτερο μουσικό και ηχητικό αποτέλεσμα.

Observation Point by Costas Andreou

Ηχογράφησες μόνο μηχανικούς ήχους ή και ανθρώπινες φωνές;

Από επιλογή άφησα έξω από το υλικό των ηχογραφήσεων το όποιο πολύ προφανές ανθρώπινο στοιχείο, ώστε να μπορεί ο κάθε θεατής να φτιάχνει την ώρα που παρακολουθεί τη συναυλία τις δικές του εικόνες. Ο κάθε άνθρωπος εκείνη τη στιγμή μπορεί να φαντάζεται διαφορετικά πράγματα, ανάλογα με τις εμπειρίες του, τα βιώματα του, τις μνήμες του, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει μια κοινή αφετηρία και αναφορά για όλους μας, και για μένα και για το κοινό. Αυτό είναι κάτι που με συναρπάζει σε κάθε τέτοια παραγωγή. Ηχογράφησα λοιπόν το περιβάλλον, κατέγραψα την αίσθηση που έχει αυτός ο δρόμος σε διάφορες καιρικές συνθήκες, εποχές και χρονικές περιόδους. Και με όλους αυτούς τους ήχους έφτιαξα ιστορίες οι οποίες συναντούν ζωντανά στην σκηνή τους ήχους του άταστου ηλεκτρικού μπάσου και κινητοποιούνται από τη μουσική. Κάθε συναυλία είναι μοναδική και έχει το δικό της χαρακτήρα, μιας και κάθε φορά οι ιστορίες εξελίσσονται σε πραγματικό χρόνο χάρη στις μελωδίες και τα μουσικά θέματα.

Το κοινό πώς αντιδρά απέναντι σε αυτό το project;

Χαίρομαι που έρχονται μετά το τέλος της συναυλίας και μου μιλάνε για τις εικόνες που φαντάστηκαν, για αυτά που είδαν μέσα στο μυαλό τους, για τις ιστορίες που έφτιαξαν, για τον πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο που άγγιξε τον καθένα τους η μουσική. Μου αρέσει να βλέπω στα μάτια τους την εμπειρία ενός ταξιδιού στη φαντασία. Αυτός είναι πάντα ένας βασικός μου στόχος. Κάθε παραγωγή να κινητοποιεί τους ανθρώπους να κάνουν νοερά ταξίδια και να τους ξυπνά εικόνες, για τον καθένα διαφορετικές, ανάλογα με το τι θα αγγίξει μέσα του εκείνη την δεδομένη χρονική στιγμή. Η μουσική γενικά έχει αυτή τη δυνατότητα, μπορεί να δημιουργήσει μια συνθήκη χωρίς την ύπαρξη εικόνας. Ειδικά όταν η μουσική παρουσιάζεται ζωντανά και υπάρχει αυτή η μαγική επικοινωνία, που είναι σαφής χωρίς να χρειάζεται καν να γίνει λόγια.

Μελλοντικά σχέδια που υπάρχουν στα σκαριά;

Υπάρχει σχεδιασμός για ηχογραφήσεις και ζωντανές παραγωγές. Αυτή την περίοδο βρίσκονται στο στάδιο της προετοιμασίας, που είναι το ίδιο απολαυστικό και περιπετειώδες μέσα στη δουλειά όσο και η κάθε παρουσίαση στο κοινό. Η εξερεύνηση της μουσικής και των ήχων δε σταματά ποτέ, είναι μια καθημερινή δραστηριότητα, ένα όμορφο ταξίδι!

Επίσημη ιστοσελίδα: https://www.costasandreou.com

Ηλεκτρονικό κατάστημα: http://store.costasandreou.com