«Στον τόπο μας ποτέ η τέχνη δεν έγινε κτήμα του λαού. Αυτό δε συνέφερε την άρχουσα τάξη» – Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Μίμης Φωτόπουλος

Σαν σήμερα, στις 29 του Οκτώβρη 1986 έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ηθοποιός, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, Μίμης Φωτόπουλος. 

Σαν σήμερα, στις 29 του Οκτώβρη 1986 έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ηθοποιός, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, Μίμης Φωτόπουλος.

Ο Μίμης Φωτόπουλος είναι περισσότερο γνωστός για το ξεχωριστό υποκριτικό του ταλέντο, στο θέατρο όπου πρωταγωνίστησε και από τις ασπρόμαυρες ταινίες του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου μέσα από τις οποίες συνεχίζει να χαρίζει το γέλιο και να συγκινεί. Οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες και δεξιότητες όμως «ξεδιπλώθηκαν» και στη λογοτεχνία, αλλά και στην τεχνική του κολάζ, όπου με τη χρήση ψηφίδων από γραμματόσημα φιλοτέχνησε μεγάλο αριθμό  ζωγραφικών έργων.

Γεννήθηκε στις 20 του Απρίλη 1913, στη Ζάτουνα Αρκαδίας. Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς έμεινε νωρίς ορφανός από πατέρα. Ξεκίνησε σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά σύντομα τον κέρδισε η υποκριτική.

Αποφοιτώντας από την δραματική σχολή εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι το 1932, στην παράσταση «Λοκαντιέρα», με τον θίασο Κουνελάκη.

Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν μέχρι τον πόλεμο βρίσκουν τον Μίμη Φωτόπουλο να περιοδεύει ανά την Ελλάδα με θιάσους μπουλουκιών, ενώ το 1939 παίζει στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ με τον πρωτοεμφανιζόμενο θίασο του Κάρολου Κουν.

Στη διάρκεια της Κατοχής ο Μίμης Φωτόπουλος δραστηριοποιείται στο ΕΑΜ Λογοτεχνών. Η Συμφωνία της Βάρκιζας τον βρίσκει πίσω από τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου Ελ Ντάμπα, στην έρημο της Αιγύπτου, μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες κομμουνιστές και αντιφασίστες, που βρίσκονται όμηροι στα χέρια των Άγγλων. Στα τέλη Μάρτη του 1945, παίρνει το δρόμο του γυρισμού και θα μεταφέρει την εμπειρία του αυτή στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Όμηρος των Εγγλέζων – Ελ Ντάμπα».

Η αναγνώριση στο θέατρο έρχεται το 1948 όταν παίζει στην επιθεώρηση «Άνθρωποι – άνθρωποι» των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου, πλάι στους Ορέστη Μακρή, Μαυρέα, Τσαγανέα, Ηλιόπουλο, Βρανά. Είχε προηγηθεί την ίδια χρονιά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», με ένα μικρό ρόλο.

Ο Μίμης Φωτόπουλος υπηρέτησε για πενήντα χρόνια το θέατρο, συμμετείχε σε δεκάδες ταινίες («Κάλπικη Λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Ο Πατούχας», «Το σωφεράκι» κ.ά.) και στην τηλεόραση, ενώ έγραψε συνολικά εφτά βιβλία (τέσσερις ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «Θάνατος των ημερών» 1976) και τρία αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα – Ομηρος των Εγγλέζων» 1965) καθώς επίσης σενάρια και δύο θεατρικά έργα.

Υπήρξε μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και πρόεδρος του ΔΣ Άρματος Θέσπιδος.

Σε συνέντευξή του, τρία χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, ο Μίμης Φωτόπουλος αναφερόμενος στο θέατρο τόνιζε:  «Η Ελλάδα ήταν πάντοτε πνευματική αποικία. Και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι… Το θέατρο ήταν και είναι μια παγκόσμια θρησκεία που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους της Γης. Κι εμείς τούτη τη θρησκεία την κάναμε “οίκον εμπορίου και οίκον απωλείας”. Στον τόπο μας ποτέ η τέχνη δεν έγινε κτήμα του λαού. Αυτό δε συνέφερε την άρχουσα τάξη».

Πατώντας εδώ μπορείτε να περιηγηθείτε στις ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του περιοδικού για τον Μίμη Φωτόπουλο.

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: