Ο Θεόφιλος γύρισε…

Γύρισε για να μας αφηγηθεί τη ζωή του, τους πόνους του, τις αγωνίες του που έχουν για φόδρα τους την ιστορία του τόπου μας, Τους άλλους θεατές τους ενθουσίασε. Στους Μυτιληνιούς θεατές μας… πήρε τα κεφάλια. Η ιστορία του ήταν η δική μας.

Είναι στο θέατρο “ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ” (Ευμολπιδών 4, Γκάζι, 2114057249) για κάποιες παραστάσεις ακόμα, αποτέλεσμα του ότι οι πρώτες που είχαν ανακοινωθεί έγιναν με απόλυτη επιτυχία και δόθηκε παράταση.

Γύρισε λοιπόν ο Θεόφιλος μέσα στο σώμα και στο εξαιρετικό παίξιμο του Θοδωρή Προκοπίου.

Γύρισε για να μας αφηγηθεί τη ζωή του, τους πόνους του, τις αγωνίες του που έχουν για… φόδρα τους την ιστορία του τόπου μας, μέσα από το μοναδικό κείμενο του Θανάση Σκρουμπέλου.

Ένα κείμενο που ο “Θεόφιλος – Θοδωρής” στο μονόλογό του το ζωντάνεψε μαγικά.

Η ζωή του, η οικογένειά του, τα χρώματα από αυγά, ξίδι και τριμμένες πέτρες, η αγάπη κι η ζωγραφική, η απελπισία κι η απάτη της θρησκείας. Ο βασιλιάς που έτρεχε να κρυφτεί μετά την ήττα στον πόλεμο του 1897 κι ο Βενιζέλος που με τις μεγαλομανίες του και την εξάρτησή του από τους Φράγκους έφερε την καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Οι πίνακες. Γιατί ζωγράφιζε τους χτίστες πιο ψηλούς από τα παλάτια που έχτιζαν. Γιατί ζωγράφιζε ήρωες. Ηρακλήδες, Μεγαλέξανδρους, Σμολένσκηδες και Μακρυγιάννηδες. Τα ταξίδια του κι η φουστανέλα. Οι γειτονιές της Σμύρνης, ο Βόλος του Μακρή με τους προσφυγικούς καταυλισμούς της Νέας Ιωνίας κι η Μυτιλήνη, η ελευθερία του κι η διαρκής επιστροφή του με την περιθωριοποίηση και την αποθέωση, με τον Τεριάντ (Ελευθεριάδη) και τα καφενεία, τα κουρεία, τα ντουβάρια των σπιτιών.

Η παράσταση δεν έχει συντελεστή φωτογραφίας, αλλά εμείς είδαμε όλες τις φωτογραφίες του μυαλού τους. Του συγγραφέα, του ηθοποιού και του Θεόφιλου.

Να πάτε. Προσπαθήστε γιατί δεν είναι πολύ εύκολο. Οι παραστάσεις της 3ης και της 10ης Νοεμβρίου είναι sold out. Αλλά ρωτήστε εσείς. Ποιος ξέρει.

Τους άλλους θεατές τους ενθουσίασε. Στους Μυτιληνιούς θεατές… μας πήρε τα κεφάλια. Η ιστορία του ήταν η δική μας. Η μουσική του ήταν η δική μας. Κι ο χορός του. Οι λέξεις του κι η γλώσσα του ήταν η γειτονιά μας. Η αφήγησή του ήταν της Μικρασιάτισσας γιαγιάς μας ή του παππού μας του φαντάρου της Μικράς Ασίας (εγώ είχα κι από τα δύο).

Νομίζω ότι πρέπει να παίζεται στη Λέσβο (και όχι μόνο) δυο τρία χρόνια συνέχεια για να το δουν όλοι. Καλέστε τον.

Υ.Γ. Εδώ μπορείτε να δείτε και άλλη μια γνώμη που γράφτηκε για το ίδιο θέμα στην Κατιούσα από έναν … «οικοδόμο».

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: