Θα κάτσω εδώ, μαζί με το ταξικό χιπ-χοπ

Κι όσο γερνώ, περπατώ με τα τέσσερα
τα τροχοφόρα με προσπερνούν

Και μαζί με τα τροχοφόρα, η μουσική εξέλιξη και τα ακούσματα της νεολαίας. Αν και δε χρειάζεται να είσαι 20 χρονών, για να ακούς χιπ-χοπ μουσική σήμερα, ίσα-ίσα. Και βασικά δε χρειάζεται καν να σου αρέσει το είδος, για να μπορέσεις να αναγνωρίσεις κάποια πράγματα.

Ένας φίλος, λίγο “συντηρητικός ροκάς” στα μουσικά του γούστα που φτάνουν ως το progressive rock -που είναι αντικειμενικά προοδευτικό ως progressive-, “καταδικάζει” το χιπ-χοπ από όπου κι αν προέρχεται, γιατί δεν μπορεί να ακούσει τραγούδια, όπου οι φωνές μιλάνε αντί να τραγουδάνε και χωράνε προτάσεις ολόκληρες σε ένα στίχο.

Και κατά μία -πολύ ειδική και συγκεκριμένη- έννοια, έχει δίκιο. Όχι απαραίτητα ως προς την καλλιτεχνική μορφή, αλλά για το περιεχόμενο -πολιτικό και γενικώς. Γιατί αυτή η σκηνή και τα κομμάτια της, με την τραγουδιστή πρόζα, μιλάνε κι έχουν να μας πουν πολλά, πολύ περισσότερα από κάθε άλλο σύγχρονο είδος. Γι’ αυτό “μιλάνε” στο νου και την ψυχή, όχι μόνο μικρών παιδιών, αλλά και αρκετών “αιώνιων εφήβων” σαραντάρηδων, που θεωρητικά κάνουν για δύο εικοσάρηδες, αρκεί να μην έχουν μουχλιάσει μέσα τους.

Δε μιλάμε για το χιπ-χοπ γενικά, αυτό που δεν έχει τίποτα σημαντικό να πει, για αυτό τα λέει μουρμουριστά, μέσα από τα δόντια του, αλλά για τους δικούς μας -με τη στενή και με την ευρύτερη έννοια- χιπ-χοπάδες, τους λιγότερο ή περισσότερο στρατευμένους, που βάζουν πάντα έναν προβληματισμό σε ό,τι φτιάχνουν.

Και δε χρειάζεται να πεις πολλά για τα κομμάτια τους, γιατί μιλάνε από μόνα τους.

Εσείς ξέρετε δηλαδή πολλά τραγούδια αφιερωμένα στα 100 χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης, στον Παύλο Φύσσα και στα Παρισινά Προάστια; Ξέρετε πολλά τραγούδια που να μην είναι… μαλακισμένα, χαζοχαρούμενα, για τα σοκολατόπαιδα της εποχής μας; Ξέρετε πολλά τραγούδια που να προσπαθούν να μιλήσουν για αυτό που ζούμε, να μην είναι σαν άρλεκιν με νότες, να μην αντιγράφουν καψουροτράγουδα;

Ξέρετε πολλά μουσικά είδη, που να μπορούν να ενώσουν τα πιο ετερόκλιτα πλήθη και να δώσουν τόσο δυνατές εικόνες, σαν και αυτή χτες -στη νεανική σκηνή του Φεστιβάλ- με τους Ρεμπέλιον, τα κινητά νέας γενιάς, και τις μετανάστριες με τις μαντίλες;

Και στην τελική, ξέρετε πολλά τραγούδια-μουσικούς-συγκροτήματα από δική μας σκοπιά, που να μπορούν να μιλήσουν στους νέους, τους πραγματικούς εικοσάρηδες, και ακόμα πιο μικρούς; Που θα τους βάλουν πέντε σκέψεις, μικρές βάσεις, για να το ψάξουν παραπάνω και να πάνε παρακάτω;

Τη φωνή σου κάνω φωνή μου
Και τη ζωή σου δική μου
Γιατί;
Γιατί όταν είμαστε ένα γινόμαστε πιο ισχυροί και πιο δυνατοί
Φτιάχνουμε ολόκληρο γίγαντα
Όσο τσακίζουμε την αστική φυλακή
Κι ας πεθαίνω για εμένα για εσένα για αυτόν
Πεθαίνουμε όλοι μαζί
Κι όλοι μαζί θα φτιάξουμε νέα εποχή
Κόκκινη νέα εκδοχή
Με νέους αγώνες για νέους κυκλώνες
Σε μια άλλη του κόσμου αρχή
Και τότε ο ένας θα γίνει πολλοί
που θα ‘χουν δική τους φωνή και ζωή
Ανάλογα κάθε ανάγκη τους κάθε όνειρο τους
και κάθε τους επιλογή

Γνωρίζετε δηλαδή πολλά τραγούδια που πιάνουν τόσο καλά τη διαλεκτική της μονάδας, του ατόμου, που πρέπει να μάθει να γίνει σύνολο, πολλοί, και οι πολλοί με τη σειρά τους να γίνουν ένα, για να φτιάξουν τη νέα εποχή;

Κάποιοι λένε πως τα βρίσκουν πολύ μονοκόμματα, κάπως χοντροκομμένα. Οι περισσότεροι εννοούν βασικά πως έχουν αλλεργία για ό,τι παίρνει θέση, πολιτική και ταξική, ενώ αυτοί τα έχουν ξεπεράσει όλα αυτά, και έχουν φτάσει μόνοι τους στο σταρχιδικό στάδιο ανάπτυξης του εαυτούλη τους.
Κι αν υπάρχουν όντως -που ναι, υπάρχουν- στίχοι πιο αδούλευτοι και μονοκόμματοι, είναι πολύ πιο χρήσιμοι από τους περίτεχνους που λένε πολλά, για να μην πουν τίποτα.

Υπάρχει ένα τελευταίο εμπόδιο, ο κλασικός τύπος που λέει “θα κάτσω εδώ, μαζί με τη νεολαία”, και λέει πως “πιάνει τον παλμό της” επειδή θα ραπάρει δυο ρίμες και θα πετάξει ένα “γιο”. Ναι, τον ξεχωρίζεις εύκολα, αλλά μπορεί να κρύβεται στις λεπτομέρειες, ακόμα και μέσα μας κάποιες φορές.

Το χιπ-χοπ δεν είναι ένα δόλωμα, για να τσιμπήσει η νεολαία, επειδή πιάνει τον παλμό της. Είναι εργαλείο, αλλά δεν πρέπει να το δεις εργαλειακά, σαν τέχνασμα, κόλπο τακτικής, για να προσεγγίσεις κόσμο. Αν υποκρίνεσαι, αν δεν είσαι αυθεντικός, σε παίρνουν είδηση στο λεπτό και σου γυρίζουν την πλάτη, μέχρι να πεις “τραπ”.
-Εγώ θα κάτσω εδώ, παρέα με το ταξικό χιπ-χοπ...

Το θέμα εδώ δεν είναι ατομικό, να αρέσει δηλαδή σε εσένα κι εμένα, στον παλιο-ροκά φίλο μου, στους “δογματικούς” της μουσικής, που δεν κάνουν συγκεκριμένη ανάλυση της νέας κατάστασης και μένουν προσκολλημένοι στα παλιά, που νιώθουν χάσμα γενεών με τους μικρούς και αυτά που ακούνε.

Ευτυχώς ο καθένας μπορεί να ακούει αυτά που θέλει, και να τα βρει στο Φεστιβάλ, που γεφυρώνει όλα τα χάσματα, (εκτός από αυτό που χωρίζει τον κόσμο σε αφεντικά και μισθωτούς δούλους). Και όσοι “τζόβενοι” πέρασαν χτες από τη νεανική σκηνή στη Θεσσαλονίκη, ήρθαν μετά στα ίσια τους, στη συναυλία των Μπλε με το Λάκη Παπαδόπουλο. Και ψάξτε να βρείτε έναν δεύτερο ενήλικα, που να είναι πιο νέος ή πιο παιδί από το Λάκη, που έχει πατήσει τα 70…

Το ζήτημα λοιπόν είναι συλλογικό. Ποιος θα αγκαλιάσει τη μορφή, για να αναδείξει το περιεχόμενο. Ποιος θα είναι το αντίπαλο δέος, ποιος θα έχει εναλλακτική πρόταση στη σαβούρα του κάθε Sin Boy -που και αυτός “αριστερός” είναι και ποστάρει συνέχεια υπέρ του Τσίπρα. Και αν υπάρχει ένα παράσημο για την ΚΝΕ, όχι μόνο για τη χτεσινή χιπ-χοπ ενότητα (που έδεσε ωραία και με τα “Γουρούνια στο Διάστημα” πιο πριν) είναι πως κάνει αυτό ακριβώς: το αντίπαλο δέος. Και παρουσιάζει μια σειρά παιδιά που έχουν πολλά να πουν και χρειάζονται πολλές συλλαβές να μας τα πουν -που δε χωράνε στο μέτρο, με τις νότες, για αυτό και ραπάρουν.