Σάκης Ρουβάς – 4 + 1 στιγμές αριστείας ενός ποπ μαχητή του φιλελευθερισμού

“Χίλια εννιακόσια ενενήντα δύο, μαζί κι αυτό το χρόνο, μαζί εμείς οι δύο” τραγουδούσε πριν 27 χρόνια ο εικοσάχρονος τότε Σάκης Ρουβάς, κι αν κάποιοι είχαν προβλέψει από τότε πως ο Κερκυραίος αοιδός θα έμενε στο ελληνικό πεντάγραμμο και την εγχώρια σόου μπιζ για πολλά χρόνια ακόμα, σίγουρα κανείς δεν είχε διαβλέψει ότι θα εξελισσόταν και σε ένα ίνδαλμα στην άνιση μάχη κατά της σοβιετίας.

Μπορεί η πολυσυζητημένη κάθοδός του στην πολιτική να κοντεύει να γίνει ανέκδοτο αντίστοιχο με εκείνο του ειδικού φρουρού που αναβόσβηνε αθόρυβα, αυτό όμως δε μειώνει τη συμβολή του στον αγώνα για μια Ελλάδα ευρωπαϊκή, μακριά από αγκυλώσεις και ιδεοληψίες του παρελθόντος. Σε τελική ανάλυση, αν όχι τώρα, που θα έχουμε τριπλή, ει μη και σχεδόν ταυτόχρονη κάλπη, πότε θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να βρει ο Ελ φιλελέ το απολλώνιο πρότυπο που πάντα αναζητούσε;

Είτε πολιτευτεί, είτε παραμείνει αφανής ήρωας του ευρωπαϊσμού, ήδη οι στιγμές καλλιτεχνικής, πολιτικής και κοινωνικής υπέρβασης που μας έχει χαρίσει τον καθιστούν νικητή απέναντι σε κάθε πιθανό συνυποψήφιο. Πάμε να θυμηθούμε μαζί τις πιο χαρακτηριστικές.

Έεεετοιμοιοιοιοιοιοι;

Σάκης Vs Κασπάροφ

Δεν είναι μόνο το μίσος προς τα σοβιετικά δεσμά απ’ όπου κι αν προέρχονται που ενώνει το Σάκη με το Γκάρι Κασπάροφ. Είναι και το κοινό πάθος για το σκάκι, το οποίο θα είχε οδηγήσει τον τραγουδιστή σε βάθρα ανάλογα με του Ρώσου παίκτη, αν δεν τον είχε κερδίσει η τέχνη. Αν ο τίτλος “Μανιακός με το σκάκι ο Σάκης Ρουβάς” σας παραπέμπει σε εκείνον να αναποδογυρίζει τη σκακιέρα στη διάρκεια χορευτικού πετώντας αριστερά – δεξιά τα πιόνια, δείτε τη βαθιά προσήλωση στο βλέμμα και τη στάση του σώματός του για να πειστείτε:

Ο,τι πιο αξιολύπητο (βλ.παθέτικ) έχει σκεφτεί image maker για δημιουργία προφίλ διανοούμενου σε φίκο. pic.twitter.com/7eDbf4rCBr

— momus (@momus_monologue) July 5, 2016

Δαμαστής σαλαχιών

Μπορεί ο Παύλος Πολάκης πρόσφατα να κόμπαζε – οποία έκπληξις –  για τις ικανότητές του ως ψαροντουφεκά στην Αγία Ρουμέλη Χανίων πριν μιάμιση δεκαετία, ποστάροντας φωτό που όλοι ξέραμε, καθώς κυκλοφορούν χρόνια στα ελληνικά ίντερνετς:

Για μία ακόμα φορά όμως το στρατόπεδο των αρίστων αναδεικνύεται υπέρτερο και στο ευγενές άθλημα του ψαροντούφεκου, όπως αποδεικνύει φωτό στην οποία ο Ρουβάς επιδεικνύει το γιγαντιαίων διαστάσεων σαλάχι που έπιασε το 2013:

Μην παρακαλώ σας μη λησμονάτε τα μακαρόνια με κιμά

Για τις χορευτικές ικανότητες του Ρουβά δεν ακούστηκε ποτέ κουβέντα κι από τους μεγαλύτερους επικριτές του κι αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Το 2015 λοιπόν, ο τραγουδιστής αποφάσισε να πείσει και τους πιο καχύποπτους πως διαθέτει και φωνή, που μάλιστα ταίριαζε και σε ρεπερτόριο έξω από το συνηθισμένο του. Έτσι λοιπόν τον είδαμε να ερμηνεύει το ‘Άξιον Εστί” στα πλαίσια εκδηλώσεων του Δήμου Νέας Σμύρνης προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη. Η απόφασή του έγινε το νούμερο ένα αντικείμενο σχολιασμού σε πρωινομεσημεριανές εκπομπές και στις κοσμικές στύλες, ενώ θέση πήρε και ο ίδιος ο Μίκης, τασσόμενος στο πλευρό του τραγουδιστή κι υποστηρίζοντας πως θα έφερνε το έργο κοντά στη νεολαία. Αν μάλιστα είχε περισσότερες δυνάμεις, δεν αποκλείουμε καθόλου πως θα διηύθυνε και συναυλία με το Σάκη να ερμηνεύει το “Μακεδονία ξακουστή” και άλλα εθνεγερτήρια άσματα, κατάλληλα προς χρήση σε αλυτρωτικά συλλαλητήρια. Σε ό,τι αφορά αυτό καθεαυτό το τελικό αποτέλεσμα, προσωπική μου άποψη είναι πως έχουμε ακούσει και χειρότερα. Δύσκολο να σου κάνει κάτι αίσθηση όταν τ’ αυτάκια σου έχουν την εμπειρία Γεωργίου Τσαλίκη να εκτελεί Στέλιο Καζαντζίδη. Το θέμα είναι ότι ο Ρουβάς στο Άξιον Εστί έδωσε την ακριβώς ίδια εντύπωση που θα έδινε ο σερ Μπήθι αν τραγουδούσε το “Shake it”. Οπότε τείνω μάλλον να συμφωνήσω με την τότε τοποθέτηση του Θάνου Μικρούτσικου στο ζήτημα: «Τα μακαρόνια με κιμά, παρότι μου αρέσουν, τρελαίνομαι, δεν μπορώ να τα γράψω. Δεν θα είμαι πειστικός. Θα είμαι γελοίος».

Ναι, είσαστε Ευρώπη και φαίνεστε:

Μπορεί οι ακούσιοι αρχιτέκτονες της συντριπτικής τελικά επικράτησης του “όχι” στο δημοψήφισμα του ’15 να ήταν πολλοί, λίγοι όμως κονταροχτυπήθηκαν με τόσο ζήλο για την πρωτιά όσο Κωνσταντίνος Μπογδάνος (που μεταξύ άλλων έκλαψε ζωντανά σε ελβετικό κανάλι με την προοπτική αυτή) και ο Σάκης Ρουβάς, που πρωταγωνίστησε μάλιστα σε σποτ υπέρ του “Ναι”, όπου με συγκρατημένα αγέρωχη οργή μιλούσε για το μπούλινγκ (sic) που υφίστατο για τις απόψεις του και μας πληροφορούσε πως η “Ευρώπη είναι λέξη ελληνική” (ουάου!). Εκεί όμως που μάγεψε τα πλήθη ήταν όταν μίλησε εκτός κειμένου, εξηγώντας τους λόγους που τον οδήγησαν στη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή σε εκπομπή του ΣΚΑΙ (πού αλλού;): Εκείνο το βράδυ της ανακοίνωσης για το δημοψήφισμα δεν κοιμήθηκα καλά, ξύπνησα με πολλές σκέψεις, με τορπίλιζαν στο μυαλό μου. Ξεκίνησα να γράφω. Η αϋπνία είναι γνωστό ότι μπορεί να έχει αποτελέσματα στην ορθή μας κρίση, αν συνδυαστεί δε με αντισυμβατικές μορφές πολέμου όπως ο τορπιλισμός του μυαλού του Σάκη με σκέψεις, μιλάμε για ένα εκρηκτικό κοκτέηλ. Τουλάχιστον κάποιοι φρόντισαν να κατέβουν τα βίντεο με το επίμαχο απόσπασμα, προφανώς γιατί τα απομεινάρια του τορπιλισμού ήταν πολύ σκληρή εικόνα για να παραμείνει στην κοινή θέα.

Δεν έχει σίδερα το ΣΔΟΕ να τον κλείσει, δεν έχει σίδερα για να τον φυλακίσει…

Αρνούμενος να επαναπαυτεί στις δόξες του ως τραγουδιστή και παρουσιαστή, ο Σάκης Ρουβάς έκανε πριν περίπου δυο χρόνια ένα καινοτόμο επιχειρηματικό άνοιγμα στον τομέα της πράσινης ενέργειας και των βιοκαλλιεργειών. Όπως κάθε άριστος σε αυτή τη χώρα, ήρθε αντιμέτωπος με το θράσος του αδηφάγου κράτους που ζητάει φόρους από την παραγωγική τάξη των υγιών επιχειρηματιών. Λογικό κι ανθρώπινο είναι λοιπόν να του ξέφυγε μια τόση δα μικρούλα οφειλή 25.000 ευρώ, την οποία χρησιμοποίησε ως πρόσχημα το στυγνό καθεστώς των Μαδούρων, που μέσω της ελεγχόμενης δικαιοσύνης των σύγχρονων Βισίνσκι επέβαλε δέσμευση των εταιρικών λογαριασμών της ΣΑΚΗΣ ΡΟΥΒΑΣ ΕΠΕ. Ελπίζουμε το προσωρινό αυτό πισωγύρισμα να μην πτόησε το επιχειρηματικό δαιμόνιο του καλλιτέχνη – σκακιστή – ψαροντουφεκά – εντερπρενέρ, κυρίως όμως να τον ατσάλωσε στην απόφασή του να κατέλθει στον πολιτικό στίβο, ώστε να βάλει το λιθαράκι του για μια Ελλάδα που δε θα τρώει τα άριστα παιδιά της.