Οι μαμάδες σε ταινίες τρόμου: Όταν το μάνα, μητέρα, μαμά αναβλύζει φόβο

Καλοκαίρι είναι και πήρα την πρωτοβουλία (δημοκρατική απο παιδί) να σας γράψω για τις κινηματογραφικές μαμάδες στις ταινίες τρόμου. Σαλταρισμένες μάνες που πέρασαν από το μεγάλο κινηματογραφικό πανί και μας έδωσαν ανατριχίλες και απέραντη ευγνωμοσύνη για τις δικές μας μητέρες που απλά μας βάζουν τις φωνές για ζακέτες και χαμένα καπάκια από τάπερ.

Οι ισχυροί δεσμοί μεταξύ παιδιού και μητέρας είναι αδιαμφισβήτητοι. Η μητέρα έχει άμεση επαφή με το παιδί της πριν καν αυτό γεννηθεί. Η αχίλλειος πτέρνα κάθε γυναίκας. Σα με το που γίνεται κάποια απο μας μητέρα να διαχέεται μέσα στον οργανισμό της ”Μαμαδίνη”. Παράλογοι φόβοι και ακόμα πιο παράλογα μέτρα προστασίας των παιδιών όπως:μια ζακέτα το κατακαλόκαιρο και ξεμάτιασμα γιατί ”είσαι όμορφος αγόρι μου και σε ματιάζουν” αποτελούν τα υπερ-όπλα κάθε μανούλας εκεί έξω.

Ας γνωρίσουμε λοιπόν εκείνες τις μητέρες που εμμ, το έχουν εξελίξει λίγο παραπάνω το θέμα της προστασίας. Το έχουν πάει σε level στο οποίο ο Φρόιντ θα έτριβε τα δικά του χέρια και έπειτα του Γιούνγκ και όποιου άλλου συναντούσε στο διάβα του για να δείξει την ικανοποίηση του.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ..

Θύτης ή θύμα;

Συνήθως οι μαμάδες σε ταινίες τρόμου ή σε κάνουν να ουρλιάζεις ή τις κάνεις να ουρλιάζουν. Οι κακοποιητικές μαμάδες συνήθως έχουν δημιουργήσει καμάρια που με το ”καλημέρα” έχουν αποφασίσει με τι τρόπους θα σε βασανίσουν μέχρι θανάτου και μέσα σε τι θα σε θάψουν.. αν σε θάψουν..Γυναίκες υστερικές, στερημένες απο την ζωή, με εμμονές, θρήσκες  με ότι κακό συνεπάγεται αυτό. Συνήθως υποβάλλουν τα παιδιά τους σε βασανιστήρια θέλοντας να τα πειθαρχήσουν ώστε να γίνουν ”καλά και ήσυχα” παιδάκια που θα γίνουν ”καλοί και ήσυχοι” πολίτες. Τελικά καταλήγουν να δίνουν σαλταρισμένα άτομα στην κοινωνία με σαδιστικά και δολοφονικά ένστικτα. Το απόλυτο fail.

Η μητέρα- θύμα είναι στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Είναι η καλή, γλυκιά μητέρα που φροντίζει την οικογένεια της γινόμενη θυσία  σε ταινίες τρόμου με σατανιστικές τελετές γίνεται θυσία στην κυριολεξία σε ορισμένες περιπτώσεις). Συνήθως, φεύγουν νωρίς με τραγικό τρόπο μπροστά στα μάτια των παιδιών τους απο τον δολοφόνο και δίνουν το έναυσμα για την μεταστροφή του ήρωα ή της ηρωίδας: ”Μου σκότωσες την μάνα ρε αλήτη; Να δεις τώρα τι θα σου κάνω εγώ”. Βέβαια, η πιο hardcore εκδοχή της ιστορίας είναι η μητέρα όταν κάποιος απειλεί τα παιδιά της. Τότε απο θύμα μετατρέπεται σε κυνηγό  κεφαλών των επίδοξων δολοφόνων. Γενικά, δεν τα βάζεις με μια μάνα που προστατεύει τα παιδιά της. Είναι γενικός κανόνας .. Καλύτερα φόρτωσε τα όλα σε ένα καράβι και σάλπαρε γιατί αν σε πάρει χαμπάρι πως απειλείς τα βλαστάρια της, δεν έχει μέρος να κρυφτείς..

Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η μητέρα μέγαιρα συναντά την μητέρα τροφό. Δύο όψεις της γυναίκας μητέρας που μας ακολουθούν απο αρχαιοτάτων χρόνων. Η γυναίκα ως καταστροφέας και ως δότρια ζωής ταυτίστηκε στο μυαλό των ανθρώπων με την δύναμη της Φύσης να γεννά,να καταστρέφει και να αναγεννά. Δεν είναι τυχαίο πως αρκετές μητέρες στις ταινίες τρόμου δεν παρουσιάζουν καμία γκρίζα ζώνη μεταξύ του άσπρου και του μαύρου.

Ο πιο αβανταδόρικος ρόλος είναι πάντα του κακού και γι’ αυτό παρακάτω ακολουθούν μητέρες που δεν θα ήθελε κανείς στο οικογενειακό τους τραπέζι.

Norma Bates (Psycho 1959)
Αρχίζω από τη ναυαρχίδα των κακοποιητικών μανάδων. Η Norma που ονόμασε το γιό της Norman μη τυχόν και δεν καταλάβει κανείς πόσο πολύ θέλει να τον κατέχει τον λεβέντη της, παίρνει σκήπτρα και τιάρα ικανοποιημένη από τον τρόπο που επηρέασε τον κανακάρη της. Με μότο ”Όλες είναι τσούλες εκτός απο τη μαμά ” και πως η σεξουαλική επαφή είναι αμαρτία, προσπάθησε όσο καμία μάνα εκεί έξω να κολλήσει τον γιό της στα φουστάνια της . Τον κόλλησε στην κυριολεξία, αφού ο γιος ταυτίστηκε τόσο με τη μητέρα του, που ακόμα και όταν την σκότωσε για να απελευθερωθεί συνήθιζε να φορά τα φορέματα της και να μιμείται την φωνή της να του μιλά, συγκεκριμένα να τον επικρίνει και πάλι. Ο Norman που μόνο νορμάλ δεν τον λες (πολύ κακό λογοπαίγνιο) το είχε συνήθειο να κατακρεουργεί συνήθως κορασίδες προσπαθώντας να καταπνίξει τις σεξουαλικές του ορμές προς αυτές. Διότι η μανούλα είχε πει πως αυτό είναι ”πολύ κακόοοο” δεν πρέπει να μας σηκώνεται με καμία άλλη εκτός απο την μαμά.. Α,ναι στην ταινία του 1959 αυτό δεν φαίνεται, υπάρχει και ένα ήθος στην εποχή, αλλά στην νουβέλα υπονοείται η αιμομικτική σχέση μεταξύ τους.
Ας δούμε την πιο γνωστή σκηνή της ταινίας.

Margaret White (Carrie 1976)
Αν νομίζετε πως οι κόρες τραβούν λιγότερα στις ταινίες τρόμου επειδή δεν υπάρχει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα κάνετε λάθος. Η μικρή Carrie μεγαλώνει με την θρησκόληπτη μητέρα της η οποία θεωρεί αμαρτία τα πάντα. Αποκαλεί το στήθος ”βρώμικα μαξιλαράκια ” και τα κατηγορεί πως αυτά φταίνε για το συζυγικό βιασμό που υπέστη απο τον σύζυγο της κατά την σύλληψη της κόρης της. Κάθε σωματική επαφή τη θεωρεί κολάσιμη και δεν χάνει ευκαιρία να χώνει το ίδιο της το παιδί σε αυτοσχέδια φυλακή ντουλάπα για ώρες, ζητώντας συγχώρεση απο την ίδια, τους αγίους και τον Θεό. Η Carrie μεγαλώνει χωρίς να γνωρίζει πώς λειτουργεί το ίδιο της το σώμα και καταλήγει να χλευάζεται απο τους συμμαθητές της όταν για πρώτη φορά της έρχεται περίοδος. Η μητέρα της έξαλλη συνδυάζει τον ερχομό της περιόδου με το ότι η κόρη της έχει σεξουαλικές επιθυμίες και για ακόμα μια φορά, το κορίτσι καταλήγει για ώρες στην ντουλάπα. Δε διστάζει να επιτεθεί στο ίδιο της το σπλάχνο με κουζινομάχαιρο όταν επιστρέφει απο το χορό του σχολείου, επιθυμώντας να την σκοτώσει, αλλά είναι ήδη αργά βρε κακομοίρα γιατί η κόρη σου ανακάλυψε πως έχει το χάρισμα της τηλεκίνησης και έχει κάνει ήδη ένα σχολείο και πόλη ώπα! είναι δυνατόν να μην σε κάνει εσένα καλά;

Pamela Voorhees (Παρασκευή και 13 1980)
Ακολουθεί η μητέρα του Jason, αν και εδώ θέλω να κάνω ένα μικρό pause.. Είμαστε στην δεκαετία του ’80, τότε που στις ταινίες ήταν οκ να κοροϊδεύεις χοντρούς, ομοφυλόφιλους και άτομα με αναπηρία. Η ταινία αυτή αναφέρεται σε ένα παιδί το οποίο πάσχει απο υδροκεφαλισμό και πέφτει θύμα εκφοβισμού από τα υπόλοιπα ” φυσιολογικά παιδιά”. Προσπαθώντας να μάθει να κολυμπά μόνος του, αφού οι υπεύθυνοι της κατασκήνωσης ήταν τέρμα τρόμπες πνίγεται στην λίμνη. Η μητέρα του από εκεί και ύστερα αναλαμβάνει να σκοτώσει όποιον είναι υπεύθυνος για το χαμό του γιου της. Ακραίο, αλλά ως ένα σημείο κατανοητό αν έχεις χάσει το παιδί σου με τόσο άδικο τρόπο.. Μετά το πράγμα ξεφεύγει (λες και δεν είχε ξεφύγει ήδη με τους φόνους ) και για πολλά χρόνια εκείνη και ο απέθαντος γιος της (τελικά με κάποιο τρόπο ανασταίνεται συνεχώς) τρομοκρατούν ένα ολόκληρο κάμπινγκ επανειλημμένως.. Τι σου φταίνε τώρα όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή, ε;

 H Martha Baring (Hush 1998)

Αν η ταινία δεν είχε κυκλοφορήσει το 1998, αλλά το 1988 θα είχε μεταφραστεί στο εξώφυλλο ως ”Μια τρελή -τρελή πεθερά” και θα είχε την Τζέσικα Λάνγκ με βλέμμα υπεροπτικό και την Γκουίνεθ Πάλτροου σε γκριμάτσα τρόμου. Η Μάρθα η πεθερά απο την κόλαση κάνει τα πάντα για να εξοντώσει την νύφη της και να μεγαλώσει το εγγόνι μονάχη της με τον γιό της. Ο γιος της πέρα βρέχει. Καταλαβαίνει πως η μητέρα του είναι δολοφόνος, όταν πια το ξέρει ο κόσμος όλος. Η μορφή της κακής πεθεράς είναι ένας χαρακτήρας που σπανίως μας απασχολεί στις ταινίες τρόμου (κυρίως γιατί μας απασχολεί και στην πραγματική ζωή. Μια βόλτα έξω απο τα δικαστήρια για να δείτε πώς μια μάνα μπορεί να κατηγορεί μια άλλη μάνα με αισχρό τρόπο για να πάρει ο λεβεντάκος της την επιμέλεια του παιδιού και θα καταλάβετε.)

Corrine και Olivia (Λουλούδια στη σοφίτα 1987)

Για μένα η σειρά βιβλίων της Βιρτζίνια Άντριους με πρώτο στην σειρά ”Λουλούδια στην σοφίτα” , όπου συναντούμε την γιαγιά Corrine και την μητέρα Olivia, είναι απο τα καλύτερα γκόθικ βιβλία που υπάρχουν εκεί έξω. Στην ταινία ”Λουλούδια στη Σοφίτα” βλέπουμε 4 παιδιά να προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε μια μεγάλη σοφίτα ενός αρχοντικού. Η μητέρα τους είχε παντρευτεί τον ετεροθαλή αδερφό του παππού τους και ο τελευταίος δεν την συγχώρεσε ποτέ γι αυτό.Όταν η κόρη του έμεινε χήρα, γύρισε πίσω στο πατρικό σπίτι και η μητέρα της την έπεισε να κλειδώσουν τα παιδιά της στην σοφίτα με σκοπό να ξεγελάσουν τον άρρωστο πατέρα της και να της γράψει την περιουσία του. Τελικά ο παππούς πεθαίνει και αφήνει την περιουσία στην κόρη, η οποία φαίνεται μέσα στα χρόνια να έχει αρχίσει να ”ξεχνά” την ύπαρξη των παιδιών της στην σοφίτα και μια γιαγιά που τα κακοποιεί με κάθε ευκαιρία. Για τα λεφτά τα έκανε όλα, για τα λεφτά δεν τα αγαπούσε.

Beverly Sutphin ( Serial mom 1994)

Η Κάθλιν Τάρνερ γίνεται η υπερβολικά υπερπροστατευτική μητέρα στην ταινία”Serial Mom” (έχω λόγο που χρησιμοποιώ πλεονασμό στην πρόταση μου) . Όλες οι μαμάδες τσαντίζονται όταν πειράζουν τα παιδιά τους, αλλά η συγκεκριμένη μάνα αφαλοκόβει όποιον σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία της οικογένεια της. Σκοτώνει καθηγητές μαθηματικών, σκοτώνει πρώην αρραβωνιαστικούς που απάτησαν την κόρη της, εκφοβίζει μια γειτόνισσα που της πήρε το πάρκινγκ (εδώ κάποιοι που μένουμε κέντρο κάπως ταυτιζόμαστε λίγο ε;) και γενικά όποιον πάρει ο χάρος. Καταφέρνει δε να βγει λάδι στο δικαστήριο, παίζοντας την απελπισμένη μάνα που αμάρτησε για τα παιδιά της…Ποιος μπορεί να αντέξει μια μάνα που δακρύζει και να μην τις συγχωρέσει τώρα 5-6 φόνους μωρέ;

 

 

 

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: