Όχι άλλο Πανούση, Πάριο και Αλεξίου…

“Το χειρότερο που μπορεί να πάθω είναι να αυτολογοκριθώ” λέει ο Πανούσης στη συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα των Συντακτών. Και αρχίζει να απασφαλίζει με μια σειρά… “αλήθειες”, όπου ενσωματώνει τα χειρότερα κλισέ του συστήματος και του κυρίαρχου λόγου.

Ξεκινάμε για ζέσταμα με το συνδικαλιστικό κίνημα.

-Οι συνδικαλιστές, δηλαδή, έχουν πάντα δίκιο;

-Είδαμε πόσο βρόμικος μπορεί να είναι ο συνδικαλισμός. Έχω ζήσει εκατοντάδες φορές, και στα ραδιόφωνα, την προσήλωση στο ωράριο. Όμως υπάρχουν εξαιρέσεις. Το Σωματείο Ραδιοφώνου και Τηλεόρασης κινήθηκε με σοβαρότητα, οι τελευταίοι που κράτησαν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η ζωή του εργαζόμενου έγινε χάλια, μεγάλη η ευθύνη του ΚΚΕ. Έρχονται κομματόσκυλα, επαγγελματικά στελέχη με το “Ριζοσπάστη” κάτω απ’ το αυτί για να καταστρέψουν όποια δουλειά πάει να γίνει. Δυστυχώς, ακόμα κι αν διαφωνείς με την απεργία, τα της εργασίας είναι θρησκευτικού περιεχομένου, ιερά και όσια.

Συνοψίζοντας. Η ζωή του εργαζόμενου χειροτερεύει, βασικά εξαιτίας του ΚΚΕ, που χαλάει όποια δουλειά πάει να γίνει (εδώ εμφανίζονται επιρροές ΟΑΚΚΕ περί “παραγωγικού σαμποτάζ”), σε αντίθεση με το Σωματείο Ραδιοφώνου και Τηλεόρασης (;), τους τελευταίους που κράτησαν τις συλλογικές συμβάσεις, σε ένα χώρο γαλέρα -όπως τα ΜΜΕ, όπου θερίζει η μαύρη εργασία. Παρακάτω, ο Πανούσης λέει πως ξέρει από ανεργία, τη ζει μες στο σπίτι του, με τη γυναίκα του που δουλεύει έντεκα μήνες απλήρωτη στο MEGA. Πιθανότατα λόγω του ΚΚΕ και αυτή, από κάποιους που κυκλοφορούσαν με Ριζοσπάστη κάτω από το αυτί…

Παρακάτω.

Η κυβέρνηση αντιγράφει μόνο τα κακά του σοβιετικού μοντέλου. Χωρίς τις κοινωνικές παροχές του υπαρκτού σοσιαλισμού, στήνουν τον υπαρκτό σουρεαλισμό, μοντέλο που προσωπικά με εκφράζει για λόγους επαγγελματικούς αλλά και ιδεολογικούς. Με προλεταριοποίηση της κοινωνίας, βαδίζουμε προς την αναρχία και μετά στην επανάσταση. Αυτό για μένα ήταν πάντα ζητούμενο όσο κι αν πονάει.

Το μόνο που δε μας είπε ο Πανούσης είναι ότι ζούμε στην τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης. Δεν πειράζει όμως, στην επόμενη συνέντευξη, ίσως. Που θα έχουμε προσεγγίσει την επανάσταση -όσο κι αν πονάει.

Μετά από τα ορεκτικά, περνάμε στο κυρίως πιάτο και την αγαπημένη του ασχολία: το ΚΚΕ.

Εγώ λέω “λαός οπλισμένος ποτέ νικημένος” (…) Όπλα παντός είδους, και παιδεία, γνώση, πολιτισμό… Η Κούβα, πχ, είναι ένας οπλισμένος λαός. Ναι, της έχω συμπάθεια, ο πατέρας μου έπινε νερό στο όνομα του Φιντέλ, στον οποίο μοιάζω κιόλας…

Τρομερή ομοιότητα. Στο πολιτικό κομμάτι ιδίως…

-Γιατί τόσο σκληρή κριτική στο ΚΚΕ;

Θεωρεί ότι έχει τις σφραγίδες του ορίτζιναλ ΚΚΕ. Αν ακούσεις λόγους παλαιών ηγετών, ακόμα του Ζαχαριάδη, σε σχέση με αυτούς των σημερινών, καμία σχέση. Τον Κουτσούμπα, που τον κόβω να έχει καθαριστήριο στα Τρίκαλα, δε θα του πήγαινα ούτε πουκάμισο για καθάρισμα. Είναι πολύ μέτριοι, κατώτεροι, βρε παιδί μου. Το σήμα κατατεθέν του αριστερού είναι η αυτοκριτική. Ε, δεν έγινε ποτέ.

Αν ο Πανούσης είχε καθαριστήριο (τώρα και) στα Τρίκαλα, θα δεχόταν μόνο “σώβρακα και φανέλες” του συστήματος, για να τα ξεπλύνει. Το καλό είναι πως αυτός δεν είναι μέτριος και κατώτερος, σαν τους Κουκουέδες. Ακούει λόγους παλιών ηγετών όπως του Ζαχαριάδη -κι ας μην υπάρχουν πουθενά ηχογραφημένοι- και ξέρει πως το ΚΚΕ δεν έκανε ποτέ αυτοκριτική, χωρίς να ξέρει καν τι λέει.

-Έχετε αυξημένες απαιτήσεις από το ΚΚΕ;
-Δεν πρέπει να είναι κόμμα αγωνιστικής πρωτοπορίας, όπως λένε οι κλασικοί;
-Μήπως έχουν ξεπεραστεί αυτά;
-Όχι, απλώς δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Πρέπει να τελειώνουμε με τις Βάρκιζες, να πάρουμε πίσω τον οπλισμό μας. Το ΚΚΕ έπαιζε πάντα το ρόλο της οπισθοφυλακής στο σύστημα, από την εποχή της Βάρκιζας. Αυτή κι αν ήταν κωλοτούμπα. Όπως και η αποχή στις εκλογές του 46′.

Το παλιό, ορίτζιναλ ΚΚΕ ήταν καλό. Όχι σαν το ΚΚΕ που ήταν πάντα οπισθοφυλακή του συστήματος.
Και φυσικά παντού χωράει μια Βάρκιζα, που ήταν καταστροφή. Όπως κι η αποχή το 46′, όπου οι κομμουνιστές ξαναπήραν τα όπλα, διορθώνοντας τη Βάρκιζα.
Όλα μαζί στο μπλέντερ του θολωμένου του μυαλού. Εκεί να δεις κωλοτούμπα…

-Αν τότε η Αριστερά έπαιρνε την εξουσία, μήπως θα συνέβαινε ό,τι και σήμερα; Μήπως τελικά “η Αριστερά στην εξουσία” συνιστά αντίφαση εν τοις όροις;

Δεν ξέρω, αλλού έχει πετύχει, σ’ αυτή την περίπτωση φυσικά εγώ θα ήμουν φυλακή… Κοίτα, η Αριστερά στην εξουσία ή στην αντιπολίτευση είναι πουλημένη. Υπάλληλοι είτε της Σοβιετίας είτε της CIA δίνουν λόγο στα αφεντικά.

Η Αριστερά, είτε εξουσία είτε αντιπολίτευση, είναι πουλημένη. Αλλού όμως έχει πετύχει στην εξουσία -χωρίς να μας εξηγεί δυστυχώς γιατί εκεί δεν ήταν “πουλημένοι” ή “υπάλληλοι της Σοβιετίας”. Να τη κι η Σοβιετία, τελικά…

Ας περάσουμε στο επιδόρπιο με κάτι “ανώδυνο”…

–Στο FB έχει αναδειχτεί μια γενιά που σατιρίζει, τρολάρει τα πάντα. Ανταγωνιστές;
-Με απογοητεύει το πόσο έτοιμοι είναι να παραδοθούν στην εξουσία. Να πάνε στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, σε καθετί συστημικό.

Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι ασυμβίβαστοι σαν τον Πανούση, που δεν υπέκυψε ποτέ στο σύστημα και τα αφεντικά, ούτε δούλεψε ποτέ σε τίποτα συστημικό… Πχ όπως τώρα, που δουλεύει στο Εθνικό Θέατρο, δηλ στο Δημόσιο -όπως του επισημαίνει ο δημοσιογράφος που παίρνει τη συνέντευξη.
–Δηλαδή δεν είναι και δικό μου, δικό μας;… Άλλωστε ήταν επιθυμία της μαμάς μου, υπέκυψα… δηλώνει ο μεγάλος επαναστάτης και σταματάει ο νους.

Κι επειδή ίσως κάποιοι έχουν αμβλυμένα αντανακλαστικά απέναντι σε αντικομμουνιστικές χυδαιότητες, ας δούμε ένα τελευταίο απόσπασμα.

Η σάτιρα είναι αντιρατσιστική έτσι κι αλλιώς. Σατιρίζω εμένα, τη μάνα μου, τον πατέρα μου, τη γυναίκα μου, τους γκέι, τους στρέιτ (κυρίως τους στρέιτ), τους πολιτικούς. Τον μαύρο θα τον πω “αράπη”, τους γκέι όπως τους λέμε. Εγώ δεν κάνω διακρίσεις φύλων. Τους άντρες τους χωρίζω απλά σε ετεροφυλόφιλους και κλειτοριδικούς, οπότε θεωρώ γελοίο να κάνεις τη σεξουαλική προτίμηση κοινωνικό ζήτημα. Αν εμένα μου αρέσει να γλείφω μασχάλες, πρέπει να φτιάξω Κίνημα Γλειφομασχαλιστών διεκδικώντας τα δικαιώματά μας;

Νομίζουμε πως αυτά είναι αρκετά, δε χρειάζονται περσότερα. Οι ανοησίες του Πανούση αποπνέουν την μπόχα του συστήματος, και έχουν γίνει πλέον κουραστικές. Τόσο που να δικαιολογείται να αντικαταστήσει τον αγαπημένο του Νταλάρα σε εκείνο το στιχάκι που του αφιέρωνε: όχι άλλο Πανούση, Πάριο κι Αλεξίου…