Εργασιακή κόλαση για χιλιάδες Έλληνες μετανάστες θύματα απάτης δουλεμπορικών γραφείων ευρέσεως εργασίας

Η κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει για τη μείωση του ποσοστού της ανεργίας από 27% σε 20%, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες (427.000 από την έναρξη της κρίσης σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς) ωστόσο εξακολουθούν να φεύγουν στο εξωτερικό, κάποιοι για να βρουν δουλειά στο αντικείμενό που σπούδασαν, κι άλλοι επειδή απλώς δε βρίσκουν οποιαδήποτε απασχόληση στην Ελλάδα. Τα στοιχεία αυτή τη στιγμή κατατάσσουν την Ελλάδα τρίτη μετά την Κύπρο και την Ισπανία στη μετανάστευση νέων ανθρώπων στο εξωτερικό. Την απελπισία αυτών των ανθρώπων, ειδικά στο χώρο των ανειδίκευτων εργαζόμενων, εκμεταλλεύονται γραφεία ευρέσεως εργασίας που, υποσχόμενα αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας παγιδεύουν συμπολίτες μας που έρχονται αντιμέτωποι στον προορισμό με συνθήκες γαλέρας. Δυο από αυτούς, ο Νίκος Βαρθιμιάδης και η Χριστίνα Νέρι περιέγραψαν στην Ντόιτσε Βέλε τις οδυνηρές εμπειρίες εξαπάτησης και εργασιακού μεσαίωνα που πέρασαν, όταν πίστεψαν στις παραπλανητικές διαφημίσεις ενός από αυτά τα γραφεία που σε συνθήκες ασυδοσίας ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια τα τελευταία χρόνια. Σε όλη την Ευρώπη ο αριθμός τους ανέρχεται σε περίπου 55.000, με στόχο την εκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων κυρίως από πληττόμενες από την φτώχεια και την κρίση χώρες, που κάνοντας χρήση του αντεργατικού νομοθετικού πλαισίου της ΕΕ περί “ευελιξίας” της εργασίας, παρέχουν στις εργοδότες τη δυνατότητα εκμετάλλευσης εργατικού δυναμικού με όρους χειρότερους από τον ισχύοντα μέσο όρο στη χώρα όπου διαθέτουν την επιχείρησή τους.

Ο Νίκος Βαρθιμιάδης, μέσης ηλικίας και πατέρας τριών παιδιών, μετά το κλείσιμο του αρτοποιείου του λόγω χρεών, περιπλανήθηκε σε διάφορες περιστασιακές δουλειές, μέχρι που με την παρότρυνση ενός επίσης άνεργου φίλου του, υπέγραψε συμβόλαιο με τοπικό γραφείο ευρέσεως εργασίας, το οποίο υποσχόταν αμοιβή 1.300 ευρώ για απασχόληση σε εργοστάσιο ιαπωνικής εταιρείας στην Τσεχία.  Φτάνοντας στο Καντάν, 90χλμ έξω από την Πράγα, εκπρόσωποι του γραφείου τους έβαλαν να υπογράψουν συμβόλαια με εντελώς διαφορετικούς όρους: μισθό 540 ευρώ, χωρίς αποζημίωση υπερωριών και άλλα προνόμια που δήθεν προβλέπονταν στην αρχική συμφωνία. Ο πρώην φούρναρης κι ο φίλος του αρνήθηκαν να υπογράψουν κι επέστρεψαν στην Ελλάδα, αρκετοί όμως έμειναν ή τουλάχιστον το προσπάθησαν.

Μια από αυτούς κι η Χριστίνα Νέρη, η οποία από την πρώτη στιγμή που επιβιβάστηκε στο παλιό λεωφορείο που μετά από 40 ώρες τους μετέφερε στο Καντάν, κατάλαβε ότι επρόκειτο περί απάτης, έκανε ωστόσο τα στραβά μάτια εξαιτίας της απόγνωσης να βρει δουλειά. “Μας είχαν να ζούμε σε βρώμικους, άθλιους ξενώνες που δεν είχαν καμία σχέση με τα άνετα ξενοδοχεία που έδειχναν στο σάιτ του [ελληνικού] γραφείου”, περιγράφει η κοπέλα. “Το χειρότερο απ’όλα, δεν υπήρχε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη”. Έτσι όταν η 28χρονη κομμώτρια αρρώστησε από γρίπη καθώς λείαινε ελαστικά στο εργοστάσιο της Τογιότα στο Καντάν, την ενημέρωσαν πως αν αιτούνταν άδεια λόγω ασθενείας, θα απολυόταν αμέσως. “Την πρώτη μέρα το πάλεψα, αλλά μετά παραιτήθηκα. Δεν ήμουν έτοιμη να θυσιάσω την υγεία και τη ζωή μου γι’αυτό”. Τα περισσότερα από αυτού του είδους συμβόλαια προβλέπουν τη μη καταβολή αποζημίωσης αν ο εργαζόμενος δεν συμπληρώσει τρεις μήνες στην επιχείρηση, διάστημα που δεδομένων των συνθηκών δουλοπαροικίας που επικρατούν ελάχιστοι κατορθώνουν να φτάσουν ούτως ή άλλως. Η Χριστίνα συγκέντρωσε περίπου 300 ευρώ από την αμοιβή της, εκ των οποίων διέθεσε τα 90 για το εισιτήριο της επιστροφής. “Δε με νοιάζει που έφυγα”, λέει η Νέρη, που έχει επιστρέψει στους γονείς της στο Βόλο. “Με νοιάζει όμως για τους 18χρονους και 19χρονους που παγιδεύονται σε τέτοιους μηχανισμούς εξαπάτησης χωρίς να έχουν ιδέα”.

Σε επαφή της δημοσιογράφου της DW με την ελληνική πρεσβεία στην Πράγα, οι αξιωματούχοι ένιψαν τας χείρας τους ουσιαστικά, παραδεχόμενοι την αύξηση παραπόνων για τέτοιου είδους γραφεία και τις “ψευδείς προσδοκίες” που καλλιεργούν, ωστόσο όπως σημείωσε ανωνύμως Έλληνας διπλωμάτης  “υπάρχουν νομικά παραθυράκια για τέτοιες δραστηριότητες”. Τα “παραθυράκια” δεν είναι βέβαια τίποτε άλλο από το νομικό οπλοστάσιο της ίδιας της ΕΕ, αλλά και των κατά τόπους αστικών κυβερνήσεων, το οποίο μετατρέπει τους εργαζόμενους σε πλανόδιους σκλάβους πολυεθνικών και άλλων μεγάλων εταιρειών ανά την Ευρώπη, πριμοδοτώντας παράλληλα αετονύχηδες μεσάζοντες όπως τα εν λόγω γραφεία.